Mag-log inShare
Chaotic Love : 03 (1/2)
Huling Na-update:
2025-07-19 22:52:01[Part Plernta]
ยอมรับเลยว่าตกอยู่ในอาการช็อกจนทำอะไรไม่ถูกตอนที่เห็นคนถูกปลายขวดเหล้าแหลมคมที่เกิดจากความตั้งใจจ้วงแทงต่อหน้าต่อตา เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยนักที่ผับของรุ่นพี่ดิน มันมีอยู่บ้างแต่ไม่ร้ายแรงเท่าครั้งนี้ และฉันคือผู้โชคดี…โชคดีที่ไม่โดนลูกหลง แต่ก็ไม่สามารถสลัดภาพเหล่านั้นออกไปจากหัวได้เหมือนกัน
หัวใจเริ่มทำงานหนักขึ้นทันทีที่ฉันหลุบมองมือตัวเองที่ประสานกันบนตัก ณ เวลานั้น ฉันไม่รู้จะตกใจกับอะไรก่อน สมองก็สั่งการช้าซะเหลือเกิน
ยังดีที่เขาไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นทิ้งฉันไว้ตรงนั้น มือเล็กถูกยกขึ้นกระชับเสื้อแจ็คเกตที่คลุมบนไหล่ให้แน่นขึ้น ก่อนจะกวาดสายตาสำรวจภายในรถหรูอย่างถือวิสาสะ หลังจากเจ้าของหนีไปนั่งสูบบุหรี่อยู่บนกระโปรงท้าย
ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้สัมผัสในชาตินี้เลยด้วยซ้ำ กลิ่นเฟรชอ่อนๆที่ปะทะเข้าจมูกจนฉันอดที่จะสูดดมไม่ได้ มันบ่งบอกได้ถึงความสะอาด สดชื่น ไม่มีกลิ่นอับหรือกลิ่นอาหารแม้แต่น้อย รู้เลยว่าเขารักและดูแลมันดีมากแค่ไหน
แอบอิจฉารถได้ไหม...
ฉันหันมองแผ่นหลังกว้างผ่านกระจกด้านหลัง เผลอหลุดยิ้มออกมาซ้ำๆ เพราะอย่างน้อยก็ได้เข้าใกล้เขามากขึ้นอีกหนึ่งก้าว ในเรื่องราวเลวร้ายมักมีเรื่องดีๆ แฝงอยู่เสมอ
และฉันยังค้นพบอีกว่า...เขาก็ไม่ได้เย็นชาอย่างที่ถูกกล่าวขาน มิหนำซ้ำยังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นน้อยๆ
‘นี่! ยัยหมาน้อย ตั้งสติหน่อย’
หมาน้อย?…คิ้วบางขมวดมุ่นกับสรรพนามที่เขาใช้ ทำไมเขาเรียกแบบนั้น ฉันเหมือนหมาตรงไหนก่อน
เสียงฝีเท้ากรูเข้ามาดังขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้ฉันต้องละสายตาจากเจ้าของรถและหันไปมอง เป็นพวกเขาจริงๆ ผู้หญิงที่นำหน้ามาก็คือคู่หูสุดซี้ โดยมีรุ่นพี่ยูตะ คุณหมอไวน์และคุณวาโยตามหลังมาติดๆ
“มึง ไม่เป็นไรใช่ไหม” มิณถามไถ่น้ำเสียงกังวลขณะจับตัวฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจ
“ไม่ กูแค่ตกใจนิดหน่อย” ฉันตอบ
จากนั้นก็ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกจากทุกคนแบบพร้อมเพรียง คุณหมอไวน์กับคุณวาโยเดินเลี่ยงไปหาเพื่อนตัวเองที่ยังสูบบุหรี่อยู่ด้านหลัง
“แล้วทำไมไม่รับสายกู”
“มึงโทรมาเหรอ” ฉันถามด้วยความสงสัยเพราะไม่รู้สึกเลยว่ามีคนโทรเข้า ก่อนจะรีบล้วงหามือถือในกระเป๋า แต่ปรากฏว่าไม่เจอ อย่าบอกนะว่าทำตกอยู่ด้านใน
ฉันพ่นลมหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อนพลางลุกขึ้นยืนเพื่อจะกลับเข้าไปหามือถือด้านใน สะเพร่าชะมัด…
