ตอนที่ 3 บ้านหลังใหม่ 2

“ก็จริงนะ ฉันเป็นคุณหนู ไม่เคยทำงานหนัก ในเมื่อพี่เป็นสามีก็ต้องมีหน้าที่เลี้ยงดูฉันอยู่แล้ว”

ซุยหลันซีนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว หลังจากพูดประโยคสุดท้ายจบ เธอก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เติ้งเว่ยหมิงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่กระเป๋าเดินทาง

ซิปกระเป๋าเดินทางถูกเปิดออก เติ้งเว่ยหมิงค่อยๆ หยิบเสื้อผ้าออกมาทีละชิ้น เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและเริ่มจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบ ซุยหลันซีมองดูเขาด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากเก็บเสื้อผ้าเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ เสียงน้ำไหลดังขึ้นเบาๆ ไม่นานนักเขาก็เดินออกมาในชุดอยู่บ้านธรรมดาๆ กางเกงผ้าฝ้ายขายาว

“บ้านสกปรกไปหน่อย เพราะผมไม่อยู่หลายวัน” เติ้งเว่ยหมิงพูดขึ้นเบาๆ พลางมองไปรอบๆ ห้อง

ซุยหลันซีพยักหน้า “ค่ะ”

เติ้งเว่ยหมิงเดินไปหยิบไม้กวาดและผ้าถูพื้น เขาเริ่มทำความสะอาดอย่างขะมักเขม้น ซุยหลันซีมองดูเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องเพื่อจัดการกับของของตัวเองบ้าง

เธอหยิบเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋า นำไปเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าอีกด้านหนึ่งที่ว่างอยู่ ก่อนจะชะงักมือยืนนิ่ง

ในมือของเธอถือชุดชั้นในสีชมพูอ่อน เธอกวาดตามองไปรอบๆ ไม่รู้จะเก็บไว้ตรงไหนดี ยังไม่ทันได้ตัดสินใจก็มีเสียงดังขึ้นจากทางด้านหลัง ซุยหลันซีหันไปทั้งตัว ในมือยังถือชุดชั้นในตัวจิ๋วไว้อยู่

เติ้งเว่ยหมิงเห็นอย่างนั้นก็ชะงัก ใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆ แต่ใบหูกลับแดงก่ำขึ้นมา โดยที่ซุยหลันซีไม่ทันได้สังเกตเห็น พอรู้สึกตัวเธอรีบเอามือไปซ่อนไว้ด้านหลังทันที ใบหน้าขาวเนียนแดงระเรื่อ

“ขอโทษที่ไม่ได้เคาะประตูก่อน ผมเอาผ้าปูที่นอนใหม่มาให้” เขาบอกพร้อมกับยื่นชุดผ้าปูที่นอนใหม่ให้กับเธอ แต่เมื่อเห็นหญิงสาวยังยืนนิ่งก็นึกขึ้นได้ว่ามือของเธอไม่ว่าง เขาจึงวางผ้าปูที่นอนไว้บนเตียงแล้วหันหลังจะเดินออกไป ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าก็ได้ยินเสียงของเธอเรียกด้วยความนุ่มนวล

“เอ่อ... พี่เว่ยหมิงคะ?”

เติ้งเว่ยหมิงชะงักฝีเท้าหมุนตัวหันกลับมา “มีอะไรเหรอ?”

“พี่... พี่มีกล่องผ้าหรือกล่องกระดาษไหมคะ?” เธอถามเสียงเบา ใบหน้าแดงก่ำ

เติ้งเว่ยหมิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ เดินออกไปด้านนอก ตรงที่ชั้นวางของเขาหยิบกล่องผ้าใบหนึ่งลงมาแล้วเดินกลับเข้ามายังห้องนอน

“อันนี้ได้ไหม?”

“ได้ ขอบคุณค่ะ” เธอพยัก ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปรับกล่องมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หันหลังเข้าหาตู้เสื้อผ้า

เติ้งเว่ยหมิงมองไปยังแผ่นหลังของภรรยา รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขาส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะกลับไปทำความสะอาดบ้านต่อ

ในห้องนอน ซุยหลันซีได้ยินเสียงฝีเท้าของเติ้งเว่ยหมิงเดินจากไป ก็รีบเก็บชุดชั้นในทั้งหมดลงในกล่องผ้า แล้วนำไปวางไว้ที่ชั้นล่างสุดของตู้เสื้อผ้า เธอถอนหายใจยาว รู้สึกโล่งอก

“โอ๊ย... อายจัง” เธอพึมพำกับตัวเอง ยกมือขึ้นปิดหน้า “ฉันเนี่ยนะ.... ชุดสีชมพู” ซุยหลันซีตบหน้าตนเองเบาๆ เรียกสติอยู่สองสามที แล้วจึงลงมือเก็บของจนเสร็จ

เธอเดินกลับออกมาอีกครั้งเห็นเติ้งเว่ยหมิงกำลังเช็ดโต๊ะ ห้องดูสะอาดขึ้นมาก

“ฉัน... ฉันช่วยอะไรได้ไหมคะ?” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ

เติ้งเว่ยหมิงหันมามอง สีหน้าของเขาอ่อนลง

“คุณอยากช่วยเหรอ?”

ซุยหลันซีพยักหน้า

เติ้งเว่ยหมิงยิ้มบางๆ “งั้นคุณช่วยผมทำความสะอาดพวกถ้วยจานในครัวได้ไหม? ไม่ได้ใช้หลายวันฝุ่นมันจับน่ะ”

“ฉันจะลองดู”

เธอเดินไปทางห้องครัวยกพวกถ้วย จาน ชามออกมาล้างทำความสะอาดและเช็ดให้แห้งก่อนจะเอาไปเก็บไว้ที่เดิม

หลอดไฟกลางห้องส่องแสงสีขาวนวล สายตาคมของชายหนุ่มจับจ้องอยู่ที่ร่างบอบบางของหญิงสาว

การกระทำของซุยหลันซีทำให้เติ้งเว่ยหมิงมองด้วยความสับสน เขาแค่พูดไปอย่างนั้น แต่กลับไม่คิดว่าคุณหนูผู้เย่อหยิ่งจะยอมทำตามที่เขาบอก

หรือผู้หญิงคนนี้จะป่วย?

เติ้งเว่ยหมิงแอบมองซุยหลันซีเป็นพักๆ เขาอดคิดไม่ได้ว่า ‘นี่ใช่คุณหนูผู้เย่อหยิ่งของเขาจริงๆ หรือ? ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้...’

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เขาก็รู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงนี้อาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสียทีเดียว