86 เป็นห่วงนะ

“โธ่พ่อ! ทำซะผมเป็นไอ้ชั่วไปเลย” ผมส่ายหน้าดิกหลังจากพ่อถามผม ผมไม่เห็นว่ามันสำคัญ ถึงพ่อถามถึงกำพืดเด็กนั่น แต่แล้วผมจะถามใครล่ะ ทำไมผมต้องรู้ในเมื่อความสัมพันธ์ของเราก็แค่ชั่วคราว

“ถึงเด็กคนนั้นจะเป็นผู้ชาย แต่ถึงยังไงแกก็ต้องรับผิดชอบ”

“ผมจะรับผิดชอบได้ไงล่ะครับ พ่อคิดว่าสังคมไทยจะให้ผมกับเด็กนั่นแต่งงานกันเหรอ”

“ฉันไมได้หมายความอย่างนั้น”

“พ่อวางใจเถอะ ขนาดเด็กนั่นยังจำผมไม่ได้ แล้วผมก็ไม่คิดรื้อฟื้นด้วย” ผมแย้งให้พ่อคลายใจ แต่พักเดียวจริงๆ ผมก็ถูกพ่อเหวี่ยงหมอนเข้าใส่โดยไม่ได้ตั้งตัว

“ไอ้ลูกชั่ว!”

“อะไรอะพ่อ!”

“ทำเรื่องหมาๆ แล้วยังทำนิสัยหมาๆ อีกนะแกนี่!” พ่อด่าเสร็จก็ไอโขลกๆ อาการเหมือนจะกำเริบขึ้นอีก

ผมเห็นท่าทางพ่อเหมือนเจ็บปวดก็คิดว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของโรคแต่เปล่าเลย พ่อเงยหน้าสบตาผมด้วยความรู้สึกผิดหวังจนผมรู้สึกได้

เกิดอะไรขึ้นกับพ่อกันแน่...

ปกติพ่อไม่เคยมายุ่งเรื่องส่วนตัวของผม และผมก็ไม่เคยนอนกับใครที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า แต่กับเด็กคนนั้นอาจจะเป็นข้อยกเว้นทุกอย่างที่ผมมี

ผมชอบ...

ใช่สิ...

ผมชอบตอนที่ได้ควบคุมเด็กคนนั้น จับเขาพลิกซ้ายขวาหน้าหลังตามใจ เหมือนเราสองคนเข้ากันไ