บทที่ 9 เพราะเขามีแค่คนเดียว

@ตอนเย็น

-มหาวิทยาลัย

"คิน?" คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันพลางเอ่ยเรียกชื่อคนที่รอเธออยู่หน้าห้องเรียนอัตโนมัติเมื่อเดินออกมาแล้วเห็นชายหนุ่มที่คุ้นเคยนั่งรอเธออยู่ซึ่งภาคินที่เห็นคนตัวเล็กเดินออกมาแล้วก็ลุกขึ้นเดินมาหาหญิงสาวทันทีพร้อมกับของบางอย่างในถุงแบรนด์เนมที่ถือมา

"วันนี้คินเลิกเรียนหลังพีชไม่ใช่เหรอ?"

"อาจารย์ปล่อยก่อน" ลูกพีชหรี่ตามองคนตัวสูงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินก่อนภาคินจะอธิบายให้เธอฟังอีกครั้งเมื่อรับรู้ถึงความคิดของหญิงสาว

"ฉันพูดจริงๆ ไม่เชื่อเธอลองโทรถามมัดหวายดู"

"แล้วหวายไปไหน?"

"ยัยนั่นพอเลิกเรียนก็รีบกลับไปช็อปปิ้งแล้ว บอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดพ่อ"

"เลิกจับผิดฉันได้แล้ว" มือหนายกขึ้นมาบีบปลายจมูกเชิดรั้นของแฟนสาวเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าเธอ สร้างความตกใจให้กับคนที่ยืนอยู่ไม่น้อย

"จ จะทำอะไร" ร่างเล็กถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆ คนที่ย่อตัวลงตรงหน้าก็เอื้อมมือมาคล้ายกับจะจับตรงเท้าของเธอจนหญิงสาวต้องถอยหลังอย่างอัตโนมัติ เธอทำท่าจะย่อตัวลงไปแต่กลับโดนคนตัวสูงตวัดสายตามองเป็นเชิงดุทำให้ลูกพีชชะงักไปก่อนริมฝีปากหนาจะบอกสิ่งที่เขาต้องการออกมา

"ส่งเท้ามา"

"คินจะทำอะไร"

"ใส่แบบนั้นเดินสบายหรือไง" ภาคินเอ่ยบอกแฟนสาวเสียงเรียบพลางปรายตามองไปยังรองเท้าส้นสูงของเธอไปด้วยแล้วหยิบรองเท้าแบรนด์เนมที่ใส่สบายกว่าออกมาจากถุงใบใหญ่ทำให้ลูกพีชเริ่มเข้าใจการกระทำของเขา หญิงสาวเม้มปากเข้าหากันอย่างชั่งใจเพราะตอนนี้ก็ยังคงมีนักศึกษาที่เดินผ่านไปมาอยู่ ลำพังเพียงแค่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็สามารถเรียกความสนใจจากทุกคนได้แล้วและการที่ภาคินมาคุกเข้าตรงหน้าของเธอแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจมากขึ้นไปอีก

"อ เอ่อ เดี๋ยวพีชใส่เองดีกว่า เราไปตรงอื่นกันก่อนนะ"

"อย่าดื้อ แล้วส่งเท้ามา"

"..."

"จะยืนอยู่แบบนี้ใช่ไหม?" คนตัวเล็กสบตาแฟนหนุ่มอย่างลังเลแต่สุดท้ายก็ยอมยื่นเท้าออกไป ซึ่งภาคินก็จัดการถอดรองเท้าส้นสูงให้ลูกพีชทันทีอย่างเบามือแล้วนำรองเท้าที่เตรียมมาเปลี่ยนให้เธอแทนด้วยความชำนาญท่ามกลางสายตาของนักศึกษาหลายคนจนใบหน้าหวานเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย และดูเหมือนจะมีเพียงแค่ลูกพีชเท่านั้นที่สนใจสายตาของคนอื่นต่างจากภาคินที่ตั้งใจทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างมากราวกับในสายตาของเขามีเพียงแค่หญิงสาวคนเดียวเท่านั้น

"ขอบคุณนะ"

"เดินไหวใช่ไหม" 

"ถ้าไม่ไหวคินจะทำยังไงเหรอ~"

"จะอุ้ม"

"อ๊ะ! นี่หยุดเลยนะ" ร่างบางเบี่ยงตัวหลบทันทีอย่างอัตโนมัติพร้อมกับยกมือขึ้นมาจะตีคนตรงหน้าเมื่อเขาทำท่าจะช้อนตัวเธออย่างที่พูดจริงๆ หญิงสาวแยกเขี้ยวขู่ราวกับแมวน้อยเมื่อคนตรงหน้าจงใจจะกลั่นแกล้งเธออย่างเห็นได้ชัดจนภาคินอดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ ฝ่ามือหนาเลื่อนไปจับประสานกับมือเรียวบอบบางไว้มั่นแล้วเดินจูงมือแฟนสาวให้เดินไปที่รถด้วยกันก่อนจะพาเธอไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งที่จองไว้เมื่อหนึ่งเดือนก่อน

@ห้างสรรพสินค้า

รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวมาจอดยังลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองแห่งหนึ่งภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ใบหน้าหวานหันกลับมาถามคนที่นั่งอยู่ด้านข้างด้วยความสงสัยหลังจากที่เขาดับเครื่องยนต์แล้ว เพราะเธอไม่คิดว่าภาคินจะพามาเดินห้างในวันนี้

"คินจะซื้อของเหรอ?"

