Chapter 3 คิดมาก

~Chapter 3~

-เวลาต่อมา-

“พาย!! ”

“ห้ะ! ”

“แกเหม่ออีกแล้วพาย แกเหม่อแบบนี้เรียนไม่รู้เรื่องนะ”

“ก็…” ฉันพูดได้แค่นั้นก่อนที่ดวงตาของฉันจะแอบบชำเลืองสายตามองดูน้ำเหนือ กับเฌอรีน ซึ่งมันกวนใจฉันมากจนฉันไม่มีสมาธิในการเรียนเลคเชอร์ในภาคเช้าเลย

“แกคงสงสัยเรื่องเหนือใช่ปะ แต่ตั้งใจเรียนก่อนดีไหม ค่อยถามช่วงพักเที่ยง” ฉันหันหน้าไปมองปลายฝนก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้าให้กับเธอ

“ว่าแต่วาโยโดดเลคอีกแล้วเหรอ” ฉันยิ้มบาง ๆ ให้กับปลายฝน ซึ่งเธอก็ส่ายหน้าเบา ๆ

“เพราะคิดว่าตัวเองเป็นลูกเจ้าของโรงบาลอย่างนั้นใช่ไหม ถึงทำอะไรก็ได้ เห้อ…ฉันล่ะไม่ชอบเขาเลย” ฉันอยากเอามืออุดปากปลายฝนไว้ เธอพูดออกมาแบบนี้ถ้าวาโยมาได้ยินคงเสียใจแย่

“ก็นะ ฉันมันจนนี่ก็ต้องตั้งใจเรียนเพื่อจะได้ไม่ต้องหลุดทุน แถมยังเป็นทุนโรงพยาบาลของวาโยอีก” ก็วาโยนั่นแหละให้ทุนเธอ ฉันพูดได้แค่ในใจ ปลายฝนเธอก็บ่นไปตามภาษาเธอนั่นแหละเพราะมันอยู่ในช่วงพักครึ่งในภาคเข้า

“ฝน ฉันกลัวเหนือคบกับเฌอ…”

“ฉันว่าชัวร์” นั่นสิเพราะปกติเฌอรีนต้องมานั่งเรียนกับเรา พอเจอแบบนี้มันอดคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย

อีกอย่างพอเห็นแบบนี้มันทำให้ฉันหวนนึกถึงวันแรกที่ฉันได้เจอเฌอรีนก่อนที่เราจะได้มาสนิทกันแบบนี้ วันนั้นเป็นวันรับน้องฉันยังจำได้แม่นเลยว่าเฌอรีนอยากได้ไลน์เหนือ ซึ่งตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าเหนือเป็นแฟนฉัน ไม่แปลกที่เธอจะพูดแบบนี้เพราะหลายคนยังมาขอไลน์เขาจากฉันเลย แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน เฌอรีนรู้ว่าฉันเพิ่งเลิกกับเหนือได้ไม่ถึงปีเลย เธอจะมาคบต่อจากฉันแบบนี้ได้ยังไง ฉันทำใจไม่ได้หรอก

เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ขณะที่ฉันนั่งร้อนรนใจจนไม่เป็นอันเรียน หลายครั้งที่ฉันเอี่ยวใบหน้าหันหลังไปมองน้ำเหนือที่นั่งอยู่เก้าอี้เลคเชอร์ท้ายห้อง มีหลายครั้งเหมือนกันที่เขาตวัดสายตามองฉัน

“เห้อ…ปล่อยเลทอย่างนี้จะได้กินไหมข้าว” ปลายฝนบ่นอุบอิบขณะที่เก็บไอแพดเข้ากระเป๋า อยากกระซิบบอกว่าไอแพดเครื่องนี้วาโยก็เปย์ปลายฝนโดยที่เธอไม่รู้ตัว และเธอก็นึกว่าเธอกำลังดวงดีซึ่งมันไม่ใช่

พรึ่บ!

“แกจะไปไหนน่ะพาย ไม่กินข้าวเหรอ! ” เสียงของปลายฝนดังไล่หลังฉันเมื่อฉันตัดสินใจลุกขึ้นยืนและวิ่งตามแผ่นหลังของน้ำเหนือไป

หมับ!