“มึงจะไปไหน” มิณคว้าแขนฉันไว้
“ไปหาโทรศัพท์อะ น่าจะตกตอนวิ่งหลบ”
“แต่ข้างในยังเคลียร์ไม่เสร็จเลย” มันว่า แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องกลับเข้าไป เสียดายข้อมูล…
ยังไม่ทันได้อ้าปากแย้ง คุณวาโยก็เอ่ยถามขึ้นซะก่อน
“มีไรกัน”
“เพลินมันทำโทรศัพท์ตกไว้ด้านใน” มิณหันไปตอบ ขณะที่เขาทั้งสามคนเดินมาหยุดยืนทิ้งระยะห่างไม่มากนัก
“ลองโทรดูก่อนไหมล่ะ เผื่อมีคนเก็บได้” คุณหมอไวน์แนะนำและฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปสนิทเลย
“เออใช่ ตอนมิณาโทรก็ติดใช่ไหม” รุ่นพี่ยูตะเสริมก่อนจะหันมาถามมิณอีกที
มิณพยักหน้ารับก่อนจะกดต่อสายไปที่มือถือฉันแล้วเปิดสปีกเกอร์โฟน
ตี๊ดดดด...ตี๊ดดดด....ตี๊ดดดด
[ครับ]
ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเริ่มสนทนากับผู้ชายในสาย
“คุณเก็บมือถือได้ใช่ไหมคะ”
[ใช่ครับ ตอนนี้คุณอยู่ไหน]
“อยู่ลานจอดรถข้างผับค่ะ”
[ครับ ผมเป็นพนักงานที่นี่แหละครับ เดี๋ยวผมเอาไปให้]
“ขอบคุณค่ะ”
จบประโยคฉัน เจ้าของมือถือก็กดวางสายทันที
“กูขอโทษนะมึง วุ่นวายกันไปหมด” ฉันหลุบมองปลายเท้าตัวเอง ขณะเอ่ยเสียงอ่อย
“มึงไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย กูก็แค่ห่วง ไม่ได้จะว่าอะไร” เพื่อนรักเลื่อนมือขึ้นตบไหล่เบาๆ แค่นี้ก็ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาเยอะแล้ว ฉันเงยหน้าฉีกยิ้มบางให้มันก่อนจะไปโค้งเล็กน้อยให้ทุกคน
“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ”
“เพลินขับรถได้ไหม” รุ่นพี่ยูตะเอ่ยถาม
“ได้ซิคะ” ฉันตอบกลับด้วยความมั่นใจ แต่ก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ เพื่อนรักก็สวนขึ้นมา
“ไม่ได้หรอก มันตกใจขนาดนั้น จะขับรถได้ไง ใช่ไหมคะเฮียหมอ” ประโยคสุดท้ายมิณหันไปพยักหน้าน้อยๆ ให้คุณหมอ
คนถูกเอ่ยถึงเลิกคิ้วสูงชั่วขณะก่อนจะคล้อยตาม
“อะ…อ๋อ ใช่ๆ ไม่ควรๆ” น้ำเสียงและท่าทางจริงจังของคุณหมอไวน์มันดูปลอมอย่างเห็นได้ชัด มาถึงจุดนี้ฉันรู้แล้วว่ามิณกำลังคิดจะทำอะไร แต่ฉันก็ไม่ขัดนะ…เป็นเรื่องดีซะอีก แต่ทำไมคุณหมอไวน์ถึงเล่นด้วยล่ะ เขารู้กันแล้วเหรอ ฉันหรี่ตามองเพื่อนรักในตอนที่มันดำเนินแผนขั้นต่อไป
“แล้วมิณกับเฮียยูจะต้องไปช่วยเฮียดินเคลียร์ด้านในต่อด้วย”
“กูก็ต้องรีบไปดูหนูเฌอ ไปละ” คุณวาโยพูดขึ้นและเดินกลับเข้าไปอย่างรู้งาน นั่นแปลว่ารู้หมดทุกคนเลยเหรอ…
“เออ กูต้องรีบไปดูคนเจ็บ ไม่รู้ป่านนี้ไปถึงโรงพยาบาลรึยัง” คุณหมอว่าต่อ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินไปไหน ประโยคที่หลุดออกมาจากคนที่ขาดหวัง ทำความฝันดับวูบทันที
