LOGINใจแกร่งพาลเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบของเสื้อผ้าที่ดังอยู่ด้านหลัง ข่มใจให้ยืนนิ่งอยู่ไม่กี่นาทีทุกอย่างก็เสร็จสิ้น
"เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"
"เสร็จแล้วก็ออกไป"
"เจ้าค่ะ"
รอจนสาวใช้หอบเอาอุปกรณ์ต่าง ๆ เดินออกจากห้องไปแล้ว อาร์มจึงค่อยหย่อนสะโพกลงนั่งที่ข้างเตียง กายแกร่งเอนตัวลงนอนเคียงข้างแล้วสอดแขนเข้าใต้ร่างนุ่ม จากนั้นจึงค่อย ๆ รั้งให้เธอพลิกขึ้นมาซบอยู่บนแผงอกอย่างระมัดระวัง
ความเย้ายวนตามธรรมชาติดึงดูดให้อาร์มค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงไปใกล้ ริมฝีปากหนาหยักยกยิ้มน้อย ๆ ขณะกดปลายจมูกโด่งลงบนเรือนผมเงางามแล้วสูดเอากลิ่นกายหอมละมุนเข้าปอดฟอดใหญ่
หอมชะมัด~
อาร์มคิดในใจพลางกดใบหน้าให้จมหายเข้าไปในกลุ่มผมมากขึ้น เพียงแค่ได้ใกล้ชิดกับคนที่ปรารถนา กายแกร่งก็สั่นสะท้านและเกิดปฏิกิริยาตอบสนองอย่างง่ายดาย
เมื่อได้คืบก็คิดจะเอาศอกตามวิสัยเดิม ปลายจมูกโด่งเลื่อนลงมากดฝังเข้าที่พวงแก้มแดงระเรื่ออีกหลายหน ก่อนจะลากลงไปคลอเคลียตามซอกคอขาวผุด พร้อมกับมือไม้ที่เคยวางอยู่ข้างลำตัวก็เริ่มเลื้อยเข้าไปสำรวจผิวกายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบาง
"ฮืมมม"
อาร์มร้องคำรามเบา ๆ ด้วยความรู้สึกดี ความสุขสมที่ได้รับจากการสัมผัสทำเอาใจร่ำร้อง กลางกายประท้วงขอปลดปล่อย
แต่ถึงเขานึกอยากทำจะอะไรที่มากกว่านี้ เขาก็ไม่ชอบเอาเปรียบใครทั้งที่ยังไร้สติ ปากร้อนจึงทำแค่ขบเม้มไปตามเนื้ออ่อนของลำคอระหงจนขึ้นรอยจ้ำช้ำรักเพื่อตีตราจอง ก่อนจะกัดฟันผละออกห่าง
อาร์มหอบหายใจหนัก ๆ ทอดมองใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเนื่องจากฤทธิ์ยากำลังถูกขับออกแล้วแววตาก็อ่อนลงไปหลายส่วน
เขายกมือขึ้นกดซับตามกรอบหน้าให้เธออย่างทะนุถนอม พลันแววตาก็วาวโรจน์ปรากฏร่องรอยของความขุ่นเคืองขึ้นเมื่อเผลอนึกถึงต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
"ฮึ! ทำอะไรไม่เคยระวังตัวเลยสินะ"
อาร์มเอ็ดเสียงเข้ม จ้องคนที่หลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วใช้ปลายนิ้วสากปัดเอาปอยผมที่ปรกหน้าผากออกให้พ้นทางก่อนจะเคาะเบา ๆ เป็นการลงโทษ
ปกติของงานสังสรรค์ต้องมีการดื่มนั้นเข้าใจได้ แต่เธอก็ควรจะแยกแยะและรู้จักการคบคนบ้าง หากครั้งนี้เขาไม่ตัดสินใจตามออกไปดู หมาคงได้คาบคนของเขาไปแล้ว
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด!
