Chapter 4

Alas onse ng umaga ay nagpaalam na si Araceli sa mga kasamahan at nagmamadaling lumabas ng eskwelahan kung saan siya nagtatrabaho. Saglit siyang tumigil upang silipin ang kanyang cellphone. Nag-chat siya kay Jaxon, sinabihan itong break time na nila. Inaya kasi siya nito na lumabas para sabay silang mag-lunch ngayon.

Wala pang reply. Malamang ay may ginagawa pa ito. Ito ang unang beses na siya ang nagyayang kumain sa labas kaya hindi maikakaila ang excitement na nararamdaman niya. Palagi kasi itong abala, kaya matagal na rin niyang iniintindi ang kakulangan nito sa oras.

Nabalik ang isip niya sa kasalukuyan nang biglang huminto sa harapan niya ang isang itim na Black SUV. Sa dami ng puwedeng pagparadahan, sa harapan pa talaga niya ito tumigil. Hindi niya alam kung tanga lang ba ang driver o sadyang nagyayabang lang ng mamahaling sasakyan.

Hindi na sana niya ito papansinin nang bumukas ang pinto. Dalawang lalaking nakasuot ng all black ang lumabas. May mga earpiece silang suot sa tenga. Sa unang tingin, aakalain mong mga bodyguard ng mafia ang mga ito.

Huminto ang isa sa harapan niya mismo. Sumunod agad ang isa pa.

"Ikaw ba si Araceli Gonzalo?" tanong ng nasa unahan.

Napaatras si Araceli. Nabigla siya nang marinig ang pangalan niya mula sa bibig ng hindi kakilala. Paano nito nalaman ang pangalan niya? At teka lang, huwag sanang mafia talaga ang mga ito. Pero bakit siya? Ni wala siyang atraso kahit kanino.

Hindi naman nabanggit ni Jaxon na may pinapunta ito para sunduin siya. Siguradong hindi galing kay Jaxon ang dalawang lalaking ito.

Kahit kinakabahan, sinikap niyang itago iyon. "H-Hindi. Hindi ako 'yan."

Nagkatinginan ang dalawa. Parang nag-uusap gamit lang ang mga matang natatakpan ng shades.

Akala ni Araceli ay tatantanan na siya ng mga ito. Sinubukan niyang lumakad palayo pero nagulat siya nang hawakan siya ng isa sa braso habang ang kasama nito ay pumuwesto sa likuran para itulak siya papasok sa kotse.

"N-No! Bitiwan n'yo ako! Ano ba 'to?!"

Pinilit niyang pumiglas pero masyado silang malalaki para sa kanya. Anong laban ng katawan niyang payat sa mga ganoon? Anong problema ng mga lalaking ito?

"Hindi nga ako 'yung hinahanap n'yo!" sigaw niya. "Bitiwan n’yo ako kung hindi, tatawag ako ng pulis! Kidnapping 'to!"

Wala silang pakialam sa mga sinasabi niya. Hindi niya kilala ang mga ito, at hindi niya rin alam kung ano ang gusto nila. May masamang kutob siya.

Nasaan na si Jaxon? Nag-usap silang magkita sa lunch, pero hindi pa rin ito nagpapakita.

"Hoy!" isang sigaw ang pumunit sa hangin.

Natigilan ang mga lalaki. Lumingon din si Araceli. Ang katrabaho niyang si Jonas. Patakbo itong lumapit sa kanila at halatang nabigla sa nakita.

"Bitiwan n'yo siya!" sigaw nito. "Anong kailangan n’yo kay Araceli?"

Muntik nang maiyak si Araceli. Pakiramdam niya ay may pag-asa na, pero agad din iyong nawala.

"Gago ka talaga," bulong niya sa isip. Bakit kailangan pa nitong banggitin ang pangalan niya?

Gumalaw si Jonas para tulungan siya pero hinarang siya ng isa. Tumigil ito sa harapan ni Jonas, saka marahas na tinaas ang damit para ipakita ang baril na nakasukbit sa bewang.

Pareho silang napako sa kinatatayuan. Nanatiling humihila ang isa kay Araceli habang ang takot ay gumagapang sa buo niyang katawan. Hindi na siya nakapagsalita. Wala na siyang nagawa nang tuluyan siyang kinaladkad papasok sa kotse.

Isinakay siya sa likod. Ang mga lalaki ay naupo sa unahan.

"Sino ba kayo? Anong kailangan n’yo sa akin? Wala akong ginagawang masama!" galit niyang kalampag sa bintana. Pero lalo lang siyang nainis nang maramdamang halos manhid ang kamao niya. Bulletproof ang bintana.

"Sa kanila wala, pero sa akin meron."

Napalingon siya sa kaliwa nang marinig ang boses. Nanglaki ang mga mata niya.

"I-Ikaw?!" hindi makapaniwalang bulalas niya.

Si Uncle Sixto.

"A-Anong... ibig sabihin nito? Huwag mong sabihing ikaw ang nag-utos sa kanila na kidnapin ako?" nanginginig ang boses niya sa galit.

Nalukot ang mukha ng lalaki. "Hindi kita kinidnap. Gusto lang kitang makausap kaya pina-pick up kita."

Tiningnan siya ni Araceli na parang baliw.

"Sino bang matinong tao ang nagpapakuha ng babae na parang kriminal? May baril pa ang mga tauhan mo!"

Tumalikod siya at tinangkang buksan ang pinto. Sarado. Hindi man lang gumalaw ang lock.

"Pagbuksan mo 'to!" sigaw niya. "Kapag hindi mo ako pinalabas, tatawag talaga ako ng pulis! Kidnapping—hindi, attempted murder na 'to!"

Wala siyang pakialam kung OA siya. Mas okay na ang magmukhang OA kaysa makulong sa loob ng kotse kasama si Sixto.

"Can you please stop overreacting? Naiirita na ako sa ingay mo."

"Ano ba kasing gusto mo sa akin?!"

Wala na dapat silang pag-usapan. Ang nangyari noong gabing iyon ay matagal nang dapat nilibing sa limot. Araw-araw ay kinukuwestiyon niya ang sarili niya dahil sa guilt na dala-dala niya.

"I’ll be straight to the point. I want you to break up with my nephew."

Napatitig siya rito. "Anong sabi mo?"

"I want you to break up with Jaxon. Be with me at iwan mo siya."