7 แค่ผู้หญิงขัดดอก

chapter 7  แค่ผู้หญิงขัดดอก

แสงแดดอุ่น ๆ แผ่เข้ามากระทบม่าน มนัสนันท์นอนหลับอยู่บนเตียงซุกหน้ากับอกอุ่น คลาวด์มองคนตัวเล็กที่นอนเคียงข้างอยู่เพียงครู่ ก็ลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันร่างหลวม ๆ เดินเข้าห้องน้ำ

สายน้ำเย็นฉ่ำถูกเปิด สายน้ำจากฝักบัวราดรดร่างกายกำยำ คลาวด์กดสบู่เหลวลูบไล้ไปทั่วร่างกายจนเกิดเป็นฟอง มัดกล้ามแน่นเป็นลอนสวย บ่งบอกว่าเขาเป็นคนดูแลตัวเองดีมากเพียงไร

เขาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำประมาณยี่สิบนาที ก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูติดกายเพียงผืนเดียว มนัสนันท์ยังคงซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม นอนนิ่งใบหน้าซีดเชียว เธอคงจะเหนื่อยและเพลียมาก กับบทรักที่เขากับเธอทำด้วยกัน ถึงได้นอนหลับไม่รู้สึกตัวแบบนี้

ก็อก! ก็อก! ก็อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นถี่ ๆ คลาวด์ที่กำลังเปิดตัวถึงกับถอนหายใจออกมา เพิ่งจะแปดโมงครึ่ง ยังเช้าอยู่มากสำหรับวันหยุดของเขา

‘ใครมันมาเคาะประตูทำห่าไร’ เขาคิดอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปเปิดประตู

“มีอะไร?” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้ม มองหน้าครีมอย่างไม่สบอารมณ์ ครีมหน้าเหลือสองนิ้วเมื่อเห็นว่าเจ้านายหนุ่มไม่พอใจ แต่หน้าที่ของเธอคือมาถามว่าเขาจะลงไปรับประทานอาหารเลยไหมหรือจะให้ยกขึ้นมา

“คะ…คุณคลาวด์จะรับประทานอาหารเลยไหมคะ ครีมกับพี่ลูกศรจะได้ตั้งโต๊ะเลย”

“วันนี้ฉันจะกินข้างบน จัดมาสองที่”

“ค่ะ” ครีมพยักหน้า สายตาชำเลืองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ด้านใน มนัสนันท์ยังคงนอนอนยู่บนนั้น อดแปลกใจไม่น้อยที่ผู้หญิงคนนั้นยังนอนอยู่ในห้องนี้ เพราะปกติเจ้านายของเธอ จะไม่ให้ผู้หญิงคนไหนมาค้างในห้องด้วย

ทุกคืนจะได้ยินเสียงครวญครางเหมือนเสียงผีเปรต พอเสร็จสมอารมณ์หมาย ผู้หญิงพวกนั้นก็ถูกไล่กลับ

มนัสนันท์เองก็ใช่ว่าจะไม่แย่ ดูจากสภาพร่องรอยบนเตียง ผู้หญิงคนนี้ไม่ตายก็คางเหลือง เพราะผู้หญิงที่เจ้านายชอบพามาที่บ้าน ส่วนมากกลับตอนดึก ๆ สภาพดูไม่จืดสักคน

“ก็ไปสิ”

“ค่ะ” ครีมพยักหน้าก่อนจะรีบเดินลงไปข้างล่าง

“คุณคลาวด์ว่ายังไงบ้าง?” ลูกศรถามขณะง่วนกับการทำอาหาร

“บอกว่าจะกินบนห้อง” ครีมพูดเสียงขุ่น สมองยังคงวนเวียนแต่ภาพของมนัสนันท์ อาการเธอคงจะหนักมากถึงขั้นลุกไม่ขึ้น ว่าแต่หล่อนจะสนใจทำไม ในเมื่อมนัสนันท์เป็นผู้หญิงของคลาวด์ มีหน้าที่มอบความสุขให้เจ้านาย เท่านั้นเอง

“อ๋อ แล้วได้บอกไหมว่าจะทานอะไร?”

