ตอนที่6 ลืมตัว

"ว่าไง! ผมถามว่าจะคุยอีกนานไหม!!?" เสียงทุ้มย้ำถามอีกครั้ง พร้อมแววตาคมกริบที่ตวัดมองตรงมายังพาสอย่างกดดัน ส่งผลให้บรรยากาศโดยรอบเย็นวาบราวกับอยู่ในห้องเชือด

   "ผะผม ผมขอโทษครับ" พาสก้มต่ำแล้วเอ่ยขอโทษออกมาด้วยเสียงสั่นๆ ซึ่งตอนนี้ปี1 แทบจะทุกคนก็มีอาการไม่ต่างจากพาสเลย

   "ขอโทษทำไม คุณทำอะไรผิดหรอครับ ถึงได้ขอโทษ!?" ชายร่างสูงอีกคนที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยถามเสียงดัง

   "คะคือผม ผมคุยครับ..." พาสเสียงอ่อยลงไปอีก รู้สึกเหมือนถูกกระชากลงมากลางลานประหารต่อหน้าสาธารณชน

   "หึ! ในเมื่อรู้ว่ามันผิด แล้วทำไมถึงยังทำ!?"

   "คุณรู้ไหม...ว่ารุ่นพี่คนหนึ่งเขาต้องใช้เสียงดังมากแค่ไหน? กว่าจะพูดออกมาเพื่อให้พวกคุณได้ยินชัดเจนทุกคน!!...แต่คุณกลับไปพูดแทรกพี่เขา!" น้ำเสียงและถ้อยคำของเขาคนนั้นเย็นยะเยือก ทำเอาคนฟังสั่นไปทั้งตัวอย่างห้ามไม่ได้

   "ทำแบบนี้ มันเหมือนไม่เคารพและไม่ให้เกียรติรุ่นพี่ไม่พอ แต่คุณยังไม่มีมารยาทแถมยังสร้างความรบกวนใจให้คนอื่นที่เขาตั้งใจฟังอีก แล้วแบบนี้จะอยู่ร่วมกับคนอื่นได้ยังไง!!" พาสก้มหน้ายิ่งกว่าเดิม ความอายแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

   "ตะแต่มันก็ยังมีคนอื่นที่คุยด้วย นะครับ!" มิเชลล์ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น...นี่ผิดคนเดียวไม่พอยังจะปัดความผิดให้คนอื่นด้วยหรอ!?

   "คนอื่นที่คุณว่า คือใคร!!" พาสมองไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดที่เธอ!

   นี่อย่าบอกนะว่าหมายถึงเธอ...ฉันคุยกับแกแค่ไม่กี่ประโยคเองนะ!!

   "คนอื่นที่ว่าหมายถึงผู้หญิงคนนี้สินะ..." ร่างสูงตวัดสายตามองมาที่เธอแล้วเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มไว้

   "อึก!" มิเชลล์ชะงัก มือบางเย็นเฉียบทันทีที่สบเข้ากับสายตาคู่นั้น...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ! ทำไมเขาต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วย...เธอรู้ดีว่านั่นมันเป็นท่าประจำเวลาที่เขารู้สึกไม่พอใจอะไรบางอย่าง!

   "ปี1 ปี2!!! พวกคุณมีใครเห็นหรือมีใครได้ยินไหมว่าผู้หญิงคนนี้พูดคุยกับผู้ชายคนนี้!!" ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอทันที แต่กลับไม่มีเสียงพูดใดๆ

   "......."

   "......." ทุกคนนิ่งเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย

   "เงียบ...แสดงว่าไม่มี แล้วคุณเอาที่ไหนมาพูดว่าเขาคุยกับคุณ?"

   "ตอบ!!!!" ร่างสูงตวาดลั่นในคำสุดท้าย ทำเอาหลายคนสะดุ้งสุดตัว ไม่เว้นแม้แต่มิเชลล์เอง...อื้ออ!! ตกใจหมดเลย!

   "คืออ..." พาสเริ่มอ้ำอึ้ง เหงื่อผุดขึ้นเต็มขมับ

   "ฉันคุยกับเขาจริงๆ ค่ะ...แต่ฉันคุยกับเขาแค่นิดเดียวว่า...ให้เขาตั้งใจฟังที่รุ่นพี่พูด" ร่างบางยอมรับความผิดออกไปด้วยตัวเอง...เพราะเธอพูดกับพาสจริงๆ

   "งั้นก็หมายความว่าเธอเตือนเขาแล้ว แต่เขาไม่ฟัง?" เขาถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งมิเชลล์ก็พยักหน้าเบาๆ

   "หึ! ดีนี่...เพื่อนเตือนคุณด้วยความหวังดี แต่คุณกลับจะลากเขามารับผิดด้วย...ผู้ชายประเภทนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ!"

