Chapter 3

Bago pa makapagtanong si Isabella, umalingawngaw sa hangin ang mga yabag ni Sergio. Mabilis na naglaho ang kasambahay, parang hindi kailanman nandoon. Huminto ito ilang talampakan ang layo nang may malamig na ekspresyon.

“You shouldn’t wander alone in this part of the house.”

“Naglalakad-lakad lang ako,” sagot niya, pinipilit panatilihing matatag ang tinig. “Hanggang sa makita ko siya.”

Sumulyap si Sergio sa larawan, saka muling ibinalik ang tingin kay Isabella.

“Dahlia,” he said simply. “My late wife.”

Nanikip ang lalamunan ni Isabella. “Mahal mo siya.”

“She died,” he said flatly. “That’s all that matters now.”

Mas masakit iyon kaysa sa inaasahan niya.

“Sa palagay mo ba gano’n din ang anak mo?” tanong niya bago pa man niya mapigilan ang sarili.

Napahinto si Sergio. “Paano mo—”

“Narinig kong binanggit ng isa sa mga tauhan ang pangalan niya. Her name’s Indigo. Hindi pa niya alam ang tungkol sa akin, hindi ba?”

Bahagyang nag igting ang panga ni Sergio. Sa unang pagkakataon, bahagyang gumuho ang maskara nito—may aninong hindi niya inaasahan: takot, o marahil pagkakasala.

“She’s six,” he said quietly. “She’s been through enough.”

“And I’m supposed to pretend none of this exists?” Isabella shot back. “The wife you lost, the child you hide, the deals my father forced between you—where do I fit in, Sergio?”

Mabilis itong lumapit sa kanya, halos magdikit na ang kanilang hininga.

“You fit exactly where I put you, Bella. Don’t mistake this marriage for a choice. It’s a treaty—one your father signed in blood long before you ran.”

Napasinghap si Isabella.

“Kung gano’n… ano ako sa’yo?”

Tinitigan siya nito, matalim na parang talim ng kutsilyo. “Patunay na nababayaran ang mga utang.”

Dumaan ito sa tabi niya, iniwan ang samyo ng mamahaling pabango at mga lihim. Nakatitig si Isabella sa papalayong anino, mabilis ang tibok ng puso, habang ang sarili niyang repleksyon sa makinang na marmol ay unti-unting naglabo.

Sa likuran niya, tila tahimik na nagmamasid ang larawan ni Dahlia Moretti.

Nagtungo si Isabella sa Medici garden kung saan may iba’t ibang mga bulaklak ang nakatanim upang makahinga at upang makalayo kay Sergio at sa mga dingding na wari’y laging nakikinig. At the center stood a small marble fountain, the water whispering quietly against the stone.

Ngunit hindi siya nag-iisa.

May batang babae na nakaupo sa gilid ng fountain, nakalaylay ang mga binti, mahina ang pag-awit sa sarili.

Ang maiitim nitong kulot na buhok ay bumabalot sa isang mukhang napakabata para sa ganoong katahimikan. Nang mapansin siy ay hindi ito tumabo. Tumingin lamang ito sa kanya na may kalmadong kuryosidad sa mga mata.

“You must be Indigo,” Isabella said gently.

The girl nodded. “You’re the lady from the pictures.”

“Pictures?”

Itinuro ni Indigo ang mansyon. “May bago si Papa sa opisina niya. Suot mo ‘yung puting damit.”

May dumaan na kilabot sa katawan ni Isabella. “Nakita mo na ba ‘yon?”

Kumindat lang ang bata, iginuhit ang daliri sa tubig. “Sabi ni Papa, espesyal ka raw. Pero sabi ni lola, ang mga espesyal na bagay, hindi daw nagtatagal dito.”

Nanatiling nakabitin ang mga salita sa pagitan nila—marupok ngunit matalim.

Lumuhod si Isabella sa tabi ng bata. “Ang lola mo, dito rin ba siya nakatira?”

Mabilis na sumulyap si Indigo sa bahay. “Dati. Hanggang sa magalit si Papa.”

“Magalit? Dahil saan?”

