Chapter 4

Presyo ng Kalayaan

Seraphina’s POV

Napalunok ako, nanginginig ang kamay habang nakakorner sa malamig na pader ng VIP Room 1. Ramdam ko ang init ng palad ni Cayden sa baywang ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa takot o sa tension sa pagitan naming dalawa, pero ang puso ko—parang mababaliw sa tibok.

“One hundred thousand,” ulit niya, ang boses ay mababa, matigas, at puno ng intensyon. “One dance. Just for me.”

Hindi ako agad nakasagot. Sa loob ng isang segundo, parang tumigil ang oras.

₱100,000.

Mas malaki pa sa sahod ko sa dalawang buwan. Halos kasya na sa buwanang gamot ni Elara. Puwede akong makabayad ng upa. Makabili ng pagkain. Makapagpa-laboratory siya.

Pero kapalit nito…

Ako.

Bumigat ang dibdib ko.

“Bakit ako?” mahina kong tanong. “Bakit hindi ang mga dancer talaga rito? Alam mo bang hindi ako para sa ganyan…”

His eyes narrowed, then he leaned closer, just enough to make me feel his breath ghost over my cheek.

“Because none of them look at me the way you do,” he said. “You look at me like you don’t want to. Like you're trying to fight something you’re already losing.”

“Hindi po ako bayarang babae,” bulong ko, halos hindi ko na marinig ang sarili ko.

His hand moved from my waist to my chin, gently tilting it up so I had no choice but to meet his eyes. “Then don’t think of it as payment,” he said. “Think of it as… surrender.”

“Surrender?”

“To something inevitable.”

Hindi ko alam kung ano ang mas nakakakaba—ang paraan ng pagkakatingin niya sa akin o ang paraan ng pagbigkas niya sa salitang iyon, na parang hindi ito isang tanong kundi isang hatol.

“Hindi kita kayang bilhin, Seraphina,” dagdag niya. “Pero kaya kitang kunin.”

Napasinghap ako.

Hindi siya nagyayabang. Hindi rin ito pananakot. Isa itong babala.

“I’ve been watching you,” bulong niya. “Since the first night. You were different. Not for sale, but not unreachable. And I want to be the one to see you break.”

“Ano’ng gusto mong mangyari, sir?” tanong ko, halos maputol ang boses sa kaba.

“I want a dance,” he repeated. "Satisfy me"

Lumingon siya saglit, saka binuksan ang isang envelope mula sa bulsa ng coat niya. Ibinigay ito sa akin—hindi pilit, hindi rin mabigat. Basta tahimik. Nandoon ang halaga.

“One hundred thousand. No touching. One dance. Just for me.”

Tumitig siya. “If you walk away now, I won’t stop you. But if you stay—then understand this…”

Tumigil siya, saka muling lumapit.

“…you’re not walking out of here the same.”

------

Tumunog ang cellphone ko.

Napalingon ako agad, parang nabalik sa katinuan. Marahan ko siyang itinulak upang mabigyan niya ako ng space at nakaramdam ako ng takot ng biglang sumeryoso ang kanyang mukha at tila hindi nagustuhan ang aking inakto. Hindi naman niya natinag dahil malapit pa din ako sa kanya dahil sa kanyang kamay na ayaw maalis sa aking balakang.

“Sandali lang po sir Cayden” ngubnit hindi niya ako sinagot at binitawan man lang.

“Sagutin mo” mariin niyang wika sa akin.

Nag-aalinlangan kong hinugot ito mula sa palda ko at si tita ang tumatawag. Kaagad ko itong sinagot dahil baka importante ang kanyang sasabihin.

“Sera!” sigaw niya, agad na nanginginig ang boses. “Nasa daan na kami papunta sa emergency room. Hindi ako mapakali—ang taas ng lagnat ng kapatid mo, nangingisay na kanina!”

Parang may sumabog sa loob ng dibdib ko.

“Ha? Anong—Tita! Hindi po ba siya gumaling?!” Nanginginig ang boses ko.

“Hindi na siya makatayo. Tumatagilid ang mata. Hindi ako makakuha ng ambulansya, kaya sinakay ko na lang sa tricycle. Akon a lang muna ang nagbayad sa tricycle” kinakabahang wika ni tita sa kabilang linya.

