EP.1 : ว่าที่คู่หมั้น

แอดดด

เสียงเปิดประตูเข้ามา ทำให้เจ้าของใบหน้าน่ารักหันไปมองทางต้นเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ฉีกยิ้มหวานส่งไปให้ทันที

“เสร็จหรือยังเกี๊ยว พี่เขามานั่งรอสักพักแล้วนะ”

“ใกล้เสร็จแล้วค่า~ เดี๋ยวหนูตามลงไปนะคะ”

เสียงของ ‘เกวริน’ ตอบรับเสียงใส ก่อนจะหันมามองกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ปัดแก้มและเติมลิปกลอสสีชมพูหวานอย่างเร่งรีบ

“อย่าให้รอนานนักล่ะ รีบๆ ลงมาได้แล้ว กว่าเดินทางถึงกรุงเทพ เดี๋ยวก็มืดค่ำเสียก่อน”

“ค่าๆ เดี๋ยวรีบตามไปค่า~”

ว่าแล้วร่างอวบอิ่มในชุดเดรสสีชมพูแขนตุ๊กตาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมุนตัวไปมาหน้ากระจกอยู่หลายที จนมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยจึงรีบไปลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกจากห้องไปอย่างทุลักทุเล

ทางฝั่งของ ‘ภากร’ ซึ่งกำลังนั่งคุยกับผู้เป็นแม่ของเด็กสาวอยู่ด้านล่าง พอเหลือบเห็นเจ้าของร่างอวบอิ่มเดินลงมาจากบันได ก็ลุกขึ้นแล้วไปช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทางใบนั้นอย่างที่ทำเป็นประจำ

“เอามา เฮียช่วย”

“อุ้ย...ขอบคุณค่ะเฮียภีม”

เกวรินฉีกยิ้มสดใสส่งไปให้ ‘ว่าที่คู่หมั้น’ สุดหล่อของตัวเองอย่างนึกขอบคุณ ทว่าอีกฝ่ายก็ยังคงตีหน้านิ่งเหมือนเดิม และตอบกลับมาว่า ‘อืม’ เพียงคำเดียวเท่านั้น

ปกติแล้ว เวลาที่มหาวิทยาลัยปิดเทอม หรือเปิดเทอม ภากรก็จะเป็นคนอาสาพาเธอไปส่งที่กรุงเทพฯ แทบทุกครั้ง เนื่องจากก่อนหน้านี้พ่อแม่ของเขาก็อาศัยอยู่ในละแวกเดียวกัน และทั้งสองครอบครัวก็สนิทกันมาก จนถึงขั้นที่เคยเอ่ยปากไว้เมื่อหลายปีก่อนว่าถ้าเด็กสาวเรียนจบเมื่อไหร่ จะให้แต่งงานกันทันที

“ฝากไปส่งยัยเด็กดื้อของน้าหน่อยนะลูก”

“หนูไม่ได้ดื้อสักหน่อย...” เกวรินยู่ปาก เถียงผู้เป็นแม่กลับไปทันควัน ภาวดีเห็นแบบนั้นก็ค้อนลูกสาวตัวดีไปทีหนึ่ง

“ยังจะเถียงอีก?”

“เปล่านะคะ...ไม่ได้เถียงเล๊ยยย”

“เกี๊ยว!”

“ไม่ต้องห่วงครับคุณน้า ผมจะดูแลน้องอย่างดี ไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนแน่นอนครับ” เสียงทุ้มของภากรเอ่ยขึ้นห้ามทัพ สองแม่ลูกจึงยอมสงบศึกย่อมๆ กันชั่วคราว

“ภีมพูดแบบนี้น้าก็สบายใจ แต่ถ้าเกี๊ยวดื้อมากก็จัดการได้เลยนะลูก น้าให้สิทธิ์เต็มที่”

“แม่อะ~!”

