CHAPTER 2: Calculated Fire

CHAPTER 2

Calculated Fire

Content Warning / Author's Note

This chapter contains themes of political corruption, threats, and mature situations that may not be suitable for younger readers. Some scenes also depict fear, intimidation, and subtle R18 tension. Please read at your own discretion.

"Andra's POV"

Pag-uwi ko mula sa diner, halos madaling-araw na. Tahimik ang kalsada, pero hindi ang utak ko. Parang replay button na sira—paulit-ulit na bumabalik ang mga sinabi ni Zayne Montenegro.

"Some truths don't set you free—they bury you."

Nag-shiver ako kahit hindi malamig ang hangin. Hindi ko alam kung banta ba iyon o babala. Pero isang bagay ang malinaw, hindi siya sanay na may humaharap sa kanya nang gano'n. At hindi rin ako sanay na may isang tao na kayang kalmahin ako sa simpleng titig lang.

Pagdating sa apartment, binuksan ko agad ang laptop. Hindi ako pwedeng magpahinga. Hindi ako pwedeng matakot. Kung titigil ako ngayon, parang pinatunayan ko lang na tama siya.

Kinabukasan, maaga pa lang, bumaba na ako ng jeep sa terminal papuntang North San Pascual. Hindi ito glamorous. Hindi ito air-conditioned. Pero kung gusto kong maramdaman kung ano ang epekto ng proyekto ng Montenegro Group, kailangan kong makita ang realidad.

Sa gilid ng highway, nakatambak ang mga kahoy at yero—mga bahay na giniba, mga bubong na iniwan. May mga bata na nakaupo sa semento, naglalaro gamit ang mga bato. May matandang babae na nakatingin lang sa kawalan.

"Good morning po," bati ko sa isa sa mga residente na nagtitinda ng gulay sa ilalim ng makeshift tarp. "I'm Andra Enriquez, reporter from The Daily Truth. Pwede po ba akong makausap sandali?"

Nag-alinlangan siya. Kita ko ang kaba sa mata niya. Pero nang marinig ang pangalan ko, tila naalala niya.

"Kayo ba 'yung nagtanong kay Montenegro sa TV kahapon?"

Napangiti ako, kahit kaunti. "Oo po. Ako po iyon."

Unti-unti siyang lumapit. "Salamat. Matagal na naming gustong magsalita, pero wala namang nakikinig."

At doon nagsimula. Isa-isang lumapit ang mga tao—isang tricycle driver na nawalan ng bahay, isang ina na may tatlong anak na ngayon nakikitira lang sa kamag-anak, isang construction worker na natanggal sa trabaho dahil ayaw pumirma sa relocation deal.

Pinakinggan ko sila, isa-isa, sabay sulat ng notes at pag-record ng interviews. Ramdam ko ang bigat ng boses nila—galit, pangamba, desperasyon.

"Wala kaming laban sa kanila," sabi ng isang ama na halos mapatid ang boses sa galit. "Kahit barangay, nakikinabang sa kanila. Sino pa ang lalaban para sa amin?"

Napakagat ako ng labi. Ako.

Pagbalik ko sa office, dala ko ang mga larawan, testimonya, at audio files. Pero halata sa mukha ni Ma'am Celeste na hindi siya masaya.

"Andra..." she began, habang nakaupo sa desk niya, hawak ang isang papel. "May tawag na naman mula sa Montenegro Group. They're accusing us of harassment. They said you went to San Pascual and stirred up the residents."

"Harassment?" halos mapalakas ang boses ko. "I asked questions! I listened to people who have been ignored!"

"I know," sabi niya, mas mababa ang tono. "But we don't have the same shield as the bigger networks. Wala tayong milyon para sa legal battles. If they sue us for libel—"

"Then we fight it."

"Andra..." she sighed. "I can't lose another reporter to intimidation or worse."

Tumayo ako, mahigpit ang hawak sa folder. "Then don't stop me. Kung walang ibang gagawa nito, ako ang gagawa."

Nagtagpo ang mga mata namin. At sa dulo, siya ang unang tumingin sa tabi. "Fine. But be careful. I mean it."

Gabi na ulit nang umuwi ako. Habang naglalakad sa kanto papunta sa apartment, napansin ko ang isang itim na kotse na naka-park ilang metro mula sa building. Tinted ang windows. Wala akong makita sa loob.

Umikot ako nang kaunti, nagkunwaring bibili ng noodles sa tindahan. Pagbalik ko, nandun pa rin.

Napakabilis ng tibok ng puso ko.

Pagdating ko sa unit, nag-check agad ako ng phone. May bagong text mula sa unknown number, "This is your last chance. Drop the Montenegro story."

Huminga ako nang malalim. Pinicturan ko ang message at sinave. I didn't delete it. Ayokong matakot. Ayokong umatras.

Binuksan ko ang laptop, inisa-isa ulit ang mga files. Habang nagti-type, napansin ko ang sarili kong nag-iisip kay Zayne. Ang paraan ng titig niya, parang sinasabi, I warned you. Now it's on you.

Pero bakit parang hindi lang galit ang nakikita ko sa kanya? Bakit may halong curiosity, halos amusement?

"Damn it, Andra," bulong ko sa sarili. "Focus."

Two days later, bumalik ako sa San Pascual. This time, may dala akong camera at mas mahaba ang interview guide ko. Pinapakita ko sa mga tao na may nagmamalasakit, na hindi lahat tahimik.

Habang kinakausap ko ang isang babae na may dalang sanggol, napaluha siya habang ikinukwento kung paano giniba ang bahay nila isang umaga, nang wala silang abiso.

"Wala na kaming uuwian," bulong niya. "Saan kami magsisimula?"

At doon ko naramdaman ang bigat ng trabaho ko. Hindi ito basta article. Hindi ito para lang sa front page. Ito ay para sa mga taong nawalan ng lahat.

Kinuha ko ang kamay niya. "I'll make sure your story is heard."

Pagbalik ko sa Maynila, pagod na pagod ako. Pero habang naglalakad papunta sa apartment, may pakiramdam akong may nakatingin. Lumingon ako, pero wala. Siguro paranoia lang.

Pagdating sa kwarto, binuksan ko ang recorder. Habang nagre-review ng files, hindi ko maiwasang marinig ulit ang boses niya sa ulo ko.

"Some truths don't set you free—they bury you."

At biglang napaisip ako—ano kaya ang nasa likod ng mga salita niya? Totoo bang babala iyon? O manipulative tactic lang para patahimikin ako?

Bakit parang mas lalo pa akong nagiging curious sa kanya?

Nasa kalagitnaan ako ng pagsusulat ng notes nang biglang tumunog ang cellphone ko. Unknown number ulit.

"H-Hello?"

Tahimik sa kabilang linya. Akala ko prank. Pero maya-maya, may boses na mababa, halos pabulong, "Ms. Enriquez, I think I have something you'd like to know... about Montenegro."

Napako ako sa kinatatayuan.

Sino ito? Totoo bang source? O isa na namang bitag?

At doon natapos ang gabi ko.

Hindi ko alam kung bukas ay may bago akong lead—o kung ito na ang simula ng mas malalim na panganib.