“เรียกแกร๊บ”
“ไม่ได้!!” ทุกคนปฏิเสธเป็นเสียงเดียวกัน รวมถึงฉันด้วย
แน่นอนเฮียฟิวส์ไม่ใช่คนโง่ เขาขมวดคิ้วไล่มองทีละคนจนต้องพากันหลุบตาหลบ และมิณเป็นคนเดียวที่แก้สถานการณ์ได้
“ก็มันดึกมากแล้วนะคะ มันอันตราย มิณเป็นห่วงเพื่อน”
“มึงก็ไม่ได้รีบไปไหน ไม่ใช่ไง๊ ก็ไปส่งน้องหน่อย” คุณหมอไวน์เสริม และตามด้วยประโยคยัดเยียดจากรุ่นพี่ยูตะ
“ฝากด้วยนะเฮีย”
“เดี๋ยว!! กูรับฝากรึยัง” เฮียฟิวส์สวนทันควัน
“เอาน่า ไม่หนักหนาขนาดนั้นหรอกเพื่อน” คุณหมอไวน์วางมือบนไหล่เพื่อนตัวเองแต่ถูกปัดออก
“งั้นมึงฝากมันไปละกัน” เฮียฟิวส์หันไปบอกรุ่นพี่ยูตะ ตวัดตามองคุณหมอไวน์ในตอนท้ายของประโยค เพื่อความชัดเจนว่า ‘มัน’ ที่เขาหมายถึงคือใคร
ปึงง!
ประตูรถที่เปิดคาไว้ถูกปิดกลับคืนอย่างแรงจนสะดุ้งไปตามๆ กัน เขาเหลือบมองฉันเล็กน้อยขณะเดินอ้อมไปขึ้นนั่งหลังพวงมาลัย ซูเปอร์คาร์คู่ใจพุ่งออกไปด้วยความเร็วในเวลาต่อมา
คุณหมอไวน์ยกไหล่ขึ้นหนึ่งทีก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน ทิ้งให้พวกเราอยู่กับความห่อเหี่ยวโดยเฉพาะฉัน…แต่ก็ไม่เป็นไร วันนี้ได้จับมือก็คุ้มแล้ว
แถมยังได้ใส่เสื้อของเขาด้วย
เสื้อ? ฉันมองตามไฟรถที่ไกลออกไป เพราะลืมเอาเสื้อคืนเจ้าของ แต่ก็ดี จะได้มีข้ออ้างเพื่อจะเจอเขาในครั้งต่อไป
“ฉันขอนั่งรถไปเป็นเพื่อนมันนะ” มิณบอกรุ่นพี่ยูตะ ก่อนที่เขาจะพยักหน้ารับและเดินตามคุณหมอไวน์ไป
ตอนนี้ก็เหลือแค่เราสองแล้ว
“มึงบอกพวกเขา?” ฉันถามพลางหรี่ตาจ้องเพื่อนรักอย่างจับผิด
“กูไม่ได้บอก เฮียหมอเป็นคนมาถามกูเอง”
“เขารู้ได้ไง” เป็นคำถามที่ฉันพึมพำกับตัวเอง พลางใช้ความคิดไปด้วยว่ามีโอกาสไหมที่เฮียฟิวส์จะพูดถึงฉันกับเพื่อนตัวเอง
ถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่า…ฉันมีสิทธิ์
“เพื่อน อาการมึงชัดขนาดนั้น ใครจะไม่รู้ นี่มึงไม่รู้ตัวเลยเหรอ ว่าสายตามึงมองเฮียฟิวส์แค่คนเดียวทุกครั้งที่เจอ” มันว่า คล้ายกับทั้งดึงสติและด่าในเวลาเดียวกัน นี่ฉันต้องชอบเขาถึงขั้นไหนวะ….เพราะที่มันพูดมาจริงทุกอย่าง ถ้างั้นวันนี้ที่พวกเขามีท่าทีและคำพูดแปลกๆ อ๋อ…เป็นแบบนี้นี่เอง โป๊ะอีกแล้วสินะ อยากเอาหัวโขกเสาให้ตายไปเลยจริงๆ
Pinakabagong kabanata
CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง Chaotic Love : 03 (2/2)
