บทนำ

“ คุณดินแดนปล่อยน้ำมนต์ไปเถอะนะคะ ” น้ำมนต์ไม่ได้ต้องการแบบนี้ สาวน้อยนั่งตัวสั่นเทาอยู่บนโซฟาหรูในบ้านหลังใหญ่ที่มีแค่เธอกับเขาเพียงสองคนเท่านั้น

“ หึ !! ฉันปล่อยแน่สาวน้อย แต่ฉันจะปล่อยในตัวเธอนะ ” ริมฝีปากหยัดเหยียดยิ้มอย่างร้ายกาจ สายตาหยาบโลนที่เขามองมายังเธอมันทำให้เธอ…รู้สึกกลัว

พรึบ !!!!

กรี๊ดดดดดด !!

น้ำมนต์ลุกขึ้นหมายจะวิ่งหนีออกไปจากบ้านนี้ ไปให้พ้นเสือร้ายอย่างผู้ชายคนนี้ แต่เธอก็ช้ากว่าเขาอยู่ แขนแกร่งจับหมับเข้าที่ต้นแขนเรียวเล็กของน้ำมนต์ แล้วดึงเธอเข้ามากอดจากทางด้านหลังหญิงสาวกรีดร้องเสียงหลงออกมา

“ จะหนีไปไหนน้ำมนต์ เธอไม่มีสิทธิ์หนีฉันไปไหนทั้งนั้นถ้าฉันไม่อนุญาติ “ ปากหยักพูดใกล้ๆกับใบหูเล็ก มือหนาลูบเบาๆที่หน้าท้องแบบราบเบาๆพลางบีบฃย้ำที่เอวคอดกิ่วทร่างบางขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีกับสัมผัสของชายหนุ่ม

” ฮือ !!! คุณดินแดนอย่าทำอะไรน้ำมนต์เลยนะคะ ปล่อยน้ำมนต์ไปเถอะนะคะ “ เรียวปากสวยเอ่ยบอกคนตรงหน้าออกไป ดวงตาสวยมีน้ำสีใสไหลออกมา เธอกลัวเขาเหลือเกินร่างบางยืนตัวสั่นเทาไปหมด

” ฉันบอกแล้วไงว่าปล่อยแน่แต่ปล่อยในนะ อย่ามาทำเป็นสำออยร้องไห้น้ำมนต์ “ ดินแดนพยายามปลุกปล้ำร่างเล็ก ทำให้คนตัวเล็กหวาดกลัวร่างบางนอนสั่นเท่าอยู่ใต้ร่างหนาของดินแดน กระบอกตาสวยปล่อยน้ำสีใสออกมาอาบแก้มนวลแต่อีกคนหาได้สนใจ…เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือ ร่างกายของเธอ

“ ปล่อย ! ช่วยด้วย ! ใครก็ได้ช่วยด้วย! ” น้ำมนต์ร้องตะโกนเสียงดังลั่นหวังให้ใครสักคนมาช่วยเธอ

“ หึ ! ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยเธอ ” ดินแดนหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะเอ่ยบอกน้ำมนต์ออกไปจริงอย่างที่เขาว่าต่อให้เธอร้องจนคอแหกก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเธอ

“ ไหนๆเธอกับฉันเราก็จะต้องแต่งงานกันแล้ว ได้กันมันก็ไม่เห็นเป็นไรเลยน้ำมนต์ ฉันจะหลับหูหลับตาเอาผู้หญิงมือสองอย่างเธอสักครั้ง ” ดินแดนเอ่ยพูดออกไป

“ ไม่ ! ปล่อยน้ำมนต์นะคะ ปล่อย! ”

“ อย่าร้องไห้เหนื่อยเลยน้ำมนต์เก็บเสียงเธอไว้ครางตอนโดนฉันกระแทกดีกว่านะ ” ดินแดนเอ่ยบอกน้ำมนต์

แคว้ก!