   "หน้าตัวเมียค่ะ อุ๊ปส์!!!" มิเชลล์ปิดปากตัวเองแทบไม่ทันเพราะความปากไว ทั้งลานเกียร์ที่เคยเงียบกริบก่อนหน้านี้ เริ่มมีเสียงหลุดขำเป็นระยะ หลายคนต่างพากันเม้นปากกลั้นขำอย่างสุดฤทธิ์ แม้แต่ร่างสูงยังต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น พลางดุนลิ้นเข้ากระพุ้งแก้ม เพื่อเก็บอารมณ์

   เขารู้...ว่าเธอไม่ได้พลาด แต่ตั้งใจหลอกด่าต่างหาก!

   "คีย์! พาไปห้องดำ..." เสียงเรียบของเขาดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมหันไปเรียกเพื่อนสนิทที่อยู่ไม่ไกล

   "ลุกขึ้นแล้วตามผมมาครับ..." พาสลุกขึ้นยืนด้วยขาสั่นเทา ก่อนจะก้าวตามคนที่ชื่อคีย์ไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

   "ปี2...เดี๋ยวผมจะคุมกลุ่มสีแดงเอง พวกคุณจับตาดูปี1 ไว้หากมีใครทำแบบเมื่อครู่อีก...ก็ลากไปห้องดำ!" มิเชลล์ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ หลังสถานการณ์คลี่คลายลง ก่อนจะบ่นในใจ...เอะอะก็จะลากเข้าห้องดำอย่างเดียวเลย! วันนี้เขาไปโกรธอะไรมารึเปล่าเนี่ย!!

   "สวัสดีปี1 พวกคุณคงจะสงสัยว่าพวกผมเป็นใคร เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเข้าร่วมการรับน้องกับพวกคุณเลยสักครั้ง..." ทุกคนอาจจะสงสัยในเรื่องสถานะว่าเขามีบทบาทยังไงในการรับน้อง แต่เรื่องที่พวกเขาเป็นใครหลายคนคงจะรู้อยู่แล้ว!!

   "ผมคิรัน อคิราห์ ไพศาลวรยางกูล วิศวะโยธาปี3 ตำแหน่งเฮดว๊าก!!" เสียงแนะนำตัวดังกระแทกใจใครหลายคน รวมถึงมิเชลล์ที่นั่งอยู่ ดวงตากลมโตขยายกว้างเล็กน้อย ขณะที่เสียงซุบซิบรอบด้านเริ่มดังขึ้น

   'เฮือก! พี่คิรันเป็นเฮดว๊ากอ่ะแก'

   'หล่อเท่ แบดม๊ากกก'

   'ดาเมจรุนแรงมากอ่ะฮื่อออ~ ไม่อ่อนโยนเหมือนหน้าเลย'

   "คิก!" มิเชลล์หลุดหัวเราะกับคำพูดของผู้หญิงคนสุดท้าย แต่เธอว่ามันก็จริงนะ! หน้าเขาออกจะหวานและละมุนมาก แต่ดูเขาทำหน้าสิ จะนิ่งไปไหน! นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นหน้าธรรมชาติที่พ่อแม่ให้มา เธอคิดว่าตึงโบท็อกซ์ ฮ่าๆๆๆ

   "เงียบ!!! ผมสั่งให้พวกคุณพูดได้แล้วหรอ!?" อุ๊ย! โกรธอีกแล้ว

   "......" ปี1 ทุกคนเงียบและพากันก้มหน้าลงเหมือนเดิม

   "ครั้งต่อไปอย่าให้ได้ยินเสียงพวกคุณพูดสักคำ ไม่อย่างนั้นจะถูกเชิญไปเหมือนคนเมื่อครู่!" จับลากคอไปแบบนั้น เรียกว่าเชิญหรอกหรอ!?

   "......"

   "คนต่อไปเชิญพูด..." เมื่อทุกคนเงียบร่างสูงจึงหลีกทางให้เพื่อนได้พูดต่อ

   "สวัสดีปี1 ผมคิริน อคิระ ไพศาลวรยางกูล วิศวะโยธาปี3...ตำแหน่งพี่ว๊าก" ชื่อคล้ายกัน นามสกุลเดียวกัน แถมเรียนปีเดียวกันคงไม่ต้องคิดมากว่าเป็นอะไรกับร่างสูงคนก่อนหน้า...

   "ผมเคนตะ!! วิศวะการบินปี3 ตำแหน่งพี่ว๊าก!!"

   "คะนิ้ง...วิศวะชีวการแพทย์ปี3 ตำแหน่งพี่ว๊าก!!" มีผู้หญิงเป็นพี่ว๊ากด้วย เท่สุดๆ ไปเลย!!