“เหนือ พายขอคุยด้วยหน่อยสิ” ฉันถือวิสาสะคว้าข้อมือหนาของเขาไว้ ก่อนที่สายตาคม ๆ ของเขาจะเลื่อนลงมองที่ฝ่ามือของฉันมันทำให้ฉันค่อย ๆ คลายฝ่ามือออกอย่างช่วยไม่ได้

“น่ารำคาญ”

“เหนือคบกับเฌอเหรอ” ฉันไม่สนคำพูดของเขา ฉันสนแค่คำตอบที่เขาจะตอบฉันหลังจากนี้ ใจของฉันมันเต้นแรงขึ้นมาก เพื่อลุ้นว่าเขาจะตอบอะไร

“กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกูมั้ย” ใช่ มันเรื่องของเหนือ แต่ฉัน…

“อย่าคบกับเฌอได้ไหมเหนือ เหนือ…”

“อ้าว! พายนึกว่าไปกับฝนซะอีก” ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรจบ เฌอรีนก็เดินมาจากไหนก็ไม่รู้

“คือ พอดีฉันมีเรื่องคุยกับเหนือน่ะ…”

“คุยเรื่องไรเหรอ เหนือเลิกกับพายแล้วหนิ” คำพูดของเฌอรีนทำให้ฉันจุกมาก แต่มันก็ไม่จุกเท่า…

“ยัยนี่บอกว่าไม่ให้ฉันคบกับธอ” ฉันอึ้งที่อยู่ ๆ น้ำเหนือก็พูดออกมาแบบนี้ มันก็จะทำให้เฌอรีนมองฉันไม่ดีน่ะสิ

“_” ฉันแอบเห็นใบหน้าของเฌอรีนที่ตึงขึ้นมา ซึ่งมันก็แค่แวบหนึ่งเท่านั้น

“หึ” น้ำเหนือแค่นหัวเราะออกมาก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินออกไป แต่แล้ว…

“เจอแล้วค่า~ สำหรับมือกีตาร์โซโล่ของวงสกายแบรนด์ตามที่ทุกคนรอคอย นั่นก็คือ น้ำเหนือค่า~” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น ซึ่งชื่อน้ำเหนือก็ทำให้เจ้าของชื่อหยุดชะงักฝีเท้า เขาหันไปมองวีเจสาวคนนั้น ก่อนที่น้ำเหนือจะตวัดสายตามามองฉัน

“สวัสดีค่า จำพี่ได้ไหมเอ่ย…”

“ทำไมกูต้องจำด้วยวะ” ฉันมองดูสถานการณ์ตรงหน้าที่เริ่มมาคุขึ้นเมื่อน้ำเหนือไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด มันก็เลยทำให้ฉันต้องเดินไปตรงนั้น

“เอาใหม่ ๆ ” พี่วีเจคนนี้เธอหันไปบอกกับตากล้องเหมือนจะเริ่มถ่ายใหม่

“เอ่อ…เดี๋ยวฉันให้สัมภาษณ์แทนดีกว่านะคะ” น้ำเหนือเขาหันมามองฉัน ซึ่งมันยิ่งทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

“ค่ะ แต่พี่เพิ่งสัมภาษณ์น้องไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเองนะคะ พี่ขอสัมภาษณ์น้ำเหนือเล็กน้อยได้ไหมคะ”

“สัมภาษณ์แบบไม่ต้องถ่ายน่าจะได้นะคะ” ฉันยิ้มให้พี่วีเจก่อนที่ฉันจะหันไปหาน้ำเหนือที่ตอนนี้เขาขมวดคิ้วมองฉันอยู่

“กูบอกกูไม่เล่น”

“เอ๊ะ? พี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย”

“ค่ะ น้ำเหนือแค่หยอกเล่นน่ะค่ะ ฮ่า ๆ ” ฉันหัวเราะกลบเกลื่อนการเสียหน้าในครั้งนี้ ก่อนที่น้ำเหนือเขาจะส่ายหน้าอย่างเอือมระอาและเดินจากไป

“ยังไงคะเนี่ยน้อง น้ำเหนือพูดงี้หมายความว่าไง” พี่วีเจอหันมาถามฉัน ซึ่งฉันก็พูดไม่ออกเหมือนกัน

“ถ้าน้ำเหนือไม่ขึ้นแสดงช่องพี่ก็ซวยน่ะสิ พี่ลงข่าวน้ำเหนือไปแล้วนะว่าเขาจะขึ้นประกวดด้วยปีนี้ ไม่ใช่แค่ข่าวในมอนะ นอกมอเขาก็พูดกัน” ฉันพยายามควบคุมความรู้สึกตัวเองให้ได้มากที่สุดในตอนนี้

