Chapter 4

“Honey!” ang boses ni Tobias mula sa di kalayuan.

Saglit na kumunot ang noo ni Darius bago nito binitawan ang pulso ni Scarlett. “You can go,” sabi nito.

Hindi nag-atubili si Scarlett. Agad siyang tumalikod at naglakad paalis doon. Pero binagalan lang niya ang paglalakad para marinig ang pag-uusap.

Lumapit naman ang isang guard at inabot kay Darius ang panyo. “Sir, may problema ba?"

Kinuha ni Darius ang panyo at dahan-dahang pinunasan ang mga kamay nito. Walang mababasa sa mukha nito. “Wala. Akala ko, pamilyar siya... yung babae nung gabing iyon. Pero nagkamali lang siguro ako.”

“Huwag kayong mag-alala, sir. Aalamin ko kung sino ang pumasok sa kwarto niyo nung gabing iyon. Bigyan niyo lang ako ng oras.”

“Alright.” Darius's gaze drifted away, a strange look crossing his face. He couldn’t shake the memory of that woman. She had seemed so untouched, trembling under his fingertips, tears silently streaming down her cheeks. Her eyes were clear and bright, pulling him in without resistance.

Nakita ni Scarlett si Tobias na naghahanap sa lugar. Huminga siya nang malalim para pakalmahin ang sarili niya at lumapit dito.

“Hey, I'm here,” tahimik na sabi ni Scarlett.

Nagmamadali itong lumapit at mahigpit na hinawakan ang mga balikat niya. “Saan ka ba galing? Akala ko may nangyaring masama. Sobrang nag-alala ako.”

Kusa siyang umatras, sinubukan niyang magkaroon ng distansya sa pagitan nila. “Ayos lang ako.”

Sumulyap si Tobias sa likuran niya na para bang may gusto pa itong sabihin, pero nauna nang lumakad si Scarlett, kaya naputol ang usapan nila.

Nung gabing iyon ay hindi dinadalaw ng antok si Scarlett. Balisa siyang bumangon at humiga, at binabagabag ng mukha ni Darius ang isip niya.

I never imagined that he... the man from that night, would turn out to be Tobias's uncle. Just the thought made her stomach twist.

Narinig niya ang mga kuwento tungkol kay Darius. Isa itong walang-awang tao, ang tipo na hindi magdadalawang-isip na sirain ang mga kakumpitensya. Ang tipo ng tao na hindi dapat sinusuway.

Kusang gumalaw ang kamay ni Scarlett papunta sa tiyan niya. Hindi niya pwedeng panatilihin ang bata. Kung malaman ito ng pamilya Aldama, mas malala ang magiging kahihinatnan nito kumpara sa anumang kaya niyang harapin.

Nangako siya sa sarili niya na pupunta siya sa ospital kinabukasan at tahimik na aayusin ito bago pa lumala ang sitwasyon.

Nang maabot na ni Scarlett ang desisyong iyon, bumangon siya para uminom ng tubig. Habang nasa hagdanan siya, narinig niya ang boses ni Tobias sa ibaba, na matalim at galit na galit.

“Dapat matuloy ang proyektong ito, kahit anong mangyari. Wala akong pakialam kung paano mo gagawin! Maghanap ka ng paraan para punan ang kakulangan sa pondo. Sobra na ang na-invest natin. Hindi pwedeng pumalpak.”

Mukhang balisa ito, at nang matapos ang tawag ay inihagis nito nang madiin ang cellphone. Hindi maiwasan ni Scarlett na isipin kung anong nangyari sa kumpanya kung bakit ito balisang-balisa.

The front door opened and closed, echoing in the empty hallway. Tobias walked out, started his car, and drove away.

Bumaba si Scarlett at kumuha ng basong may tubig sa tahimik na kusina. Nag-vibrate ang cellphone niya dahil sa isang mensahe mula sa private investigator niya.

“Mrs. Aldama, pumunta po si Mr. Aldama kay Vivoree. Malamang na doon ito matutulog.”

Isang mahinang mapait na ngiti ang sumilay sa mga labi ni Scarlett. Wala nang sakit na nararamdaman sa loob, tanging isang walang laman at kalmado na pakiramdam kung saan dating naninirahan ang pagkabigo.

Kinabukasan, mag-isa siyang nagmaneho papunta sa ospital. Inasahan niya na mabilis at simple lang ang lahat. Pero winasak ng mga sinabi ng doktor ang pag-asa niyang iyon.

