ตอนที่ 6 อ้อมกอดที่อบอุ่น

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา…

“ก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิมสินะ”

ละอองฟองพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว หลังจากเรียนคาบสุดท้ายของวันนี้เสร็จ เธอก็เอ่ยลาพระเพลงเพื่อนสาวคนสนิท แล้วรีบเดินตรงไปยังที่จอดรถ

เธอเปิดประตูขึ้นนั่งบนเบาะคนขับ ก่อนจะถอนหายใจออกมาพรืดยาว มือเรียวเอื้อมไปล้วงหยิบโทรศัพท์ภายในกระเป๋าขึ้นมาเปิดเช็กกล่องข้อความราวกับยังมีความหวังลึก ๆ แต่สิ่งที่เจอกลับเป็นเพียงหน้าจอว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่การแจ้งเตือนจากคนที่เธออยากให้ส่งมามากที่สุด

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา นับตั้งแต่วันที่เขาเดินออกจากห้องเธอไป เราทั้งคู่ก็ไม่เคยพูดคุยกันอีกเลย แม้จะบังเอิญเดินสวนกันในมหาวิทยาลัย หรือเจอกันในสถานการณ์ที่เลี่ยงไม่ได้ เขาก็เลือกที่จะทำเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศ มองผ่านไปด้วยสายตาเฉยชา

และเธอก็ทำได้เพียงยอมรับมัน เพราะเราไม่ได้รักกัน เธอไม่ได้เป็นคนสำคัญของเขา เธอจึงไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น

แต่ถึงปากจะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่ในใจกลับเจ็บหน่วงราวมีบางอย่างกดทับอยู่ตลอดเวลา และทุกครั้งที่ได้อยู่เพียงลำพัง น้ำตาก็มักจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ราวกับหัวใจไม่ยอมทำตามเหตุผลที่สมองพยายามบอกเลยสักนิด

“พอ ๆ หยุดร้อง” ละอองฟองพยายามควบคุมให้ตัวเองหยุด

แต่มันก็ทำได้ยากมาก หญิงสาวจึงยื่นมือไปหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดพอลวก ๆ หลังจากนั้นก็ขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัย มุ่งตรงสู่คอนโดมิเนียมของตัวเอง

เปรี้ยง!

แต่ในขณะที่เธอกำลังนั่งรอรถติดไฟแดง เสียงฟ้าร้องกึกก้องดังขึ้นอย่างฉับพลัน ราวกับจะสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งตัวรถ ละอองฟองเผลอ

กำพวงมาลัยไว้แน่น ร่างกายเกร็งโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที ความรู้สึกตื่นตระหนกค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามา เพราะเธอเป็นคนที่กลัวเสียงฟ้าอย่างฝังลึก

ความกลัวนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะความตกใจธรรมดา แต่มันเป็นบาดแผลเก่าที่ฝังอยู่ในใจมาตั้งแต่ยังเด็ก

ในความทรงจำอันเลือนรางแต่เจ็บปวด วันนั้นฝนตกหนักจนท้องฟ้ามืดมิด เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นไม่หยุด พ่อได้ลงโทษเธอเพราะเข้าใจว่าเธอทำให้พี่สาวเกือบจมน้ำ ทั้งที่ความจริงมันเป็นเพียงอุบัติเหตุ เราไปพายเรือเล่นกัน แต่พี่สาวเธอดันลุกขึ้นเต้นจนทำให้เรือที่พายล่ม เธอพยายามอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว แต่พ่อกลับไม่ฟัง กลับขังเธอไว้ในห้องมืดเพียงลำพัง

ฟ้าร้องครั้งแล้วครั้งเล่า แสงฟ้าแลบสว่างวาบลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา เสียงฝนกระหน่ำใส่หลังคาไม่หยุด เธอตะโกนร้องไห้ขอให้พ่อเปิดประตู แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความเงียบและเสียงฟ้าผ่าที่ดังราวกับจะแหวกหัวใจให้ขาดออกเป็นเสี่ยง ๆ

คืนนั้นทั้งคืนเธอนั่งตัวสั่นกอดเข่าตัวเองอยู่มุมห้อง รอให้ฝนหยุด รอให้เสียงฟ้าสงบ แต่เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเกินกว่าที่หัวใจดวงเล็ก ๆ จะทนไหว เหตุการณ์นั้นฝังลึกจนกลายเป็นบาดแผลที่ไม่เคยจาง และตั้งแต่นั้นมาทุกครั้งที่ฟ้าร้อง หัวใจเธอก็ยังสั่นไหวเหมือนตอนนั้นไม่มีผิด