“ไม่ แต่ก็จัดแบบที่ชอบกินก็แล้วกัน เออ พี่ศรจัดให้ผู้หญิงของนายด้วยนะ”

“อืม” ลูกศรพยักหน้า แล้วจัดอาหารที่คลาวด์ชอบทานทุกวัน คลาวด์ชอบทานอาหารจำพวกเนื้อ อะไรที่เกี่ยวกับเนื้อจะชอบเป็นพิเศษ ยิ่งเป็นสเต็กเนื้อเกรดพรีเมียมหรือพวกเนื้อวากิวด้วยแล้ว คลาวด์จะชอบมาก ๆ ส่วนอาหารสำหรับผู้หญิงของเจ้านาย ทั้งสองเลือกที่จะทำข้าวต้ม และอาหารที่ทานง่าย ๆ ไม่หนักท้อง

“พี่ศร ผู้หญิงที่มากับนาย ฉันว่ามันแปลก ๆ”

“แปลกยังไง?” ลูกศรตักข้าวต้มกุ้งใส่ถ้วย

“นายกับเธอนอนด้วยกันแล้ว ไม่ยักจะไล่กลับ”

“ไล่ทำไม เธออยู่ห้องติดนาย ไล่ไม่ไล่มีค่าเท่ากัน”

“มันแปลกอยู่ดี ที่สำคัญนะ นายไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนค้างด้วยเลย ปกติจะไล่ผู้หญิงพวกนั้นกลับ จากนั้นก็ให้เราไปทำความสะอาดให้ เปลี่ยนผ้าปูที่นอนเก็บกวาดห้องให้ บางครั้งก็ให้ลูกน้องเปลี่ยนเตียงใหม่ให้เลย แต่ครั้งนี้แปลกจริงๆที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้น นอนอยู่บนเตียงจนถึงตอนเช้า”

“เธออาจจะเพิ่งได้นอนตอนเช้าก็ได้ แกก็รู้นี่ว่าเจ้านายของเรามันเป็นพวกซาดิสต์วิตถารขนาดไหน ดีที่ไม่เรียกเราไปเปลี่ยนผ้าปูตอนกลางคืนให้ ไม่งั้นง่วงตายห่า”

“ก็จริง”

“เลิกพูด ช่วยฉันทำอาหาร ไปเอาเนื้อออกมาทำสเต็กเร็ว ๆ”

“จ้า”

เปลือกตาสวยขยับไปมาแล้วเปิดขึ้น มนัสนันท์กะพริบตาถี่ ๆ อยู่หลายครั้ง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ สมองกำลังประมวลเหตุการณ์ว่าเธอมาอยู่ห้องนี้ได้อย่างไร ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ศีรษะ

“ตื่นแล้วเหรอ?” น้ำเสียงเข้มทำให้เธอต้องหันไปมอง คลาวด์อยู่ในชุดสบาย ๆ กางเกงขาสั้นเสื้อยืดแสนธรรมดา ทว่าราคาไม่ธรรมดาเลย ราคาแพงหูดับแน่นอน

ร่างหนาดูดีมีสง่า หน้าตาจัดว่าหล่อเหลาคมคาย นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรดที่ชอบนั่งเป็นประจำ

“…” มนัสนันท์เม้มปากก่อนจะขยับกาย นึกชังเขาอยู่ไม่น้อยที่เมื่อคืนเขาทำเรื่องอย่างว่ากับเธอทั้งคืน ไม่รู้เลยว่าบทรักที่เขาสาดใส่เธอจบตอนไหน เธอรู้แค่ว่าภาพดับก่อนที่เขาจะหยุดด้วยซ้ำ

“มากินข้าวสิ”

“ไม่กินค่ะ” ว่าแล้วก็รั้งผ้าห่มขึ้นมาพันร่าง พอลุกขึ้นเท่านั้นแข้งขาก็เหมือนจะไม่มีแรง จนต้องทรุดฮวบไปกองกับพื้น ลำคอก็ขมปร่าร่างกายสะบัดร้อนสะบัดหนาวเหมือนจะไม่สบาย

“อวดเก่ง มันน่าปล่อยให้ตายจริง ๆ”

“ฉันเป็นแบบนี้เพราะใครกัน!”

“ช่วยไม่ได้ เธอมีหน้าที่อ้าขาให้ฉัน เธอก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป”

“ใช่ ฉันมีหน้าที่แค่เท่านั้น ตอนนี้หนี้ที่ฉันต้องชดใช้เหลือเท่าไหร่แล้ว”

“เท่าเดิม!”

