(Fiona’s POV)Pagdating ko sa bahay, halos matunaw ang pagod ko nang marinig ang malulutong na tawa ni Lizha. Nakatayo siya sa sofa habang kinakawayan ako, hawak ang stuffed toy niyang bunny.“Mommy!” she squealed, tumatakbo papalapit sa akin.Napangiti ako at agad siyang sinalubong, binuhat at niyakap nang mahigpit. “Kamusta ang baby ko?” I asked, inhaling her sweet baby scent.“Happy!” she giggled, pinulupot ang maliliit niyang braso sa leeg ko. “Si Ninang Marie po naglaro with me!”“Wow, buti naman at may silbi ‘yang Ninang mo,” biro ko, palihim na sinulyapan si Marie na kasalukuyang naka-upo sa carpet, nag-aayos ng mga stuffed toys.“She’s been bullying me the whole afternoon, just so you know,” reklamo ni Marie, pero halatang hindi seryoso. “Kanina lang, tinawag akong ‘bad’ kasi ayaw kong gumamit ng pink na teddy bear sa pretend tea party namin.”Lizha gasped dramatically. “Kasi po, Ninang, pink is cute! You don’t like pink?”Marie sighed, acting defeated. “Fine, next time I’ll b
Nagi’s POV: The Moment of RecognitionI wasn’t expecting it.Walking through the hallway, I was preoccupied with my own thoughts when—BAM!A sudden impact. A small gasp. A familiar scent.My hands instinctively reached out, steadying the person who had just collided with me. Napakunot ang noo ko, handa sanang pagalitan kung sino man ang hindi nakatingin sa dinaraanan. But the moment my eyes landed on her face—Everything stopped.Fiona.The name slammed into my mind like a thunderclap.I recognized her instantly. That face. Those lips. Those damn eyes that haunted me in ways I couldn’t explain.Fiona Mendez.Ang babaeng matagal ko nang hindi nakita, pero hindi kailanman nakalimutan.She stiffened in my hold, and I felt it—that tiny flicker of recognition in her eyes before she quickly masked it. Pero hindi niya ako maloloko. I saw the way her breath hitched, the way her fingers curled slightly, as if stopping herself from trembling.So, this is why.Bigla kong naalala kung paano siya
Kaya ko ‘to.Paulit-ulit kong sinasabi sa isip ko habang naglalakad pabalik sa opisina. Gusto kong kalimutan ang nangyari sa cafeteria kanina—lalo na ‘yung paglapit niya, ‘yung bulong niya.Damn it, Fiona. Stop thinking about it!Huminga ako nang malalim at nagpatuloy sa paglakad. Hindi ko siya dapat iniisip. Hindi ko dapat siya hinahayaan na guluhin ang buhay ko. He’s just my boss now. Nothing more.Pero sa malas ko, pagdating ko sa opisina, nandoon na siya. Nakahilig sa may desk ko, tila may hinihintay.Ako."You took your time," he said, his smirk already in place.Mabilis akong umatras at nagkunwaring may inayos sa bag ko. "Busy po kasi ako, sir."He chuckled, at hindi ko kailangang tingnan siya para malaman na nakatingin siya sa akin nang buo ang atensyon."Busy avoiding me?"Napatigil ako. Lumingon nang bahagya, at doon ko siya naabutan—that damn smirk.Hindi siya agad sumagot, pero naglakad siya palapit. Too close. Napaatras ako pero hindi naman ako makatakbo."Relax, Fiona." M
Hindi ko alam kung paano ko napagtagumpayan ang araw kahapon. Sa totoo lang, hindi ko alam kung paano ko pa itutuloy ang pagpapanggap na wala akong maalala. Dahil kung ganito na naman ang magiging takbo ng araw ko, baka hindi ko na kayanin.Nagi was relentless. At ang mas nakakainis? Nag-eenjoy siya.Pagkapasok ko pa lang sa opisina, parang nakaabang na siya. Nakapangalumbaba sa desk niya, nakatingin sa direksyon ko na para bang... may hinihintay.Ako.“Good morning, Miss Mendez,” he greeted, his voice laced with amusement.Napahinto ako sa harap ng desk ko. Napaka-aga pa, pero mukhang handa na naman siyang asarin ako. I straightened my posture, pretending I didn’t care. “Good morning po, sir,” I replied flatly.Pero imbes na bumalik sa ginagawa niya, tumayo siya at lumapit. Masyadong malapit.I felt the warmth of his presence even before he spoke.“You seem... tense,” he murmured, his gaze locked on mine. “Why so stiff, Fiona? Guilty of something?”I swallowed hard. No, Fiona. Don’t
Kinaumagahan, ramdam ko na naman ang kaba na parang palaging sumasabay sa bawat galaw ko. Wala pa ring katiyakan kung anong mangyayari kapag magkasama kami ni Nagi sa office, pero alam kong hindi na ako pwedeng magtago magpakailanman. Wala na akong ibang option kundi harapin siya.Pagpasok ko sa opisina, I tried my best to look composed. Pero hindi ko kayang itago ang tensyon sa katawan ko. Kahit gaano ko man pinipilit mag-focus sa trabaho, naiisip ko pa rin ang mga nangyari sa hallway—yung pagkikita namin, yung titig niya, yung naramdaman ko nung hawakan niya ako. It was all too much, and I couldn’t deny it anymore—Nagi’s presence was making everything feel so different.Nasa ganitong isipin ako nang pumasok si Nagi sa opisina. Hindi ko na kailangan pang tumingin sa kanya. I can feel him—his presence is like a magnet that keeps pulling me in, even when I don’t want to acknowledge it.I tried to focus on my monitor, tapping on the keyboard, pretending I was busy, but I knew... I just
Habang naglalakad ako sa hallway, ramdam ko ang kabang patuloy na dumadaloy sa katawan ko. Hindi ko na kayang kontrolin ‘to. Para bang may kung anong kaba na hindi ko mapigilan. Alam ko, at ramdam ko na anytime, pwede ko siyang makita—si Nagi. Hindi ko siya maiiwasan, at wala akong plano na magtago pa. It’s been two years... Pinapakalma ko ang sarili ko, iniisip ko na sigurado naman na hindi na niya ako maalala. Kung naaalala man niya, sigurado, isa lang ako sa mga babaeng naikama nung mga panahon na ‘yun. Isa lang akong bahagi ng nakaraan niya na pwede niyang kalimutan. That’s what I tell myself. Pero habang papalapit ako sa corner ng hallway… BAM! Nagbanggaan kami. Para akong tinamaan ng lightning sa bilis ng pagkabigla. Kung hindi pa ako nahawakan ni Nagi, baka natumba na ako sa sahig. Sh*t. Humarap ako kay Nagi, at doon ko nakita sa mata niya ang pagtataka. Siya mismo, parang nabigla. Nagkatitigan kami ng ilang segundo, at parang ang bagal ng lahat. I could feel the i