ตอนนี้ในรถท่ามกลางสี่แยก เสียงฟ้าผ่าดังอีกครั้ง ละอองฟองเผลอหลับตาแน่น พยายามสูดหายใจลึกเพื่อปลอบตัวเอง แต่ความรู้สึกหวาดกลัวก็ยังไล่ตามราวเงาดำในอดีตที่ไม่มีวันหายไป

ปี๊ด! ปี๊ด!

เสียงบีบแตรรถดังลั่นปลุกให้ละอองฟองสะดุ้งสุดตัว ร่างกายที่กำลังนั่งตัวสั่นเพราะความกลัวยิ่งเกร็งแน่นขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตกใจ ก่อนจะพบว่าไฟจราจรได้เปลี่ยนเป็นสีเขียวไปแล้ว และรถของเธอก็จอดอยู่ในตำแหน่งคันแรกที่ขวางทางทุกคันด้านหลัง

หัวใจเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ละอองฟองรีบเหยียบคันเร่งขับรถออกมาอย่างช้า ๆ แต่ความรู้สึกกลัวและความสั่นในมือยังไม่หายไปแม้แต่น้อย เธอพยายามสูดลมหายใจลึก ๆ แต่ก็เหมือนอากาศรอบตัวจะไม่พอ จึงตัดสินใจเลี้ยวจอดชิดข้างฟุตพาท

“ทำยังไงดี ไม่อยากอยู่ตรงนี้” เธอพึมพำเสียงสั่น ทั้งตัวร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ทุกวินาที เธอไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว

ไม่อยากฟังเสียงฟ้าร้องอีกแม้แต่วินาทีเดียว แต่ร่างกายก็ไม่มีแรงจะขับรถต่อให้ถึงห้อง

ปึก! ปึก!

เสียงเคาะกระจกดังขึ้นสองครั้ง ละอองฟองสะดุ้งหันไปตามเสียง และหัวใจก็เต้นแรงด้วยความตกใจปนโล่งใจเมื่อเห็นว่าเป็นคินที่อยู่ข้างรถที่เธอนั่งอยู่ โดยตัวเขาเปียกฝนเล็กน้อย สีหน้าเขายังคงเรียบนิ่งเช่นเคย ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็รีบเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูทันที

“พะ…พี่คิน” ละอองฟองเอ่ยด้วยเสียงสั่นกลัว

“กลัวใช่ไหม”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากเขา อบอุ่นและมั่นคงจนหัวใจเธอเหมือนถูกโอบกอดไว้ ความรู้สึกดีค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่ละอองฟองก็ยังคงเลือกที่จะไม่เอ่ยคำใดออกมา เพียงแค่พยักหน้ารับเบา ๆ ทั้งที่ดวงตาเริ่มเอ่อคลอด้วยน้ำตา

“ลุกขึ้นไปนั่งเบาะข้าง เดี๋ยวฉันขับให้”

เธอทำตามโดยไม่คิดอะไร ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วค่อย ๆ ก้าวข้ามมานั่งที่นั่งฝั่งข้างคนขับ ขณะที่คินลงมานั่งตำแหน่งคนขับแทน ก่อนจะถอดเสื้อช็อปของเขาออกมาคลุมตัวเธออย่างเบามือ

“ถ้ากลัวก็หลับตา เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่ห้อง”

“พะ…พี่คิน หนูขอโทษ” เสียงเธอสั่นทั้งจากความกลัวและความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

“คลุมเอาไว้” เขาตอบสั้น ๆ แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ละอองฟองดึงเสื้อช็อปคลุมหัวตัวเอง ปิดกั้นทั้งเสียงฟ้าและภาพรอบตัว ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลง ขณะที่คินเหลือบมองเธอเป็นระยะ ใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังนั่งตัวสั่นทำให้หัวใจของเขาหนักอึ้ง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นเธออยู่ในสภาพเช่นนี้ และเขาเอง

ก็ไม่อาจนับได้แล้วว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไร ทุกครั้งที่ภาพนั้นปรากฏต่อสายตา ความรู้สึกสงสารและห่วงใยก็เอ่อท่วมในใจเขาเสมอ ราวกับอยาก จะปกป้องเธอจากทุกสิ่งที่ทำให้หวาดกลัว

