Bad Devil : สับสน

“ไปอยู่กับฉันไหม...” เอวาในตอนนี้เกิดความงุนงงเป็นอย่างมากกับประโยคเมื่อสักครู่ เธอเงยหน้ามองคลาสอย่างไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้ฟรานและเรียวตะก็งงกับประโยคที่เพื่อนพูดออกไป

“ว่ายังไง” คลาสยังใช้สายตากดดันและถามย้ำเอวาต่อ

“เอ่อ คือหนู”

“ฉันแค่ถูกชะตากับเธอเท่านั้น”

“เธอเหมือน.... น้องสาวของฉันที่หายไป”

เอวาที่ได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองคลาสที่ตอนนี้แววตาของเค้านั้นฉายความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน

“ฉันไม่บังคับ ถ้าอยากมาอยู่กับฉันในฐานะน้องสาวเมื่อไหร่ก็ติดติดต่อมา” มือหนาส่งนามบัตรยืนให้เด็กสาวตรงหน้าก่อนจะลุกและเดินออกไปทันที

เอวาในตอนนี้เธอยืนมองไปที่ท้องถนนเพื่อเรียกแท็กซี่กลับไปยังห้องพัก ในเวลานี้ผู้คนที่มาเที่ยวยังผับแห่งนี้ก็ต่างพากันกลับ

เอี๊ยด.. เสียงรถที่ถูกขับมาจอดตรงหน้าเอวาทำให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเห็นรถหรูเลื่อนลดกระจกลงให้เห็นคนที่อยู่ในรถ

“คุณเคเดน” เอวาที่ตกใจที่อยู่ๆคุณเคเดนก็ขับรถมาจอที่ตรงหน้าเธอ

“ขึ้นรถ” เอวาที่เกินความงุนงงก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

ก่อนที่ไวกว่าความคิดรู้ตัวอีกทีมือหนาก็จับเข้าที่แขนเรียวเล็กแล้ว

“ฉันจะไปส่ง ขึ้นรถ”เอวาที่ถูกจับยัดเข้ามาในรถหรูได้แค่นั่งเงียบจนกระทั่งรถเคลื่อนตัว

บรรยากาศในรถเงียบจนอึดอัด เอวาที่ไม่ดูจะทำยังไงดีก็เลยเลือกที่จะมองออกไปด้านนอกรถเพื่อหลบตาเคเดน

“เธอลืมพกปากมารึไง” น้ำเสียงเข้มยิ่งสร้างความประหม่าให้เอวามากกว่าเดิม

“คือหนู ไม่รู้จะพูดอะไรค่ะ”

“ทำไม ถึงมาอยู่ที่นี่”

“หนูแค่ต้องการมาทำงานหาเงินส่งให้น้องๆค่ะ” เอวาบอกเหตุผลให้คนตัวสูงฟังเพื่อบอกถึงเป้าหมายในการที่เธอมาอยู่ที่นี่

“ที่แม่ฉันบริจาคเงินไป มันไม่พอรึไง”

“ไม่ใช่นะคะ แต่หนูแค่ต้องการช่วยแม่ครูรับผิดชอบน้องๆก็เท่านั้น เพราะต่อให้ไม่มีผู้ใหญ่ใจดีหนูก็ยังอยากเห็นรอยยิ้มของน้องๆเหมือนเดิม”

คำพูดของเอวาที่บ่งบอกถึงจิตใจของเธอที่ดีมาก รู้จักห่วงคนอื่นทั้งที่การที่เธอเดินออกมาจากบ้านเด็กกำพร้านั่นและไม่ไปกลับไปก็ยังได้

แต่เด็กสาวกลับห่วงใยทุกคนที่นั่นเหมือนดั่งครอบครัวของเธอ

“ไปทำงานอยู่กับฉันสิ่ เเล้วสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นจะมีฉันสนับสนุนไปตลอด”

