Paano lalaban?

Crystal's POV

Masakit ang ulo ko.

Dahan-dahan kong binuka ang isa kong mata, pero naging malabo ang aking paningin. Pakiramdam ko'y parang lantang gulay ang buong katawan ko. Nang tuluyan kong iminulat ang mga mata ko, madilim at malamig ang paligid.

Doon ko lang naalala—nahuli ako ng isa sa mga tauhan ng lalaking 'yon.

Sinubukan kong bumangon, but my head gets dizzy.

Nanlaki ang mata ko nang mapansin kong nakatali ang mga kamay ko sa headboard ng kama.

Anong nangyayari?

"Help!" sigaw ko, sabay padjak habang nakahiga sa malambot na kama. "Bitawan niyo ako!"

No one answered.

Iniwan ba nila akong mag-isa?

"Hey! Ilabas niyo ako dito!" I continued, halos mapatid na ang boses ko sa kakasigaw.

Then the image of Franco flashed into my mind. How they killed him. Just like that. No hesitation, no mercy.

Panic shrieked through my veins when realization hit me.

They are going to kill me.

And are they planning on starving me?

Oh my God.

That was not impossible. Nakita ko ang ginawa nila. Nakita ko ang mga mukha nila.

"N-no," I shook my head. My mouth went dry.

At ang mas masaklap—walang makakaalam kung nasaan ako. Abandoned na ang lugar na 'to.

Shit. Sana talaga ay hindi ko na lang pinuntahan si Ethan.

This was Ethan's fault!

Pero huli na. Nandito na ako. Ang tanging kailangan kung gawin ay tumakas at magsumbong sa mga pulis.

Pinilit kong igalaw ang katawan ko, gumulong, pero mas lalo lang akong nasaktan. Sa huli, napahiga na lang ako't tumitig sa kisame. May mga sapot ng gagamba sa taas—at mukhang isa na ako sa mga mabibitag dito.

Hanggang sa biglang bumukas ang pinto.

I sucked in a sharp breath.

Isang lalaking ang pumasok. The man who has a grey eyes. Their boss.

It was him. The man who had no mercy. Parang nakita ko na siya. Hindi ko lang maalala.

Nang magtagpo ang paningin namin, tila lumamig ang paligid. Pero hindi ko pinayagang matakot ako—tinapangan ko ang titig ko.

"Pakawalan mo ako!" matapang kong sigaw sa kanya. Pero nakatitig lang siya sa akin—kalmado, walang bakas ng gulat.

Tuluyan siyang pumasok sa loob. Kasunod niya ang dalawang lalaki—they had the same built, parehong mukhang trained.

Napalunok ako. Pero hindi ko maiwasang hindi mapako ang tingin ko sa lalaking nasa gitna. Parang may invisible force na humihila sa akin papunta sa kanya.

He tilted his head, at may bahagyang ngiti sa kanyang labi—nakakakilabot.

"You can scream as much as you want," he said in thick accent. "But no one will hear you unless I allow it."

My nose flared, glaring at him.

"You're cruel!"

"You saw too much." malamig at matalim ang boses niya. "Now you live in my hands."

"Anong kailangan mo sa akin?" I tried to sound brave kahit ang totoo'y dumadagundong na ang tibok ng puso ko.

"Brave, huh?"

"You think this will make you powerful?"Pinilit kong alisin ang pagkakatali ng cuffs sa pulso ko.

"What you did wasn't unforgivable!" I said with a laced of bitterness.

He met my glare without flinching.

Sinubukan kong umatras pero...parang may kung ano sa kanya ang nag-aakit na hawakan ako. Pero hindi niya tinuloy.

Tinadyakan ko siya, pero naagapan niya 'yon. Hinawakan niya ang mga paa ko—mahigpit pero agad ding pinakawalan ng maayos.

"You jerk!"

"This is my property," he said. His voice was calm but his eyes stayed glued to mine. Like he was lost at them.

Sinipa ko siya—this time natamaan ko ang kanyang balikat.

Mabilis dumaluhong ang dalawang bodyguards, pero tinaas lang niya ang kamay niya.

"Should I kill her?" tanong ng isa—kulot ang buhok at brown ang mga mata.

Napakagat ako sa labi.

Shit. Baka napasobra ako.

Pero bastos siya! Deserve niya 'yon!

"Untie her," biglang utos ng lalaking grey-eyed.

"Kiann?" protesta ng isa. Pero 'yung isa, lumapit na sa akin at tinanggal ang handcuffs ko.

Hindi ko man lang namalayan ang kilos niya.

Hinawakan niya ang kamay ko.

I tried to pull away, pero sumingit ang boses ng grey-eyed guy.

"What are you doing, Antonio?" malamig niyang tanong habang nakatingin sa kamay ni Antonio na hawak ang pulso ko.

"Releasing her."

"Holding her hand?" Nagkatingin kaming tatlo sa kanya, nalilito.

"What should I do?"

"Let her hand go."

Binitiwan agad ako ni Antonio. Agad ko siyang kinagat sa braso—pero parang bakal ang balat niya.

Ouch! Mas ngipin ko pa ang nasaktan.

Hindi siya gumalaw.

"Let her sit," utos ulit ng grey-eyed man.

"For goddamn fucking sake, Antonio. Let her sit. Now!" barked one of the other men when Antonio didn't move fast enough.

What the hell is going on here?

Unti-unting binitiwan ni Antonio ang kamay ko. Napaupo ako sa kama.

Napatitig ako sa mata ng lalaking tinatawag nilang Kiann—parang nagsasabing 'wag kang magkamali.

Lumapit siya. Yumuko. Magkalevel na ang mukha namin. Tinapatan ko ang titig niya, tinaasan ko pa ng kilay—hindi ako uurong.

"Kiann, what do you want to do with him?" Matigas niyang sinabi.

Are they foreign? They had an accent.

"What would you do if we let you go?" tanong ng tinatawag nilang Kiann sa akin.

Of course, magsusumbong ako sa pulis!

"I won't say anything," I lied.

Tumayo siya—dahan-dahan. Para bang nakakatawa 'yung sagot ko.

Huminto siya. Lumapit ang labi niya sa tenga ko.

It sent shiver down to my spine.

"But I know what's in your thinking," bulong niya—dangerously soft, almost seductive. It was maddening.

Shit. Alam niya.

Of course, alam niya lahat.

"And if you do...your parents will die." He dropped, his voice was eerily calm.

His foreign eyes didn't show any mercy. Napakapit ako sa aking damit.

My stomach twisted.

A flood of memories surged—my father, working so hard lately; my mother, doing everything she could to help us survive.

A chill ran through me. Something lodged in my throat.

The courage I clung to slipped away.

How do you fight a man who already knows what your next move?