Chapter 4

Bumagsak ang bagyo bago maghatinggabi. Umugong ang kulog sa buong Medici estate, pinanginginig ang mga kristal na chandelier. Nakatayo si Isabella sa harap ng kanyang tokador, pilit pinapakalma ang paghinga, nang biglang bumukas ang pinto nang malakas.

“Sergio—”

“Downstairs,” he ordered. His voice was quiet, but it carried a weight that froze her in place. “Now.”

Sinundan niya ito sa pasilyo, ang tibok ng kanyang puso ay sumasabay sa bawat hakbang ng lalaki. Hindi man lang ito lumingon kahit isang beses. When they reached the cellar, the air changed—cooler, heavier, laced with the metallic scent of old iron and cedar oil. The Red Room.

Huminto si Sergio sa harap ng pinto, binuksan ang kandado, at itinulak iyon nang marahan.

“Inside.”

Isabella hesitated. “I wasn’t—”

“Inside,” he repeated.

Dahan-dahan siyang tumapak sa loob. Mahina ang ilaw sa silid, at sinisipsip ng pulang pader ang liwanag ng mga kandila. Hindi ito ang unang beses na napunta siya roon, ngunit ngayong gabi, iba ang pakiramdam—hindi na parang isang tagong santuwaryo, kundi parang lugar ng paghuhukom.

Isinara ni Sergio ang pinto sa likuran niya, kasabay ng tunog ng matatag na click na tila nagbura ng lahat ng pag-asa sa pagtakas.

“You went to the west wing,” he said. It wasn’t a question.

“Kailangan kong malaman,” mariing sabi ni Isabella. “Lahat sila nagsisinungaling sa’kin tungkol kay Dahlia! Tungkol sa’yo, at tungkol sa bahay na ‘to!”

Lumapit si Sergio nang mabagal at walang mabasang emosyon sa mukha. “Akala mo ba ang katotohanan ay isang bagay na pwede mong hingin lang?”

“Oo!”

Nag-init ang hangin sa pagitan nila, puno ng hindi masabing galit.

Hindi siya umatras. “Nakita ko ang pinto niya, Sergio. Narinig ko ang kasambahay nang sinabi niyang nahulog daw siya. Pero may iba pa, ‘di ba? May tinatago ka.”

Hinawakan niya ang pulsuhan ni Isabella ngunit hindi marahas, pero sapat para pigilan siya.

“You want to know what happened?” His voice dropped. “Dahlia didn’t fall. She ran.”

Her breath hitched. “From what?”

“From me,” he said after a pause. “From this room. From what she asked me to be.”

Tumigil ang mundo ni Isabella. Ang mga salita ni Sergio ay parang talim na humiwang sa pagitan nila.

The lightning flashing across his face, revealing something raw and almost haunted.

“I told myself I’d never bring anyone here again,” he said softly. “But you, you keep walking into places you shouldn’t. Touching ghosts that should stay buried.”

“Kung gano’n,” bulong ni Isabella, “itigil mo ang pagkakandado sa mga pinto. Itigil mo ang pagtatago sa mga aninong nandito na sa bahay mo.”

Tiningnan siya ni Sergio at sa unang pagkakataon, nakita niya ang totoong emosyon nito. For a heartbeat, she saw it: the flicker of guilt, of fear, of a man still haunted by a love that ended in blood and silence.

Ngunit nang lumingon ito palayo, muling bumalik ang kanyang maskara.

“Go to your room, Isabella,” he said coldly. “Before I forget who I am when you speak to me like that.”

She didn’t move. “And if I don’t?”

He glanced over his shoulder. “Then you’ll find out what she did the night she disobeyed me.”

Lumipas ang isang linggo nang walang katahimikang pumasok sa utak ni Isabella. Batid niyang sikreto pa rin siyang minamatyagan ni Sergio kaya nagdahan-dahan na siya sa kanyang mga kilos.

Mula nang gabing iyon sa Red Room, hindi na siya kinausap ni Sergio. Umalis ito bago sumikat ang araw, bumabalik lamang pagkalalim ng gabi, at laging nakasara ang pinto ng opisina.

Kaya nagsimula si Isabella sa sarili niyang misyon.

Kung ayaw ni Sergio magsabi ng totoo, siya mismo ang hahanap nito.