[Part Peerakan]ผมใช้เวลาไม่นานก็พาตัวเองมาถึงบ้าน…บ้านขนาดกลาง แต่สำหรับผมมันใหญ่มาก...มากเกินกว่าที่จะอยู่คนเดียว บ้านที่มีครบทุกอย่าง แต่ไม่มีครอบครัว เพราะผมเสียพวกเขาไปจากอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น ตั้งแต่ผมอายุไม่ถึงสิบขวบเลยด้วยซ้ำ ทั้งพ่อ แม่ และน้องสาว ทั้งสามคนเห็นแก่ตัวมากๆ ที่หนีไปอยู่สุขสบายพร้อมหน้าและทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวบนโลกที่แสนกว้างใหญ่และเลวร้ายครอบครัวเดียวที่ผมมีอยู่ในตอนนี้ก็คือไอ้พวกแม่งนั่นแหละ ถึงจะช่วยให้คลายเหงาได้ ช่วยเหลือได้ในยามจำเป็น แต่มันทดแทนสิ่งที่ผมเสียไปไม่ได้เลย…น่าแปลก…ที่การอยู่คนเดียวมันยิ่งทำให้ผมจมลึกอยู่กับความเจ็บปวด แต่ผมยังชอบการอยู่คนเดียว ชอบความเจ็บปวด ซึ่งนานวันเข้ามันเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความชินชาเหตุการณ์หลายอย่างที่ผมอยากจะลืม…มันก็ยิ่งตอกย้ำชัดเจนขึ้น ว่าไม่ควรมีใครเข้ามาอยู่ในชีวิตผมเลยสักคนพรึ่บบบ!ไฟทั่วทั้งบ้านถูกเปิดอัตโนมัติในตอนที่ผมก้าวขาผ่านวงกบประตู ทั้งชั้นล่างและชั้นบน ถึงผมจะชอบอยู่คนเดียวแต่ผมไม่ได้ชอบความมืดเลยสักนิดผมเดินตรงขึ้นบันไดมายังชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นพื้นที่โล่งทั้งชั้นไม่มีการกั้นห้อง แต่ท
CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง Chaotic Love : 03 (1/2)
[Part Plernta]ยอมรับเลยว่าตกอยู่ในอาการช็อกจนทำอะไรไม่ถูกตอนที่เห็นคนถูกปลายขวดเหล้าแหลมคมที่เกิดจากความตั้งใจจ้วงแทงต่อหน้าต่อตา เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยนักที่ผับของรุ่นพี่ดิน มันมีอยู่บ้างแต่ไม่ร้ายแรงเท่าครั้งนี้ และฉันคือผู้โชคดี…โชคดีที่ไม่โดนลูกหลง แต่ก็ไม่สามารถสลัดภาพเหล่านั้นออกไปจากหัวได้เหมือนกันหัวใจเริ่มทำงานหนักขึ้นทันทีที่ฉันหลุบมองมือตัวเองที่ประสานกันบนตัก ณ เวลานั้น ฉันไม่รู้จะตกใจกับอะไรก่อน สมองก็สั่งการช้าซะเหลือเกินยังดีที่เขาไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นทิ้งฉันไว้ตรงนั้น มือเล็กถูกยกขึ้นกระชับเสื้อแจ็คเกตที่คลุมบนไหล่ให้แน่นขึ้น ก่อนจะกวาดสายตาสำรวจภายในรถหรูอย่างถือวิสาสะ หลังจากเจ้าของหนีไปนั่งสูบบุหรี่อยู่บนกระโปรงท้ายไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้สัมผัสในชาตินี้เลยด้วยซ้ำ กลิ่นเฟรชอ่อนๆที่ปะทะเข้าจมูกจนฉันอดที่จะสูดดมไม่ได้ มันบ่งบอกได้ถึงความสะอาด สดชื่น ไม่มีกลิ่นอับหรือกลิ่นอาหารแม้แต่น้อย รู้เลยว่าเขารักและดูแลมันดีมากแค่ไหนแอบอิจฉารถได้ไหม...ฉันหันมองแผ่นหลังกว้างผ่านกระจกด้านหลัง เผลอหลุดยิ้มออกมาซ้ำๆ เพราะอย่างน้อยก็ได้เข้าใกล้เขามากขึ้นอีกหนึ่งก้าว ในเรื่องราว
CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง Chaotic Love : 02 (2/2)
