ตอนที่ 7 สุดท้ายก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

พอเห็นว่าคนตัวเล็กในอ้อมกอดได้หลับไปแล้ว คินก็ช้อนร่างเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิงอย่างแผ่วเบา กล้ามแขนแข็งแรงโอบพยุงเธอราวกับกลัวว่าหากแรงเกินไปเธอจะเจ็บ เขาก้าวเดินช้า ๆ พาเธอมาวางลงบนเตียงนุ่ม

เขายื่นมือไปหยิบผ้าห่มที่พับเรียบร้อยอยู่ปลายเตียง แล้วค่อย ๆ คลุมขึ้นมาจนถึงอก ปลายนิ้วสัมผัสผิวเธอเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ก้มลงจูบที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน

“เดี๋ยวจะรีบกลับมา”

คินเอ่ยเสียงต่ำแต่หนักแน่น ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องของเธออย่างไม่เร่งรีบ แต่แววตากลับมีแววครุ่นคิด

ร่างสูงกำลังจะกลับไปห้องของตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุด เนื่องจากเย็นนี้มีนัดกินข้าวกับละอองฝนพี่สาวของคนที่กำลังหลับ ซึ่งเป็นนัดที่ผู้ใหญ่จัดการให้ และเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ แม้ใจลึก ๆ จะไม่อยากไปก็ตาม

“คินลูก มาทำอะไรที่นี่”

ในระหว่างที่คินกำลังก้าวเดินออกจากตึก เสียงหวานแต่ทรงอำนาจของใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นจากด้านข้าง

ขาของเขาที่กำลังเดินก็ชะงักทันที ชายหนุ่มก็หันไปตามเสียง ก่อนจะเห็นคุณน้าลีลาวดีแม่ของละอองฟองที่กำลังเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า แววตาคมของท่านมองมาที่เขาอย่างจับสังเกต

“.....” คินรีบยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม “สวัสดีครับคุณน้า”

“เรามาทำอะไรที่นี่ลูก” เสียงของเธอฟังดูปกติ แต่คินก็สัมผัสได้ถึงความอยากรู้อยู่ลึก ๆ

“ผมมาหาเพื่อนครับ”

เขาเลือกเอ่ยตอบโกหกอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าให้พูดความจริง มันก็ไม่สามารถพูดออกไปได้

“เพื่อนเราพักที่นี่เหรอ เพื่อนคนไหน” เธอถามต่อ

“ไอ้เสือครับ แต่ไม่ใช่ห้องของมันหรอก แฟนมันอยู่ที่นี่ มันเลยมาอยู่กับแฟน” เขาตอบพลางเก็บสีหน้าให้เรียบที่สุด

“อ๋อ” คุณน้าลีลาวดีพยักหน้าเบา ๆ แต่สายตายังคงจับจ้องเหมือนกำลังอ่านความคิดเขา

“แล้วนี่คุณน้ามาทำอะไรที่นี่ครับ” คินถามกลับเพื่อเบี่ยงประเด็น

“น้ามาหาลูกสาวคนเล็กน่ะ โทรหาตั้งแต่เช้าก็ไม่ยอมรับสาย น้าเลยมาดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงเธอมีแววห่วงใย แต่ก็ปนความไม่พอใจอยู่บางส่วน “เย็นนี้คงไม่ลืมนัดกับลูกสาวอาใช่ไหม”

“ไม่ได้ลืมครับ ผมกำลังจะกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง” เขาเอ่ยตอบสั้น ๆ แต่ชัดเจน

“อ๋อ งั้นอาไม่กวนแล้ว รีบไปเตรียมตัวเถอะ”

“ครับ” คินยกมือไหว้อีกครั้งเพื่อเอ่ยลา ก่อนจะหมุนตัวเดินออก มา ก้าวยาวและเร่งจังหวะมากขึ้น เพื่อไปยังลานจอดรถราวกับอยากออกห่างจากสายตาของผู้ใหญ่ที่สามารถอ่านเขาได้ทะลุใจ

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นกลางความเงียบงัน ทำให้ละอองฟองที่เพิ่งหลับไปได้ไม่นานสะดุ้งตื่น หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะตั้งแต่ย้ายมาอยู่ห้องนี้ ก็แทบไม่มีใครมาหา นอกจากพี่คินเพียง

คนเดียว

“ใครมานะ”

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เธอรีบลุกจากเตียง เดินออกมาหน้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยุดที่ประตูแล้วส่องผ่านตาแมวออก ไป สิ่งที่เห็นทำให้หัวใจเธอสั่นระรัว เพราะตอนนี้แม่ของเธอกำลังยืนกอด อกอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่อีกฝั่งของประตู

ละอองฟองรีบเช็กเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะสูดหายใจให้เต็มปอด หลังจากนั้นก็ยื่นมือไปเปิดประตู

“สวัสดีค่ะคุณแม่”

เธอยกมือไหว้อย่างนอบน้อม แต่แทนที่จะได้รับรอยยิ้มตอบกลับ กลับเป็นใบหน้าที่ชักสีหน้าไม่พอใจ และก้าวแทรกเข้ามาในห้องโดยไม่รอคำเชิญ

“.....” หญิงสาวเห็นแบบนั้นก็รีบเดินตามเข้ามาในห้องติด ๆ

“ฉันโทรหาทำไมไม่รับสาย” เสียงของแม่เย็นชาและกดดัน

“พอดีหนูทำโทรศัพท์ตก มันเปิดไม่ติดค่ะ”

“แล้วทำไมไม่ไปซื้อเครื่องใหม่ รู้ไหมว่าฉันโทรหาเป็นร้อยสายแต่เธอไม่ยอมรับเลยสักครั้ง มันน่ารำคาญขนาดไหน”

“ขอโทษค่ะแม่ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจะไปซื้อเครื่องใหม่”

“.....” แม่เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนเหมือนออกคำสั่ง “อีกสักพักจะมีคนเอาชุดเข้ามาให้ เปลี่ยนชุดแล้วลงไปรอรถที่หน้าคอนโดฯ ฉันให้คนรถมารอไปส่งที่โรงแรม XX”

“ไปทำไมคะ” ละอองฟองขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“คุณพอลต้องการกินข้าวกับเธอ”

“พอลไหนคะ”

“อย่าถามมาก ฉันสั่งอะไรก็ทำไป” น้ำเสียงนั้นไม่มีที่ว่างให้ต่อรองเลยสักนิด

“แม่คะ เขาเป็นใครเหรอ”

“.....” คุณหญิงลีลาวดีถอนหายใจอย่างรำคาญ “เป็นคนที่พ่อเธอต้องการร่วมงานด้วย เขาสนใจเธอ เลยอยากกินข้าวด้วย”

หัวใจของละอองฟองเริ่มร่วงวูบ เธอรู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ตัวเองอยากเจออีก

“หนูไม่อยากไปค่ะแม่ หนูขอไม่ไปนะ” เธอพูดจากใจจริง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อกับแม่ส่งเธอไปกินข้าวกับพวกหุ้นส่วน หรือคนที่ท่านอยากร่วมงานด้วย แต่มันเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ โดยส่วนใหญ่ที่เคยเจอจะเป็นผู้ชายวัยเดียวกับพ่อ พวกคนแก่ที่ชอบมองเธอด้วยสายตาล่วงเกิน ทำให้เธอรู้สึกทั้งขยะแขยงและกลัว

“แกมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ ฉันสั่งอะไรก็ต้องทำ” เสียงของแม่เริ่มแข็งกร้าว

“แม่คะ”

“.....”

“นี่เอาไปอ่าน เวลาเขาถามอะไรจะได้ตอบได้” แม่โยนซองเอกสารมาวางลงบนโต๊ะ “ถ้าเธอทำให้เขาเซ็นสัญญาได้ อยากได้อะไรก็บอก พ่อเธอยินดีที่จะซื้อให้ทุกอย่างตามที่เธอต้องการเลย”

“หนูไม่อยากได้อะไร ไม่อยากไปด้วย”

เพียะ!

เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังก้อง ละอองฟองหน้าหันไปตามแรงตบ ความร้อนแล่นวาบบนผิวแก้ม น้ำตาเริ่มคลอก็ค่อย ๆ ไหลรินอาบแก้ม

“ฉันสั่งอะไรแกก็ต้องทำ”

“แม่คะ หนูเป็นลูกแม่นะ” เธอเอ่ยเสียงสั่น เหมือนกำลังร้องขอเศษเสี้ยวความเห็นใจจากผู้ให้กำเนิด

“ก็เพราะแกเป็นลูกฉันไง แกถึงต้องทำตามที่ฉันสั่ง”

คำตอบนั้นเย็นชา ไร้ซึ่งความอ่อนโยนใด ๆ ราวกับตอกย้ำว่าความเป็นแม่ลูกในบ้านนี้มีไว้เพื่อใช้เป็นเครื่องมือ ไม่ใช่สายใยรัก

“.....” ละอองฟองเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ

“อย่าไปสายนะ ถ้าแกทำให้ฉันกับพ่อขายหน้า ฉันเอาแกตายแน่”

น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบและเฉือนลึกลงในหัวใจ ละอองฟองยืนตัวแข็งราวกับถูกตรึงไว้กับพื้น ริมฝีปากสั่นไหวแต่ไม่มีเสียงใดหลุดออกมา

ความรู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นบีบคอเธอไว้ ลมหายใจเริ่มติดขัด แผ่นอกขยับขึ้นลงถี่รัว ความร้อนจากแรงตบยังคงแผดเผาแก้ม แต่กลับไม่ร้อนเท่าความรู้สึกเจ็บลึกในอก

เธอก้มหน้าลงพื้น ไม่กล้าสบตาผู้ให้กำเนิดที่ยืนอยู่ตรงหน้า เพราะทุกครั้งที่สบตา เธอจะเห็นเพียงความคาดหวังที่เต็มไปด้วยแรงบีบคั้น

ไม่มีพื้นที่ให้ตัวตนของเธอได้หายใจ

เสียงรองเท้าส้นสูงของแม่ดังกึกก้องห้อง เมื่อท่านเดินตรงไปที่ประตู ก่อนหันมามองเธอครั้งสุดท้ายด้วยสายตาที่เหมือนจะย้ำเตือนว่าอย่าขัดคำสั่ง

ประตูปิดลงอย่างแรง ทิ้งให้ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ละอองฟองทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง น้ำตาที่กลั้นไว้อย่างยากลำบากก็ไหลลงอาบแก้มทันที

เธอหลับตา แล้วสูดอากาศหายใจลึกอย่างพยายามควบคุมตัวเอง แต่หัวใจกลับสั่นระรัวด้วยทั้งความกลัวและความสิ้นหวัง เพราะรู้ดีว่าไม่ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร สุดท้ายเธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอยู่ดี

“หนูก็ลูกแม่เหมือนกัน ทำไมถึงไม่รักหนูเหมือนที่แม่รักพี่ฝนบ้าง”