Carrying the Child of a Billionaire

Seraphina Acosta

Wala na akong nagawa. Sapagkat kailangan ko itong gawin. Hindi lamang ito para sa akin kundi para na rin sa pagpapagamot ni Nanay, Kailangan ko talaga ng sapat na halaga upang may maipambayad sa Hospital. Hindi ko naman akalain na ganito kahirap mamuhay sa Maynila. 

Sa bawat araw na lumilipas, unti-unti ako nawawalan ng pag-asa. Ang mga tao sa paligid ko ay abala sa kanilang mga sariling buhay, tila walang pakialam sa mga suliranin ng iba. Sa kabila ng lahat, hindi ko maiiwasan mag-isip ng mga paraan upang makahanap ng pera.

Alas-nueve na ng umaga at sinulyapan ko si nanay at mahimbing itong natutulog, pero hindi pa rin ako nakakapagsimula. Nandiyan ang mga pangarap ko, pero ang realidad ay tila nakatali sa mga problemang hindi ko alam kung paano sosolusyunan. Ang mga mata ng mga pasyente rito  sa ospital ay nag-aagaw sa aking atensyon, mga mata na puno ng mga kwento at pag-asa, pero ako, para bang naiiwan sa likuran.

Kailangan kong makahanap ng trabaho o kahit anong paraan upang kumita. Gusto kong ipaglaban ang aking pamilya, at higit sa lahat, ang aking nanay. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula, ngunit alam kong dapat akong kumilos. Ang Maynila ay puno ng mga oportunidad, ngunit sa likod ng mga ngiti ng mga tao, may mga kwento ng pakikibaka. 

Habang ako’y nakaupo sa sulok ng isang maliit na kainan, napansin ko ang isang kaibigan ko, si Mia, na papalapit sa akin. Ang kanyang ngiti ay tila nagbigay ng liwanag sa aking madilim na mundo. 

“Seraphina!” sigaw niya, puno ng sigla. “Bakit parang ang bigat ng mundo mo?” pahabol na sagot nya. 

“Wala Mia. Kailangan ko lang talagang makahanap ng trabaho. Para kay Nanay,” sagot ko, bahagyang napabuntong-hininga.

“Alam mo, may pagkakataon ako na pwede kong ipasa sa’yo,” sabi niya, lumapit siya at umupo sa tabi ko. “May bachelor’s party ang isang kaibigan ng boyfriend ko. Kailangan nila ng dancer. Magandang kita, at baka makatulong ito sa iyo.”

Nagtaka ako sa kanyang alok. “Dancer? Sa Bachelor’s party? Anong klaseng trabaho ‘yun?” tanong ko, naguguluhan.

“Basta, hindi naman ito ganun kabigat. Kailangan lang ng tao na makapagbigay ng aliw sa mga bisita. Alam mo naman, isang masayang party. At magandang kita ito, Seraphina. Isang gabi lang, at baka sapat na ‘yan para sa hospital ni Nanay,” paliwanag niya.

Dahil sa pangangailangan, nag-isip ako. “Mia, hindi ko alam kung kaya ko ‘yan. Parang… hindi ito bagay sa akin,” sabi ko, nanginginig ang aking boses.

“Hindi mo malalaman kung hindi mo susubukan!” sinabi niya, puno ng determinasyon. “Saka, ito lang ang pagkakataon na makakuha ka ng mabilis na pera. At andiyan ako para samahan ka. Hindi ka nag-iisa.”

Naisip ko ang sitwasyon ni Nanay, ang mga medikal na bayarin na patuloy na dumarami. Ang mga pangarap ko ay unti-unting nagiging pangarap na lang, at ang oras ay nagiging kaaway ko. “Sige na nga,” sabi ko sa huli, “subukan ko na lang. Pero kung ano mang mangyari, nandiyan ka, ha?”

“Of course! Sasamahan kita!” sagot niya, masayang masaya. “Kita-kits mamaya! Maghanda ka na!”

