KABANATA 5

Flashback Continuation

Maghapon kong hindi nakita sa mansion si Cairo. Aaminin ko, kinilig talaga ako sa biro niyang iyon kagabi sa kuya niya, pero alam kong ang totoo’y nais lang talaga niyang asarin ang kapatid. Ay, kung anong kalupitan ng isang kuya sa kapatid, talaga namang pang-level ng telenovela.

Nalaman ko rin mula sa kanya na hindi pala sila gaanong close ni Señorito Cassian — kaya naman ganoon na lang ang effort ni Cairo na makipag-bonding sa akin. Turing niya raw ako na parang kapatid na kahit kagabi pa lang kami nagkakilala. Awww, parang instant family ba?

Siyempre ayos na rin sa akin iyon dahil mabait naman si Cairo. Guwapo pa! Hindi tulad ng kuya niyang si Cassian, na para bang may permanenteng blackout sa puso at mukha. Seriously, parang laging naka-default mode na “grumpy boss.” Hindi ko na rin itinatangging may crush ako kay Cairo. Ilang beses ka ba naman makakakita ng gwapong ganito? Kung crush na lang ‘yan, okay lang. Choosy pa ba ako, diba?

Speaking of masungit...

Tanaw ko si Señorito Cassian ngayon mula sa veranda ng kwarto niya. Nasa yarda ako, nakatambay sa ilalim ng punong flame tree. Kanina pa ako rito naghahanap ng magandang view na pwedeng iguhit. Saka, syempre, magpapa-impress na rin ako kay Cairo kaya kailangan talaga yung extra effort, ‘di ba? Hustle lang.

At mukhang nahanap ko na ang perfect subject — si Cassian mismo. Ayos! Ang tamang anggulo para sa sketch. Nakasandal ang isang braso niya sa railing, hawak ang telepono, abala sa pakikipag-usap. Nakabukas ang mga mata niya kahit nakapikit, grabe.

Kasi kapag kasama si Cassian, parang may magnetic aura siya. Pero hindi yun romantic aura—parang aura ng isang boss na mayabang at malamig na di mo basta-basta matapatan. Kahit ganun, okay lang, challenge accepted.

Pinagmamasdan ko siya nang mabuti—ang hugis ng mukha, ang magulo niyang buhok na parang na-dry shampoo lang, ang malalim na expression na tila laging may iniisip na plano sa mundo. Salamat, walang nakasagasa sa utak ko, kaya makapag-focus ako dito at sana magustuhan ni Cairo ang sketch.

Kinabukasan, agad kong hinanap si Cairo para ipakita ang drawing. Pero paglabas ko ng mansion, nakita ko siyang abala sa paghahakot ng mga gamit papunta sa likod ng sasakyan.

“Hey, beautiful,” bati niya nang makita akong nakatitig sa ginagawa niya.

Agad akong lumapit sa likod ng sasakyan, nagtataka.

“Aalis ka?” tanong ko. May dala siyang dalawang cooler at basket na puno ng pagkain.

“Hindi lang ako... tayo,” sagot niya na para bang ito ang pinakamalaking sorpresa sa mundo.

Natatanga ako sandali.

Kami? Aalis kami?

“Hey, Cordie. Ano pang hinihintay mo? Nagpaalam na ako kay Auntie Julie na isasama kita sa rancho. Let’s take some adventure,” masigla niyang anunsyo.

Wala akong sinayang na segundo. Tumakbo ako pabalik sa kwarto ni Auntie para magbihis. Nagdala rin ako ng ilang damit at undies — sabi ni Cairo, maliligo raw kami sa isang waterfall malapit sa farm nila. Super excited na ako, parang batang makakakita ng bagong playground!

Paglabas ko, nakita ko si Cairo na nakasandal sa gilid ng kotse, naghihintay. Agad niyang binuksan ang pinto sa passenger seat. Dumiretso na ako.

“Thanks,” bulong ko.

“Anything for you, little sister,” sagot niya, may kindat pa.

Pabiro akong inirapan bago pumasok sa sasakyan.

Tapos, grabe! Biglang may sumulpot na si Cassian sa backseat, naka-headset na nakapatong sa kanyang maroon na bonet. Nakapikit siya, pero alam kong hindi siya tulog—parang nagpapanggap lang.

So, kasama pala siya.

Hay naku! Akala ko kami lang ni Cairo ang mag-isa.

“Wait, let’s put on your seat belt first, Cordie,” napahinto ako ni Cairo habang inaabot ang seatbelt ko.

Nailang ako sa sobrang lapit niya. At sa minty fresh scent niya na kumakalat sa paligid, aba’y halos tumulo na ang kilig sa katawan ko. Ang babaw ko lang!

“There! Safety is all yours, Cordie,” sabi niya matapos ayusin ang seatbelt.

“Thank you,” mahina kong sabi habang ngumingiti.

Bago pinatakbo ni Cairo ang sasakyan, narinig ko si Cassian sa likuran, nag-“tss.”