   "และคนที่ไปห้องดำเมื่อสักครู่ ชื่อคีย์...วิศวะยานยนต์ปี3 ตำแหน่งรองเฮดว๊าก!!"

   "พวกผมทุกคน คือผู้รับผิดชอบและควบคุมดูแล รวมถึงคุมความประพฤติของพวกคุณทุกคนตลอดการรับน้อง ใน1 เดือนต่อจากนี้!"

   "ต่อไป! หากใครฝ่าฝืนกฎหรือทำผิดไม่ว่าจะในกรณีใดๆ จะต้องถูกลงโทษไปตามระดับของความผิด และกรณีเมื่อสักครู่ก็จะเป็นตัวอย่างให้พวกคุณ!"

   "จำให้ขึ้นใจ! คนใดที่ทำผิด...ห้องดำคือห้องที่พวกคุณจะต้องไปรับโทษ!" อึก! มันจะโหดไปไหมอ่ะ นี่ถึงกับสร้างห้องเพื่อทำโทษนักศึกษาที่ทำความผิดเลยหรอ!! แล้วแบบนี้ใครจะกล้าทำผิดกัน...

   "ปี2 ดำเนินกิจกรรมต่อได้เลย เสียเวลามามากพอแล้ว!" ปี2 เข้ามารับหน้าที่ดำเนินกิจกรรมต่อไป โดยตลอดการทำกิจกรรมในครั้งนี้ ทุกการกระทำของปี1 จะอยู่ในสายตาของกลุ่มพี่ว๊ากอย่างใกล้ชิด จนทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก...แต่มันก็แค่ช่วงระยะแรกเท่านั้น เพราะโชคยังดีที่พวกพี่ว๊ากไม่ได้เข้ามามีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมเหมือนปี2 ด้วย ทุกคนจึงปรับตัวได้ และทำตัวแบบปกติ

   ปรี๊ดดดด~

   "กิจกรรมเสร็จสิ้นแล้วค่ะ! เชิญปี1 ทุกคนกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนกลุ่มอื่นๆ ที่ลานเกียร์" เสียงเป่านกหวีดดังขึ้นเมื่อกิจกรรมทุกอย่างได้เสร็จสิ้นลง...

   ตอนนี้สภาพปี1 ทุกคนย่ำแย่มากทั้งหน้าและตัวโชกไปด้วยเหงื่อ ไหนจะเสียงเหนื่อยหอบเป็นระยะอีก... ซึ่งเธอก็ไม่ต่างไปจากทุกคนเลย และดูจะมากกว่าอีก เพราะตอนนี้ขาแทบจะก้าวไม่ออกแล้ว!!

   "เธอไหวไหม?" เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งถามขึ้น ทว่าตอนนี้เธอล้ามากๆ จนสมองแทบจะไม่รับรู้อะไรแล้ว!

   "ห๊ะ?"

   "ไหว...ไหม?" เขาถามช้าๆ ชัดๆ อีกครั้ง

   "อ๋อ! วะไหวสิ เหอะๆๆ แค่นี้เอง..." มิเชลล์ตอบพลางยิ้มแห้ง แต่ในใจอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ แค่นี้เองกับผีสิ!! กิจกรรมนี้มันเหมือนคิดขึ้นมาเพื่อแกล้งเธอชัดๆ คิดยังไงเอาคนขาสั้นแบบเธอไปผูกติดกับคนขายาวเป็นสิบๆ คน แล้วให้ก้าววิ่งตามให้ทัน

   หึ! และถ้าทันก็บ้าแล้ว! เธอต้องก้าวขา2 ข้างด้วยความเร็ว เพื่อให้ทันคนอื่นที่ก้าวเพียงขาเดียวก็ไปไกล แล้วแบบนี้จะให้ตามทันได้ยังไง!! ยิ่งถ้าเธอก้าวพลาดเพียงก้าวเดียวก็พาทุกคนล้มระเนระนาดเป็นโดมิโนแล้ว!

   "งั้นเดินไหวไหม? ขาเธอเป็นรอยแดงมากเลยนะ" อ๋อยย~ นี่ก็ถามเก่งจังเลย เข้าใจนะว่าหวังดีแต่เวลานี้มันล้ามากจึงไม่อยากพูดกับใครแล้ว มันเหนื่อย~

   "ไหว~" มิเชลล์ตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะลากขาตัวเองไปยังลานเกียร์

   "มิเชลล์! ทำไมสภาพเป็นแบบนี้เนี่ย!?" มิลินถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อเห็นร่างบางที่ดินกระโผลกกระเผลกเข้ามาหา ด้วยใบหน้าซีดเซียว เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว ขาก็แดงเถือกเหมือนโดนอะไรลากมา

   "นั่นสิ! นี่แกไปออกรบ เอ๊ย! ไปทำกิจกรรมอะไรมา" งึก! ยัยเพื่อนพวกนี้หนิ เห็นสภาพเธอแย่ขนาดนี้แล้วยังจะแซวเล่นอีก

   "หรือว่ากลุ่มแกจะโดนพี่ว๊ากสั่งทำโทษ..." พวกเธอได้ยินรุ่นพี่คุยกันว่ากลุ่มสีแดงมีพี่ว๊ากลงคุมด้วยตัวเองเลย...คิดว่าต้องมีปัญหาแน่ๆ

   "แต่เอ๊ะ! คนอื่นในกลุ่มแกไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย..."

