Chapter 3

Lason Sa Alok

Seraphina’s POV

Tahimik akong tumayo sa harap ng pinto ni Boss Janus, kinakabahan pa rin matapos ang eksena kaninang nakita ko. Pinilit kong lunukin ang kaba. Kailangan ko ang trabahong ‘to. Kailangan ko ng pera para kay Elara.

Kumatok ako.

Walang sagot.

Kumatok ulit ako, mas mahina ngayon. Baka pagalit siyang sumagot. Pero sa halip ay narinig ko ang isang tinig mula sa loob.

“Come in.”

Dahan-dahan kong pinihit ang doorknob. Pagbukas ko, bumungad sa akin si Janus—nakaupo sa kanyang leather chair, hawak ang isang basong may brandy, tila kalmado ngunit may ngiti sa labi na hindi ko mawari kung may halong layaw o bitag.

“Seraphina,” aniya. “Finally. Come. Sit down.”

Umupo ako sa dulo ng sofa, malayo sa mesa niya. “Pasensiya na po, Boss. Na-late lang ako dahil—”

“It’s fine,” putol niya. “Hindi iyon ang dahilan kung bakit kita pinatawag.”

Napalunok ako. “Ano po?”

Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa. Para akong hinuhubaran ng tingin. Napakapit ako sa laylayan ng aking palda.

“Straight to the point na tayo,” aniya, sabay lagok ng brandy. “There’s a guest tonight. VIP. Very generous. May gusto siyang special performance.”

Napakunot ang noo ko. “Special performance po?”

“Isang sayaw.” Ngumiti siya, nakatagilid. “Private. Sa kanya lang. Ten thousand pesos for one dance. Just this night.”

Parang binaril ang puso ko.

“Hindi po ako sumasayaw,” mariin kong sagot. “Bottle girl lang po ako dito, Boss. Hindi po ako—”

“Wala kang gagawin kundi sayaw lang. Sexy lang. Hindi ka hahawakan. Nakaalalay ang security. Ten thousand, Sera.” Tumayo siya, lumapit. “Isipin mo ‘yon. Sampung libo. Alam kong kailangan mo ngayon ng pera. Tanggapin mo na, sayang ang sampong libo ngayong gabi lang plus ang limang libong sweldo mo sakin"

Bumigat ang dibdib ko. Ang mukha ni Elara ang pumasok sa isip ko—ang kanyang ubo, ang kanyang nanginginig na kamay, ang mamahaling gamot na hindi ko alam kung paano bibilhin.

Pero hindi.

Hindi ako papayag.

“Pasensiya na po, Boss. Hindi ko po kaya. Hindi po ako para sa ganyan. Saka marami naman po tayong dancers bakit ako pa po?”

Napatingin siya sa akin, ang ngiti niya unti-unting nawala. Tumango siya, pero hindi ako makatingin sa mga mata niya. Hindi ko alam kung pagkabigo ba ‘yon o galit.

"Well, ikaw ang nirequest sa akin. Hindi naman kita pipilitin kung ayaw mo. Decision mo lang pero kapag kailangan mo ng pera, I think open pa din yang offer na yan" ani nito sa akin saka tinignan ako ng kakaibang tingin.

"Pasensya na po talaga" hingi ng paumanhin ko sa kanya

“Alright,” aniya. “Kung ’yan ang gusto mo, pwede ka ng umalis.”

Tumayo ako, agad na lumabas.

----

Makalipas ang isang oras, naglalakad ako sa VIP section ng lounge, dala ang tray ng alak, sinusubukang itago ang nanlalamig kong kamay. Wala si Mia, at marami ngayong guest sa lounge.

“Dito,” tawag ng isang lalaking naka-black suit, may hawak na cigar. Malaki ang katawan. May kasamang dalawa pang lalaki. Tumango ako at lumapit, iniabot ang alak.

“Maganda ka,” ani ng isa, halos nakadikit sa akin.

“Anong pangalan mo, sweetheart?” bulong ng isa pa, ang hininga niya amoy alak at yosi.

“Nagse-serve lang po ako,” mahina kong sagot. Pero hindi nila ako pinakawalan. Isa sa kanila ay humawak sa braso ko. Mahigpit. “Sandali lang, ‘wag kang umalis agad.”

“Bitawan n’yo po ako,” pabulong kong sabi, pilit kumakawala.

Ngunit ang isa pa ay pumwesto sa likuran ko. “Sayaw ka muna sa’min. Di ba ‘yon ang trabaho mo rito?”

Lumingon ako. Wala si Janus. Walang guard. Ang VIP area ay masyadong malayo sa main floor. Na-trap ako.

“Tumigil kayo,” mas mariin ko nang sabi. Napaatras ako pero sinundan nila ako, hanggang sa maramdaman kong may sumandal sa akin mula sa likod—isang palad sa balakang ko.

“Miss kapag sinabi namin na sumayaw ka, sumayaw ka. Gusto mo bang iparating namin ito sa manager na ang kanilang employee ay hindi effective? Hindi man lang kami pasayahin” nakangising wika ng isa sa kanila

Napapikit ako sa takot.

At doon—isang tinig, malamig, malalim, mapanganib:

“Get your hands off her.”

Tumigil ang lahat.

Pagbukas ng mata ko, naroon siya.

Cayden Deveraux.

Nakatayo sa gilid, nakasuot ng itim na coat, ang mga mata'y para bang nagliliyab sa galit. Isang sulyap lang niya ang nagpakalma sa paligid. Ang mga lalaki, agad na umatras, napayuko.

“W-we didn’t mean anything, sir—” bulalas ng lalaking nakahawak sa akin na tila natatakot at kaagad akong binitawan

Cayden walked forward, his voice calm but laced with steel. Nasa likod niya lang ang kanyang mga security at nanonood sa susunod niyang gagawin.

“Touch her again, and I’ll make sure you never touch anything ever again.”

Tahimik.

Parang huminto ang mundo.

Lumapit siya sa akin, at tinanggal ang tray sa kamay ko. Napatingin ako sa kanya, pero hindi ko magawang magsalita.

“Come,” tipid niyang wika sa akin. “You're not safe here.”

---

Hindi ko alam pero kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwang nang makita ko siya at inilayo niya ako sa mga lalaking bastos kanina. Pero ngayon ay kinakaladkad naman ako patungo sa kung saan.

"Sir Deveraux, maaari niyo na po akong bitawan" ngunit hindi siya nakinig sa akin at hinila pa din ako papasok sa palagi niyang pwesto. Sa VIP room 1. Napalunok ako saka binalut ng matinding kaba nang luwagan niya ang kanyang necktie. Para siyang galit.

"Lumabas muna kayo" mariin niyang wika sa kanyang iilang security na sumunod papasok sa loob.

Naalarma ako bigla nang bigla siyang lumapit sa akin. Dahan-dahan naman akong umatras hanggang sa macorner niya ako sa pader. Natatakot akong tumingin sa kanya at agad akong napahawak sa kanyang balikat upang itulak dahil sa paghawi niya sa aking balakang papalapit sa kanya ngunit parang wala lang iyon bagkus ay mas inilapit pa ako sa kanya kaya naman ang mukha ko ay malapit na malapit sa kanyang leeg at amoy na amoy ko ang kanyang mabangong amoy.

"S-sir anong ginagawa mo?"

"I'll change the offer. From ten thousand, I'll make it 100 thousand"