สิ้นประโยคนั้น…เสื้อสายเดี่ยวเนื้อดีถูกมือหนาของดินแดนฉีกจนขาดเผยให้เห็น 2 เต้าสวยที่มีแผ่นซิลิโคนสีเนื้อปกปิดยอดจุกสองข้างอยู่กระบอกตาคมเอาแต่จ้องมองเนินอกขาวเนียนทั้งสองข้างไม่วางตาก็จะยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างรู้สึกชอบใจ น้ำมนต์กลับรู้สึกไม่ชอบรอยยิ้มร้ายๆของเขาเอาซะเลย

“ …อื้อ ! ปล่อยน้ำมนต์นะคะ ปล่อย ! ” เรียวปากสวยเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อใบหน้าหล่อก้มลงไปซุกไซ้ที่ต้นคอขาวเนียน ร่างบางดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างหนาของดินแดนเพื่อให้หลุดออกไปจากการกักขังอยู่ใต้ร่างของเขา

ปัก! อ๊าก!

ดินแดนร้องเสียงหลงออกมาเมื่อคนตัวเล็กใช้ช่วงจังหวะที่เขาเผลอแทงเข่าไปตรงใจกลางความเป็นชายที่แข็งขื่นอยู่แม้มันจะไม่แรงมากจากเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอแต่ก็ทำเอาชายหนุ่มจุกจนร้องเสียงหลงออกมา

” หึ! ก็ดีเธอทำฉันเจ็บเองนะ รอรับผลจากการกระทำของเธอได้เลย “ ดินแดนหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะเอ่ยบอกคนใต้ร่างออกไป

“…อ อื้อ! ” ริมฝีปากหยักก้มลงไปบทจูบที่เรียวปากสีหวานมันไม่มีความอ่อนโยน นุ่มนวลอยู่ในจูบนั้นเลยมันมีแต่ความดุเดือดร้อนแรง ดินแดนพยายามส่งลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากเล็กแต่อีกคนกลับปิดปากไว้ซะสนิท…ดินแดนที่ไม่เคยคิดจะจูบใครกลับฉกจูบน้ำมนต์อย่างลืม

“ อ้าปาก น้ำมนต์ ” ดินแดนผละจูบออกพลางเอ่ยสั่งคนใต้ร่างออกไปอีกคนแม้จะได้ยินคำสั่งนั้นชัดเจนแต่เธอก็เลือกที่จะปิดปากตัวเองไว้แน่นไม่ยอมทำตามความต้องการของอีกคน

“ หึ! ” ดินแดนหัวเราะเบาๆในลำคอแกร่ง ใบหน้าหล่อก้มลงไปจูบเรียวปากสวยอีกครั้ง เมื่อเธอไม่ยอมทำตามคำสั่งเขาก็มีวิธีจัดการในแบบของเขา

“ …อ อื้อ! ” น้ำมนต์ร้องเบาๆอยู่ในลำคอเมื่อฟันคมกัดไปที่เรี่ยวปากสวยจนเธอเผลออ้าปากให้เขา กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งจนน้ำมนต์รู้สึกได้ ดินแดนส่งลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากเล็กก่อนจะไล่ต้อนลิ้นเล็กแบะดูดดึงมันอย่างหยาบโลน คิ้วคมต้องขมวดเข้าหากันเมื่อคนใต้ร่างทำราวกับไม่เคยจูบกับใครมาก่อน แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดสนใจยังคงบดจูบไปที่เรียวปากสวย มือหนาไม่ปล่อยให้วางดึงแผ่นซิลิโคนออกจากเต้าสวยทั้งสองข้างเผยให้เห็นยอดไตสีชมพูหวาน

“…อือ อ่อย! อ่อย! ” คนตัวเล็กเอาแต่ร้องประท้วงเพื่อให้อีกคนปล่อยแต่มันก็ไม่ได้ผลอยู่ดี

^^

ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงเนื้อหาในนิยายเรื่องนี้

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาทำร้ายใครทั้งชื่อ-สกุลของตัวละคร สถานที่เป็นเพียงเรื่องสมมุติของนักเขียนเท่านั้น

Credit…

Story : ไพลินสีเงิน

Cover : Hanil Zibzibgao

Typo : Duckywee