“ละอองฟอง”

หลังจากขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถใต้คอนโดฯของเธอ คินหันมาเรียกชื่อหญิงสาวที่ยังนั่งสั่นกลัวอยู่เบา ๆ

ละอองฟองก็ค่อย ๆ ดึงเสื้อช็อปที่คลุมหัวออก แล้วเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยสายตาไม่มั่นคง

“เป็นยังไงบ้าง” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“.....” เธอยังคงนิ่งไม่ตอบอะไรออกมา

“ทำไมไม่พูดล่ะ” เขาถามอีกครั้ง เพราะเห็นว่าเธอเพียงแค่มองเขาอย่างเงียบ ๆ

“ทำไมพี่ถึงรู้ว่าหนูอยู่ตรงนั้นคะ”

“บังเอิญขับรถผ่าน เห็นพอดีก็เลยแวะไปดู”

คินเอ่ยโกหกออกไป เพราะความจริงแล้วเขาเห็นเธอขับรถออกจากมหาวิทยาลัยตอนที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อนอยู่ที่หน้าคณะตัวเอง และเมื่อเห็นท้องฟ้าครึ้มฝนและบรรยากาศแปลก ๆ ชายหนุ่มจึงวานให้เสือเพื่อนสนิทตัวเองขับรถพามาดูเผื่อเธอจะเกิดอาการที่เคยเป็น แล้วมันก็เป็นจริงด้วยตามที่เขาคิด

“.....” ละอองฟองก้มหน้าลง น้ำเสียงอ่อนลง “งั้นก็ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาส่ง ถ้าไม่ได้พี่ หนูคงขับกลับเองไม่ได้แน่ ๆ”

“ไม่เป็นไร” เขาเอ่ยตอบกลับ

“งั้นหนูไปก่อนนะคะ ส่วนรถนี่พี่ขับกลับคอนโดฯ ไปเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจะไปเอาเอง”

“.....” คินเลิกคิ้วก่อนจะเอ่ยขึ้น “เธอจะไม่ชวนฉันขึ้นห้องเธอหรือไง”

“ตะ...แต่ว่าเราสองคนคะ... (ละอองฟอง) / ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้หมั้นกับพี่สาวเธอ ฉันก็ไม่มีพันธะอะไรทั้งนั้น (คิน)”

ละอองฟองที่ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็หยุดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา ๆ “ทำไมพี่ถึงเห็นแก่ตัวจังเลยคะ”

“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ”

คินหันกลับมาแล้วยิ้มมุมปากอย่างไม่สะทกสะท้าน พร้อมเดินสาวเท้าตรงไปยังลิฟต์

ซึ่งละอองฝนที่มองอยู่ก็รีบวิ่งตามเขามายังหน้าลิฟต์ติด ๆ “พี่คิน~!”

“หยุดพูดได้แล้วน่า” เขาตัดบทเสียงเข้ม แต่ในน้ำเสียงนั้นยังแฝงความห่วงใยอยู่

“แต่ว่าถ้าพี่ฝนจับได้”

“ฉันจะจัดการเอง ฉันจะไม่ทำให้เธอเดือดร้อนเด็ดขาด”

พอประตูลิฟต์เปิดออก ชายหนุ่มรีบยื่นมือออกมาจับมือเธอไว้แน่น ก่อนจะดึงให้เดินเข้ามาในลิฟต์ด้วยกัน

ละอองฟองก็ไม่ขัดขืน ยอมเดินตามอย่างว่าง่าย เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและมั่นใจจากสัมผัสนั้น แม้ใจจะยังมีความลังเล แต่สายตาของเขาที่ส่งมาเป็นเสมือนคำสัญญาที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น

“ขอบคุณมากนะคะ”

“เธอขอบคุณฉันมาหลายรอบแล้ว” คินพูดพลางมองเธอนิ่ง ๆ

“หนูคิดถึงพี่มากเลย”

ละอองฟองพูดก่อนจะขยับเข้าไปโอบกอดชายหนุ่มไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปจากอ้อมแขน ซึ่งอีกฝ่ายก็ยืนนิ่งให้เธอกอดโดยไม่ได้ผลักไส