“อะ…อะไรนะ?” มนัสนันท์ปากคอสั่นเอ่ยถาม

“ต้นเท่าเดิม เรื่องเมื่อคืนคือดอกที่ต้องจ่าย ครบหนึ่งเดือนหนี้ก็เป็นสิบล้านเหมือนเดิม” เขาเอ่ยอย่างไร้ความเห็นใจ

มนัสนันท์เย้ยหยันตัวเองในใจ ชีวิตและพรหมจรรย์คงไม่มีค่าอะไร เพราะถูกเขาย่ำยีจนสาแก่ใจ ไม่ได้เงิน หนี้ไม่ลด สิ่งที่เสียไปช่างไร้ค่าเสียจริง

“…”

“อย่าเรียกร้อง เพราะเธอจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการ”

มนัสนันท์หัวใจสั่นระริก ข่มใจเอาไว้ เธอจะต้องไม่อ่อนแอ จะไม่ทำให้คนใจร้ายได้ใจ

“ค่ะ” มนัสนันท์พยายามลุกขึ้นยืนอยู่นาน ล้มไปกองกับพื้นหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับความเห็นใจจากชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย เขาไขว่ห้างเทไวน์ใส่แก้ว กระดกมันลงคอแก้วแล้วแก้วเล่า นั่งมองเธอที่พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน

“…” ในที่สุดหญิงสาวก็หยัดยืนได้เป็นผลสำเร็จ มนัสนันท์กระชับผ้าห่มเดินไปที่ประตู เธอต้องออกไปจากห้องนี้ แม้จะออกไปในสภาพนี้ เธอก็ต้องออกไป

“เธอมีหน้าที่ไม่ใช่ทำแค่เรื่องบนเตียง เเต่เธอต้องทำงานทุกอย่างช่วยคนใช้ด้วย”

“ทราบแล้วค่ะ” เธอพูดเสียงเรียบ ประตูถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย พอพ้นประตูไปแล้ว เธอก็ต้องเจอกับสายตาของพวกแม่บ้านหลายคน รวมทั้งสายตาลูกน้องของคลาวด์ด้วย

มนัสนันท์เดินก้มหน้าเปิดประตูห้องตัวเองเข้าไปด้านใน เธอล็อคประตูเอาไว้อย่างแน่นหนา จากนั้นก็สลัดผ้าห่มออกจากร่าง เดินเข้าไปในห้องน้ำ แม้จะเดินเข้าไปอย่างยากลำบาก เธอก็ต้องอาบน้ำชำระร่างกาย

น้ำอุ่นถูกปรับให้อยู่ในอุณหภูมิพอเหมาะ มนัสนันท์นั่งลงกับพื้นห้องน้ำ ปล่อยน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจไหลริน เธอจะสู้และจะเข้มแข็ง จะสู้กับโลกที่มันแสนโหดร้ายให้ได้ เพื่อน้องชายของเธอ ได้แต่หวังว่าปกรณ์จะหนีไปที่ไหนสักที่ แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่ต้องกลับมายิ่งดี

เธอกลัว กลัวว่าน้องชายเธอจะไม่ปลอดภัย กลัวคลาวด์ไม่รักษาคำพูด หากน้องชายเธอกับเขาได้เจอกันอีกครั้ง

*****

“โอ๊ย! ซี๊ดเจ็บฉิบหายเลย”

“เจ็บก็อยู่เฉย ๆ” จิณะว่าแล้วทำแผลให้

“ไปทำอะไรมาถึงได้โดนยิง!” น้ำเหนือว่าแล้วเอนกายพิงประตู จิณะกับเขาเจอเด็กหนุ่มวิ่งมาตัดหน้ารถขอความช่วยเหลือ เลยช่วยแล้วพามาบ้าน

“ผมขับรถแพ้”

“แต่ก็ไม่น่าจะฆ่าจะแกงกัน”

“ผมเดิมพันด้วยชีวิต ผมแพ้ แล้วโดนยิงเพื่อเอาชีวิต”

“อ๋อ”

“ขอบคุณพวกคุณมาก ๆ เลยนะครับ ที่ช่วยเหลือผม” ปกรณ์ยกมือไหว้

“อื้อ ว่าแต่ใครที่นายแข่งด้วย”

“คลาวด์ แสงสุริยะ”

“ไอ้คลาวด์นี่เอง” น้ำไนท์ลูบหน้าตัวเองเบา ๆ

“พวกคุณรู้จักเหรอ?”

“รู้จักสิ รู้จักดีทีเดียว แล้วหลังจากนี้จะทำยังไง โดนตามล่าขนาดนี้”

“ผมว่าจะกลับบ้าน พี่สาวผมคงเป็นห่วงผมแล้ว”

“มันอันตรายนะ”

“ผมรู้ แต่ผมต้องกลับไป ผมอยากรู้ว่าพี่ผมปลอดภัยหรือเปล่า”

“โทรถามสิ ถ้าอยากรู้”

“จริงสินะ ว่าแต่ผมยืมโทรศัพท์พวกคุณได้ไหม?”

“ได้สิ” น้ำเหนือหยิบโทรศัพท์ยื่นให้

“ขอบคุณครับ” ปกรณ์รับโทรศัพท์โทรออกหาพี่สาว แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย