EP.2 : แผนการอ่อย

“เฮ้อออ...เฮียภีมขา ทำไงดีคะ หนูลืมเอาคีย์การ์ดคอนโดมา ว้า~ แย่จัง...ลืมของสำคัญได้ไงน้า~”

เสียงหวานของเกวรินเอ่ยขึ้นเหมือนรู้สึกผิดเต็มประดา ทว่ามุมปากกลับยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“เกี๊ยว...เฮียไม่เล่น” ภากรกดเสียงต่ำ หันไปมองเด็กสาวที่นั่งทำตาปริบๆ อยู่ข้างๆ อย่างคาดโทษ

“โถ่...เฮียอะ ให้หนูไปค้างห้องเฮียแค่ไม่กี่วันเอง แป๊บเดียวก็สิ้นเดือนแล้ว นะๆๆๆ”

“ไปติดต่อนิติ ขอคีย์การ์ดอันใหม่”

“ไม่เอา~”

“งั้นไปนอนโรงแรม”

“ง่ะ...เฮียให้หนูไปนอนด้วยน้า~”

ว่าแล้วก็กอดแขนล่ำๆ ของอีกฝ่ายไว้แน่น มองเขาตาแป๋วอย่างน่าสงสารเผื่อเขาจะใจอ่อนบ้าง

“ไม่ได้”

“แต่แม่ฝากหนูไว้ให้เฮียดูแลแล้วนะ ถ้าเฮียผิดคำพูดมันจะไม่ดีเอานา~”

“นี่วางแผนมาแล้วใช่ไหม?” เขาหรี่ตาลงมองคนตัวเล็ก รู้ดีว่านี่ต้องเป็นแผนการของเด็กสาวอย่างแน่นอน

รอบก่อนที่มาเล่นในห้องเขาก็แกล้งหลับไม่ยอมกลับห้อง จนต้องอุ้มออกไปส่งที่คอนโดด้วยตัวเอง แต่เธอก็ไม่วายงอแงตลอดทาง จะนอนค้างกับเขาให้ได้

ให้ตาย...ทำไมนับวันยิ่งดื้อแบบนี้!

“ปะ เปล่านะคะ”

“โทรไปบอกน้าภาดีไหมว่าเด็กดื้องอแงจะไปค้างห้องเฮีย?”

“เฮียอ่า~ อย่าขู่หนูสิคะ ปกติหนูก็ไปเล่นห้องเฮียอยู่แล้ว แค่ไปค้างนิดหน่อยไม่เห็นจะต้องปฏิเสธกันเลย คนกันเองทั้งนั้น...อีกอย่างหนูก็คิดถึงเฮียด้วย”

“ไปนั่งเล่นกับนอนค้างมันไม่เหมือนกัน”

“เหมือนกันสิคะ แบ่งให้หนูยืมนอนห้องเดียวจะเป็นอะไรไป หรือว่าเฮียรังเกียจหนู...” สิ้นเสียง เกวรินก็มองเขาอย่างคนน้อยใจ ในเมื่อลูกอ้อนใช้ไม่ได้ ก็ต้องใช้ไม้ตายนี้เท่านั้น

“เฮียไม่ได้...”

“เฮียรังเกียจหนู อึก...เฮียรำคาญหนูใช่ไหม”

“เฮ้อออ...มันไม่ใช่แบบนั้น” เขาถอนหายใจพรืดใหญ่ แล้วยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของเธอไปมาอย่างอ่อนโยน แม้จะรู้ว่าเธอแกล้งเบะเพราะอยากไปนอนห้องของเขา แต่พอเห็นเด็กสาวน้ำตาคลอเบ้าก็ใจอ่อนทุกที

“งั้นให้หนูไปค้างคอนโดเฮียด้วยนะคะ” เกวรินมองเขาด้วยสายตาออดอ้อน บีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสารเต็มที่

“แล้วห้ามได้ที่ไหนล่ะ?”

“อิอิ เฮียภีมของหนูน่ารักที่สุดเลย!”

@คอนโดภากร

“เกี๊ยวนอนห้องนี้นะ ผ้าห่มเดี๋ยวเฮียเอามาเพิ่มให้” ภากรลากกระเป๋ามาให้เด็กสาวในห้องนอนเล็กที่อยู่ในคอนโดของตน ก่อนจะปลีกตัวกลับไปเอาผ้าห่มอีกผืนในห้องเพราะรู้ดีว่าเธอเป็นเด็กขี้หนาวมากแค่ไหน

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เกวรินยิ้มแฉ่ง ก่อนจะหมุนตัวไปที่เตียงขนาดควีนไซซ์แล้วกระโดดทิ้งตัวลงนอนอย่างมีความสุข

เยส! ในที่สุดก็ได้มาค้างกับเฮียสักที!

ร่างอวบอิ่มนอนพลิกตัวกลิ้งไปมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะนึกอะไรดีๆ ออก รอยยิ้มมุมปากจึงดูเจ้าเล่ห์มากว่าปกติ

“เกี๊ยว ไปอาบน้ำแล้วมานอนได้...ละ แล้ว...”

เสียงทุ้มแผ่วลงในช่วงท้ายเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วพบว่าตอนนี้บนตัวของเด็กสาวมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวตัวเดียวพันรอบกาย เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวอมชมพูน่ามอง โดยเฉพาะเนินอกใหญ่ที่โผล่พ้นแทบจะทะลักออกมาด้านนอกนั่น

เกวรินเป็นเด็กสาวผิวขาวหน้าตาน่ารักมาก เขาชินตากับการเห็นเธออยู่ในชุดเดรสสีสันสดใสสมวัย ไม่สั้น ไม่โป๊จนเกินไป

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เด็กน้อยของเขาโตเป็นสาวได้ขนาดนี้...

แถมยัง ‘โต’ มาอย่างดีเสียด้วย...

“กำลังจะไปอาบพอดีเลยค่ะเฮีย ขอบคุณนะคะ”

ตอนนี้แม้จะเขินกับสายตาที่เขามองมา ทว่าเกวรินก็ไม่ยอมล้มเลิกแผนการอ่อยว่าที่คู่หมั้น ค่อยๆ เดินเข้าไปหาร่างสูงช้าๆ ให้เขาได้เห็นอะไรๆ เต็มตา จังหวะที่รับผ้าห่มมาก็แอบลูบมือหนาของเขาอย่างอ้อยอิ่ง

“เกี๊ยว...ยังจะเล่นอีก ไปอาบน้ำได้แล้วไป” ภากรกดเสียงต่ำดุคนตัวเล็กที่สูงเพียงแค่อก มุมนี้ทำให้เขาเห็นเต้าใหญ่ขาวๆ ของเธอได้อย่างเต็มตา

พอรู้ตัวว่าเผลอจ้องนานเข้าก็รีบหันหน้าไปทางอื่น ฝืนกลั้นอารมณ์บางอย่างที่กำลังปะทุขึ้นมากลางเป้ากางเกงอย่างสุดความสามารถ

“เฮียอยากอาบด้วยกันไหมคะ” เกวรินยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวเขา เผลอสูดดมเข้าไปเต็มปอดแล้วแอบกรี๊ดคนเดียวในใจ

“ไร้สาระ...”

สิ้นเสียง ร่างสูงเกือบ 190 เซนติเมตรก็หมุนตัวออกไปจากห้องพร้อมปิดประตูให้เธอเสร็จสรรพ ราวกับว่าเรือนร่างยั่วยวนและคำเชิญชวนเมื่อครู่มันไม่มีผลอะไรกับเขาทั้งสิ้น

“ชิ...ใจแข็งไปเถอะค่ะ คอยดูนะ สักวันหนูจะทำให้อย่างอื่นแข็งกว่านี้อีก!”

วันต่อมา...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เกี๊ยว ตื่นหรือยัง?”

