Chapter 6

Tahimik na nakatayo si Alyssa sa tabi ng kama ni Samantha, pinagmamasdan ang payapang mukha nito. Hindi pa ito nagigising mula sa operasyon. Dahil sa matinding trauma sa ulo na natamo nito sa aksidente, kinailangan siyang i-cesarean upang mailigtas ang bata. Mabuti na lamang at maayos ang lagay nilang dalawa. Ang sanggol ay kasalukuyang nasa infirmary room, inaalagaan ng mga neonatal nurses.  

Napabuntong-hininga si Alyssa. Sa mga nagdaang buwan, hindi niya naisip na hahantong sila ni Marco sa ganitong sitwasyon. Kahit anong pilit niyang isalba ang kanilang pagsasama, heto siya ngayon—nakatingin sa babae na minsang naging bahagi ng buhay ng kanyang asawa, ngayon ay may anak na rin mula rito. Hindi niya alam kung paano pa maibabalik ang kanilang relasyon. Hindi na.  

Hindi na sila magiging ayos ni Marco.

Pinikit niya ang kanyang mga mata, pilit na nilalabanan ang bigat sa kanyang dibdib. Ayaw na niyang mag-isip, ayaw na niyang magtanong. Alam na niya ang sagot.  

Dahil sa pagod, lumabas na siya ng kwarto. Habang naglalakad sa pasilyo, alam niyang hindi na dapat siya mag-alala pa tungkol kay Marco. Hindi siya trauma doctor, hindi siya ang attending physician nito, pero sa kabila ng lahat… hindi niya mapigilang pumunta sa kwarto nito.  

Pagpasok niya, nakita niyang gising na si Marco, nakaupo sa kama. May benda sa noo at balikat nito, at halatang nahihirapan itong gumalaw. Sa kabila ng kanyang galit at sakit, hindi maitatangging nakaramdam pa rin siya ng kaunting awa sa lalaking minsang minahal niya.  

Mahal niya pa rin naman si Marco. Hindi na nga nito alam kung martyr pa ba siya o tanga-tangahan na lang. 

Tahimik na lumapit si Alyssa at marahang naupo sa gilid ng kama ni Marco. Ang tunog ng kanyang mga hakbang ay tila lumulunod sa katahimikan ng kwarto, at kahit may pag-aalinlangan sa kanyang dibdib, sinubukan niyang ipakita ang matibay at propesyonal na panlabas na anyo.  

Tinitigan niya si Marco. Kahit may mga benda sa ulo at balikat nito, hindi maikakailang gwapo pa rin ito. Ang matatalim nitong mata, na dati'y puno ng init at sigasig sa tuwing nakikita siya, ay ngayon malamlam at tila wala sa sarili. May bahagyang pamumutla sa kanyang mukha, at halatang hindi pa ito ganap na nakaka-recover mula sa aksidente. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, hindi niya maiwasang maalala kung paanong dati, kahit sa pinaka-stressful nilang mga araw, nagagawa pa rin nitong ngumiti sa kanya.  

Subalit ngayon, ibang Marco ang nasa harapan niya. Hindi niya maipaliwanag kung anong eksaktong pakiramdam ang lumulukob sa kanya—galit ba? Lungkot? Pagod? O simpleng kawalan ng emosyon na dulot ng paulit-ulit na pagkabigo?  

Huminga siya nang malalim bago nagsalita, sinisikap gawing kalmado ang kanyang boses. "Kumusta ka?"  

Wala siyang inaasahang mainit na sagot mula rito, pero kahit paano, nais niyang marinig kung ano ang nararamdaman nito.  

Ngunit hindi siya sinagot ni Marco. Imbes na tingnan siya, luminga-linga ito sa paligid, para bang may hinahanap. Mula sa kama, bahagyang lumipat ang tingin nito sa pintuan, sa bintana, at sa paligid ng kwarto, na tila hindi siya nakikita.  

Nagtaka si Alyssa. Parang may bumigat sa loob niya, ngunit pinili niyang huwag bigyan ng masamang kahulugan ang kilos nito. Baka naman naghahanap lang ito ng tubig o nurse, naisip niya.  

Ngunit nang sa wakas ay bumaling si Marco sa kanya, ang tanong nito ay hindi niya inaasahan.  