“ครับคุณน้า” เขาพยักหน้าน้อยๆ เป็นการตอบรับ เหลือบมองคนตัวเล็กที่ทำหน้ายู่อยู่ข้างๆ แล้วมุมปากก็กระตุกยิ้มบางเบาโดยไม่มีใครทันได้สังเกต

หลังจากที่เกวรินล่ำลากับผู้เป็นแม่เสร็จ ภากรก็ช่วยลากกระเป๋าเดินทางไปไว้ในรถยนต์คันหรูซึ่งจอดรออยู่หน้าบ้านของเด็กสาว

“เดินทางปลอดภัยนะลูกนะ” ภาวดียืนโบกมือน้ำตาซึมอยู่หน้าบ้าน แม้ตอนอยู่ด้วยกันกับลูกสาวจะทะเลาะกันแทบทุกวัน แต่พอต้องห่างกันจริงๆ ก็อดรู้สึกวูบโหวงในใจไม่ได้

“ไม่ต้องห่วงค่า~ ถึงเมื่อไหร่เดี๋ยวหนูไลน์ไปบอกน้า~” เกวรินลดกระจกลงแล้วยิ้มแฉ่งโบกมือกลับรัวๆ จนผู้เป็นแม่หลุดหัวเราะออกมากับท่าทีดี๊ด๊าของลูกสาวเพียงคนเดียวของตน

“วันนี้หนูสวยไหมคะเฮีย”

ขับรถออกจากบ้านมาได้สักพัก เสียงใสของเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เอ่ยขึ้น เขาจึงตวัดสายตามองเร็วๆ ทีหนึ่งแล้วหันไปสนใจกับการขับรถต่อ

“ว่าไงคะเฮีย หนูสวยไหม?” เสียงหวานถามย้ำอีกครั้ง ด้วยดีกรีดาวคณะฯ บวกกับความน่ารักสดใสและยิ้มง่ายของเธอ ทำให้มีผู้ชายแวะเวียนมาส่งขนมจีบไม่หยุด ทว่าคนที่เธออยากให้สนใจมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

“ก็ดี...”

อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์อะไร เกวรินได้ฟังก็หน้ามุ่ย ปากขมุบขมิบบ่นเสียงเบาอยู่คนเดียว

ชิ...อุตส่าห์แต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็มขนาดนี้ไม่คิดจะชมกันเลยหรือไง!

“แล้วนี่หิวหรือยัง” ภากรเห็นเด็กสาวเงียบไปจึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง กลัวว่าเด็กกินจุอย่างเกวรินจะงอแงเพราะท้องว่างระหว่างเดินทาง

“หิวค่ะ...”

“อยากกินอะไรล่ะ ใกล้ๆ นี่มีร้านอาหารไทยอยู่ ถัดไปก็เป็นปั๊ม”

“อยากกินเฮียค่ะ หนูกินได้ไหมคะ?”

คนตัวเล็กยิ้มแป้น หันหน้ามาสบตากับตาพร้อมกะพริบตาปริบๆ ท่าทางของเธอดูน่ารักหยิก ทว่าภากรยังอดใจเอาไว้ได้

ท่องไว้ไอ้ภีม...

น้องยังเด็ก...

“เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมพูดจาแบบนี้” เขาตีหน้าขรึม หันไปดุเด็กสาวที่ห่างกัน 7 ปีเสียงแข็ง

“ก็ไม่เด็กแล้วนะคะ ปีนี้หนู 21 แล้ว อีกหน่อยพอเรียนจบก็ได้จะได้แต่งกับเฮียแล้วด้วย”

ริมฝีปากอมชมพูฉีกยิ้มกว้าง พูดจ้ออย่างภูมิใจเรื่องที่ครอบครัวของเธอกับเขาเคยสัญญากันไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเธอเรียนจบเมื่อไหร่ จะให้แต่งงานกันทันที

พูดแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย!

“ใครบอกจะแต่งด้วย?”

“ง่ะ...ก็เฮียไง เฮียบอกจะแต่งกับหนู~”

ว่าแล้วก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ กอดแขนล่ำเขาเอาไว้พร้อมถูไถใบหน้าหวานไปมาอย่างออดอ้อน ทว่าโดนมือหนาดันศีรษะเธอออกเสียก่อน

“อย่าเนียน เฮียเคยพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะแต่งด้วย”

“ก็ตอนนั้นไง~ ตอนหนูเรียนอยู่ปอสองอะ!”

“ฮะ?”

