บทที่ 8 ความใส่ใจ

บทที่ 8

ความใส่ใจ

@เช้าวันต่อมา

"อื้อ~" เสียงเล็กดังอู้อี้ในลำคอพร้อมกับขยับพลิกตัวเล็กน้อยในช่วงสายของเช้าวันใหม่ ลูกพีชนิ่วหน้าพลางเลื่อนมือมากุมหน้าท้องแบนราบไว้ด้วยความเจ็บปวดทันทีที่สมองเริ่มประมวลผล เธอจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อคืนตัวเองหมดสติไปตอนไหนแต่ภาคินก็คงจะไม่ยอมให้เธอได้พักเหมือนเดิมเพราะเขามักจะมีอารมณ์มากขึ้นเวลาที่เห็นเธอสลบไปจากบทรักของตัวเอง ชายหนุ่มจึงมักจะทำกับเธอต่อซ้ำๆ อย่างนั้นจนกว่าที่เขาจะพอใจ

"คิน..." ริมฝีปากบางเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่ตรงระเบียงเสียงแหบแห้งทำให้ภาคินที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หันกลับมาตามเสียงเรียก มือหนาดับบุหรี่ในมือลงเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กตื่นแล้วแม้เขาจะเพิ่งสูบไปได้ไม่นานเท่านั้นจากนั้นจึงหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านในเพื่อไปหาแฟนสาวที่นอนอยู่

"กี่โมงแล้วเหรอ"

"เก้าโมงแล้ว"

"นี่พีชตื่นสายขนาดนี้เลยเหรอ แล้วทำไมคินถึงตื่นก่อนพีชอีกล่ะ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนก็รังแกพีชขนาดนั้น"

"มันชินแล้ว"

"นั่นสิ เพราะคินชอบตื่นก่อนพีชทุกครั้งเลย" ลูกพีชระบายยิ้มบางๆ ตอบกลับไปพลางดึงผ้าห่มผืนใหญ่ที่ปกปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าขึ้นมาเล็กน้อยโดยมีฝ่ามือหนาของแฟนหนุ่มที่คอยลูบหัวเธออยู่ราวกับต้องการปลอบโยน ดวงตากลมโตสบตากับคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเพียงนิดก่อนจะเอ่ยความต้องการออกมาเสียงออดอ้อน

"พีชลุกไม่ไหว คินไปหยิบยามาให้หน่อยได้ไหม"

"ยาอะไร?"

"เอาเป็นยาแก้อักเสบ แล้วก็ยาคุมด้วย เพราะเมื่อคืนคินไม่ได้ป้องกัน"

"จะว่าฉันอีกแล้ว? แค่สดกับแฟนตัวเองมันผิดตรงไหน"

"มันไม่ผิดหรอกแต่เรายังเรียนไม่จบนะ พีชเคยบอกแล้วไงว่าไม่อยากทำให้พี่พิชญ์ผิดหวัง" หญิงสาวอธิบายให้คนตรงหน้าฟังอย่างใจเย็นแม้เธอจะพูดเรื่องนี้กับเขาอยู่แทบทุกวันก็ตาม เพราะในตอนแรกลูกพีชมักจะให้ภาคินป้องกันอยู่ตลอดแต่การทำแบบนั้นมันไม่สามารถที่จะสร้างความสุขให้กับแฟนหนุ่มได้อย่างที่เขาต้องการ ดังนั้นเธอจึงสร้างข้อตกลงกันใหม่ว่าจะให้เขาสดกับเธอได้สองครั้งเท่านั้นต่อระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ ซึ่งในสัปดาห์นี้ภาคินก็ได้ใช้สิทธิ์นั้นเกินมาแล้วแม้จะเพิ่งผ่านมาได้เพียงแค่สี่วันก็ตาม

"เมื่อคืนที่พีชยอมเพราะเห็นว่าเราเพิ่งเข้าใจกัน แล้วคินก็ยอมรับฟังพีชด้วย"

"ก็เลยให้รางวัลฉัน?"

ลูกพีชพยักหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบเรียกรอยยิ้มจากอีกคนได้ไม่ยาก ใบหน้าคมคายโน้มลงมาจุมพิตที่หน้าผากมนฟอดใหญ่เพื่อส่งผ่านความรู้สึกให้คนตัวเล็กได้รับรู้แทนคำขอบคุณซึ่งลูกพีชเองก็รับรู้ได้ถึงความรักที่ภาคินส่งผ่านมาให้เหมือนกัน

"ยาคุมอยู่ในกระเป๋าของพีชนะ"

"กินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยา เดี๋ยวฉันลงไปซื้อโจ๊กให้"

"ไม่เป็นไรหรอก พีชอยากกินยาแล้วนอนพักก่อน จะได้ดีขึ้นทันไปเรียน"

"วันนี้จะไปเรียน?" ภาคินจ้องมองคนที่นอนอยู่แล้วขมวดคิ้วยุ่งด้วยความสงสัย ใบหน้าหวานที่ยังคงซีดเซียวรวมถึงร่างกายเธอที่แม้แต่จะเดินเองยังยากลำบากทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงไม่น้อย

"ก็พีชบอกคินแล้วไงว่าวันนี้มีเรียน คินจำไม่ได้เหรอ~"