“แสดงว่าข่าวลือวงแตกเพราะน้องก็จริงน่ะสิ ว้า…คะแนนนิยมต่ำแน่”

“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ” ฉันปฏิเสธออกไปถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ แต่ภาพลักษณ์ของวงฉันควรรักษาไว้

“น้ำเหนือเขาอาจจะกำลังหงุดหงิดอะไรมาน่ะค่ะ ยังไงเดี๋ยวค่อยมาสัมภาษณ์ใหม่ดีกว่านะคะ เดี๋ยวพายจะสัมภาษณ์ไปให้ค่ะ งั้นพายของสคริปต์หน่อยนะคะ” พี่วีเจเธอยิ้มให้ฉันก่อนจะยื่นแผ่นกระดาษหนึ่งแผ่นมาให้ฉัน

“ขอบคุณค่ะ”

“ว่าแต่วาโยล่ะคะน้อง”

“อ้อ อยู่ห้องสมุดค่ะไม่น่าจะสะดวกคุย” ตกนรกสิบแปดขุมแน่ฉัน โกหกเก่งขนาดนี้

“อ้อ แล้ว…”

“พี่พอตเตอร์กับน้ำชาน่าจะอยู่ที่คณะค่ะ”

“โอเค งั้นพี่ไปก่อนนะคะ” ฉันยิ้มให้พี่เขาก่อนที่เธอจะเดินจากไป เพราะว่ามหาลัยของเราเป็นมหาลัยชื่อดังไม่ว่าจัดกิจกรรมอะไรก็มักได้รับความนิยม ไม่ใช่แค่ในมอเท่านั้น แต่มันถึงขนาดออกทีวีเลยก็ว่าได้ ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกฉันพ่นออกอย่างแรงจากปลายจมูก จะเอายังไงดีกับบทสัมภาษณ์ในมือนี้ดี เหนือไม่ยอมแน่ ๆ

“ให้ฉันช่วยอะไรในวงมะ” ฉันหันหน้าไปมองตามเสียงพูดของเฌอรีน จริงสิเธออยู่ตรงนี้ตลอดเลย ฉันลืมไปได้ไง

“ไม่เป็นไรหรอกเฌอ เกรงใจน่ะ” ฉันยิ้มให้เธอบาง ๆ ก่อนที่เฌอรีนจะพยักหน้าเข้าใจ

“เฌอเมื่อคืน แกไปนอนกับเหนือมาเหรอ”

“หือ? เปล่าสักหน่อย”

“แต่…” ฉันล้วงฝ่ามือเข้าไปในกระเป๋าเคียง ก่อนจะหยิบกระเป๋าถือของเฌอรีนออกมา

“อุ้ย! แก…รู้เหรอ” อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมน้ำเหนือถึงฝากกระเป๋าของเฌอรีนมากับฉัน ทั้ง ๆ เขาจะต้องเจอเธออยู่แล้ว

“แก…คบกับเหนือเหรอ”

“เปล่า แกอ่ะคิดมาก” เฌอรีนมีสีหน้ายิ้มแย้มตามสไตล์สาวเฟรนลี่

“ฉันไม่อยากให้แกคบกับเหนือเลย คือ…เฌอรีน แกก็รู้ว่าที่ฉันเลิกกับเหนือมันเป็นความผิดพลาด”

“แต่แกก็ไม่มีสิทธิมาห้ามฉันป่ะวะ” ฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่าที่เสียงของเฌอรีนมันห้วน ๆ ผิดปกติ

“เฌอคือ ฉันยังตัดใจไม่ได้” ฉันตัดสินใจพูดออกไป แม้ว่ามันจะเป็นการเห็นแก่ตัวของฉัน แต่ฉันยังคงทำใจไม่ได้จริง ๆ นี่หน่า แต่แล้ว

“แกไม่ต้องคิดมากหรอก ถ้าฉันคบกับเหนือให้รู้ไว้ว่าฉันคงไม่ใช่คนเริ่ม” คำพูดของเฌอรีนก็ทำให้ฉันนิ่งงันทันที ทำไมเฌอรีนถึงพูดแบบนี้ ถ้าพูดแบบนี้เหมือนจงใจจะบอกฉันเลยว่าน้ำเหนือเป็นคนเริ่ม ทำไมถึงไม่เห็นใจฉันบ้าง…เหนือใจร้ายชะมัด

____________________________

ฝากคอมเม้นท์ด้วยน่าา