Problema ng lalaking ‘to?

Makalipas ang halos isang oras na biyahe, narating namin ang rancho na sinabi ni Cairo. Ang layo! Halos wala nang makitang kabahayan maliban sa isang two-story na bahay na gawa sa purong kahoy. May mga tupa, kambing, at manok na nagpapalipat-lipat, parang walang namumuno sa farm.

Nauna nang bumaba si Cassian, diretso sa loob ng bahay. Sumunod kami ni Cairo.

“Ang suplado nga talaga ng kuya mo, no?” puna ko, napapailing.

“Don’t mind him. Ganito siya simula nang namatay si Dad,” seryoso niyang sagot.

Ay, oo nga pala! My bad. May pinagdadaanan pala siya, kaya hindi ko na sya sisisihin.

“Kaya pala,” sagot ko na may konting sympathy.

“Iyong mga dala natin, hindi ba natin ipapasok?” tanong ko.

“Nope. Si Tata Joni na ang bahala d’yan,” sagot niya. Aba, caretaker pala ang tinutukoy niya. Napangiti ako sa pag-isip na may iba pang tao sa paligid.

Napatingin ako sa kanya nang may halong kilig nang bigla niyang hawakan ang kamay ko at sabay na pumasok sa bahay.

Makaluma ang design ng farmhouse pero may pagka-classy—simple pero eleganteng simple. Halatang mayaman ang may-ari.

Pumasok kami sa taas para ipakita ang kwarto ko. Sa pag-akyat namin, nakita ko si Cassian na nakatuon sa malawak na tanawin mula sa malaking lanai sa ikalawang palapag. May nakasabit na yosi sa bibig niya, nagpapakita ng isang mood na “don’t mess with me.”

“Do you like my brother?” tanong ni Cairo, nilihis ang tingin ko kay Cassian papunta sa kanya. Gusto ko sanang tumawa nang malakas sa sinabi niya.

“Cairo!” babala ko.

“Hey, don’t junk that face on me, Cordie! I’m just kidding. Don’t take it seriously,” sabi niya na para bang siya ang may pinakamasayang balita sa mundo.

“Pero seryoso ‘to, Cordie. Napapansin ko na palagi kang naninilip kay Cassian simula nang umalis tayo sa mansion. May ibig sabihin ba ‘yan?” seryoso na siya.

Napaluhod ako sa tanong niya. Seriously? Parang iniimbestigahan niya ako.

“W–wala. Ang weird lang kasi niya. Kung ano man ang iniisip mo, itigil mo na. Wala akong gusto sa kanya, no! Never akong magkaka-crush sa isang supladong gurang.”

“Gurang? Nagbibilang ka ba ng edad niya?” inisip ko habang pinipilit huwag tumawa.

“That’s odd! Baka ako pa ang crush mo,” sabi niya, may pilyong ngiti.

“Hindi rin,” sagot ko, nilalabanan ang sarili ko na hindi mapatawa. Hindi ko puwedeng aminin ang paghanga ko. Kasi paano kung ang sagot niya, “Thanks for appreciating my sex appeal”? Naiisip ko pa lang, gustong bumalik sa kuwarto at magtago.

Naparamdam ang dismaya ni Cairo, nakasapo pa ang kamay niya sa dibdib niya. “That hurts, Cordie. Wala pa lang effect sa’yo ang kaguwapuhan naming magkapatid. Siguro lesbian ka.”

“Hoy, hindi, ha? Baliw!” natawa ako.

“Cut that informal talk. Kailangan na nating umalis, baka madilim na kapag nakarating tayo sa cascade,” ginambala ni Cassian, na para bang boss talaga ang dating. Nilagpasan kami at nauna nang bumaba.

Nagkatinginan kami ni Cairo, sabay na napailing.

Bandang ala-una nang marating namin ang talon. Mahigit kinse minuto kaming naglakad sa makakapal na gubat, na sanay na rin ako sa ganito dahil minsan bonding namin ito ng mga kaibigan.

Malawak ang ngiti ko nang makita ko ang napakagandang tanawin ng talon. Ang tunog ng hampas ng tubig sa mga bato, huni ng mga ibon, at preskong hangin ang tanging naririnig. Parang spa lang pero libre!

Sumampa kami sa malaking bato sa gilid ng talon. Nakita ko si Cairo na naglalaway—ah, hindi pala, nakangiti nang sobra sa pagkatuwa.

“I missed this! Woah! Cordie, tara na,” masiglang sabi niya, sinimulang kalasin ang kanyang t-shirt.

OMG! Mukhang makakakita talaga ako ng ganda ng tanawin na hindi lang mula sa malayo!

Hinubad ni Cairo ang t-shirt at cargo shorts niya nang sunod-sunod. Nagsimula akong iwasan ang tingin ko, kasi baka mapahigop ako ng laway o dila ko pa.

Bwesit! Ang breathtaking niya talaga.

“Cordie, hubad na!” Napalingon ako sa kanya, bahagyang nakaawang bibig.

Hubad?