"เปล่า แค่จะพามากินข้าว เธอบอกว่าเดินไหวใช่ไหม"

"ไหว แต่คินเนี่ยนะที่พาพีชมากินข้าวนอกบ้านในวันธรรมดาแบบนี้" เรียวปากบางยังคงถามต่ออย่างรู้จักนิสัยของคนรักตัวเองเป็นอย่างดีว่าภาคินไม่ชอบการที่ต้องมานั่งกินข้าวข้างนอกแบบนี้ ส่วนมากเขามักจะสั่งอาหารมากินที่ห้องมากกว่าจะมีเพียงแค่ครั้งที่เธออยากกินเท่านั้นที่ทั้งคู่จะได้รับประทานอาหารข้างนอกด้วยกัน

"ไม่ต้องถามมาก ลงมาได้แล้ว" คนตัวสูงตัดบทสนทนาเพียงเท่านั้นแล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูให้กับคนรัก เขาหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมใบหรูของลูกพีชขึ้นมาสะพายไว้เช่นทุกครั้งแล้วจับมือเธอให้เดินไปด้วยกัน จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารทันที

"หืม? นี่ร้านที่พีชอยากกินเมื่อเดือนก่อนหนิ แต่ร้านนี้ต้องจองล่วงหน้าไม่ใช่เหรอ"

"เข้ามาเถอะ"

"คินจองไว้ให้พีชเหรอ"

"เพิ่งได้คิววันนี้เลยพามา" เจ้าของใบหน้าหล่อตอบกลับเสียงเรียบแล้วพาคนตัวเล็กเดินเข้าไปด้านใน มุมปากหนาเผลอยกยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของแฟนสาวที่เธอก็กำลังมองเขาอยู่เช่นเดียวกัน แม้ลูกพีชจะไม่ได้บอกกับภาคินตรงๆ แต่ความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ของเขาก็ทำให้หัวใจของเธอพองโตได้ และถึงภายนอกจะดูแข็งกระด้างไปบ้างแต่ความรักของเขามันเป็นเรื่องจริงทั้งหมดซึ่งลูกพีชก็ได้รับรู้แล้วจากการกระทำตลอดระยะเวลาเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมา

"ขอบคุณนะคิน"

"ไม่ต้องขอบคุณเพราะมันไม่ได้พิเศษอะไร ความจริงเธออาจจะมากินกับพี่ชายของเธอได้เพราะ..."

"แต่คินมีแค่คนเดียว" คำพูดที่อยากจะเอ่ยกลืนหายไปเมื่อคนตรงหน้าพูดแทรกขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ลูกพีชฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีอย่างอารมณ์ดี ภาคินคงไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันพิเศษมากแค่ไหนสำหรับเธอ ไม่ใช่เพียงแค่วันนี้แต่ทุกๆ วันเขาก็มักจะดูแลเธอแบบนี้ตลอด เพราะเขามีแค่คนเดียวและก็จะไม่มีใครสามารถมาแทนที่เขาได้

"อืม..."

"งั้นสั่งอาหารเลยดีกว่า วันนี้พีชจะกินเยอะๆ เลย~"

"กินให้เยอะแบบที่พูดล่ะ"

"คินจะกินอะไร หรือให้พีชเลือกให้เหมือนทุกวัน"

"ปกติเธอก็สั่งให้ฉันตลอดอยู่แล้ว"

"แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวันไง เผื่อคินอยากจะเลือกเมนูเอง"

"สำหรับฉันทุกอย่างยังเหมือนเดิมทุกวัน มันไม่มีอะไรเปลี่ยนตราบใดที่เธอยังอยู่ด้วยกัน"

"นี่กำลังบอกรักพีชทางอ้อมเหรอ"

"แล้วแต่จะคิด" คนตัวเล็กทำหน้าล้อเลียนแฟนหนุ่มออกมาอย่างชอบใจเมื่อเขาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง หากแต่เธอคงจะไม่รู้ว่าหัวใจแกร่งเต้นแรงมากแค่ไหนเพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอ ลูกพีชยังคงเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อนเสมอเช่นเดียวกับภาคินที่เขามักจะเป็นคนหยิบอาหารให้เธอรวมถึงดูแลความเรียบร้อยต่างๆ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอบอุ่นอย่างเช่นทุกครั้งแม้จะมีเพียงแค่เธอและเขาเท่านั้น ราวกับว่าระยะเวลาไม่สามารถที่จะทำให้ความรักของทั้งคู่น้อยลงไปได้เลย