บทนำ

เสียงเหล็กครูดลากไปตามพื้นซีเมนต์ในซอยเปลี่ยวดังจนรู้สึกเข็ดฟัน มันขยี้ประสาทได้พอๆ กับแสงไฟถนนที่กระพริบติดๆ ดับๆ เหมือนโลกกำลังหายใจขาดช่วง

ภายใต้แสงไฟสลัว…กลุ่มชายหนุ่มห้าคนในชุดนักศึกษายืนประจันหน้ากัน ไม่มีใครยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว ในมือมีอาวุธครบพร้อมฟาดฟัน

“เพื่อนมึงอีกคนไปไหนแล้ววะ” เสียงของ ครินทร์ ในชุดนักศึกษาที่เอาเสื้อออกนอกกางเกงเอ่ยถามฝั่งตรงข้ามอย่างเย้ยหยัน

มือหนาถือแท่งเหล็กหนักๆ ที่สามารถฟาดหัวอริแตกได้ในพริบตา รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏตรงมุมปาก แววตาเฉียบคมจ้องมองราวกับ ‘นักล่า’ ที่พร้อมกระโจนใส่ฝ่ายตรงข้ามอยู่ตลอดเวลา

“สองคนก็เอาพวกมึงลงได้” เซนต์ คู่อริฝั่งตรงข้ามตอบกลับเสียงเรียบ

ตระกูลของครินทร์เป็นมาเฟียทรงอิทธิพล ตนอาจจะเสียเปรียบฝั่งนั้นเรื่องฐานะ แต่ในเรื่องของ ‘ศักดิ์ศรี’ ไม่เคยยอมใครอยู่แล้ว ต่อให้ใหญ่มาจากไหนเขาก็ไม่เคยกลัว

“หึ! ปากดีนักนะมึง ระวังวันนี้จะได้จมตีนกู”

“กูเคยกลัวมึงด้วยเหรอ”

“ปากเก่งแบบนี้ กูแม่งอยากเอาเลือดปากมันออกจริงๆ” หนึ่งในเพื่อนของครินทร์อย่าง ตรีภพ เอ่ยด้วยสายตาเอาเรื่อง มือหนาที่มีสนับกำเข้าหากันแน่น

“วันนี้มึงได้เห็นเลือดปากมันแน่” ลูกชายมาเฟียเอียงหน้าไปพูดกับเพื่อน ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองเซนต์ คู่อริหมายเลขหนึ่ง

ครินทร์ยกบุหรี่ขึ้นดูดหนึ่งเฮือก ก่อนจะดีดมันทิ้งลงแอ่งน้ำขังอย่างไม่แยแส แท่งเหล็กที่วางพักอยู่พื้นถูกยกขึ้น

ปัง!

เสียงขวดเบียร์แตกกระจายลงกับพื้นเหมือนเป็นสัญญาณของการเปิดศึก เสียงฝีเท้าพุ่งเข้าใส่กันดังก้อง เหล็ก ไม้ และสนับมือฟาดตีกันโครมคราม สะท้อนระหว่างกำแพงแคบๆ ของซอย

ครินทร์ยกเท้าเตะเข้าหน้าท้องเซนต์อย่างจัง ร่างอีกฝ่ายเซไปหนึ่งจังหวะ ก่อนจะพุ่งกลับมา สวนหมัดใส่หน้าแบบไม่ยั้ง

ผัวะ! ผัวะ!

เสียงหมัดกระแทกเนื้อดังก้องในหัวเหมือนระฆังนรก แรงปะทะแลกกันไม่ต่างจากสัตว์ป่ากำลังแย่งอาณาเขต ในขณะที่ฝนเริ่มเทลงมา

ครินทร์ไม่หลบสักหมัด เขารับมันเข้าหน้าเต็มๆ แค่เพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่าย ‘กล้าแค่ไหน’ มุมปากแตก เลือดซึม แต่สายตายังนิ่งสนิท น่ากลัวกว่าความเจ็บปวดคือความเงียบของคนที่ไม่กลัวเจ็บ

“ต่อยกูแรงกว่านี้หน่อยดิวะเซนต์” เสียงครางต่ำลอดไรฟัน สะกดอารมณ์ไว้ไม่อยู่ มือที่กำแท่งเหล็กแน่นตวัดเป็นวงกว้าง

ผัวะ!!

เสียงเหล็กฟาดเข้ากับบ่าของเซนต์จนอีกฝ่ายแทบล้มทั้งยืน แต่เด็กหนุ่มฐานะธรรมดาอย่างเซนต์ไม่ใช่คนจะล้มง่ายๆ เขาเงยหน้าขึ้น สายตายังคงแข็งกร้าว เหมือนคนที่ยิ่งเจ็บยิ่งเดือดดาลอยากเอาชนะ

“หยุด! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!” เสียงตะโกนพร้อมกับคำว่า ‘ตำรวจ’ ทำให้ทุกคนชะงัก ครินทร์ที่กำลังเหยียบอกแกร่งของเซนต์ขบกรามแน่น ดวงตาฉายชัดถึงความไม่พอใจ

“แม่งเอ๊ย! ถอยก่อน!” เสียงครินทร์ตะโกนบอก ก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งหนี พร้อมตรีภพและจอมทัพที่เป็นเพื่อนสนิท ฝีเท้าของพวกเขาหายวับไปในเงามืดก่อนตำรวจจะทันควักกุญแจมือ

“ไม่ต้องตาม!”

“แต่…”

“นั่นลูกชายคุณคิระ ปล่อยไปก่อน”

ในขณะที่ครินทร์หลุดรอด เซนต์กับเพื่อนกลับถูกกดกับพื้นและใส่กุญแจมือทันที เลือดไหลจากคิ้วอาบแก้ม สายตาคมเข้มดูเกรี้ยวกราดมองตามแผ่นหลังของอริที่หนีไป

ลูกชายมาเฟียและเพื่อนวิ่งหนีตำรวจหัวซุกหัวซุนมาไกลพอสมควร ชุดนักศึกษาหลุดรุ่ยมีคราบเลือดเปื้อนเขรอะอย่างชัดเจน

“แม่ง! พวกตำรวจเหี้ย” ครินทร์สถบ แล้วโยนแท่งเหล็กเข้ากำแพงอย่างหัวเสีย หากตำรวจไม่โผล่มาป่านนี้เซนต์โดนเขาอัดน่วมไปแล้ว

“กูยังหอบไม่หายเลย มึงวิ่งโคตรเร็ว” จอมทัพ หอบหายใจแรง ยกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อพร้อมเหลือบตามองเพื่อน

“แล้วมึงจะเอาไงต่อ” ตรีภพที่ยืนพิงเสาอยู่เอ่ย

ครินทร์นิ่งไปหนึ่งจังหวะ ดวงตาเย็นเยียบเหมือนถูกดับไฟภายในชั่วพริบตา เขายกมือขึ้นเช็ดมุมปากที่ยังมีเลือดซึมอยู่เล็กน้อย

“รอบหน้าเจอมันอีก…กูจะเอาให้มันตายคาตีน!”