ภากรเคาะประตูเรียกหน้าห้อง พอไม่ได้ยินเสียงขานรับจึงกดมือถือโทรหาเธอ เพราะตอนนี้มันก็สายมากแล้ว กลัวว่าเด็กกินจุแบบเธอจะปวดท้องเอาถ้าไม่ได้ทานอะไรตอนเช้า

“หรือว่าจะยังไม่ตื่น...เกี๊ยว! ถ้าไม่รีบออกมาเฮียกินหมดนะ” เขาตะโกนเรียกอีกรอบหลังจากโทรไม่ติด เตรียมจะเคาะประตูอีกครั้ง ทว่าไม่นานประตูก็เปิดออก

แอดดดด

“มอนิ่งค่ะเฮียภีม~”

“กะ เกี๊ยว...” ภากรถึงกับชะงักไปครู่ใหญ่เมื่อมองร่างเย้ายวนตรงหน้า

วันนี้เธอสวมเสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์คลุมก้นสีขาว ด้านในเห็นเป็นชุดชั้นในลูกไม้สีขาวทั้งบนและล่าง ซึ่งเสื้อตัวนี้มันบางมากจนเห็นทะลุปรุโปร่งไปทั้งตัวอวดทรวดทรงองค์เอวที่อวบอึ๋มไปทุกส่วน จนเขาเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ในลำคอก็รู้สึกแห้งผากไปหมด

“เฮียภีมทำอะไรเหรอคะ หอมจัง” เกวรินเห็นว่าแผนอ่อยของตัวเองได้ผลก็ยิ้มกริ่ม ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบแก้มเขาเบาๆ

จุ๊บ!

“เกี๊ยว!”

“แค่มอนิ่งคิสเองค่ะ ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนั้นเลย” เธอยู่ปากน้อยๆ อย่างไม่สำนึกผิด ก่อนจะเดินทอดน่องไปที่ห้องอาหารซึ่งส่งกลิ่นหอมจนเธอรู้สึกน้ำลายสอขึ้นมา จนเกือบลืมปฏิบัติการอ่อยว่าที่คู่หมั้นไปแล้ว

“ยังกินไม่ได้”

“อ้าว ทำไมล่ะคะ?”

“ลุกไปเปลี่ยนชุดใหม่เดี๋ยวนี้ เฮียไม่ชอบ” ภากรเอ่ยเสียงเข้ม กอดอกมองเด็กดื้อตรงหน้าที่หาเรื่องให้เขาหายใจไม่ทั่วท้องตั้งแต่เมื่อคืน

“จริงเหรอคะ...เมื่อกี้หนูว่าเฮียดูชอบออก”

“เกี๊ยว”

“ขา~ เรียกหนูทำไมเหรอคะ”

ว่าแล้วร่างอวบอิ่มของเด็กสาวก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปกอดเอวเขาไว้หลวมๆ พร้อมเอาคางเล็กเกยหน้าท้องแข็ง เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาแพรวพราว

“อย่าดื้อได้ไหม ไปหัดแต่งตัวแบบนี้มาจากไหน”

“ไม่ได้ดื้อสักหน่อย...เฮียไม่ชอบให้หนูแต่งแบบนี้จริงเหรอคะ หนูว่าเซ็กซี่ดีออก”

“ไม่ชอบ” เขาตอบกลับไปทันควัน พร้อมหันหน้าไปทางอื่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ดิบเถื่อนของตัวเองไว้สุดความสามารถ ทว่าคนตัวเล็กก็ยังหาเรื่องให้เขาใจสั่นได้ไม่หยุดไม่หย่อนด้วยการบดเบียดเต้าใหญ่นุ่มนิ่มเข้าหาเขาอย่างจงใจ จนอะไรๆ ด้านล่างของเขามันปวดหนึบไปหมด

อ่าส์...เย็นไว้ไอ้ภีม...

เย็นไว้...