“อย่าบอกนะว่าลืมจริงๆ อะ” เกวรินกอดอกหันไปมองคนตัวโตตาขวางอย่างแง่งอน

“ก็ลืมจริงๆ นั่นแหละ...”

“เฮีย!”

“หึ...เลิกพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว สรุปจะกินอะไร ใกล้จะถึงปั๊มแล้ว เดี๋ยวลงไปซื้อให้”

“ชิ...กินอะไรก็ได้ค่ะ เอาแค่ไส้กรอกห้าไม้ ชาเขียวปั่นแก้วใหญ่หวานมากหนึ่งแก้ว แล้วก็ซาลาเปาสองลูก กับเลย์อีกสองถุงแค่นี้พอ ตอนนี้หนูกินอะไรไม่ค่อยลงน่ะค่ะ”

รายการอาหารที่เด็กสาวร่ายยาวมาเมื่อครู่ทำเอาหลุดยิ้มออกมาจนได้ เขาส่ายหน้าไปมาอย่างจนใจกับท่าทางที่ดูแง่งอนแต่ก็ยังห่วงเรื่องของกินของเธอ

“โอเค...งั้นระหว่างเฮียไปซื้อของ อยากเข้าห้องน้ำก็รีบเข้าแล้วมาเจอกันที่รถนะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

เธอตอบกลับไปเสียงเบา ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างเรื่องที่เขาบอกว่าจำเรื่องสัญญาเมื่อหลายปีก่อนไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากจะงอแงใส่เขามากนักเพราะจำได้ดีว่าเขาเคยบอกว่าไม่ชอบเด็กดื้อเอาแต่ใจ พอคิดถึงเรื่องเมื่อตอนนั้น มุมปากของเธอก็ยกยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี

‘โตขึ้นจะแต่งกับหนูจริงๆ ใช่ไหมคะ’ เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงตัวเล็กในวัยเพียง 8 ขวบ เอ่ยถามตาแป๋ว ขณะที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ในห้องนั่งเล่นใกล้ๆ กับเด็กชายที่ดูโตกว่ามากซึ่งกำลังอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ กัน

‘หืม ไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน’

‘หนูได้ยินพ่อแม่เราคุยกันค่ะ บอกว่าถ้าหนูเรียนจบจะให้เราแต่งงานกัน’

‘อืม...ไม่รู้สิ ไม่ค่อยอยากแต่งกับเด็กดื้อเท่าไหร่แฮะ...’

‘นะ หนูไม่ดื้อค่ะ!’

‘ไม่ดื้อ? ...เมื่อสองวันก่อนใครแกล้งเอาหมากฝรั่งไปใส่ในรองเท้าเพื่อน’ ภากรหรี่ตาจับผิด เพิ่งจะเปิดเทอมได้ไม่กี่วันเด็กแสบก็สร้างวีรกรรมอีกแล้ว

‘กะ ก็อยากมาว่าหนูก่อนทำไมล่ะ...’

‘เอาเป็นว่าถ้าตั้งใจเรียน ไม่แกล้งเพื่อน ไม่แอบหลับในห้องเรียน เดี๋ยวจะกลับไปคิดเรื่องนั้นดูอีกที’ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางโยกศีรษะของเด็กแสบตัวจิ๋วไปมาอย่างเอ็นดู

‘จริงนะคะ สัญญาแล้วนะ!’

‘อื้อ...แต่ต้องดูพฤติกรรมก่อนนะ’

เกวรินมัวแต่นั่งอมยิ้มเหม่อคิดถึงเรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อน จนไม่ได้ยินเสียงเรียกจากคนตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เกี๊ยว”

“....”

“เกี๊ยว!”

“อุ้ย! ตกใจหมดเลยเฮีย” คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงทุ้มอยู่ใกล้ๆ หู “ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ เฮียแอบมีใจให้หนูเหรอคะ?”

“.....”

