8 ยัยเด็กอวดดี

chapter 8  ยัยเด็กอวดดี

ประตูห้องถูกเคาะถี่ ๆ แต่มนัสนันท์ยังคงหมกตัวอยู่ในห้อง หลังจากอาบน้ำเสร็จก็มานอนต่อเลย เพราะรู้สึกปวดหัว ร่างกายก็อ่อนล้าอ่อนเพลีย

ก็อก! ก็อก!

“เปิดประตู!” น้ำเสียงเข้มสั่งอยู่ด้านนอก หญิงสาวทำได้เพียงแค่ปรือตามอง แล้วหลบลงดังเดิม หล่อนสู้รบปรบมือกับเขาไม่ได้ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน ขอนอนพักเอาแรง พอหายล้าหายเพลีย หล่อนก็จะยอมเป็นทาสเป็นนางบำเรอเขาตามเดิม

เลือกไม่ได้ ขัดไม่ได้ คงไม่มีอะไรนอกจากยอม

“เปิดประตู!”

ปึง! ปึง! จากเคาะเปลี่ยนเป็นทุบ ตามอารมณ์ของผู้อยู่ข้างนอก แต่คนที่อยู่บนเตียง นอนนิ่งริมฝีปากบางแห้งผากสั่นระริก ซุกตัวเข้าหาผ้าห่ม

“ครีม!”

“ขาคุณคลาวด์”

“เอากุญแจสำรองมาเปิด!”

“ค่ะ” ครีมรีบลนลานวิ่งลงไปด้านล่าง คว้ากุญแจสำรองที่แขวนเอาไว้วิ่งขึ้นมาด้านบน “มาแล้วค่ะ”

“รีบเปิด ก่อนที่ฉันจะพังมันเข้าไป!”

“ค…ค่ะ” ครีมมือไม้สั่น ไขกุญแจให้เจ้านาย พอประตูห้องเปิดได้ ก็ผลุนผลันเข้าไปด้านใน แล้วปิดประตูใส่หน้าเธอดังปัง

‘ไร้มารยาทเหลือทน’

“มนัสนันท์!”

“….”

“ลุก”

“….”

“ฉันเริ่มจะหมดความอดทนกับเธอแล้ว!” เขากระชากผ้าห่ม คว้าข้อมือบางเล็ก ทว่า… อุณหภูมิที่เขาได้สัมผัสมันสูงมาก ทำให้ปล่อยข้อมือบางเล็กโดยอัตโนมัติ คลาวด์มองมนัสนันท์ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก

“ครีม!”

“อีกแร๊ะ กูล่ะเบื่อสองคนนี่จริง ๆ” ครีมสบถออกมา ขณะช่วยลูกศรแกะกระเทียมในครัว

“เจ้านายเรียกก็รีบไปสิ เดี๋ยวหัวขาด”

“พี่ศร คนใช้ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวนะ อีเปรี้ยวอีหวานอีอ้วนอีพวงอีแดงก็มี ทำไมไม่ไปใช้พวกมัน!”

“ก็แกใช้ง่าย สั่งอะไรก็ทำ อีกอย่างพวกอีอ้วนมันก็ไม่กล้ายุ่งกับคุณคลาวด์ แค่เรียกพวกมันก็ฉี่แทบราดแล้ว”

“ฉันก็ฉี่แทบราดเหมือนกัน กลัวจะตายห่า”

“แต่แกกล้าที่สุดแล้วไง”

“ไม่กล้า กลัวจะตาย”

“ผู้หญิงคนนั้นก็คงจะกลัวไม่ต่างจากครีม”

“กลัวอะไร ผู้หญิงของยนาย มีหน้าที่อ้าขาให้นาย ใจกล้าตั้งแต่เริ่ม คงไม่มีอะไรต้องกลัว”

“เธอไม่ได้เต็มใจแต่เเรกไง”

“อะไรนะ?”

“เห็นมังกรบอกว่า เจ้านายเอาเธอมาขัดดอกแทนเงินพนันของน้องชาย”

“อ…อะไรนะ?”

“เธอไม่ได้เต็มใจ”

“ครีม”

“เฮ้อ ฉันจะบ้าตาย อะไรของคุณคลาวด์เนี่ย รู้อยู่ค่ะว่าเป็นขี้ข้า แต่เรียกบ่อย ๆ มันโคตรหงุดหงิดเลยค่ะ” ครีมพูดเบา ๆ ลูกศรได้แต่สายหัวแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู

“กูฆ่ามึงแน่!”

“ไปแล้วค่าาา” ครีมลุกแล้วรีบวิ่งขึ้นด้านบน ในใจค่อนขอดไปตลอดทาง “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ผู้หญิงคนนั้นป่วย ไปเช็ดตัวให้ด้วย”

“อ…อะไรนะคะ”

“มึงหูแตกหรือยังไง!”

“เปล่าค่ะ”

“เปล่าก็รีบไปทำ”

“ค่ะ” ครีมพยักหน้ารีบหากะละมังกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดตัว เปลี่ยนชุดให้มนัสนันท์ ส่วนคลาวด์นั่งสูบบุหรี่อย่างสบายอารมณ์ มองดูการกระทำของครีมแทบไม่คลาดสายตา “เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวครีมจะเตรียมยาลดไข้กับยาแก้อักเสบมาให้”

“อืม เตรียมอาหารใหม่มาให้ด้วย”

“ค่ะ ว่าแต่วันนี้คุณคลาวด์ไม่ได้ไปไหนเหรอคะ?”