“ในนี้มีกล้องนะ ไม่กลัวหรือไง” เขาเอ่ยเตือนเสียงเรียบ

“หนูรู้ว่าพี่คินไม่ยอมให้มันหลุดออกไปหรอก”

“มั่นใจอะไรขนาดนั้น ฉันอาจจะแกล้งโดยการให้คนไปปล่อยคลิปก็ได้”

“คิดถึงมากเลย”

เธอไม่ตอบคำถามเขา แต่กลับเอ่ยย้ำความรู้สึกของตัวเองแทน เพราะตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอไม่ได้กอดเขาเลยสักครั้ง เธอโหยหาอ้อมกอดอบอุ่นนี้อย่างที่สุด

“.....” คินเงียบ ไม่พูดอะไรออกมาเลย เอาแต่ก้มมองคนที่กอดตัวเองอยู่

“ทำไมไม่มาหาหนูเลยคะ แถมเวลาเจอกันก็รีบหันหน้าหนี หมางเมินกันมาก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

“ก็เธอบอกว่าไม่อยากอยู่ในความสัมพันธ์แบบที่เราเป็นกัน ฉันก็คิดว่าเธอไม่อยากเจอฉันแล้ว ฉันก็เลยไม่ให้เธอเจอไง เธอจะได้พอใจ”

“หนูขอโทษ หนูแค่น้อยใจ”

“.....” เขายังเงียบ

“หนูรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น แต่มันก็อดคิดน้อยใจไม่ได้ หนูขอโทษค่ะ”

“พอแล้ว ไม่ต้องขอโทษแล้ว ไปกัน”

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก คินก็จูงมือเธอออกไปตรงห้องพัก เขาหยิบคีย์การ์ดที่อยู่ในมือเสียบเปิดประตูอย่างเคยชิน แล้วเดินเข้าไปก่อนจะเลื่อนปิดม่านหน้าต่างให้สนิท ก่อนจะกลับมาหาละอองฟองที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์

“ยังกลัวอยู่ไหม” เขาถามเสียงเรียบ

“มะ...ไม่ได้กลัวละ...”

เปรี้ยง!

แต่หญิงสาวยังพูดไม่จบประโยค เสียงฟ้าผ่าก็ดังสนั่นจนเธอที่นั่งอยู่สะดุ้ง

คินที่มองอยู่ก็ก้าวเข้าไปกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น มือใหญ่ลูบหลังเธอเบา ๆ ราวกับจะปลอบประโลม

“ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่ อยู่กับเธอ” คินเอ่ยเสียงทุ้ม พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“วันนี้พี่คินจะอยู่กับหนูไหมคะ” ละอองฟองเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เอ่อ...คือ” คินชะงักเล็กน้อย แววตาเขามีแววลังเล เพราะช่วงค่ำนี้เขามีนัดกินข้าวกับละอองฝน พี่สาวของคนที่เขากอดอยู่

“ไม่ว่างเหรอคะ”

“อืม ฉันมีนัดกินข้าวกับพี่สาวเธอ”

เพียงแค่ได้ยินคำตอบนั้น หัวใจของละอองฟองก็สั่นระรัว แต่เธอก็ยังพยายามฝืนยิ้ม พยักหน้ารับทั้งที่ในอกมันเจ็บร้าว

“ไปเถอะค่ะ หนูอยู่คนเดียวได้”

“.....” คินมองสีหน้าเธอแล้วเอ่ยเบา ๆ ออกไป “ฉันจะรีบไปรีบมานะ”

“ไม่ต้องรีบหรอก หนูอยู่ได้”

“อยู่ได้แล้วเมื่อกี้ใครมันร้องลั่นห้อง” เขาหรี่ตามองอย่างจับผิด

“นะ...หนูแค่ตกใจ”

เธอตอบอู้อี้ในลำคอ ก่อนจะขยับตัวมานั่งเกยตักเขาแทน แขนเรียวเล็กโอบรอบเอวเขาแล้วซุกหน้าลงที่อกอย่างต้องการความอบอุ่น

คินถอนหายใจออกมาเบา ๆ ยอมปล่อยให้เธอซบอยู่อย่างนั้น มือใหญ่ลูบศีรษะเธอช้า ๆ ราวกับกำลังกล่อมให้หัวใจของเธอสงบลง ทั้งที่ตัวเขาเองก็รู้ดีว่าคืนนี้เขาอาจจะกลับมาช้ากว่าที่พูดไว้