“แหะๆ ...ไม่แซวแล้วก็ได้ เฮียเรียกหนูทำไมคะ”

“ถึงปั๊มแล้ว จะลงไปเข้าห้องน้ำไหม”

“ไปค่ะไป” เธอฉีกยิ้มหวาน พยักหน้ารัวๆ จากนั้นทั้งคู่ก็ลงจากรถแล้วแยกกันไปทำธุระส่วนตัวของตัวเอง

หลังจากที่เกวรินเข้าห้องน้ำเสร็จ เธอก็เห็นร่างสูงของภากรเดินถือถุงขนมเต็มไม้เต็มมือออกมาพอดี เธอฉีกยิ้มกว้างแล้วปรี่เข้าไปช่วยเขาถือ แต่อีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบแล้วเดินนำหน้าไปที่รถโดยไม่หันมามองเด็กสาว

“ทำไมเฮียต้องปฏิเสธน้ำใจหนูด้วยเนี่ย”

ขึ้นมาบนรถเธอก็บ่นเสียงอุบอิบ ตั้งใจอยากจะเข้าไปช่วยเพื่อให้เขาเอ่ยชมแท้ๆ แต่เสียแผนซะได้

“ช่วยกินก็พอ ของแค่นี้จะอยากถือไปทำไม”

ว่าแล้วเขาก็ยื่นมือหนาไปขยี้ผมยาวที่เด็กสาวเซ็ตเป็นลอนอย่างดีจนยุ่งเหยิงไปหมด

ผมทรงนี้เกวรินตั้งใจม้วนลอนอยู่เกือบชั่วโมง ทว่านอกจากจะไม่โกรธที่เขาทำแบบนี้แล้ว ยังยิ้มแป้นเอียงศีรษะเข้าใกล้ให้เขาสัมผัสได้อย่างเต็มที่ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มหวานหยด

“กลัวหนูเหนื่อยเหรอคะเฮีย~”

“เปล่า...กลัวซุ่มซ่ามจนทำหลุดมือ”

“เฮียอะ!” เกวรินยู่ปากอย่างน้อยใจ แต่พอมองเห็นรอยยิ้มเอ็นดูจากอีกฝ่ายก็เขินจนโกรธต่อไม่ลงแล้ว

“ชิ...เพราะเฮียหล่อหรอกนะ หนูถึงให้อภัยง่ายๆ แบบนี้ ไว้รอบหน้าถ้าเฮียว่าหนูซุ่มซ่ามอีก หนูจะ…”

“จะอะไร?” ภากรเลิกคิ้วถาม เอียงหน้ามองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู

“จะโดดจุ๊บแก้มแบบนี้ไงคะ!”

จุ๊บ!

“!!” เขาถึงกับนิ่งค้างไปชั่วขณะกับการกระทำเมื่อครู่ของเกวริน แม้เธอจะเคยแอบจุ๊บแก้มเขาตอนเด็กๆ แต่พอเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้มาก่อนเลยสักครั้ง

“แค่สาธิตให้ดูเองค่ะ เฮียตกใจทำไมคะ” เธอยิ้มถามตาเป็นประกาย รู้สึกดีเหลือเกินที่เห็นแก้มของเขามีสีชมพูพาดจางๆ

“เด็กแสบ...”

“อิอิ หนูให้หอมคืนก็ได้นะคะ”

ว่าแล้วก็เอียงแก้มให้เขาเอาคืนอย่างเต็มใจ ทว่าอีกฝ่ายกลับใช้มือหนาดันหน้าเธอออกห่างทันที

“ดื้อเกินไปแล้วนะเกี๊ยว...เลิกเล่นได้แล้ว เฮียต้องใช้สมาธิขับรถ”

เขาเอ่ยเสียงเข้ม สายตาโฟกัสที่การขับรถและมองถนน ตีหน้านิ่งทำท่าเหมือนไม่สนใจเธอ แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้หัวใจแกร่งกำลังเต้นกระหน่ำอย่างหนักจนแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้ว

“เชอะ...ไม่ได้เล่นสักหน่อย”

เด็กสาวพูดเสียงอุบอิบ เห็นเขาทำหน้าเคร่งขรึมก็ยู่ปากเล็กน้อย คิดว่าเมื่อครู่ที่เห็นเขาเขินคงแค่ตาฝาดไป

แต่ไม่เป็นไรหรอก...

สักวันเธอจะทำให้เฮียหวั่นไหวให้ได้เลย!