Habang umalis si Mia, isang halo ng takot at pag-asa ang bumalot sa akin. Ang desisyong ito ay maaaring maging simula ng pagbabago, ngunit sa likod ng mga ngiti at aliw, may mga tanong at pagdududa akong kailangang harapin. Pero sa puntong ito, kailangan kong ipaglaban ang aking pamilya, at handa akong harapin ang kahit anong pagsubok na darating.

—-

Kinabahan ako nang husto habang naghahanda. Ang suot kong damit ay hindi naman masyadong daring, pero iba pa rin ang pakiramdam. Nang makarating kami ni Mia sa venue, isang malaking bar, mas lalo akong kinabahan. Pero diba bar to? Bakit ang tahimik?.

Si Mia ang nag-asikaso ng lahat. Ipinakilala niya ako sa organizer at sinabi ang mga dapat kong gawin. Simple lang naman pala. Magsasayaw ako ng mga nakaka-engganyong sayaw, pero hindi naman malalaswa. May mga iilang steps na tinuro sa akin ni Mia, at sinabi niya na maging confident lang ako.

Pumasok na kami, ako yung kahulihulihan na pumasok. Nung una, nahihiya pa ako. Pero habang tumatagal, nawawala ang hiya ko. Nakita ko ang mga ngiti sa mga mukha ng mga bisita, at naramdaman ko ang saya nila. Nakakatuwa pala ang pakiramdam na makapagpasaya ng ibang tao. Kung bibilangin mo mga nasa sampu lang sila. 

May mga lalaking nag-alok sa akin ng inumin, pero tinanggihan ko. Dahil naka-focus lang ako sa trabaho ko. Si Mia naman ay nasa tabi ko lang, nagbabantay at nagbibigay ng suporta.

Nang matapos ang party, pagod na pagod ako, pero masaya. Nakatanggap ako ng malaking halaga, sapat na para sa mga gamot ni Nanay. Habang pauwi kami ni Mia, hindi ko mapigilang ngumiti.

“Nakakatuwa ‘yun, noh?” sabi ni Mia habang naglalakad kami.

“Oo nga eh. Hindi ko akalain na kaya ko palang gawin ‘yun,” sagot ko. “Salamat, Mia. Malaking tulong ito.”

“Walang anuman, Seraphina. Basta, lagi mong tatandaan na hindi ka nag-iisa. Andito lang ako para sa’yo,” sabi niya, sabay akbay sa akin.

Sa gabing iyon, natuto ako ng isang bagay: kahit gaano pa kahirap ang sitwasyon, may paraan palagi. At kahit sa mga lugar na hindi ko inaasahan, makakahanap ako ng pag-asa at lakas. Ang pagsasayaw sa bachelor’s party ay hindi lamang isang trabaho, kundi isang karanasan na nagturo sa akin ng bagong aral. Isang aral na nagpaalala sa akin na kahit sa gitna ng kadiliman, may liwanag palaging naghihintay.

Nang umaga, nagising ako sa tunog ng alarm clock. Ang araw ay tila mas maliwanag, at ang pakiramdam ko ay puno ng pag-asa at determinasyon. Agad akong bumangon at sinimulang ayusin ang mga bagay para kay Nanay. Kailangan ko nang bilhin ang mga gamot at ang iba pang kinakailangan sa ospital.

Habang nag-aalmusal, naisip ko ang mga nangyari kagabi. Ang saya at ang pakiramdam na nakatulong ako, kahit papaano, sa aming sitwasyon. Sa bawat subo ng pagkain, parang may kasamang ngiti sa puso ko. Napagtanto ko na hindi lang ako basta nagtatrabaho para sa pera. Nagtatrabaho ako para sa pamilya ko.

Habang kumakain, nag-message si Mia. 

“Good morning! Ready for round two? May isa pang party mamaya!” Nakangiti akong nag-reply. 

“Oo, ready na!”