Chapter 1

Maaga pa pero pakiramdam ni Allison, hinihila na agad siya ng pagod.

Wala pa ngang 8:00 a.m., pero parang tinulak na siya ng mundo palabas ng bahay na hindi pa rin ayos ang bubong. Nag-overnight na naman siyang gumagawa ng lesson plan habang binabantayan ang pag-ubo ng ama.

Bitbit ang sling bag niyang may butas na sa gilid, pumasok siya sa malawak na gate ng Northview Academy. Kilala ito bilang isa sa mga pinaka-elite na paaralan sa lungsod nila, kung saan ang tuition ay pang-isang semester na ng state university, at ang mga estudyante’y naka-iPad habang siya, naka secondhand na Android pa rin.

Sa bawat yapak niya sa polished tiles ng hallway, parang sinisigawan siya ng bawat sulok: “Hindi ka bagay dito.”

“Basta makaraos lang ang isang taon,” bulong niya sa sarili. “Para kay Papa.”

“Good morning, Ma’am!” bati ng isang estudyanteng dumaan.

Ngumiti siya, bahagyang yumuko. “Good morning, Lia.”

Tatlong araw pa lang siyang nagtuturo sa Northview bilang substitute Literature teacher, pero pakiramdam niya’y parang tatlong buwan na. Sanay siya sa public school. Chalk. Electric fan. Makukulit pero totoong mga estudyante.

Dito? Tahimik ang classroom pero ramdam mo ang distansya ng faculty at mga estudyante. May aircon nga, pero parang mas malamig ang tingin ng mga tao sa ‘yo.

Parang may code silang alam na hindi niya alam.

Habang paakyat siya sa faculty room, nasalubong niya si Ma’am Nadine, isang matagal ng guro sa school.

“Allison, pinapatawag ka sa admin office. Ngayon daw agad.”

Natigilan siya. “Ha? Bakit? May nagawa po ba ako?”

Umiling lang si Ma’am Nadine, pero may misteryosong ngiti sa labi. “Basta pumunta ka na. Huwag kang kakabahan.”

‘Yung huwag kang kakabahan na ‘yon ang lalong nagpakaba sa kanya.

May mali ba sa evaluation niya kahapon? Mali ba ‘yung isinulat niyang comment sa test paper? Wala naman siyang natandaan na offensive.

Baka tanggalin na ako? Ngayon pa talaga, Lord?

Pagdating niya sa Admin Office, nakailang dasal pa siya na sana wala siyang nilabag na kahit anong rules ng school, hindi pa siya nakakaipon ng pampagamot ng Papa niya. Kaya huminga siya ng malalim at tuluyang pumasok sa office.

“Upo muna kayo,” ani ng babae kaya sinunod naman siya.

Nakaharap siya ngayon sa isang babae na nasa harap ng computer, ito siguro yung secretary ng school. Elegante, sharp ang gaze habang pinagmamasdan siya.

May hangin ng pagiging “ibang level” ang babaeng ito. Mahinhin magsalita pero matalim kung tumingin.

“Uh… sino po ba ‘yung kakausap sa ‘kin?” hindi na napigilang tanungin ni Allison. Pero hindi siya nito pinansin.

“Ms. Reyes, pasok ka raw po. Siya mismo ang gustong kumausap sa’yo,” seryosong wika nito.

“S-sino po?” kinakabahang tanong niya.

Bumukas ang pinto ng isa pang office sa loob ng Admin Office, do’n may boses na malamig at may bigat ang sumalubong sa kanya.

“Come in.”

At doon niya unang nakita si Zion Almonte.

Walang sablay ang suot nitong gray suit. Hindi nakangiti. Hindi galit. Pero may aura ng panganib, ‘yung tipong kapag tinapakan mo ang linya, wala ka nang balak bumalik. Dahil hindi ka rin naman niya pagbibigyan.

Hindi siya nagsalita agad, pero ramdam mong lahat ng kilos niya, kalkulado.

Napatayo si Allison nang tuluyan siyang harapin ng lalaki.

“You’re Ms. Reyes?”

“Y-yes, sir. Ako po si Allison Reyes,” nanginginig ang boses niya.

Tahimik itong tumingin sa kanya, parang binabasa siya ng buong-buo. Parang isang scan machine na walang palalagpasin.

Hindi niya alam kung tititig din ba siya o yuyuko. Ramdam niya ang panliliit sa sarili sa klase ng titig nito sa kanya.

“Come in,” sagot nito at tinalikuran na siya.

Wala namang nagawa si Allison kung hindi ang sumunod. Hindi pa nga siya tumatagal sa eskwelahang ‘to, pero ito na agad ang sumalubong sa kanya? Parang gusto na lang nyang bumalik sa public school kahit pa mababa ang sweldo. Basta ba hindi niya lang maramdaman ‘yung gantong takot at kaba sa mga ganitong tao.

