CHAPTER 1: Silent War

CHAPTER 1

Silent War

"Andra's POV"

Minsan, kahit matapos ang isang malaking event, hindi ka pa rin makatulog. Hindi dahil sa dami ng tao o sa pagod, kundi dahil may mga salita at titig na nananatili sa utak mo, paulit-ulit na bumabalik hanggang sa umaga.

At ngayong gabi, iyon ang mga mata ni Theodore Zayne Montenegro.

Pagkauwi ko mula sa press conference, halos alas-diyes na ng gabi. Malamig ang hangin, pero ramdam ko pa rin ang init ng adrenaline sa ugat ko. Naka-on pa ang recorder ko sa bag, na para bang may sarili itong heartbeat na kumakaway sa konsensya ko, ito na, Andra. Nagsimula ka na, wala nang atrasan.

Sa maliit kong apartment sa Quezon City, nakaupo ako sa lamesa na halos mapuno na ng mga papel, press kits, coffee mugs, at mga sticky notes na parang nagdidikta ng buhay ko. Kinuha ko ang recorder, pinindot ang play, at muling narinig ang tinig niya, "We believe in sustainable progress, inclusive growth..."

Napapikit ako. His voice was steady, calculated, commanding. Hindi siya basta businessman. He was a man who knew exactly how to control the room—at pati na rin ang narrative.

Pero hindi ako basta basta reporter.

Pinatay ko ang recorder, kinuha ang notebook ko, at sinimulan ang pagsusulat ng mga observations.

His controlled demeanor, slight shift of jaw at San Pascual question, invited one-on-one interview (challenge?), and the PR team so defensive, and too polished.

Sinabi ko na sa sarili ko noon pa—hindi ako papasok sa industriyang ito para lang magsulat ng safe stories. Kung gusto ko lang ng paycheck, madali iyon. Pero hindi iyon ang pinili ko. Pinili kong maging "Andra Enriquez, investigative journalist" dahil minsan sa buhay ko, naranasan kong mawalan ng boses.

At hindi na mauulit iyon.

Kinabukasan, maaga akong pumasok sa opisina ng The Daily Truth. Maliit lang ang newsroom kumpara sa malalaking broadsheet, pero buhay na buhay ito. May amoy ng tinta, kape, at pagod. May mga stacked files sa bawat desk at may mga reporter na parang hindi na natutulog.

"Andra, narinig ko ang gulo kagabi," bungad sa akin ni Lester, isa sa mga staff writers. Naka-sling bag pa siya at may hawak na half-finished siopao. "Grabe ka raw—tinira mo agad si Montenegro?"

"Tinira? Tinatanong lang," sagot ko, sabay lapag ng recorder sa desk ko. "Kung hindi tayo magtatanong ng totoong isyu, para saan pa tayo?"

Napatango siya pero napailing din. "Ingat lang, ha. You know how powerful these people are."

As if on cue, lumabas mula sa glass office si Ma'am Celeste—editor-in-chief namin. Nakasuot siya ng navy blazer, may hawak na folder, at halatang stressed kahit umaga pa lang.

"Andra, my office. Now." Agad akong sumunod. Pagpasok ko, isinara niya ang pinto.

"Explain to me," she said, diretsong tumitig sa akin, "why I'm receiving three missed calls from Montenegro Group's PR head this morning."

Huminga ako nang malalim. "Because I asked the question no one else wanted to."

"Andra..." napahawak siya sa sentido. "I respect your guts. Alam mo 'yan. Pero hindi tayo ganoon kalaki na kayang bumangga nang direkta sa Montenegro. They can bury this paper."

"Then let them try," sagot ko. "If we stop now, we're no better than the glossy magazines they pay off."

Tahimik siya saglit. Then she sighed. "Just... be smart. I can't protect you from everything."

Lumabas ako sa opisina niya na mas determinado. Kung may nagagalit, ibig sabihin may tinatamaan.

That afternoon, sinimulan ko ang pagsisiyasat. Binuksan ko ang laptop, nag-login sa mga database, at sinimulang suriin ang mga land title at permit ng San Pascual project. Dozens of PDFs, scanned documents, legal jargon na parang sinadyang gawing nakakalito. Pero trained na ako. Hanap ako ng pattern. Hanap ako ng inconsistency.

At doon ko nakita.

A series of transfers—lupa na dating nakapangalan sa mga ordinaryong pamilya, biglang nailipat sa isang "development partner" ng Montenegro Group, under a subsidiary company na barely two years old.

"Got you," bulong ko sa sarili.

Pero bago ko pa ma-screenshot ang lahat, nag-pop up ang isang email sa inbox ko. Walang subject. Walang sender name. Just one line, stop digging or you'll regret it.

Napangisi ako. "So, they know."

Inilagay ko agad ang email sa secure folder. Hindi ito unang beses na may nagpadala ng banta. Pero iba ang pakiramdam ngayon—mas personal, mas malapit.

Gabi na nang umuwi ako. Pagod pero hyper ang utak. Kailangan kong maglakad muna para ma-clear ang isip, kaya dumaan ako sa isang 24-hour diner malapit sa apartment.

Habang nag-o-order ng kape, napansin ko ang isang lalaking kakapasok lang. Naka-dark jacket, casual pants. Pero kahit walang spotlight, kahit walang stage, alam kong siya iyon.

Theodore Zayne Montenegro.

Nanlamig ang kamay ko sa mug.

Naglakad siya diretso sa counter, nag-order ng black coffee, then tumingin sa paligid. For a second, nagtagpo ang mga mata namin.

And just like at the press conference, hindi siya tumingin lang—he assessed me. As if measuring my every move.

Lumapit siya. Tuloy-tuloy lang, parang natural, parang scripted ng tadhana.

"Ms. Enriquez," he greeted, voice lower than I remembered, but no less commanding. "Working late?"

"Always," sagot ko, steady ang tono. "Ikaw? Hindi ba't may empire kang kailangan pang pamunuan?"

Bahagya siyang ngumiti, half-smirk, half-challenge. "Empires don't sleep. Neither do those who want to burn them down."

Nagtagpo ulit ang mga mata namin. I refused to look away.

"I'm not here to burn anything," I said. "I'm here for the truth."

He leaned slightly closer, his presence sharp, magnetic, and dangerous all at once. "The truth isn't what you think it is, Andra. Some truths don't set you free—they bury you."

Humigpit ang hawak ko sa mug. "Then let it bury me. At least I won't be silent."

For the first time, may kumurap sa mga mata niya—intrigue, maybe even admiration. Pero agad niyang tinakpan iyon ng isang smirk.

"This will be interesting," he said softly, then took his coffee and walked away.

Iniwan niya akong nakatitig sa pintuan kung saan siya lumabas, at ang puso ko mabilis ang tibok.

Hindi ko alam kung nagbanta siya o nagbigay ng paalala.

Pero isang bagay ang sigurado. The war had just gotten personal.