แรงกอดรัดเพิ่มมากขึ้นตามแรงอารมณ์ที่คุกรุ่นโดยไม่รู้ตัว ส่งผลให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนขมวดคิ้วแน่น แล้วขยับยุกยิกด้วยความรู้สึกไม่สบายตัว
"อื้ออ"
เสียงครางแผ่วเบาดึงให้อาร์มหลุดออกจากห้วงของความคิด หลุบตาลง มองสีหน้าอึดอัดของนางแบบสาวแล้วรีบคลายวงแขนลงทันควันด้วยเกรงว่าจะทำให้เธอตื่นก่อนเวลา
ก้อกก้อกก้อก
"ขออนุญาตครับ"
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นเป็นปมยุ่งเหยิงทันทีหลังได้ยินเสียงเคาะประตูก่อนจะตามด้วยเสียงของลูกน้องคนสนิท เพราะการรบกวนในเวลานี้นั่นแปลว่าอีกฝ่ายมีเรื่องด่วนที่ต้องรายงาน
มือหนาดันร่างอ้อนแอ้นให้ขยับลงไปนอนหนุนบนหมอนใบโตแทน กระเถิบกายถอยลงจากเตียงอย่างไร้ซุ่มเสียงแล้วจัดการดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้เธอจนถึงปลายคาง ตรวจเช็กจนแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจึงค่อยส่งเสียงตอบรับ
"เข้ามา"
สิ้นเสียงอนุญาต ลีโอก็ผลักบานประตูให้เปิดกว้างแล้วรีบก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า มือหนายื่นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ให้เจ้านายหนุ่ม ก่อนถอยออกมายืนรอรับคำสั่ง
"น่าจะเกิดขึ้นราว ๆ สามทุ่มครับ"
ลีโอรายงานเสริมแล้วก้มหน้านิ่งเพื่อเตรียมตัวรอรับแรงกระแทกจากอารมณ์ที่กำลังจะโหมกระพือในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า และก็เป็นดังคาด
"แม่งเอ้ย!"
อาร์มสบถคำหยาบคายออกมาอีกยาวเหยียดหลังได้เห็นสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอ แววตาเป็นกังวลเหลือบมองใบหน้าสะสวยของคนที่ยังคงหลับใหลเพียงนิด ก่อนจะหันกลับมาสั่งการลูกน้องคนสนิทเสียงเข้ม
"อย่าเพิ่งให้เธอเห็นมัน!"
+++++++++++++++++
ในเซตมีทั้งหมด 5 คนนะคะ
1. คชา x หมอนิล จาก ทำไมถึงเป็นเธอ 2. หมอนัท x หมอฟ้าใส จาก รักอำพราง 3. หมอเกมส์ x น้ำค้าง จาก รักอำพรางคู่พิเศษ 4. ต้นไม้ x ใบบัว จาก เพื่อน(ไม่)จริง 5. อาร์ม x ยูกิ จาก กับดักรักร้าย สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ เพียงแค่มีความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกันในบางฉากเท่านั้น"อ่า บุญตาจ๊ะ ฉันอยากดื่มน้ำส้มน่ะจ้ะ""ขอโทษค่ะ พอดีนายใหญ่ไม่ได้สั่งไว้ งั้นเดี๋ยวบุญตาไปรินให้นะคะ""เอ่อ ฉันหมายถึงน้ำส้มแบบที่คั้นสด ๆ คือ....พอดีว่า มัน เอ่อ เป็นเมนูที่ฉันต้องทานทุกวันน่ะจ้ะ ได้ไหมจ๊ะบุญตาคนสวย~"เพียงเท่านี้สาวใช้ก็แทบยกหัวใจทั้งสี่ห้องให้กับนางแบบสาวไปเลย ใบหน้าแดงก่ำพยักหน้ารัว ๆ เสหลบสายตาแล้วอ้อมแอ้มพูดด้วยท่าทีขัดเขิน"งั้นคุณยูกิรอสักประเดี๋ยวนะคะ อีฉันจะรีบไปเตรียมให้เลยค่ะ""ขอบใจจ้ะ"ยูกิคลี่ยิ้มหวาน รอกระทั่งสาวใช้ถอยออกไปเตรียมน้ำส้มคั้นตามที่เธอร้องขอในห้องครัวแล้ว เธอก็กระโจนลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งตรงไปยังบานประตูที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องนอนส่วนตัวของนายใหญ่ที่ว่ามือเล็กวางครอบลงบนลูกบิด สายตาจับจ้องไปทางทิศของห้องที่สาวใช้เดินเข้าไปพร้อมกับค่อย ๆ บิดข้อมือเพื่อเปิดประตูอย่างช้า ๆแกรกเสียงดีดของกลไกประตูทำเอายูกิตื่นเต้นดีใจจนเกือบหลุดร้องเย่เมื่อพบว่าประตูไม่ได้ล็อก เธอหันซ้ายหันขวาพลางผลักมันให้เปิดออกกว้าง ก่อนจะกระโดดเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วสไตล์การตกแต่งทำเอายูกินิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ทุกอย่างในห้องล้วนเป็นโทนดำเทาทั้งวอลล์เปเปอร์ ชุดเครื่องนอนหรือแ