[Part Peerakan]สาวน้อยช่างจ้อหันขวับกลับมาหาผม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือถือที่แนบหูในตอนแรกถูกเลื่อนลงข้างลำตัวผมขยับเท้าเข้าหาทิ้งระยะห่างไม่ถึงสองก้าว ยกมือขึ้นกอดอก ทิ้งช่วงต้นแขนพิงผนัง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พินิศหญิงสาวตรงหน้าชัดเจนเต็มสองตา เธอไม่ได้สวยจนสามารถสะกดใครได้ในวินาทีแรก ใบหน้าทรงกลมคล้ายกับอมซาลาเปาสองลูกอยู่ข้างแก้ม ดวงตาเรียวแต่ก็ไม่ถึงกับตี่ ปากนิดจมูกหน่อย ตามสไตล์สาวหมวยที่เกิดมาในครอบครัวคนจีนโดยแท้ เพียงแต่เธอยังมีความคมเข้มในเรื่องของคิ้วและขนตา นี่คือข้อได้เปรียบไม่งั้น…ก็แม่ชีดีๆ นี่แหละแต่ถ้าโดยรวมก็ถือว่ามองได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อ ดูเหมือนแก้มป่องๆ นั่นจะเป็นจุดที่เรียกรอยยิ้มได้เป็นอย่างดี ขนาดผมที่ว่ายิ้มโคตรยาก ยังเกือบหลุด…ตอนนี้ผมเห็นรูปหมาตอนนี้ผมเห็นรูปหมาน้อยพันธุ์ปอมเมอเรเนียนหน้ากลมจากการตัดแต่งขนที่ถูกใช้ตั้งโปรไฟล์ มาแทนที่ใบหน้าเธอ เหมือนกันเด๊ะเลย“หืม?” ผมเม้มริมฝีปากกลั้นยิ้มพลางเอียงคอมอง ขณะเร่งคำตอบจากฝ่ายตรงข้าม เมื่อเธอใช้เวลาในการประมวลผลนานเกินไป ส่งผลให้คนถูกทักท้วงสะดุ้งเล็กน้อย“ปะ…เปล่าซะหน่อย” เธอปฏิเสธน้ำเสียงตะกุกตะกัก
CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง Chaotic Love : 02 (1/2)
วันต่อมา…11:00 น.@ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง“เร็วมึง”เสียงเร่งรัดดังขึ้นพร้อมกับร่างกายฉันถูกลากไปตามหลังเพื่อนรัก ฉันเหลือกตาขึ้นมองบนพลางถอนหายใจแรงด้วยความจำยอม เพราะมันเล่นไปขุดฉันจากที่นอนเพื่อมาช่วยมันเลือกของขวัญสำหรับการจบการศึกษาอย่างเป็นทางการให้แฟนสุดที่รักอย่างรุ่นพี่ยูตะทั้งที่ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยสักนิด แต่ก็ต้องมา...ไม่นานเราก็พากันเข้ามาในร้านเครื่องแต่งกายบุรุษสุดหรู ซึ่งร้อยวันพันปี คนอย่าง มิณาริน ไม่แม้แต่จะเดินผ่าน แต่เพื่อผู้ชาย มันยอมจ่ายไม่อั้น“ช่วยเลือกหน่อยมึง” มิณพูดขึ้นขณะกระวนกระวายอยู่กับการเลือกเสื้อแจ็คเกต ราคาแพงที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างดี ก่อนที่มันจะหยิบออกมาจากราวแล้วชูขึ้นให้ฉันช่วยพิจารณา“ก็ดี แต่กูว่าสีอ่อนไปหน่อย” ฉันว่าพลางหันไปหยิบอีกตัวที่สีน้ำตาลเข็มขึ้นมาอีกเฉดเพื่อนรักเลื่อนปลายนิ้วชี้ขึ้นไปแตะที่ขมับตัวเองหลายครั้งขณะใช้ความคิด แถมยังกลอกตามองเสื้อสองตัวสลับกันไปมา และท้ายที่สุดมันก็คว้าอีกตัวซึ่งสีเข้มขึ้นไปอีก“งั้นตัวนี้ดีกว่ามะ”“ดีเลย” ฉันตอบพร้อมยัดตัวในมือเข้าที่เดิม“ทำไมมึงไม่ซื้อเนกไท กูเห็นเขาชอบให้กัน” ฉันถาม หลังจากเราพา
CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง Chaotic Love : 01 (2/2)
