Chapter 2

Nang makarating sila sa De Rivera estate, tila bumigat ang lahat, ang marmol na sahig, ang katahimikan, pati na rin ang hangin. Naghihintay ang kanyang ama sa paanan ng engrandeng hagdanan, matigas ang mukha na parang bato.

“Where have you been?” he demanded.

Hindi makapagsalita si Isabella. Nabaon ang kanyang tinig sa pagitan ng takot at matinding pagod.

“Tomorrow, you’re marrying Sergio Medici,” he said coldly. “This scandal ends here. No more running, Isabella.”

Halos manlambot ang kanyang mga tuhod. Sergio Medici. Wala namang ibig sabihin sa kanya ang pangalang iyon, ngunit ang bigat at katiyakan sa tinig ng kanyang ama ay nagsabi ng lahat.

Isa siyang De Rivera. At ang mga De Rivera, wala silang karapatang pumipili kung sino ang mamahalin nila.

Masyadong maagang dumating ang sumunod na umaga.

Ang repleksyon niya sa salamin ay tila isang estranghero—maputla, may mga matang walang sigla, binalot ng puting puntas at mga kasinungalingan. Habang nagsimulang tumunog ang mga kampana ng kasal, unti-unting humigpit ang kanyang dibdib hanggang sa masaktan ang bawat paghinga.

Every step down the aisle was a betrayal of the girl she used to be.

Then she saw the groom. Nakatayo sa harap ng altar, matalim ang tindig sa kanyang itim na amerikana, at ang ekspresyon ay hindi mabasa.

Tumigil ang tibok ng kanyang puso.

It was him. Ang lalaking mula sa Red Room. Ang estrangherong yumakap sa kanya, bumulong ng kanyang pangalan na parang isang lihim, at ngayon, naghihintay upang angkinin siya sa harap ng buong mundo.

Tumingin ito sa kanya, at sa katahimikan, may dumaan sa pagitan nila, pagkakakilanlan, hindi paniniwala, at isang bagay na mas madilim pa roon.

Bahagyang kumurba ang mga labi nito.

“Found you, Bella.”

At noon niya lamang napagtanto na huli na ang lahat. Hindi na siya makakatakas. Muli lamang siyang tumakbo pabalik sa mga bisig ng lalaking ito.

The church was beautiful in a cold, merciless way, high ceilings, marble floors, the faint scent of lilies mixing with incense and pretense.

Nanginginig ang mga kamay ni Isabella sa ilalim ng belo. Bawat hakbang papunta sa altar ay tila paglalakad patungo sa isang kulungan.

Naghihintay si Sergio Medici. Isang lalaking sagisag ng kapangyarihang kaya siyang bilhin sa kanyang ama. Malapad ang balikat nito, kalmado, at may tindig na hindi nangangailangan ng salita para mag-utos. Tanging ang kanyang mga mata lamang ang nagtaksil sa kanya. Yaong parehong mga matang minsan nang tumitig sa kanya sa ilalim ng pulang liwanag.

Nang magtagpo ang kanilang mga paningin, sumagi sa pagitan nila ang multo ng gabing iyon—ang hininga niya sa balat nito, at ang tinig nitong tumatawag sa kanya ng Bella.

Nagsimulang magsalita ang pari.

“Do you, Isabella De Rivera, take this man—”

“I… do.” Her voice faltered. It sounded like surrender.

Pagdating sa kanyang pagkakataon, mababa at mariin ang naging sagot ni Sergio.

“I do.” His words were soft, but they carried the weight of a promise and a warning.

Hinawakan niya ang kamay nito, at marahang isinuot ang singsing sa kanyang daliri. Matatag ang haplos, mainit, at labis na pamilyar.

“You should’ve stayed in the Red Room,” bulong nito sa kanya nang makalapit siya.

Nabaluktot ang kanyang sikmura. “Alam mo kung sino ako?”

Bahagyang ngumiti si Sergio. “From the moment you lied about wanting to forget.”

Bago pa siya makagalaw, muli nang nagsalita ang pari.

“You may now kiss the bride.”

Umandar ang mundo na parang umiikot. Itinaas ni Sergio ang kanyang belo, at ang titig nito ay tila tumatagos sa kaluluwa niya. Maikli ang halik, ngunit nag-iwan ng matinding alab—hindi lambing, kundi pag-angkin, isang pampublikong marka ng pag-aari na binalot sa anyo ng pag-ibig.

Sumunod ang palakpakan at nagsimulang magkislapan ang mga kamera. Nang dumako ang tingin ni Isabella sa kanyang ama, nakita niya itong ngumiti nang malawak. Bagay na nagpakirot ng puso niya.

Maya-maya, sa bulwagan ng resepsyon, muli siyang natagpuan sa tabi ni Sergio. Lahat ng panauhin ay gustong masilayan ang bagong Mrs. Medici. Nakapatong ang kamay ni Isabella sa kanyang likod—banayad sa harap ng mga tao, ngunit sapat ang diin upang ipaalam sa kanya na hindi siya makakatakas.

“Bakit ako?” mahinang bulong ni Isabella nang sila na lamang ang naiwan sa balkonahe. “Out of everyone my father could sell me to—why you?”

Tumingin ito sa mga city light. “Because he owed me something. And because I wanted you.”

“Gusto mo ako?” may pait sa kanyang tinig. “Ni hindi mo nga ako kilala.”

Humarap ito sa kanya, madilim ang mga mata, hindi galit ngunit mabigat. “Akala mo ba hindi? Alam ko ang mga utang ng ama mo, ang mga sikreto mo, pati ang dahilan kung bakit ka tumakas. You wanted freedom, Bella. I’m the price of it.”

Bumilis ang tibok ng puso ni Isabella.

“Kung gano’n… ano’ng balak mong gawin sa akin?”

Lumapit ito sa kanya. “Keep you safe… if you don’t give me a reason not to.”

—

The Medici estate was a fortress of glass and silence.

Mula sa labas, mistulang obra maestra ang lugar. Mga marmol na pasilyo, maayos na hardin, at tanawin ng baybayin ng lugar na kumikislap sa ilalim ng araw. Ngunit sa loob, parang museo ng mga lihim.

Wala pa man siya roon nang isang linggo, ngunit bawat pasilyo ay tila may mga bulong na hindi niya dapat marinig. Mga tauhang tumitigil sa pag-uusap kapag dumarating siya. Mga pintuang nakasara. Isang tawag sa telepono na agad pinutol nang siya’y lumitaw.

And then there was her.

Ang larawan ay nakasabit sa kanlurang pasilyo—isang maringal na babae sa itim na bestida, nakatayo sa tabi ni Sergio, kapwa sila nakangiti sa kung anong bagay na hindi nakikita.

Huminto si Isabella sa harap nito, humihigpit ang kanyang dibdib.

The plaque below read simply: Dahlia Moretti-Medici, 1988–2020.

“Ang ganda niya di ba?” Isang tinig ang narinig ni Isabella mula sa likuran.

Paglingon niya, nakita niya ang isa sa mga kasambahay na may malaking mga mata, para bang napasabi na siya ng higit sa dapat.

“Who is she?” mahinang tanong ni Isabella.

“Ang asawa niya,” bulong ng babae. “Bago ka dumating.”

Umalingawngaw ang mga salitang iyon sa buong pasilyo.