“ตกลงค่ะ” เด็กสาวตอบตกลงอย่างไม่ลังเล เพราะตัวเธอเองก็รักที่นี่มากและตอนนี้ก็เก่าทรุดโทรมลงไปเยอะ หากอะไรที่ทำให้เเม่ครูและน้องๆที่นี่มีชีวิตดีขึ้น เธอจะทำ

“ไปกับฉัน ส่วนของใช้เธอฉันจะจัดการเอง”

“หนูต้องไปอยู่กับคุณเลยหรอคะ?” เอวาที่ตกใจเพราะเพียงแค่ทำงาน เธอไม่เห็นว่าจะต้องไปอยู่กับเค้าเลย

“งานของเธอคือดูแลฉัน ก็ต้องไปอยู่กับฉัน”

“แต่..”

“เดือนละ 1 แสนเงินเดือนของเธอ” เอวาที่ไม่คิดว่าเคเดนจะให้เงินเดือนเธอมากขนาดนี้ถึงกับตาโตด้วยความตกใจ

“จะ จริงหรอคะ คุณไม่ได้หลอกหนูใช่ไหมคะ”

“ฉันดูเหมือนพวกพูดเล่นงั้นหรอ” สายตาดุหันมามองเด็กสาวด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด

“ไม่ ไม่นะคะ ขอบคุณค่ะ” เอวาในตอนนี้รู้สึกดีใจที่เธอจะหาเงินได้มากขนาดนี้และมีเงินส่งให้แม่ครูพักพิงไปดูแลน้องๆ

“แล้วงานที่ผับล่ะคะ หนูยังสามารถไปทำได้ไหมคะ” เอวายังคงถามถึงงานที่เธอพึ่งไปทำได้แค่เพียงสองวัน หากจะลาออกก็เห็นใจเจ้ทั้งสองที่ช่วยเหลือหางานนี้ให้เธอ

“ฉันจะจัดการเอง” เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับเอวาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก ทำได้เพียงแค่เงียบปากลงเพียงเท่านั้น

เอวาที่ระหว่างทางเอาแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ที่คลาสชวนเธอไปอยู่ด้วย ไหนจะเคเดนที่ให้เธอมาทำงานด้วยอีกจนลืมไปว่านี่ไม่ใช่ทางกลับยังห้องพักของเธอ รู้ตัวอีกทีตอนนี้รถคันหรูเข้ามาจอดยังชั้นที่มีป้ายติดว่า VIP เรียบร้อย

“เอ่อ คุณจะไปส่งหนูไม่ใช่หรอคะ?” เอวาถามคนร่างสูงที่ตอนนี้ได้ดับเครื่องยนต์รถและเตรียมจะเปิดประตูก้าวลงจากรถ

“ทำงานกับฉัน เธอก็ต้องมาอยู่กับฉันวันนี้” เคเดนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยและเปิดประตูก้าวลงจากรถทันที โดยไม่ได้สนใจเอวาแม้แต่น้อย

เอวาที่เห็นแบบนั้นก็รีบปลดเข็มขัดนิรภัยและก้าวลงกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามคนตัวสูงไป

“ทำไม ขาเค้ายาวขนาดนี้นะ” ร่างสูงขาเรียวยาวราวกับนายแบบก้าวไปเดินจนคนตัวเล็กที่พยายามรีบเดินตามเกือบหอบ

ร่างหนาก้าวเดินเข้าไปยังลิฟและหันกลับมามองคนตัวเล็กที่รีบเดินตามเค้าด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ พรางยกยิ้มมุมปากกับท่าทีของเธอ