“ไม่”

“ค่ะ” ครีมพยักหน้าเดินออกมาจากห้อง ในใจเอาแต่ก่นด่าเจ้านาย อะไรนักหนาก็ไม่รู้ แต่สภาพของมนัสนันท์แย่มาก ร่างกายแดงเถือก เป็นไข้สูงมาก ดีที่ยังเช็ดตัวลดไข้ลง ไม่งั้นแย่แน่ ๆ

จากที่ไม่ชอบมนัสนันท์ ก็เกิดเป็นความเห็นใจไปโดยปริยาย เธออาจจะไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป แต่ที่มาอยู่ที่นี่เพราะถูกบังคับ เฮ้อ แล้วดันมาเจอคนโรคจิตแบบเจ้านายของเธอ ไม่รู้เวรกรรมอะไร

มนัสนันท์ปรือตาขึ้นมา ก่อนจะกะพริบถี่ ๆ มองเพดานฝาสีขาวแล้วหลับตาลงอีกครั้ง เธอยังปวดหัวอาการไม่ดีอยู่เลย ร่างกายก็ปวดหนึบยิ่งตรงใจกลางความสาวของเธอ มันเจ็บระบมจนแทบเดินไม่ได้

“ลุกมากินข้าวกินยา” น้ำเสียงกระด้างออกคำสั่ง ทำให้มนัสนันท์ต้องเปิดเปลือกขึ้นไปมอง

“ไม่ค่ะ ปวดหัวไม่อยากลุก”

“อย่าให้ฉันต้องพูดหลายรอบ!”

“ออกไปเถอะค่ะ ฉันอยากพักผ่อน ฉันเหนื่อย เพลีย ถ้าฉันไม่ได้พักผ่อน ฉันจะไม่ได้ขัดดอกให้คุณนะคะ” พูดประชดประชันไปที

“ยัยเด็กอวดดี” คลาวด์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ มองผู้หญิงดื้อด้านที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะลุกจากเก้าอี้สะบัดตัวเดินออกไป

มนัสนันท์มองตามแล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ เธอปวดหัวมาก แต่ก็ฝืนลุกขึ้นนั่ง มองข้าวต้มกับยาที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ เธอกลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ เมื่อได้กลิ่นหอม ๆ ของข้าวต้มกุ้ง

เมื่อวานตอนเย็นเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลย วันนี้เที่ยงแล้วเธอก็ยังไม่ได้ทานอะไรอีก ความหิวเล่นงานอย่างหนัก ทำให้หิวแสบท้องจนทนไม่ได้

เธอต้องลุกจากเตียงเดินอย่างคนเสียศูนย์ นั่งลงเก้าอี้แล้วตักอาหารทาน รสชาติข้าวต้มอร่อยมาก มนัสนันท์ตักทานไปเรื่อย ๆ รสมือของคนใช้บ้านนี้อร่อยจริง ๆ ปกติเธอไม่ใช่คนกินเยอะ แต่ข้าวต้มชามนี้อร่อยมาก ยิ่งทานยิ่งคล่องคอ ทานเสร็จก็ขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม

คลาวด์เดินเข้ามาในห้อง ข้าวต้มบนโต๊ะถูกทานจนหมดชาม แต่ยาที่วางเอาไว้ไม่มีรอยถูกแกะรับประทานเลยแม้แต่น้อย

คลาวด์มองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบยามาแกะแล้วเดินขึ้นเตียงกรอกยาเข้าปากให้ เขาไม่ได้อ่อนโยนแม้น้อย การกระทำทุกอย่างดิบเถื่อนสารเลว

“แค่ก ๆ จะทำอะไรฉัน” มนัสนันท์กรีดร้องดังลั่น พร้อมกับคายยาออกมา คลาวด์ล็อคตัวเอาไว้กรอกน้ำตาม “อร้าย ปล่อยฉันนะ!”

“กินเข้าไป!” เขาเสียงกระด้าง หงุดหงิดที่ได้เห็นคนดื้อด้านอย่างมนัสนันท์ขัดใจ เขาไม่ชอบให้ใครขัดใจ มันหงุดหงิด อารมณ์พุ่งปรี๊ดแทบจะจับคอขาวๆหักทิ้งด้วยโทสะ

“ไม่!” มนัสนันท์ตะเกียกตะกายพร้อมกับเบือนหน้าหนี เมื่อคลาวด์หยิบยาที่เธอคายทิ้งมากรอกปากเธออีกครั้ง “หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ กรี๊ด!”

“ดื้อด้าน!” คลาวด์สบถ หยิบยามาใส่ปากแล้วจูบที่ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ใช้ลิ้นดันเข้าไปจนในที่สุดเม็ดยาก็ถูกกลืนลงคอคนตัวเล็ก เธอดิ้นขลุกขลักร่างกายนุ่มนิ่มปลูกอารมณ์ของเขาให้ตื่นเพริดขึ้นมา

“ไอ้คนบ้า!” เธอแหวใส่เขาทันทีที่ปากเป็นอิสระ

“ปากดี!” คลาวด์ผลักร่างบอบบางนอนหงาย ฉีกกระชากชุดเเซ็กจนกระดุมหลุดกระจาย

“ไม่นะคะ พอแล้ว ฉันเหนื่อย”

“นอนอยู่เฉย ๆ สิ”

“ไม่ พอได้แล้ว!”