Chapter 5

Isang itim na kotse ang pumarada sa tapat ng hagdanan ng Medici estate. Mula roon ay bumaba ang isang lalaking naka-charcoal na coat. Matangkad ito, kalmado, at may kumpiyansa ng isang taong sanay mapabilang kahit saan.

“Serg,” he greeted as Sergio emerged from the main hall. “It’s been a long time.”

“Not long enough,” Sergio replied flatly.

Mula sa hagdanan, lihim na nakamasid si Isabella, mahigpit ang pagkakahawak sa rehas. Tahimik ang pagitan ng dalawang lalaki, pero ramdam niya ang bigat ng tensyon sa bawat tinginan nila.

Tumagilid ang tingin ni Luca, at sandaling nagtama ang kanilang mga mata. May init sa kanyang mga titig na saglit nagpahinto sa tibok ng puso ni Isabella.

Makalipas ang tanghali, habang inaayos ni Isabella ang mga bulaklak sa sala, lumapit ang tagapamahala ng bahay.

“Mananatili ng ilang araw si Mr. Santoro dito, Mrs. Medici,” magalang niyang sabi. “Inutusan siyang ayusin at i-catalogue ang mga painting sa south gallery.”

“Mga painting?” ulit ni Isabella, pilit pinapanatiling kalmado ang boses.

“Opo, Madam. Ang mga pribadong koleksyon ni Madam Dahlia.”

Mabilis na bumilis ang tibok ng kanyang puso. Si Dahlia na naman.

Muli niyang naalala ang litratong nakita niya nang gabing iyon. Ang lalaking katabi ni Dahlia sa Rome. At ngayon, narito siya, naglalakad sa parehong mga pasilyo.

Humigpit ang pagkakahawak niya sa plorera. Kung minsan nang tumabi si Luca Santoro kay Dahlia sa Roma… baka hindi lang mga painting ang dahilan ng pagbalik niya rito.

Gabi na nang matapos si Isabella sa pag-aayos ng mga bulaklak sa dining hall nang marinig niya ang mga yabag sa likuran.

“Isabella,” tawag ng isang tinig na malambing, may punto ng Italyano, at imposibleng hindi makilala.

Pagharap niya, nandoon si Luca, nakasandal sa pinto, tinatamaan ng gintong liwanag mula sa mga chandelier na lalo pang nagpalinaw sa kanyang mga tampok.

“You look… very different from what I expected,” sabi nito na may magalang na ngiti. “Sergio always had a taste for beauty, but you—”

“Don’t,” putol niya agad, matalim ang boses kahit bahagyang namula ang pisngi. “Hindi ako interesado sa tsismis.”

Mahinang natawa si Luca. “Who said anything about gossip? I was talking about tragedy.”

Nanuyo ang lalamunan ni Isabella. “Tragedy?”

Nagdilim ang mga mata ni Luca. “Dahlia’s collection. Lahat ng obra na pag-aari niya ay tungkol sa kamatayan at pag-ibig. Mga bagay na masyadong kilala ng iyong asawa.”

Hindi pa man siya nakakasagot, isang malalim na tinig ang pumunit sa katahimikan.

“Santoro.”

Si Sergio.

Nakatayo ito sa may pintuan, mga kamay sa bulsa, at ang tingin ay hindi nakatuon kay Luca kundi kay Isabella.

“Dinner’s ready,” malamig nitong sabi, mababa at may banta. “Join us, if you’re done… discussing tragedy.”

Bahagyang ngumiti si Luca at yumuko. “Of course.”

Pagkaalis nito, nanatiling nakatitig si Sergio sa kanya. May kung anong delikadong init sa mga mata nito na parang bagyong pinipigilan lang ng lakas ng loob.

“You shouldn’t talk to him alone,” mahina nitong sabi nang silang dalawa na lang.

“I was being polite,” sagot niya.

“I know Luca,” malamig ang tinig ni Sergio. “And I know the kind of interest he takes in other men’s wives.”

