บทที่ 6 เพื่อนน้องสาว

@ห้างสรรพสินค้า

"พี่มาร์ชหนักไหมคะ ให้หวายช่วยดีกว่า" เสียงหวานหันกลับไปถามคนที่เดินอยู่ด้านข้างที่กำลังถือของอยู่แล้วทำท่าจะเอื้อมมือไปช่วยแต่มาร์ชกลับเบี่ยงตัวหลบแล้วตอบกลับมาเสียงอบอุ่นเพื่อคลายความกังวลให้อีกฝ่าย

"ของแค่นี้เองจะหนักได้ยังไง หืม?"

"แต่มันก็เยอะ..."

"พี่เป็นผู้ชายนะ แค่นี้ไม่ได้หนักอะไรสำหรับพี่เลย อีกอย่างถ้าแค่นี้ยังช่วยหวายไม่ได้แล้วต่อไปจะดูแลหวายได้ยังไงล่ะ" มาร์ชคลี่ยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่คิดอะไรแต่คำพูดของเขากลับทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดไม่น้อยเพราะหลายวันที่ผ่านมามาร์ชมักจะพูดทำนองนี้อยู่เสมอแม้เธอจะเพิ่งเปิดโอกาสให้เขาได้ไม่ถึงสามเดือนเท่านั้น เขามักจะวางแผนอนาคตร่วมกันไว้จนมัดหวายรู้สึกอึดอัดหากจะไม่สามารถทำตามที่ชายหนุ่มต้องการได้

"อีกอย่างพี่เป็นคนอาสาจะมาช่วยหวายเอง เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมากนะครับ" ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบศีรษะทุยเล็กด้วยความเอ็นดูตอนที่เห็นอีกฝ่ายเงียบไป เพราะความจริงแล้วเขาเป็นคนเสนอตัวจะมาช่วยมัดหวายเลือกซื้อของในวันนี้เองเนื่องจากเมื่อคืนตอนที่คุยกันเธอได้บอกว่าจะมาซื้อของให้กับพ่อของตัวเองในวันคล้ายวันเกิด เขาจึงเสนอตัวที่จะมาช่วยหญิงสาวถือของด้วยเป็นห่วงว่าคนตัวเล็กอาจจะต้องถือของหนักและอาจจะเดินได้ไม่สะดวกเท่าไรนัก

"งั้นพี่ว่าเราไปที่ร้านต่อไปเลยดีไหม เดี๋ยวพ่อของหวายจะเป็นห่วงนะ" รุ่นพี่หนุ่มเสนอขึ้นแล้วหลีกทางให้มัดหวายได้เดินนำไปยังอีกร้าน

"สวัสดีครับ" ทันทีที่เข้ามายังร้านนาฬิกาแบรนด์หรูพนักงานหนุ่มในชุดสูทดูดีก็รีบเดินเข้ามาทำการต้อนรับทั้งคู่อย่างรู้งานจากนั้นจึงเดินนำมัดหวายและมาร์ชไปยังด้านในของร้าน

"ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามีรุ่นที่สนใจหรือยังครับ"

"เอ่อ รุ่นนี้ค่ะ" มัดหวายหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าแบรนด์เนมแล้วยื่นให้กับพนักงานตรงหน้าดู ซึ่งพนักงานหนุ่มก็พยักหน้ารับเล็กน้อยแล้วจึงเดินไปหยิบนาฬิการุ่นที่หญิงสาวสนใจมาให้กับเธอ

"พ่อกับแม่ของหวายต้องดีใจแน่ๆ เลยที่มีลูกสาวน่ารักแบบนี้"

"ตั้งแต่ที่มาด้วยกันพี่มาร์ชชมหวายไม่รู้กี่รอบแล้วนะคะ"

"ก็เพราะหวายน่ารักไงพี่เลยต้องชม" มัดหวายยกยิ้มบางๆ กลบเกลื่อนความเขินอายแทนการตอบกลับไป ถึงจะอึดอัดไปบ้างในช่วงหลังๆ เวลาอยู่ด้วยกันแต่มาร์ชก็ยังคงเป็นคนที่อบอุ่นสำหรับเธอเสมอนั่นจึงทำให้หญิงสาวเลือกที่จะไม่ปฏิเสธชายหนุ่มแล้วยังคงลองดูใจกันต่อไป

ดวงตาคมเข้มจ้องมองที่ใบหน้าหวานสลับกับมือเล็กอย่างชั่งใจเพราะตลอดเวลาที่ศึกษาดูใจกันมาเขาไม่เคยล่วงเกินอะไรมัดหวายเลยจะมีเพียงแค่การลูบหัวด้วยความเอ็นดูเท่านั้น สุดท้ายมาร์ชก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปจับยังมือเล็กที่วางอยู่ซึ่งมัดหวายเองก็มีท่าทีตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สะบัดมือออกทำให้เรียกรอยยิ้มจากอีกคนได้อย่างง่ายดาย

"ขอบคุณนะครับ"

"ค่ะ" มัดหวายยิ้มตอบกลับอย่างไม่ได้คิดอะไรในขณะที่อีกฝ่ายกระชับมือให้แน่นขึ้นเมื่อรู้ว่ารุ่นน้องสาวไม่ได้ปฏิเสธ ทั้งคู่สบตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนมาร์ชจะยกมือที่จับกับมัดหวายขึ้นมาเพื่อจะประทับจูบลงบนมือเรียว ทว่าหญิงสาวก็ต้องเบิกตากว้างแล้วรีบดึงมือกลับด้วยความตกใจเมื่อเผลอเหลือบไปเห็นร่างสูงของคนที่คุ้นเคยกำลังจ้องมองมายังเธออยู่เช่นเดียวกัน