“Sit.”

Umupo siya. Tahimik pa rin. Anong kasalanan ko? Tumingin siya sa paligid at nakitang walang ibang tao. Kahit ‘yung sekretarya, sinarado na ang pinto.

“I heard about the incident yesterday.”

Natigilan si Allison. “Incident… sir?”

“You helped one of the kindergarten students who tripped near the parking lot. A photographer caught it on camera. Apparently, I was in the background.” May pinakita itong tablet na isang litrato: siya, hawak ang kamay ng bata. Sa likod, si Mr. Almonte, kasalukuyang bumababa sa kotse.

Sa picture? Parang mag-asawa sila.

Headline sa tabloid site: Northview Owner Seen with Mysterious Woman that is a Teacher?

Napanganga si Allison. Biglang hindi na niya alam ang gagawin niya, kung luluhod ba sa harap ng lalaki para humingi ng tawad o umiyak habang nagmamakaawang wag siyang tanggalin sa trabaho.

“Sir… pasensya na po, hindi ko po alam na…”

“It’s not your fault,” putol nito.

Natigilan siya. Hindi niya inasahan ‘yon. Paanong it’s not her fault, e halata namang kasalanan niya ‘yon? Hindi malalagay sa tabloid ang lalaki kung hindi dahil sa kanya!

Bumuntonghininga ito. “But this could work to our advantage.”

Napakunot ang noo ni Allison. “Po?”

Inilapag ni Zion ang tablet sa mesa, saka tumagilid ng upo, parang business presentation lang ang lahat.

“I need someone the public won’t suspect. Someone clean. Someone… believable.”

“Sir, hindi ko po kayo maintindihan?” nalilitong tanong niya.

“Let me be clear, Ms. Reyes.” Tumingin siya nang diretso, malamig pero hindi bastos. “I’m being pushed by the board to show I’ve changed. That I’m capable of settling down. I need a wife. On paper.”

Nagkaroon ng katahimikan. Malamig ang aircon pero parang mas malamig ang presensya nito.

“A fake wife?” mahina niyang tanong.

“Exactly. One year. In public, we’ll act married. In private, you go on with your life. I’ll cover all expenses: your father’s medication, your living costs, plus a generous monthly allowance. After one year, we’ll part ways. Clean break. No dramas.”

“Teka… I don’t get you... you mean to say gusto mo akong maging asawa?” hindi makapaniwalang tanong niya.

“Oo…” malamig ang tono nito. “...sa papel.”

Parang binagsakan si Allison ng langit at lupa sa narinig. Para siyang nanghina sa pinapahiwatig nito.

Hindi siya makapaniwala. Hindi ito eksena sa telenobela. Totoo ito.

Dito siya napaisip: Wife? Sa papel? Para lang mapanatag ang board? At ako ang napili niya?

Napatawa siya ng mapait. Kung ganito pala kalaki ang problema ng mga mayaman, nakakaawa rin pala sila sa ibang paraan.

Pero hindi niya maikakaila na para sa isang taong gipit katulad niya, ito na ang pinaka maginhawang impyerno.

“Sir… hindi ako escort.”

“Hindi ko sinabing ganun ka.”

“Hindi rin ako artista.”

“Good. Mas believable ‘yon.”

Napatawa siya ng mapait. “Sir, respeto lang po. Teacher po ako.”

Tumango si Zion. “And you’ll stay a teacher. But you’ll be Mrs. Almonte at the same time. No intimacy required. Just appearances.”

Napatayo si Allison. “Pasensya na po. Pero hindi ko ‘to kayang tanggapin.”

Pero bago siya tuluyang lumabas ng pinto, may pahabol pa ‘tong salita.

“Your father’s chemo bills are due next week, right?”

Natigilan siya.

“Paano mo nalaman?”

“I did my research. You’re drowning in debt. You’ve been skipping meals. Your contract here is temporary. And that job application you filed in another school? They won’t hire you. Overqualified daw. But I will,” proud nitong pagsasalita.

Nagkaroon ulit ng katahimikan. Hindi siya makagalaw. May kung anong nagte-tempt sa kanya.

“I’m not forcing you though,” dagdag ni Zion. “You can walk away and forget that this happened. But think about it, Ms. Reyes. One year of pretending… or a lifetime of struggle?”

Tumalikod na siya pero parang may naiwang tanong sa hangin.

Hindi niya alam kung lalabas siya bilang taong matuwid o bilang desperadong anak.

At paglabas niya sa opisina, hindi na siya si Ma’am Allison lang.

Dahil magmula nung araw na ‘yon… kahit hindi pa siya nagbibigay ng konkretong sagot, alam niyang nabitbit na niya ang bago niyang apelyido… ang Mrs. Almonte.