"นี่ฉัน...เมาจนถึงขั้นภาพตัดเลยเหรอ บ้าไปแล้ว"ยูกิสบถออกมาอย่างสุดกลั้นพลางกระแทกตัวลงนั่งบนปลายเตียง ในขณะที่สายตาก็คอยเหลือบมองบานประตูเป็นระยะ ๆ ด้วยความหวาดระแวงว่าเขาจะโผล่หน้ากลับเข้ามาทวงบุญคุณอีกหรือไม่ดวงตากลมโตหลุบลงมองเสื้อผ้าเซตใหม่ที่สาวใช้นำมาให้ผลัดเปลี่ยน ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ เมามายแถมยังความทรงจำว่างเปล่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนมือเล็กขยุ้มกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนของตัวเองแล้วสะบัดหน้าไปมา แววตาฉายแววสับสนระคนกังวลใจออกมาอย่างชัดเจนเมื่อคำที่เขาบอกเล่ายังคงดังก้องอยู่ในหัว'แล้วถ้าผม....ต้องการคุณล่ะ'ประโยคที่เขาพูด สีหน้าที่เขาแสดงออก สิ่งที่เขากระทำกับเธอเมื่อคืน ทุกอย่างล้วนย้อนแย้งสวนทางกันจนไม่รู้ว่าอันไหนคือของจริง อันไหนคือภาพลวงตาแต่ที่เธอรู้สึกได้คือเขาไม่ใช่คนดีแน่!"โอ๊ยย ไม่รู้ด้วยแล้ว!"ยูกิสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน คว้าเอาเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายตระเตรียมไว้ให้มากอดแนบอกหวังจะได้ชำระล้างความเหนียวหนะออกจากร่างพวงแก้มนวลเห่อร้อนจนแดงก่ำหลังแรงกระชากทำให้บางสิ่งที่มีรูปทรงเป็นซองสี่เหลี่ยมขนาดเล็กร่วงลงมานอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นห้อง
มือเล็กตวัดผ้าห่มขึ้นแล้วมองลอดเข้าไปสำรวจตัวเอง ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าเลิ่กลั่กเหลอหลาขึ้นมาทันที"อ๊ายย ไม่ได้! จะให้เขาเข้ามาเจอในสภาพนี้ไม่ได้!"ยูกิหวีดลั่นแล้วลนลานคลานลงจากเตียง เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะใต้เสื้อเชิ้ตที่เธอสวมใส่ มันมีแค่แพนตี้ตัวเดียวไงล่ะร่างอ้อนแอ้นวิ่งมาหยุดยืนอยู่กลางห้อง สองมือพยายามดึงรั้งชายเสื้อที่ปิดสะโพกอย่างหมิ่นแหม่ให้แนบลู่ไปกับต้นขาแล้วกวาดตามองหาทางหนีทีไล่ไปด้วยอย่างตื่นตระหนก"ทำอะไร หาไอ้นี่อยู่เหรอ?"ขาเรียวที่ตั้งท่าจะวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำชะงักค้างพร้อมกับร่างกายชาวาบไปทุกส่วนหลังได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นจากด้านหลังเธอหยุดยืนอยู่กับที่ไม่ไหวติง ริมฝีปากบางเม้มแน่น สองจิตสองใจว่าควรจะหันกลับไปหรือหันหลังคุยต่อดี"คงไม่อยากได้คืนแล้วสินะ"เสียงแค่นหัวเราะท้ายประโยคทำให้ยูกิชักหงุดหงิด เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความมั่นใจก่อนจะตัดสินใจหันกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำถามตรง ๆสายตาจับจ้องใบหน้าคมคาย แล้วคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อรู้สึกคุ้นหน้าอีกฝ่ายอย่างประหลาด โดยเฉพาะดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นเหมือน...เคยเห็นที่ไหนนะ?"ตื่นมาก็คิด
แสงแดดส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่านที่ถูกเปิดทิ้งไว้ ตกกระทบลงบนใบหน้าสะสวยไร้เครื่องสำอางเข้าพอดิบพอดี ปลุกให้คนที่กำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในยามเช้าของวันใหม่"อื้ออ"เสียงหวานครางเบาหวิวแล้วนิ่วหน้าน้อย ๆ เมื่อความเจ็บปวดตรงเข้าเล่นงานทันทีที่สติสัมปชัญญะกลับคืนมาเธอปรือตามองผ้าม่านอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนจะพลิกตัวหนีแสงไปอีกทางหมายจะนอนต่อ ทว่าศีรษะที่ปวดหนึบก็รบกวนเสียจนหลับต่อไม่ลงยูกิถอนหายใจพรืด กัดฟันหยัดกายลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงียพลางยกมือขึ้นนวดคลึงขมับป้อย