"ฉันจำทุกอย่างของเธอได้" ไม่ใช่แค่ตารางเรียนเท่านั้น แต่รวมถึงอาหารที่ชอบ สีที่ชอบ วันสำคัญ สิ่งของที่อยากได้ ภาคินจำทุกอย่างเกี่ยวกับแฟนสาวของเขาได้ทั้งหมดต่อให้เธอจะไม่ได้บอกเขาเมื่อวานแต่ชายหนุ่มก็รู้อยู่แล้วว่าลูกพีชมีเรียนวันนี้ เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ภาคินต้องถามแบบนั้นออกไปคือการที่เธอบอกว่าจะไปเรียนทั้งๆ ที่ร่างกายยังคงเป็นแบบนี้

"พีชกินยาแล้วนอนพักเดี๋ยวก็หายแล้ว~ คินไม่ต้องเป็นห่วงนะ มีเรียนตั้งตอนบ่ายแหนะ"

"เธอเป็นแบบนี้แล้วจะให้ฉันสบายใจให้เธอไปเรียนได้ยังไง"

"หืม? พีชคิดว่าคินจะชอบที่พีชเจ็บซะอีก"

"ฉันชอบตอนที่เธอโดนฉันเอาแค่นั้น"

"พอเลย หยุดพูดเรื่องนี้เลยนะ" คนตัวเล็กแหวใส่แฟนหนุ่มกลบเกลื่อนความเขินอาย แม้จะชินกับเซ็กซ์รุนแรงของเขาแล้วแต่สิ่งเดียวที่ลูกพีชยังไม่ชินก็คงจะเป็นคำพูดดิบห่ามของเขาที่มักจะพูดกับเธอตอนอยู่กันสองคน

"เลิกแกล้งแล้วไปหยิบยามาให้พีชได้แล้ว" 

"กินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยา รอแป๊บเดียว" คนตัวเล็กลอบทำหน้ายู่ราวกับเด็กน้อยเมื่อโดนขัดใจต่างจากภาคินที่จ้องมองท่าทางกระเง้ากระงอดของคนรักด้วยความเอ็นดู เธอฟุบหน้าลงไปกับหมอนใบใหญ่เป็นเชิงประท้วงแต่ไม่สามารถเรียกความเห็นใจจากชายหนุ่มได้ เขาเดินออกไปจากห้องนอนไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับข้าวต้มกุ้งของโปรดของหญิงสาว

"พีชกินเองก็ได้" ปากเล็กเอ่ยบอกคนตรงหน้าเมื่อเขาทำท่าจะตักข้าวต้มมาป้อนให้เธอแม้ว่าลูกพีชจะสามารถทำมันเองได้ก็ตาม

"อย่าดื้อ"

"อันนี้แทนคำขอโทษทางอ้อมหรือเปล่าคะ~" ลูกพีชเอ่ยถามแฟนหนุ่มอย่างทะเล้นแม้การกระทำของภาคินตอนนี้จะเป็นสิ่งที่เขาทำเป็นประจำอยู่แล้วก็ตามแต่ทุกการกระทำเหล่านั้นมันกลับทำให้หัวใจของเธอพองโตได้เป็นอย่างมาก หากตัดเรื่องเซ็กซ์และความหึงหวงออกไป ภาคินก็ถือเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและใส่ใจแฟนคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ลูกพีชตกหลุมรักคนคนนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าและพยายามที่จะประคองความรักครั้งนี้เอาไว้ ดูเหมือนการที่มีเขาอยู่จะเป็นสิ่งที่เธอขาดไม่ได้ไปแล้ว

"ฉันแค่ดูแลเมียตัวเอง"

"เรายังเป็นแค่แฟนกันนะ เรียกแบบนั้นไม่สุภาพเลย"

"โดนฉันเย็xแทบทุกวัน ยังบอกว่าไม่ใช่เมีย?"

"คิน!"

"ถ้าอยากไปเรียนก็กินข้าว เพราะถ้าเธอยังไม่ดีขึ้นฉันก็จะไม่ปล่อยออกนอกห้องเหมือนกัน"

ลูกพีชย่นจมูกใส่แฟนหนุ่มแทนการตอบกลับไปก่อนภาคินจะตักข้าวต้มมาจ่อที่ริมฝีปากบางทำให้เธอต้องยอมให้เขาป้อนอย่างเลี่ยงไม่ได้ ชายหนุ่มจัดการป้อนข้าวต้มให้กับเด็กดื้อตรงหน้าจนเธออิ่มแล้วจึงยอมไปหยิบยามาให้ตามที่หญิงสาวต้องการ

โดยในวันนี้ภาคินรับหน้าที่เป็นคนเช็ดตัวและเตรียมชุดนักศึกษาให้กับแฟนสาวในเวลาเกือบบ่ายโมงก่อนเขาจะขับรถไปส่งเธออย่างเช่นทุกวันหลังจากที่มั่นใจว่าร่างบางดีขึ้นแล้ว แม้ในรถจะมีเพียงแค่การถามไถ่อาการและการหยอกล้อตามประสาคู่รักทั่วไปแต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นเป็นอย่างมาก การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของชายหนุ่มบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาใส่ใจเธอมากแค่ไหน