Chapter 1

Akira's POV

"'Wag ka ngang maingay maririnig ka ng mga bata,"rinig kong sabi ni Papa kay Mama. Nasa kwarto silang dalawa and I am in my room too pero 'di nila alam na nandito ako. Maririnig ko talaga sila kahit pa hinaan nila boses nila kasi kahoy lang naman 'yung pader ng kwarto namin, eh. 

It's sunday and wala akong trabaho ngayon kaya I grabbed the chance para mag-aral and I was here listening to them namomombrela sa bayarin. Mama never asked money from me kasi raw para na 'yun sa pag-aaral ko tsaka ako rin nagbibigay sa mga kapatid ko. Hindi naman kasi malaki sweldo ko kasi 'di naman ako full time. Gusto ko ako nalang magbayad pero walang wala ako as of the moment. It pains me to hear them talking about our financial problem all the time. 

Papa stopped working ever since he got stroke for almost 2 years tsaka 'yung mama ko is taga luto lang sa iyang karenderya. Life is hard for all of us. Lima kaming magkakapatid and 'yung ate ko ayun sumama sa lalaki niya at hindi na nagpaparamdam sa amin since last year. She was supposed to graduate this year pero ewan ko kung ano nangyari sa kanya ever since she got a boyfriend. Hindi namin siya macontact, we don't even know her whereabouts.

I was kind of mad on her kasi iniwan niya ako mag-isa. We promised to each other na kami tutupad sa pangarap ng mga magulang namin at the same time tuparin pangarap namin para sa isa't isa. But she isn't here, she wasted the time she spend on school for a guy. 

Pero wala na akong magagawa. I just need to focus on myself and on my family right now. They need me kahit minsan nakakapagod na. 

"Ate, mayroon ka bang pera?" Tanong ni Kisha pagpasok sa kwarto ko. Akisha is the second the youngest sibling. She's on her 9th grade. She went near me.

"Bakit? May babayaran ka ba sa school?" Tanong ko. Obvious naman gaga ka!

"Oo, project namin. Manghihingi sana ako kay Mama kaso nag-aaway na naman sila ni Papa." Sabi niya nang mahina. I sadly looked at her. My siblings don't deserved this.

"Magkano ba?" Tanong sabay kuha ng wallet ko. 

"200 kahit bawasan mo nalang allowance ko next week, Ate." Sabi niya. I gave her 200 and her allowance too. She insisted na bawasan nalang daw 'yun pero pinilit ko siya na mayron pa ako rito para sa allowance ko rin tsaka kay Ayanna. 

- 

It's already 8 PM when I went outside my room. Nakatulog ako ng mahaba kanina. Tinignan ko 'yung tatlong kapatid ko na may sariling ginagawa samantalang si Papa pinapanood lang sila habang naka wheel chair. 

"Pa, kumain na ba kayo?" Tanong ko kasi wala akong nakitang pagkain sa lamesa. Tumingin si Papa sa akin. 

"Hindi pa, wala pa Mama mo," sagot niya. Bumalik ako sa kwarto para tawagan si Mama. It's already 8 PM and wala pa kaming pagkain. 

"Ma, asan ka? Bumili ka ba ng ulam?" Bungad ko agad pagkasagot niya ng tawag. Maingay 'yung background and ewan ko kung nasaan siya.

"Bumili ka muna, Ki kahit sardinas nalang. Uuwi rin ako." Sagot niya lang. I was about to asked kung nasaan siya para puntahan ko kaya lang binaba niya na. I went outside with my wallet para bumili ng ulam namin. 

"Aya, magsaing ka muna bibili lang ako ulam." Bilin ko sa kapatid ko bago lumabas. Nilakad ko lang 'yung karenderya na alam kung bukas pa ngayon. Medyo malayo layo, but thank God maraming tao sa labas kahit ganitong oras, especially mga bata. 

"Nay, pabili po isang serve ng pinakbet tsaka tatlo nitong fried chicken." Sabi ko. I know the owner since kapag sarado 'yung karenderya na malapit sa amin dito ako bumibili 'yun nga lang mas mahal dito. Iba rin kasi ito na karenderya kasi maypagka sosyal. 

"Wait lang, Ineng ha naiihi na talaga ako." Sabi niya kaya tumango ako. I was just standing there when someone came and to my surprised it was Atlas. S***a, ano ginagawa nito rito? Ah, kumakain maybe?

"Yes, what's your order, Miss?" He asked. Tinaasan ko siya ng kilay kasi naman nagjojoke ba siya? I didn't expect to see him here ha. At tsaka ba't siya nandito? 

"Ano nga ulit bibilhin mo?" Tinagalog lang niya. He laughed when I looked at him, confused. Grabe hindi siya nababagay dito. He looked so gwapo with his white statement shirt plus khaki short na alam kung mahal lahat. And God the smell. It smells so expensive. "Seryoso nga ako pinabantay."

"Weh, 'di nga?" Ay wow 'yung sagot mo  teh parang close kayo, ah? "I mean not too sound feeling close ah pero ba't ka nandito?"

"To visit the owner. She was my yaya. Hope that answered your question. So, now ano bibilhin mo, Miss?" Ay gago gwapo naman talaga na tindero oh. Sana lagi siya rito para naman ma inspire ako lagi bumili ng ulam. At ba't miss? Di ba pwede name ko mas maganda 'yun ah. Pero kahiya pa rin bumili ng ulam ng ganitong oras tapos crush mo pa nagbigay. I think busog na ako.

"Ah, 1 serve of pinakbet and 3 fried chicken." Sabi ko sabay abot ng 150. He said noted tsaka niya nilagay sa plastic 'yung binili ko. I was just observing at him the whole time and mukhang sanay siya. Lagi ba siya rito? Ba't ngayon ko lang nakita? Or maybe tuwing sunday lang siya rito? Ewan ba't ba ako kuryos? 

"120 lahat and here's your change, Miss." Sabi niya sabay bigay ng sukli tsaka binili ko he even smiled. I mean palangiti naman talaga siya pag hindi kaharap 'yung libro niya, eh. I know kasi lagi lang ako nakatitig sa grupo nila pag walang ginagawa. 

I am proud na crush ko talaga siya eh kasi rin naman sobrang dreamy kaya niya although I don't know him personally pero iba kasi dating niya sa akin, eh. It's a harmless feelings naman kasi I know hindi ako aamin sa kanya at hindi rin ako magugustuhan niyan. Happy crush lang parang nung sa high school ganun. 

"Thank you!" Sabi ko bago tumalikod. Gago ngayon ko lang na realized suot ko. S***a, badtrip nga naman oh pajama na frozen ang tanga. I just hope he left na after I turned my back pero hindi eh kasi he called me.

"Akira," He called and that made me nervouse because it's my first time hearing him says my name. I mean 'di kami close kaya 'di na katakataka na hindi niya talaga ako tatawagin sa pangalan ko since we just interact sa cafe pag bibili siya and I know alam niya naman name ko through Finn. 

But hearing his voice saying my names feels like heaven. Ang ganda pakinggan pag siya tumawag. Lord kasi, first time ko nga nagka crush dun pa sa out of my league.

"Y-yes?" Sagot ko kahit na gusto ko nang tumakbo kasi kita niya na pajama ko. S***a, eat me lupa.

"Uh, hindi ba delikado sa dadaanan mo? I mean it's already dark and you're alone." I know he's just concerned for me because I am a girl. Kung sana 'di siya out of my league iisipin ko rin na crush niya ako pero 'di eh mabait lang talaga siya.

I smiled at him para sabihin na okay lang, "okay lang sanay na naman ako and marami pang tao sa daan."

"Oh, okay. Ingat ka." Sabi niya, tumango ako at tumalikod na. Wala pa ako sa kalahating daan ng may tumawag. It was him again. Anong trip nito? My gosh.

"Akira, wait." He called me again. I faced him.

"Bakit?" Tanong ko. Malapit na siya sa harap ko kaya tumigil siya.

"Sabayan na kita." Nagulat ako dun. S***a, why? Ano ba sasabayan daw ako ng crush ko.

"Bakit naman? Okay lang ako," sabi ko sabay tumawa para maibsan 'yung kaba. No, it's not because takot ako sa kanya, but because kinikilig ako, eh. For almost 2 months na katititig sa kanya at pagkakausap lang kapag bibili siya sa wakas nakausap ko na rin siya na iba 'yung dahilan. 

"Nah, I'm not comfortable of letting you walk alone in this alley." Sagot niya. Ewan ba't ito biglang naging ganito. Ever since nakasakay ako sa kotse niya nung dinaan nila ako sa bahay he became more approachable 'yun nga lang dun lang sa cafe. 

"Okay lang talaga, you don't have to worry. " Sabi ko kasi kahit gustuhin ko man samahan niya ako dahil na rin takot ako pero nakakahiya pa rin no? At tsaka ang awkward kaya pag tahimik lang eh kasi 'di kami close kaya walang machichika.

"No, it's not fine. Tara na baka mapanis na 'yang ulam mo." Sabi niya. Sinimangutan ko siya as if naman makikita niya. Lumakad nalang ako kasi wala na akong nagawa since nauna siya. 

He was just silinced and I was too but I felt the security walking in this dark street with him. It just so sad you can't go outside without worrying about your safetiness. Kasi there will always be that thought na baka biglang ka nalang hablutin sa tabi tabi riyan and you can't even stop other people to worry about you kasi they knows the danger outside, especially for the girls and women.

Kailan kaya dadating 'yung araw na lahat ng babae makakagala ng gabi ng walang iniisip na kapahamakan. I don't think it would happen, though. 

Nakarating kami sa bahay kaya I faced him. Isang poste lang ang mayroon dito at kahit ganun kitang kita ko pa rin kagwapuhan niya. Ang ganda talaga ng mata. I was looking at his eyes while his fixed on the back of me. Nagulat nalang ako nang mapatingin siya sa akin kaya napaiwas ako ng tingin. Girl, baka nahalata ka na talaga niya na lagi mo siyang tinititigan, ah.

"Thank you sa pagsama." Sabi ko. He nodded. 

"You're welcome! Mauna na ako." Sabi niya. Nakakahiya pala na need niya pang bumalik doon nang naglalakad. Shunga ka talaga girl ba't ka kasi pumayag. Gusto mo lang makasama, eh. 

"Sige, ingat ka! And thank you ulit. Sorry rin sa abala." Sabi ko. Nagsorry pa nga si gaga.

"Nah, it's fine. Pasok ka na mapapanis na talaga 'yan." Sabi niya sabay tawa. Napangiti nalang ako. Sobrang tahimik ng paligid kaya sobrang rinig na rinig ko 'yung maliit na tawa niya. Oh to spend a night with him. Luh, crush lang 'di ba? Nevermind, gutom na 'yung mga alaga ko. 

We bid our goodbyes. Pumasok na ako sa loob at nakitang wala pa rin si Mama. Nakatulog na rin si Axel. Our youngest. Wala na rin si Papa sa sala. He's probably inside his room. 

"Ayanna, kumain na kayo tawagin niyo rin si Papa." Sabi ko sabay bigay ng ulam kay Aya. Pumunta ako sa sofa kung saan nakahiga 'yung kapatid ko.

"Chiro, gising na kakain na tayo." Sabi ko sabay yugyog sa kanya. Ngunit kahit anong sabi ko sa kanya na gumising siya ayaw niya talaga. Kaya hinayaan ko nalang at dinala siya sa kwarto nina papa kung saan ko naabutan si papa nakatulala. Nilagay ko si Axel sa kama.

"Pa, kain na tayo." Sabi ko. He looked at me. He looked so sad at alam ko maraming rason 'yan. 

"Mauna ka na anak, hihintayin ko nalang Mama mo." Sagot lang niya. He's determined kaya hinayaan ko nalang. I went to my room nalang, hindi rin naman ako gutom tsaka alam ko gigising si Axel mamaya para kumain. 

I checked my social media account kahit na alam kung wala naman akong dadatnan kasi 'di naman ako active rito, eh. But today I opened my twitter account para magtweet sa nangyari today. 

celeste @akiralopez613

Oh, what a good ni*ht, i*?

And I also opened my i*******m account to watched stories from my mutuals. They're living their best life. Some even went to a party tonight and some went to shopping earlier. I won't deny that I am kind of jealous because I can't experience all of that.

I stopped nang marating ko story ni Finn. It's a clip of Atlas cooking and dun sa Mila's karenderya. He was cooking a pinakbet 'yun yung narinig ko kay Finn. So... He was the one who cooked it? Napabangon agad ako para kumain. Ba't ba curious lang ako sa luto niya. 

Tapos na kumain sila Ayanna. Pagkalabas ko madilim na kahit ilang minuto palang naman ako sa kwarto. Ganun pa rin wala pa si mama kaya pumunta ako sa kusina para kumain. I'm not used to eat alone pero need ko sanayan ang sarili ko dahil nagbago na buhay namin, eh. Wala na 'yung lagi kong kasabay sa lahat. And we aren't the family who used to eat together kahit na ulam namin ay dried fish. After I ate. Natulog na ako para maaga magising bukas kasi may pasok na naman. And hindi ko alam kung anong oras nakauwi si mama.