ๆ ชำเลืองมองนาฬิกาบนโต๊ะหัวเตียงแวบหนึ่งแล้วกลอกตาทำหน้าเบื่อหน่ายหลังมองเห็นเลขแปดปรากฏอยู่บนหน้าจอติจิตอล"ทีอย่างงี้ละตื่นเช้าเชียวนะยัยยูกิ"เสียงหวานพึมพำบ่นตัวเอง เพราะนอกจะยังเช้าแล้ววันนี้ก็ไม่มีตารางงานไปไหนอีกด้วย ทว่าในจังหวะที่กำลังจะทิ้งตัวลงนอนต่อคนง่วงก็ชะงักหยุดกึกกลางอากาศอะไรบางอย่างสะกิดใจให้ยูกิดึงตัวขึ้นมานั่งหลังตรงตามเดิม เธอกะพริบตาถี่ ๆ นึกแปลกใจแล้วมองไล่สำรวจตั้งแต่ปลอกหมอน ผ้าห่ม ไปจนถึงโคมไฟเหนือหัวเตียงพลันดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นจนแทบเท่าไข่ห่าน"เฮ้ย! ฉะ...ฉัน ฉันอยู่
ใจแกร่งพาลเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบของเสื้อผ้าที่ดังอยู่ด้านหลัง ข่มใจให้ยืนนิ่งอยู่ไม่กี่นาทีทุกอย่างก็เสร็จสิ้น"เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ""เสร็จแล้วก็ออกไป""เจ้าค่ะ"รอจนสาวใช้หอบเอาอุปกรณ์ต่าง ๆ เดินออกจากห้องไปแล้ว อาร์มจึงค่อยหย่อนสะโพกลงนั่งที่ข้างเตียง กายแกร่งเอนตัวลงนอนเคียงข้างแล้วสอดแขนเข้าใต้ร่างนุ่ม จากนั้นจึงค่อย ๆ รั้งให้เธอพลิกขึ้นมาซบอยู่บนแผงอกอย่างระมัดระวังความเย้ายวนตามธรรมชาติดึงดูดให้อาร์มค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงไปใกล้ ริมฝีปากหนาหยักยกยิ้มน้อย ๆ ขณะกดปลายจมูกโด่งลงบนเรือนผมเงางามแล้วสูดเอากลิ่นกายหอมละมุนเข้าปอดฟอดใหญ่หอมชะมัด~อาร์มคิดในใจพลางกดใบหน้าให้จมหายเข้าไปในกลุ่มผมมากขึ้น เพียงแค่ได้ใกล้ชิดกับคนที่ปรารถนา กายแกร่งก็สั่นสะท้านและเกิดปฏิกิริยาตอบสนองอย่างง่ายดายเมื่อได้คืบก็คิดจะเอาศอกตามวิสัยเดิม ปลายจมูกโด่งเลื่อนลงมากดฝังเข้าที่พวงแก้มแดงระเรื่ออีกหลายหน ก่อนจะลากลงไปคลอเคลียตามซอกคอขาวผุด พร้อมกับมือไม้ที่เคยวางอยู่ข้างลำตัวก็เริ่มเลื้อยเข้าไปสำรวจผิวกายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบาง"ฮืมมม"อาร์มร้องคำรามเบา ๆ ด้วยความรู้สึกดี ความสุขสมที่ได้รับจ
สายตากรุ้มกริ่มมองใบหน้าสะสวยของคนในอ้อมแขนแล้วเหยียดยิ้มด้วยความลำพองใจ แต่ในจังหวะที่กำลังจะพาตัวนางแบบสาวออกไปจากทางเดิน เสียงทุ้มของใครบางคนก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน"สวัสดีครับ คุณคณิน"สิ้นเสียงทักทายบรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไปในเสี้ยววิพร้อมกับอ้อมแขนที่คลายออกอย่างไม่รู้ตัวยูกิชำเลืองมองสีหน้าเคร่งเครียดของคณินเพียงนิด ก่อนจะอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายละความสนใจจากเธอ รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายสะบัดตัวออกจากการกอดรัดแล้วโผเข้าหาชายผู้มาใหม่แทนอาร์มรีบอ้าแขนรับเอาร่างอ่อนปวกเปียกเอาไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่เธอจะร่วงลงไปกับพื้น สายตาคมกริบตวัดมองคู่แข่งเป็นเชิงปรามเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะก้าวเข้ามาใกล้คณินขบกรามแน่น มองเหยื่ออันโอชะที่กำลังตกไปอยู่ในอุ้งมือของคนอื่นด้วยสายตาไม่พอใจ แต่เพราะอำนาจที่ด้อยกว่าจึงทำให้เขาไม่สามารถงัดข้อกับคนตรงหน้าได้ นอกจากเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงสุภาพ"ผู้หญิงของผมเมามากไปหน่อยเลยเสียมารยาทกับคุณปกรณ์ ผมต้องขอโทษแทนเธอด้วยครับ""มะ...ไม่ใช่" ยูกิเบิกตากว้าง รีบท้วงสถานะที่ถูกยัดเยียดให้อย่างไม่เต็มใจด้วยน้ำเสียงเบาหวิว"อึก ช่วย ... ช่วยฉันด้วย"ดวงตาวาววับเอ่อคลอด้วยหยา


![สมิงดำ [มาเฟียร้ายรัก]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)