Nagsimula siya sa pinakasimpleng bagay na kaya niyang kontrolin. Inaral niya ang schedule ng kanyang asawa, ang oras ng pagkain, pati kung paano nito gusto ang kape matapos magtanghalian. Sa paningin ng iba, siya ang larawan ng perpektong asawa—si Mrs. Medici, matikas, masunurin, at tahimik na anino sa likod ng trono ng asawa niya.

Ngunit sa likod ng magalang na ngiti, matalim siyang nakamasid. Nakikinig. Nangongolekta ng bawat piraso ng katotohanan.

“Mrs. Medici, ihahanda ko na po ba ang tray para sa tanghalian?” tanong ni Matteo, ang butler.

“Hindi na,” sabi ni Isabella, sabay abot ng tray. “Ako na ang magdadala sa kanya.”

Bitbit niya ang pilak na tray habang naglalakad sa mahabang pasilyo papunta sa opisina ni Sergio. Ito ang paraan niya para makapasok.

Pagdating niya sa pinto, narinig niya ang mga tinig sa loob. Ang mababang boses ni Sergio, at ang isa pa, mas matalim, puno ng pwersa at pangamba.

“…the investigation is closing in, Sergio. The police have new leads.”

“Let them look,” Sergio replied. “I’m sure they’ll find nothing.”

Natigilan si Isabella. Investigation?

A drawer slammed shut. “You should have destroyed everything after Dahlia—”

Biglang bumukas ang pinto kaya agad na bumaling ang tingin ng dalawang lalaki kay Isabella.

Nakatayo roon si Sergio, malamig ang ekspresyon, ang mga mata’y mabilis na tumingin mula sa mukha niya pababa sa tray na hawak niya.

“Eavesdropping, wife?”

Pilit na ngumiti si Isabella. “It’s lunch time. You skipped breakfast earlier.”

Hindi siya sumagot, tanging isang tahimik na hakbang palayo lamang, senyas para pumasok siya.

Malawak ang opisina ni Sergio. May mga estanteng punô ng librong kulay itim at kayumanggi, at sa ibabaw ng fireplace, isang larawan ng babae… may mga matang gaya ng sa kaniya. Si Dahlia.

Habang inilalapag niya ang tray, bahagyang nadampi ng daliri niya ang isang folder na may markang Rome Incident.

Sumunod ang tingin ni Sergio sa kamay niya.

“Curious again?” he said quietly.

Tinitigan niya ito nang diretso. “Ang dami mong lihim, Sergio. Baka isa diyan ang unti-unting pumapatay sa’yo.”

Bahagya siyang ngumiti at umupo sa gilid ng mesa.

“You should be careful, Isabella. Curiosity is what buried the last Mrs. Medici.”

Her pulse stuttered, but she didn’t look away.

“I’m not her,” she said.

“We’ll see,” he murmured.

Nagging malayo si Sergio sa loob ng tatlong araw. Mas lalo itong naging tahimik at malamig. Halos parang makina ang bawat kilos niya. Maingat, walang emosyon, at walang bahid ng dating lambing. Para bang may pader na itinayo sa pagitan nila na hindi niya kayang tawirin.

Mag-isa rin itong kumakain. Nagtatrabaho sa likod ng saradong pinto. And every time Isabella passed by his office, she could feel his eyes on her from the other side of the door. Unseen, but burning.

Kaya ipinagpatuloy niya ang kanyang tahimik na papel. Ang masunuring asawa at ang mapagmatyag na anino. Ngunit sa likod ng mga ngiti, may lihim siyang tinatahi.

Ang folder na nakita niya noon na may nakalagay na Rome Incident ay hindi na siya tinigilan sa pag iisip.

Tuwing gabi, kapag tulog na si Sergio ay bumababa siya sa library. Binubuksan ang mga lumang drawer, mga kahong tinakpan ng alikabok ng mga taon. Hanggang sa isang gabi, natagpuan niya ang isang nakatagong lagusan sa ilalim ng mahogany shelf.

Isang manipis na sobre. May tatak ng mga inisyal ni Dahlia M.

Nanginginig ang mga kamay ni Isabella nang buksan niya ito at tumambad sa kanya ang isang lumang litrato.

Si Dahlia na nakatayo sa harap ng isang gusaling luma sa Rome. Sa tabi niya ay isang lalaking may matalim na mga mata… at isang ngiting pamilyar. Sa gilid nito ay may pangalang nakasulat.

Luca Santoro.