“กูไม่ได้ทำ” ผมเถียง“ก็มึงเป็นคนเปิดประตู” แต่มันตอกกลับด้วยเสียงที่ดังกว่า พร้อมกับโน้มตัวมาข้างหน้า คงเพื่ออรรถรสหรืออะไรสักอย่างของแม่ง“ประตูมันก็บอกชัดเจน ฝั่งไหนเข้า ฝั่งไหนออก” ผมกดเสียงต่ำในการชี้แจงขณะโน้มตัวเข้าหามันเช่นกัน“ก็ใช่ไง”ผมยกยิ้มขึ้นมุมปากทันที แน่นอนว่ามันเถียงไม่ออก แต่ประโยคต่อมานี่สิ…ส่งผลให้หน้าผมกลับมาตึงเปรี๊ยะ“แต่มึงเปิดผิดฝั่ง!”“....” นั่นเป็นตอนที่ผมเงียบและดึงตัวกลับไปแนบชิดพนักพิงเหมือนเดิม พลางคิดตามสิ่งที่ไอ้หมอไวน์พูด ใช่เหรอวะ…ผมคิดว่าผมเปิดถูกฝั่งแล้วนะ มันพลาดตอนไหนกัน?“เหอะ! ทีนี้ทำนิ่ง” ไอ้ยูตะเสริม“แล้วจะกูทำไง ก็มันเกิดไปแล้ว” ผมโพล่งออกไปอย่างคนถูกต้อนจนมุม“ขอโทษไง พูดเป็นไหม” ไอ้วาโยว่า ก่อนที่ทุกคนจะพากันโคลงศีรษะอย่างเอือมระอานี่มันต้องขนาดนี้เลยเหรอวะ ยังกะผมไปทำใครตายอย่างงั้นแหละ[Part Plernta]@คอนโด Gหลังจากที่เฮียฟิวส์เดินกลับขึ้นไป คุณหมอไวน์ก็โทรหารุ่นพี่ยูตะ เพื่ออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น เพื่อนรักของฉันก็เลยรีบวิ่งแจ้นลงมาภายในไม่กี่นาที ราวกับหายตัวได้ก็ไม่ปาน มีเพื่อนเป็นอีมิณ ก็ดีแบบนี้แหละ…มันไม่มีทางปล่อยฉันไว้คนเดี
CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง Chaotic Love : 01 (1/2)
[Part Peerakan]@ห้อง VVIPผมกระแทกตัวลงบนโซฟาอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด พลางหยิบมือถือขึ้นมาไล่ดูแชทของใครบางคนที่ DM หาผมทุกวัน น่าจะสักระยะหนึ่งได้ แต่ก็ไม่แน่ใจว่านานแค่ไหน ถ้าบอกว่าไม่อ่านเลยก็ดูจะเป็นการโกหกตัวเองเกินไป อ่านแค่ผ่านๆ อันนี้พอรับได้ คิดแค่ว่าเดี๋ยวเธอก็เลิกส่งไปเอง ถ้าผมไม่ตอบกลับ เพราะที่ผ่านมาก็เป็นแบบนั้น ไม่เห็นมีผู้หญิงคนไหนอดทนได้นานสักคน แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่กับเธอคนนี้…ปลายนิ้วไล่ข้อความขึ้นไปรัวๆ ใช้เวลาพักใหญ่เลยกว่าผมเจอข้อความที่ต้องการ ส่งมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ…ถ้าตอนเรียนหมั่นเพียรเท่านี้เธอคงได้เป็นดอกเตอร์ ในอนาคตแน่[ฉันคือเพลินตา ฉันอยากรู้จักคุณ]เพลินตา…ใช่จริงๆ เป็นยัยซุ่มซ่ามที่เปิดประตูไม่ดูตาม้าตาเรือคนนั้น ว่าแต่ยุคนี้ยังมีผู้หญิงใช้ประโยคแนะนำตัวแบบนี้อยู่อีกเหรอวะ นึกว่าก๊อบปี้ข้อความที่แปลมาจากกูเกิ้ลทรานสเลทและเพราะโปรไฟล์ถูกตั้งเป็นรูปหมาน้อย ก็เลยไม่รู้ในทันทีว่าเป็นเธอ แค่รู้สึกว่าคุ้นชื่อ…แต่ที่ไม่รู้คือเธอเป็นเพื่อนกับหนึ่งในบรรดนายหญิงของแก๊ง เนื่องจากผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงจึงไม่ได้ให้ความสนใจคนรอบตัวเท่าไหร่นักความมั่นใจผมเพิ่มขึ
Maaari mong magustuhan