“Maybe that’s what scares you,” bulong ni Isabella, hindi iniiwas ang tingin. “That someone else might see what you refuse to.”

Lumapit si Sergio nang marahan, bawat hakbang ay mabigat. Ang hininga niya ay kalmado, pero ang boses ay tila talim.

“I told you to be careful, my dear wife. Some truths are better left where they were buried.”

“And some lies,” sagot niya nang mariin, “deserve to be unearthed.”

Matagal siyang tinitigan ni Sergio. Ang mga mata nitong naglalaro sa pagitan ng galit at kung anong hindi niya maipaliwanag, bago ito tuluyang tumalikod at lumabas ng silid.

Nang sumara ang pinto, muling humarap si Isabella sa plorera ng mga liryo, bahagyang nanginginig ang mga kamay.

At doon lang niya napagtanto. Hindi takot ang dahilan ng mabilis na tibok ng kanyang puso. May mas mapanganib pa roon.

Nagsimula ito sa maliliit na bagay. Sa paraan ng pagtitig ni Sergio nang mas matagal kaysa dati habang magkasabay silang nag-aalmusal. Sa biglang pananahimik ng mga kasambahay tuwing papasok si Luca sa silid.

Tuwing tanghali, ramdam ni Isabella ang pagbabago sa hangin. Naging mas mabigat ito at hindi mapakali, parang unos na malapit nang sumabog.

Tuwing gabi naman ay mas maaga nang umuwi si Sergio kaysa karaniwan. Walang paunang salita, walang abiso at tanging malakas na pagsara ng malalaking pinto ng mansyon ang nag-anunsyo ng kanyang pagdating.

“Where is she?” His voice echoed through the marble hall.

“Sa south gallery po, Sir,” the maid stammered.

He walked there without another word.

Magkatabi sina Isabella at Luca sa harap ng isa sa mga lumang larawan ni Dahlia nang biglang bumukas ang pinto sa likuran nila.

Hindi nagsalita si Sergio. Nakatayo lang siya roon na tila kalmado, pero matalim ang mga mata, parang punyal na nakatutok sa kanilang dalawa.

“Serg,” Luca greeted, forcing a polite tone. “Your wife was kind enough to help me identify a few pieces.”

Sergio’s lips curved faintly. “My wife has a habit of involving herself in things that aren’t hers.”

Huminga nang malalim si Isabella bago humarap. “Isang painting lang ito, Sergio. Hindi naman krimen.”

“Depends on what you’re stealing,” he said quietly. “A look? A secret? Maybe attention that doesn’t belong to you.”

Napasinghap si Luca, hindi alam kung saan titingin. Nang sa wakas ay magpaalam si Luca para mauna sa kanilang dalawa, dahan-dahang nagmartsa papalapit si Sergio kay Isabella.

“Magaling ka na ngayong magpanggap, Isabella.”

Hinarap niya ito nang walang pag aalinlangan. Ramdam ni Isabella ang pamilyar na pakiramdam na iyon.

“Magpanggap na ano?”

“That you don’t see how I look at you. That you don’t like it.”

Her breath caught. “You’re mistaken.”

“Am I?” His voice lowered, rougher now. “Because every time that man speaks to you, I see it. The way your shoulders tense, the way you breathe. You want to know what frightens me? It isn’t Luca. It’s how easily you could make me forget who I am.”

Ang bawat salita niya ay parang sindi ng apoy sa tuyong hangin.

Lumapit siya nang dahan-dahan saka huminto ng ilang pulgada bago siya maabot. Sa unang pagkakataon, nakita ni Isabella ang isang bagay na hubad sa likod ng kanyang tikas, isang lalaking takot sa sariling pagnanasa.

“Then stop pretending,” she whispered.

He looked at her for a long, unguarded moment… then turned away, hands clenched at his sides.

“If I do,” he said, voice hoarse, “you’ll never leave this house again.”

At iniwan niyang nakatayo si Isabella sa tahimik na bulwagan habang habol ang hininga at puso’y nagwawala. Torn between fear and something dangerously close to longing.