   "ฉันขาสั้นอ่ะ วิ่งตามคนอื่นเขาไม่ทัน~" มิเชลล์เบะปากคว่ำส่งไปให้เพื่อน ทำให้ทุกคนยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

   "โธ่~ อนาถแท้เพื่อนฉัน!"

   "ปี1 รวมตัว!!" อ๊ะ! เสียงนี้มาอีกแล้ว...มิเชลล์ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบฝืนลากขาตัวเองไปนั่งรวมกลุ่มอย่างเรียบร้อยตามคำสั่ง พร้อมกับปีหนึ่งคนอื่นๆ

   "สวัสดีปี1 ทุกคนอย่างเป็นทางการ ก่อนหน้านี้มีแค่กลุ่มสีแดงที่ได้รู้จักพวกผม...แต่พวกผมจะแนะนำตัวอีกครั้งเพื่อให้พวกคุณได้รู้จัก! ผม....." กลุ่มพี่ว๊ากทำการแนะนำตัวเองอีกครั้ง เหมือนที่ได้แนะนำก่อนหน้านี้ และได้แจ้งข้อควรปฏิบัติให้แก่ปี1 ทุกคนทราบ รวมไปถึงบทลงโทษเมื่อมีการทำผิด

   "มิเชลล์ ฉันเพิ่งสังเกตเห็นขาแก...ไปโดนอะไรมา?" เสียงพริกแกงกระซิบถามเสียงเบา ก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาดูใกล้ๆ มิเชลล์ก้มมองขาตัวเองที่เป็นรอยแดงจากเชือก ซึ่งตอนนี้มันเริ่มจะบวมขึ้นมานิดๆ แล้ว

   "ตอนทำกิจกรรมเชือกมันรัดแน่นเกินอ่ะ ก็เลยเป็นแบบนี้!"

   "แดงมากเลยแก เหมือนมันเริ่มจะบวมด้วยนะ!" อื้ม ตอนนี้ก็ปวดมากๆ ด้วย...แต่ไม่เป็นไรหรอก อีกแป๊บเดียวก็จะจบกิจกรรมวันนี้แล้ว

   "กลุ่มนั้นคุยอะไรกัน!!" แย่แล้ว! รุ่นพี่เห็นว่าเราคุยกัน

   "เอ่ออคืออ..." ใบ้แดกกันทั้งกลุ่มเลยงานนี้

   "พูด! ทีอย่างนี้ทำไมไม่พูด!!" โอ๊ยย! แล้วอยู่ใกล้แค่นี้ คุณพี่จะตะโกนเพื่อ!?

   "คือเพื่อนหนูได้รับบาดเจ็บค่ะ!!" 3 สาวพูดเสียงดัง พร้อมกับชี้มาที่เธอเป็นทางเดียว

   "บาดเจ็บตรงไหน!?" เสียงคิรินดังขึ้นอย่างกังวล พร้อมกับเร่งฝีเท้ามาดูคนตัวเล็กในทันที และก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าข้อเท้าเธอมีรอยสีแดงช้ำ

   "ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่นิดเดียวเอง..." มิเชลล์ส่งยิ้มแห้งให้ชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะมองไปรอบๆ ก็พบว่าตอนนี้มีสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมาที่เธอกับร่างสูงด้วยสายตาแปลกประหลาด...ทำไมทุกคนต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วยเนี่ย มุงดูกันอย่างกับมีแมวน้ำมาโชว์คาบาเร่ต์เลย! แปลกตรงไหน?

   "นิดเดียวบ้าอะไรแดงขนาดนี้!!" พรึ่บ!

   "โอ๊ยย จับเบาๆ เซ่!!" มิเชลล์ร้องเสียงหลงอย่างลืมตัว เมื่อจู่ๆ มือหนาก็คว้าขาเธอขึ้นไปดูแบบไม่ทันให้ตั้งตัว

   "!!!!" สีหน้าของทุกคนอยู่ในความตะลึงไปชั่วขณะกับคำที่ร่างบางพูดกับชายหนุ่ม ผู้ที่มีสถานะเป็นถึงเฮดว๊าก