"พี่พิชญ์" ริมฝีปากบางขยับเรียกชื่อพี่ชายของเพื่อนสนิทอัตโนมัติด้วยความตกใจ จู่ๆ ก้อนเนื้อด้านซ้ายก็เต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ แต่พิชญ์กลับมีท่าทีปกติราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่ต้องมาเจอเธอที่นี่เลยแม้แต่น้อย ดวงตาคมกริบปรายตามองร่างบางในชุดนักศึกษาและชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่เพียงนิดจากนั้นจึงเดินไปหย่อนตัวนั่งลงด้านข้างของหญิงสาวเพื่อที่จะซื้อของที่ต้องการ

"สวัสดีครับคุณพิชญ์" การทักทายที่คุ้นเคยบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าพิชญ์เข้ามาซื้อของที่นี่บ่อยขนาดไหน พนักงานมากกว่าสองคนรีบเดินเข้ามาดูแลลูกค้าวีไอพีทันทีเช่นเดียวกับทางด้านมัดหวายที่พนักงานได้หยิบนาฬิกามาให้เธอได้เลือกดูทว่าหญิงสาวกลับไม่สามารถให้ความสนใจต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้เลย

ดวงตากลมยังคงเหลือบมองซีกหน้าคมคายของคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่เป็นระยะด้วยความประหม่า สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจทักทายอีกคนออกไปตามมารยาทหลังจากเลือกสินค้าเรียบร้อยแล้ว

"เอ่อ พี่พิชญ์มาซื้อนาฬิกาเหมือนกันเหรอคะ" เจ้าของใบหน้าคมคายชะงักไปเล็กน้อยตอนได้ยินเสียงเล็กของคนด้านข้างที่เอ่ยทักทายมาซึ่งหากเขาสังเกตเธอสักนิดก็คงจะเห็นมือเล็กที่กำกระโปรงแน่นซึ่งขัดต่อรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าหวานอย่างสิ้นเชิง

"คือ..หวานเป็นเพื่อนสนิทของพีชนะคะ ไม่รู้ว่าพี่จะจำได้ไหม แต่เราเคยเจอกันที่มหา'ลัยหน้าตึกคณะครั้งหนึ่ง" มัดหวายรีบแนะนำตัวเองออกไปเมื่อยังคงได้รับความเงียบตอบกลับมา เธอคิดว่าคงเป็นเพราะการที่เพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียวเลยทำให้พิชญ์จำเธอไม่ได้และสิ่งที่จะทำให้เรียกความสนใจจากชายหนุ่มได้ก็คงจะเป็นการแนะนำตัวที่เกี่ยวข้องกับลูกพีชน้องสาวเพียงคนเดียวที่เขารักและหวงแหนมากที่สุด แต่แล้วคำพูดแรกจากริมฝีปากหยักได้รูปกลับสร้างความงุนงงให้กับเธอไม่น้อยจนรอยยิ้มหวานจางหายไป

"หึ เพื่อนงั้นเหรอ" พิชญ์เค้นหัวเราะในลำคอราวกับเจอเรื่องขบขันนักหนาแล้วละสายตาจากสิ่งของตรงหน้าเพื่อหันกลับมาสบตากับอีกคนด้วยแววตาแข็งกร้าวจนมัดหวายเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเพราะท่าทางของเขานั้นดูไม่ได้เป็นมิตรต่อเธอเลยแม้แต่น้อย พิชญ์ปรายตามองคนอายุน้อยกว่าตรงหน้าอย่างพิจารณาโดยไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นทว่ามัดหวายกลับรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มมีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยของเขา

"จัดการด้วย" พิชญ์ละสายตาจากใบหน้าหวานแล้วหันกลับไปออกคำสั่งกับลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังเสียงเรียบพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกจากร้านไปโดยไม่ลืมที่จะหยิบบัตรเครดิตให้กับดีแลนไปด้วยก่อนออกไป ซึ่งบอดี้การ์ดหนุ่มที่รับรู้ในท่าทีของเจ้านายก็จัดการเลือกซื้อนาฬิกาตามแบบที่พิชญ์ชอบอย่างรู้งานโดยไม่ได้ให้ความสนใจกับอีกคนที่นั่งอยู่แม้เธอจะอ้างว่าเป็นเพื่อนของลูกพีชก็ตาม

ในขณะที่มัดหวายกำลังนั่งหน้าเสียไปกับสิ่งที่พี่ชายเพื่อนสนิทปฏิบัติกับเธอซึ่งมาร์ชที่เห็นอย่างนั้นก็ไม่ปล่อยให้หญิงสาวต้องจมอยู่กับความรู้สึกนั้นนาน เขาดึงมือเธอมาจับประสานไว้แล้วโน้มลงไปประทับจูบที่หลังฝ่ามือด้วยความแผ่วเบาก่อนจะชวนมัดหวายพูดคุยถึงเรื่องอื่นเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น เพียงแต่ในใจของหญิงสาวยังคงได้แต่เกิดคำถามว่าทำไมพิชญ์ถึงได้มีท่าทีราวกับเกลียดชังเธอขนาดนี้ เมื่อไม่สามารถถามไถ่จากใครได้มัดหวายจึงได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจแล้วเลือกที่จะมองข้ามไปเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกแย่มากกว่าเดิม ซึ่งหลังจากวันนั้นมัดหวายก็ไม่ได้เจอกับพิชญ์อีกเลย จนกระทั่ง...