“เสียดายจัง...อุตส่าห์ตั้งใจใส่มายั่วเฮียเลยนะคะ”

“เลิกเล่นไร้สาระได้แล้วเกี๊ยว รีบไปเปลี่ยนชุดใหม่เลย ไม่งั้นไม่ต้องกินข้าว”

“ง่ะ...เฮียอย่าเอาเรื่องนี้มาขู่สิคะ”

“หรือจะไม่กิน?” เขาหันกลับมาถามเธอเสียงเข้มโดยพยายามไม่เหลือบไปมองเต้าใหญ่ด้านล่างที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมา

“ชิ...กินสิคะ” เกวรินยู่ปาก ยอมปล่อยแขนออกจากเอวสอบของเขาแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดใหม่เป็นชุดที่มิดชิดกว่านี้

ฮู่ววว...

“เย็นไว้ไอ้ภีม” เขาพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ พยายามทำให้ภีมน้อยที่ไม่น้อยด้านล่างสงบลง แต่ก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน

“เสร็จแล้วค่า~”

ไม่นานก็ได้ยินเสียงใสของเด็กสาวตามมาด้วยร่างอวบอิ่มในชุดเสื้อครอปตัวเล็กสีชมพูกับกางเกงขาสั้นสีเดียวกัน แม้จะไม่ได้มิดชิดนักทว่าก็ยังดีกว่าเมื่อครู่ไม่น้อย

“มากินข้าว แล้วต่อไปนี้ก็ห้ามใส่ชุดแบบเมื่อกี้อีก เข้าใจไหม?”

“ทำไมล่ะคะ ก็หนู...”

“เข้าใจไหม?” เขาถามย้ำเสียงเข้ม เกวรินจึงยอมพยักหน้าตอบตกลงอย่างจำใจ

ไม่เป็นไรค่ะเฮีย...

ถึงจะไม่ให้ใส่ชุดนั้น...แต่หนูก็ยังเหลือชุดแซ่บๆ อีกเพียบ!

“วันนี้อยากไปเที่ยวที่ไหนไหม”

พอเห็นว่าเด็กสาวว่าง่ายเขาก็ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมตักอาหารไปวางไว้บนจานของเธออย่างเคยชิน

“อ้าว วันนี้เฮียไม่เข้าบริษัทเหรอคะ”

ปกติเธอเห็นเขายุ่งตลอดเวลา กว่าจะอ้อนให้เขาพาไปเที่ยวไม่ใช่เรื่องง่าย สายตาที่มองเขาในตอนนี้จึงเต็มไปด้วยประกายของความดีใจจนคนตัวโตหลุดยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดู

“ไม่เข้า หรือว่าอยากให้เฮียทำงาน?”

ที่จริงประธานบริษัทนำเข้าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อย่างเขาไม่ได้มีเวลาว่างนัก แต่เมื่อคืนนี้เขาส่งข้อความบอกเลขาให้แคนเซิลตารางงานทั้งหมดเพราะอยากจะใช้เวลาอยู่กับเธอ

“ไม่อยากค่ะ! วันนี้เราไปดูหนังกันนะคะ หนูไม่ได้ดูหนังกับเฮียตั้งนานแล้วอ่า~”

“เอาสิ...รีบกินเร็ว จะได้ไปเดินห้างกันด้วย”

“งุ้ยยย เฮียใจดีที่สุดเลยค่ะ”

ริมฝีปากอวบอิ่มฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี ตักของโปรดใส่จานให้เขาบ้างอย่างเอาใจ เพราะกว่าจะได้ใช้เวลากับเขานั้นไม่ง่าย ตอนกลับไปบ้านช่วงปิดเทอม ก็แทบไม่ได้เจอกันเพราะเขามาส่งแล้วก็กลับไปทำงานต่อ พอเธอใกล้จะเปิดเทอม เขาก็ไปค้างที่บ้านครอบครัวของเขาหนึ่งวัน จากนั้นก็รับเธอกลับมาที่กรุงเทพฯ เลย

ฉะนั้นวันนี้จึงเป็นวันดีเพราะเธอจะได้เริ่มแผนการอ่อยในขั้นต่อไป!

“ยิ้มอะไรคนเดียวน่ะ”

“อ้อ...เปล่าค่ะ แค่มีความสุขเวลาได้อยู่กับเฮีย”

“หึ...เด็กน้อย รีบกินได้แล้ว”

“ค่าๆ เข้าใจแล้วค่า~”