“Sige pupunta ako dyan tita. Magpapa-alam ako ngayon din sa boss ko” naiiyak kong wika sa kanya. Sana lang ay limang libo pa din ang ibigay sa akin ni sir Janus dahil kailangan ko na talaga ng pera dahil hindi na naman kami aasikasuhin kapag alam ng hospital na wala na naman kaming sapat na pambayad. Yan ang masakit na katotohanan sa hospital namin.

“Anak, hindi sapat ang dala kong pera ngayon para bayaran kung ilan ang ipapabayad ng hospital. Sana’y nakahanda ka anak” bakas ang pagpipigil ni tita ng iyak sa kabilang linya.

Hindi ako agad nakasagot. Tumulo ang luha sa mata ko, hindi ko na napigilan.

“Pakibantayan siya, Tita… pupuntahan ko kayo agad,” mabilis kong sagot bago ibinaba ang tawag.

-------

Pagbaling ko, ngayon ko lang naalala na nandito pa din pala si Cayden at nakikinig sa usapan namin ni tita sa dating posisyon padin. Sinubukan kong alisin ang kanyang kamay ngunit diniinan niya ang pagkakahawak

“Please pakawalan niyo na po ako. Narinig niyo naman po diba? Kailangan kong puntahan ang kapatid ko” sa aking sinabi ay naiyak na ako.

“I know you need money, so why not take my offer” malamig niyang wika habang nakatingin sa aking mga mata.

“Just take it” kita niya ang katigasan pa din sa akin. Napa-iwas ako ng tingin sa kanya nang bumaba ang tinigin niya sa aking leeg pababa sa aking hinaharap na nakadikit ngayon sa kanya dahil sa aming pwesto.

“Seryoso po ba talaga kayo sa alok niyo?” paninigurado ko sa kanya at marahan lang itong tumango

“Sasayaw lang ako kapalit ang ganitong kalaking halaga?”

“Yes, I’m fucking serious” malamig niyang wika sa akin

“Okay,” bulong ko. “Gagawin ko para sa kapatid ko.”

Walang saya sa mukha niya. Walang ngiti. Pero may liwanag sa mga mata niya—liwanag na parang panalo.

“Good,” bulong niya. “You’ll dance... for me.”

"Pero pwede bang sa susunod na lang po? Kailangan po kasi ako ngayon ng kapatid ko" pinunasan niya ang ang luha. Alam kong ang gaya niya ay mainipin kaya nakakasigurado akong hindi ako papayagan.

Mas lalo akong pinangambahan ng mas diniinan pa niya ang paghawak sa aking balakang at nararamdaman ko ang mainit niyang hininga sa aking tenga. Hindi ko alam pero parang nakakaramdam ako ng kakaibang init dahil sa pwesto namin ngayon. Napahawak ako sa kanyang balikat nang maramdaman kong dumampi ang kanyang mainit na labi sa aking tenga.

"A-anong ginagawa niyo po" kinakabahan at natatakot kong tanong sa kanya.

"Stay still" mariin niyang wika sa akin. Mas lalo akong binalot ng takot nang bumaba ang kanyang bibig sa aking leeg. Napahawak ako sa kanyang balikat saka marahan siyang tinulak.

“Sir, I know naman po na binayaran niyo ako ng ganitong kalaking halaga, pero ang sinabi niyo lang kanina ay sayaw lang. Wala naman po kayong sinabi na may ganito pa pala... Parang awa niyo na po...” umiiyak akong tumingin sa kanya, nagmamakaawa.

Napapikit siya. Umatras. At sa isang iglap—

“Damn,” mariin niyang mura, mababa pero puno ng poot. “Damn it!”

Napayuko ako sa takot dahil sa kanyang boses na tila galit. Sino ba naman kasi ang hindi magagalit, nagbayad siya ng malaking halaga pero tinanggihan ko ang kanyang gustong gawin.

“You should go,” bulong niya, halos pabulong sa hangin kaysa sa akin. “You should make me satisfied with your performance when I come here…”

Tahimik akong lumabas ng silid, ang envelope ay mahigpit kong hawak. Hindi ko alam kung kaninong galit ang mas mabigat—yung nasa kanya… o yung unti-unting galit ko sa sarili ko, sa mundong ’to, at sa presyong ibinayad para sa dignidad kong sumayaw sa harap ng lalaking ni hindi ko kilala.