"Kumusta si Sam? Nasaan ang anak namin?"  

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Alyssa.  

Tila may kung anong sumakal sa kanyang lalamunan, isang matinding bigat na bumalot sa kanyang buong katawan. Sandaling tumigil ang kanyang paghinga. Sa dami ng maaaring itanong ni Marco, ito pa talaga ang nauna? Hindi niya siya tinanong kung ano ang nangyari sa kanya, kung paano siya napunta rito, kung ano ang lagay niya matapos ang lahat ng gulong dinanas nila. Wala man lang pagkabahala sa kanya, ni isang maliit na pag-aalala. Ang iniisip lang nito ay sina Sam at ang anak nila.  

Napakagat-labi siya.  

Alam niyang wala na siyang karapatang umasa, pero hindi niya inasahan na masakit pa rin pala. Ang totoo, matagal na niyang alam ang sagot. Paulit-ulit na niya itong naramdaman sa mga nagdaang buwan, ngunit iba pa rin pala kapag direkta mong naririnig mula sa taong dapat ay kasama mo sa laban.  

Sinubukan niyang kontrolin ang boses niya. Hindi siya pwedeng magpakita ng kahinaan sa harap nito. Hindi siya pwedeng umiyak.  

"Maayos na si Samantha," sagot niya, malamig at kontrolado ang tono.  

Hindi niya alam kung paano niya nagawang panatilihin ang kanyang panlabas na kalmado, pero ang totoo, sa loob niya ay bumubulong na ang isang tinig na nagsasabing tama na, Alyssa. Tama na ang pagpapaasa sa sarili.

"Na-cesarean siya dahil hinimatay siya habang nanganganak," dugtong niya, pilit na hindi ipinapakita ang bigat sa kanyang dibdib. "Ang anak ninyo, nasa infirmary room, stable na rin."  

Bahagyang nagbaba siya ng tingin. Hindi niya kayang makita ang magiging reaksyon ni Marco.  

Pero hindi niya iyon kailangang makita.  

Ramdam niya ito.  

Halos lumiwanag ang mukha ni Marco sa narinig. Halatang gumaan ang loob nito, tila ba nabunutan ng tinik. Nakita niyang bumuntong-hininga ito, hindi dahil sa sakit ng katawan nito kundi sa tila ba pangamba na ngayon ay tuluyan nang nawala.  

"Salamat sa Diyos," bulong nito, puno ng pag-asa at saya.  

Dahan-dahan niyang itinaas ang kanyang tingin, at doon niya nakita ang ngiti sa labi ni Marco. Isang ngiting matagal na niyang hindi nakikita—isang tunay, masayang ngiti, isang ekspresyong puno ng pananabik at ligaya.  

Pero hindi ito para sa kanya.  

Hindi ito dahil sa kanya.  

Hindi siya ang dahilan ng kasiyahan nito.  

Sa sandaling iyon, pakiramdam niya ay isang estranghero na siya sa buhay ng lalaking minsang tinawag niyang asawa.  

Wala siyang nasabi. Wala siyang nagawa.  

Nanatili lang siyang nakaupo sa gilid ng kama, nanatili siyang nakatingin kay Marco habang unti-unting bumibigat ang kanyang dibdib, at ang tanging nagawa niya ay hayaan ang tahimik na kirot na bumalot sa kanya.

Hindi niya napansin ang pag-iba ng timpla ni Alyssa.  

Kahit pilit niyang nilulunok ang sakit na nararamdaman, hindi niya napigilang magtanong, "Anong gusto mong maging anak? Babae o lalaki?"  

Nagliwanag lalo ang mga mata ni Marco. "Nakita mo na ba? Alam mo na kung anong kasarian ng anak namin?" tanong nito, puno ng excitement. "Huwag mo munang sabihin, gusto kong masurpresa."  

Ngumiti ito, hindi maipinta ang tuwa sa kanyang mukha. "Pero kung ako ang tatanungin mo… gusto ko sana ng babae. A daughter. Isang maliit na prinsesa na may ngiti tulad ng kay Sam, may mga mata niya… pero kahit ano pa 'yan, basta sa akin, okay lang. Basta anak namin."