บรรยากาศภายในลิฟตอนนี้เงียบมาก ก่อนที่จะเลื่อนขึ้นมาหยุดยังชั้น 39 ทั้งชั้นมีเพียงห้องเดียวเมื่อเดินตามเคเดนเข้ามาด้านใน เอวาที่มองไปยังกระจกใสก็เห็นกับวิวยามค่ำคืนในตอนนี้ เอวาคิดในใจที่มีคนบอกว่ากรุงเทพคือเมืองที่ไม่เคยหลับใหลคือเรื่องจริงสิ่นะ บนท้องถนนยังคงมีรถวิ่งไปมาอยู่ถนน และมีดวงไฟมากมายที่ยังคงเปิดอยู่ราวกำลังผู้คนจะใช้ชีวิตในช่วงเวลานี้เสียมากกว่าช่วงกลางวันด้วยซ้ำ

“ทำอย่างกับไม่เคยเห็น” เคเดนพูดพร้อมกับส่ายหน้าที่เอวานั้นดูตื่นเต้นจนออกนอกหน้า

“ใช่ค่ะ หนูไม่เคยเห็นเลย”

“ตั้งแต่ที่หนูจำความได้ก็อยู่ที่บ้านเด็กกับพร้ากับแม่ครูแล้ว” เอวาบอกไปตามจริงเพราะเธอเองก็เข้ามาที่กรุงเทพเป็นครั้งแรก

“เธออยู่ที่นั่นมาตั้งแต่เกิดงั้นหรอ” เคเดนที่ถามเธอออกไปตรงๆ อย่างน้อยเอวาเองก็ต้องมีประวัติก่อนจะไปอยู่ที่นั่น อย่างน้อยก็พ่อแม่ของเธอเป็นใครแล้วหายไปไหนทำไมถึงเอาเธอไปไว้ที่นั่น แต่เปลกตรงที่เอวานั้นไม่มีประวัติใดๆให้ตรวจสอบได้เลย ราวกับเธอไม่เคยมีตัวตนมาก่อน

แล้วเรื่องการลบเลือนประวัติต่างๆจนไม่เหลือซากที่ให้เค้าได้หาเจอแม้แต่น้อยก็มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถทำได้ หนึ่งในนั้นก็คือพ่อของเคเดนเอง

“ใช่ค่ะ แม่ครูบอกหนูแค่นั้น”

“เธอไปพักเถอะ นั่นห้องของเธอ” เอวาหันมองตามเคเดนก็เห็นห้องนอนขนาดไม่ใหญ่มากอยู่

“แล้วไม่มีใครอยู่อีกเลยหรอคะ”

“งานที่คุณให้หนูมาทำ คืออะไรหรอคะ”

“ถึงเวลาเดี๋ยวก็รู้” พูดจบเคเดนก็เดินปลีกตัวไปยังห้องของเค้าทันที

เอวาที่มองไปรอบๆที่นี่หรูหราและใหญ่มากราวกับบ้านเป็นหลังเลย แต่ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมานานแล้วเธอจึงเลือกเดินไปยังห้องพักของเธอทันที

เมื่ออาบน้ำชำระร่างกายเสร็จตอนนี้เอวานั่งเช็ดผมตัวเองที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งราคาแพงภายในกระจกสะท้อนให้เห็นตัวเองในตอนนี้ที่โตขึ้นมากแล้ว เธอนั้นรู้ดีว่าพ่อแม่ของเธอนั้นตายไปแล้วเธอมีเพียงแค่แม่นมพักพิง ที่พาเธอหนีจากความตายรอดมาได้ เธอถูกทำร้ายหัวแตกและเรื่องราวในอดีตของเธอหายไปบางส่วน ถึงตอนนี้มันเริ่มกลับมาบ้างแล้วเพียงแค่เธอไม่ได้อยากนึกถึงและเล่าเรื่องราวที่โหดร้านในคืนนั้นให้ใครฟัง ภาพที่เห็นพ่อและแม่ของตัวเองถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตามันยังคนฝังลึกในใจของเธอ

มีเพียงแค่หน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เธอพยายามนึกว่าคือใครแต่ก็นึกไม่ออกสักที แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรอีกที่เธอจะต้องพยายามไปรื้อฟื้นอดีต สุดท้ายแล้วความจริงก็คือตอนนี้เธอเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าเท่านั้น...