Bumaba ang boses ng bata sa halos pabulong. “Dahil kay Mama.”

Bumilis ang tibok ng puso ni Isabella. “Bakit, baby? Ano tungkol sa mama mo?”

Itinaas ni Indigo ang tingin, at sa kanyang murang mukha ay may titig na masyadong matatag para sa isang bata.

“Hindi umalis si Mama. Nandito pa rin siya.”

Bago pa man makapagtanong si Isabella, umalingawngaw ang mga yabag sa landas. Lumitaw ang anino ni Sergio.

“Indigo,” he said softly, “time for your studies.” 

Tumayo ang bata at tumakbo palapit saka niyakap ang binti ng ama. Ipinatong ni Sergio ang kamay sa ulo ng anak, ngunit hindi inalis ang titig kay Isabella.

“She’s beautiful,” Isabella said quietly.

“She has her mother’s eyes,” he replied, his tone unreadable. “You shouldn’t be out here alone, Bella. These gardens are easy to get lost in.”

Tumingin si Indigo sa kanilang dalawa, tila nararamdaman ang hindi nasasabi.

“Papa, puwede ba siyang sumama sa atin sa hapunan?”

Bahagyang ngumiti si Sergio. “Kung gugustuhin niya.”

Habang naglalakad silang pabalik sa bahay, sumulyap si Isabella muli sa fountain. Kumikislap ang tubig sa papalubog na araw, at sa isang tibok ng puso, parang may kumilos sa ilalim—isang kislap ng pilak, isang aninong agad na naglaho.

Marahil imahinasyon lang niya iyon.

Matapos ang tahimik na hapunang iyon ay muling naglakad-lakad si Isabella sa mansion na para bang may hinahanap siyang kung ano. Hindi pa rin naalis sa isip niya ang mga sinabi ni Indigo kanina lamang.

“Hindi umalis si Mama. Nandito pa rin siya.”

Isang mahabang pasilyo ang bumungad sa kanya. Nakasara ang mga bintana, malamig ang hangin, at tila humihinga ang dilim. Sa dulo, may isang pinto na matibay na roble, nakakandado, ang tansong hawakan ay kupas na sa tagal ng panahon. May bakas sa gilid ng frame, parang may minsang nagtangkang buksan ito nang pilit.

Sinubukan niyang pihitin ang hawakan, ngunit hindi gumalaw iyon.

Nang idikit niya ang tainga sa pinto, may narinig siyang mahina na halos pabulong. Isang kaluskos ng bakal, o marahil hangin na dumadaan sa mga siwang. O baka, naisip niya, may iba pa.

“Mrs. Medici?”

Halos mapaatras siya sa gulat. Si Matteo iyon, isa sa matatandang tagapangalaga ng bahay. Maputla ito, at mabilis ang mga mata mula sa nakasarang pinto, pabalik sa kanya.

“Hindi kayo dapat nandito,” mahina nitong sabi. “Ayaw ni Mr. Medici na may lumalapit sa bahaging ito ng bahay.”

“Bakit? Anong meron dito?” tanong ni Isabella.

Nag-alinlangan si Matteo.

“Silid ito ni Madame Dahlia. Pagkatapos niyang… pagkatapos ng aksidente, ipinasara ito ni Mr. Medici. Wala nang pumasok mula noon.”

“Aksidente?” mariin niyang tanong.

Lumingon si Matteo sa malayo. “’Yun lang ang sinabi sa lahat.”

Bago pa siya makapagtanong muli, may umalingawngaw na mga yabag sa dulo ng pasilyo. Mabilis na yumuko si Matteo at naglaho pababa sa hagdanan. Humarap si Isabella sa tunog, ngunit huli na.

Naroon na si Sergio.

Hindi ito agad nagsalita. Dumulas ang tingin nito mula sa kamay niyang nakahawak sa seradura, hanggang sa kanyang mukha, at sa pagkakataong iyon, wala na ang karaniwang katahimikan sa anyo nito.

“What are you doing here, Isabella?”

She forced herself to meet his eyes. “You said this house was mine too. I’m just trying to understand what I married into.”

Sergio’s jaw tightened. “You don’t open doors that were meant to stay closed.”