“Sigurado ka ba na gusto mong ipa-abort ang bata na dinadala mo? Napakanipis ng uterine lining mo. Dahil sa kondisyon mo, kung magpapa-abort ka ay magiging mahirap iyon dahil imposible na magbuntis ka pa ulit.”

Namanhid si Scarlett habang umalingawngaw ang mga salitang iyon sa isip niya. She couldn’t go through with the abortion, but carrying the baby was a risk she wasn’t sure I could take either.

She was trapped...

Lumambot ang boses ng doktor. “Mabuting pag-usapan niyo muna ito ng asawa mo. Hindi ito maliit na desisyon. May malalaking peligro na kaakibat ito.”

“Naiintindihan ko,” bulong niya.

Umalis si Scarlett sa kwarto na para bang tinamaan siya ng alon. Nagkandarapa ang mga iniisip niya. Kung hindi niya tatapusin ang pagbubuntis, kailangan niyang magsilang sa huli. Hindi pwedeng hindi malaman ito ni Tobias.

Iisa lang ang paraan... Hiwalayan ito bago pa maging halata ang pagbubuntis niya.

Still lost in thought, Scarlett didn’t see the figure standing in front of her and ran right into someone’s chest.

“Sir Darius, ayos lang po ba kayo?”

Kumalabog ang dibdib niya. Tumingala siya at nakita niya si Darius na nakatayo, matangkad at kasingtahimik ng isang estatwa. Nakatitig ang matatalim nitong mga mata sa kanya na parang isang palaisipan na sinusubukan nitong lutasin.

Stunned, Scarlett quickly hid the medical report behind her back.

“U-Uncle... Darius?” tahimik na sabi niya.

Hindi ito sumagot. Sa halip, pinagmasdan siya nito nang malapitan, na tila nararamdaman nitong may mali. Kakaiba ang ikinilos ni Scarlett nung nakaraang gabi, at nanatili pa rin siyang balisa.

Itinuro ng isang bodyguard ang sahig. “Natapon niyo po ang gamot ni, sir.”

Doon lang napansin ni Scarlett ang natapong bag sa paanan niya, mga bote ng pildoras at supplements para sa sexual stamina.

Darius looked strong and full of energy, but apparently ito relied on supplements. Yet that night, his stamina had been undeniable. He hadn’t seemed like someone who needed any help.

Sumulyap si Scarlett sa kanya, her eyes reflecting quiet disbelief and a strange mix of curiosity.

Biglang nag-iba ang ekspresyon ni Darius, naging matalim at malamig. Ang boses nito’y tumaginting sa hangin na parang talim ng punyal. “What are you staring at?"

Saglit siyang natigilan, pagkatapos ay mabilis na umiling. “W-Wala… Pasensya na, pulutin ko na lang.”

Mabilis siyang yumuko para pulutin ang mga bote na nagkalat sa sahig, pero sa kanyang pagmamadali, bumaba nang todo ang kanyang damit. Lumabas ang bahagi ng dibdib niya na ayaw niyang makita ng sinuman.

Alam ni Scarlett na napansin ito ni Darius dahil ang paraan ng pagtingin nito sa kanya ay hindi niya kayang ipagsawalang-bahala.

As she stood back up, trying to steady herself, ito stepped closer and casually draped his jacket over her shoulders. The faint smell of sandalwood clung to the fabric.

“Inutusan ka ba ni Tobias na magdamit nang ganyan at ipagsiksikan ang sarili mo sa akin?”

His words were sharp, accusing, leaving no room for an answer.

Bago pa man makapagsalita si Scarlett, tumalikod na ito at lumakad palayo, iniiwan siyang nakatayo at tulala. Nagkagulo ang isip niya para lang intindihin ang nangyari, pero tumagos ang hapdi ng kanyang mga salita. Uminit ang kanyang mga pisngi, at mabilis na umusbong ang galit.

What the hell was that about?

Darius was exactly like the rumors! Cold, heartless, impossible to deal with!

Mabilis siyang sumunod sa kanya at hindi sinasadyang marinig na naman ang usapan nito ng bodyguard nito.

“Tell my father’s doctor to send the medication straight to my place from now on. Hindi ko na kailangang bumalik pa sa lugar na ito."

"Understood, sir.”

“Any update on that woman? Pangalan? Edad? Address?”

Napakurap si Scarlett.

Talagang hindi titigil si Darius hangga't hindi nito nahahanap ang babae ng gabing iyon. At anumang sandali ay pwede nitong malaman na siya iyon.