ตอนที่ 5 ครั้งแรก 3/3

เมื่อเวลาปิดร้านมาถึง พี่บอยกับพี่แคทก็เพิ่งขับรถออกจากร้านไป ส่วนตอนนี้ในร้านเหลือแค่ฉันกับพี่เมสันสองคน ฉันก้มหน้าก้มตาดูบัญชี โดยมีเขานั่งอยู่ข้าง ๆ

            “หนูจะคุยกับพี่ได้หรือยังคะ”

พี่เมสันพูดพร้อมกับฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเคาน์เตอร์ ฉันก็ปิดบัญชีแล้วหันมามองพี่เมสัน

            “มาค่ะ พี่จะคุยอะไรกับหนู” พี่เมสันเด้งหัวขึ้นมาทันทีพร้อมจ้องหน้าฉันพร้อมสายตาดีใจที่รอมาทั้งวันก็ได้คุยสักที

            “เมื่อวานไปไหนกับมันมาคะ”

            “กินหมูกระทะบุฟเฟต์ค่ะ”

            “กินเสร็จทำไมไม่กลับบ้านคะ”

            “ก็เมื่อวานฝนตกหนักนี่คะ เฟมมองไม่เห็นทาง เราเลยนอนโรงแรมแถวนั้นค่ะ”

            “พี่โทรไปทำไมปิดเครื่องคะ”

            “แบตหมดค่ะ”

            “แล้วที่เฟมมันพูดเมื่อเช้าว่าหนูกับมันทำกันจนเหนื่อยคืออะไรคะ”

ฉันหน้าแดงทันทีที่เขาพูดถึงเรื่องนั้น

            “นี่หนูกำลังหน้าแดงให้มันเหรอ หนูมีอะไรกันแล้วเหรอคะ”

            “เรียกว่าได้แล้วหรือเปล่านะ...” ฉันหันหน้าไปทางอื่นพลางคิดว่าจะพูดออกไปยังไงดี คือเฟมก็เอามันเข้ามาในตัวฉันแล้ว

            “พูดมาค่ะ”

พี่เมสันจับหน้าฉันให้หันมามองหน้าเขา

            “หนูไม่รู้...” ฉันหลบตาพี่เมสัน ก่อนเขาจะปล่อยมืออกจากใบหน้าฉัน

            “กี่น้ำ”

เสียงพี่เมสันดูแข็งขึ้นแต่ก็แฝงน้ำเสียงอ่อน ๆ อยู่

            “หนึ่งค่ะ”

            “ใส่ถุงไหม”

            “เอ่อ...ไม่...ค่ะ” พี่เมสันมองหน้าฉันทันที แววตาดูน่ากลัวขึ้นมานิดหนึ่ง

            “เหอะ! แล้วแตกในแตกนอก”

เขาปล่อยมือฉันแล้วหันไปกุมขมับแทน

            “ห๊ะ คือ...”

            “ตอบ...หนึ่งน้ำที่มันทำ ในหรือนอก”

            “สะ...สำหรับเฟมน่าจะเสร็จใน—” พูดไม่ทันจบพี่เมสันก็ลุกขึ้นอย่างแรงจนทำให้เก้าอี้ที่นั่งอยู่ ไปกระแทกเข้ากับตู้กระจกที่เอาไว้แช่ขนมจนแตกกระจาย ก่อนจะมีเศษกระจกกระเด็นมาโดนขาฉัน จนเลือดไหลลงมา พี่เมสันเดินไปเตะเก้าอี้สำหรับลูกค้าล้มหลายตัวก่อนจะไปนั่งที่ริมหน้าต่างร้าน

            “พี่เมสัน ฟังหนูให้จบก่อน—”

            “หุบปาก! ถ้าพูดอีกคำเจอดีแน่!”

            อึก!

ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ตอนนี้เขาน่ากลัวมาก ใจฉันเต้นแรงพร้อมหอบหายใจเพราะความกลัวแถมยังเจ็บแผลที่โดนบาดเมื่อกี้ด้วย ฉันจึงรีบส่งข้อความหาพี่บอยทันทีเพราะตอนนี้ฉันกลัวพี่เมสันมาก ๆ

            Soa De Graff : พี่บอยคะ ตอนนี้พี่เมสันเป็นอะไรไม่รู้ พี่เขาน่ากลัว

            บอย อุปกรณ์ : ตอนนี้อยู่ไหน

            Soa De Graff : อยู่ร้านค่ะ พี่มาได้ไหมคะ

            บอย อุปกรณ์ : พี่จะไปเดี๋ยวนี้

            คนเป็นพี่รีบออกรถตรงดิ่งกลับมาร้าน ไม่ลืมโทรบอกเพื่อนสนิทที่ฝากฝังน้องสาวไว้กับตัวเอง

            (ว่า...)

            “มึงรีบมาที่นี่ได้ไหม กูว่าไอ้เมสันแม่งเริ่มทำตัวน่ากลัวกับน้องแล้วว่ะ เมื่อกี้น้องส่งข้อความมาหากูให้ไปหา บอกว่าไอ้เมสันเป็นอะไรไม่รู้ น้องกลัว”

พูดจบปลายสายก็ตัดสายทันที

            ฉันปิดหน้าจอไอแพดทันทีที่ได้รับคำตอบจากพี่บอย ส่วนพี่เมสันก็เดินตรงมาที่ฉัน พร้อมออกแรงกระชากให้ฉันลุกขึ้นให้ฉันเดินตาม ทำให้ขาฉันไปโดนเศษกระจกที่ยังติดอยู่กับตู้บาดเข้า

            “โอ๊ย! พี่เมสันหนูเจ็บ...” ฉันร้องไห้ออกมาให้กับความเจ็บทั้งแรงกระชาก และแผลที่ขา จนตอนนี้ขาฉันอาบไปด้วยเลือด พี่เมสันเหวี่ยงฉันไปที่โซฟาลูกค้าด้านในสุดของร้านแล้วตามมากระชากเสื้อฉันออก

            “เมื่อกี้ส่งข้อความบอกให้ไอ้เฟมเหรอ หึ! ดีเหมือนกัน มันจะได้มาเห็นว่าน้องโซก็คือน้องโซของพี่ มันไม่มีสิทธิ์มาเอา”

พูดจบก็บดจูบพร้อมกัดปากฉันอย่างแรงจนมีเลือดซิบ มือขยำหน้าอกฉันเหมือนตั้งใจจะให้แหลกคามือ

            “ไหน ๆ มันก็เอาหนูแล้ว ถ้าพี่จะเอาคงไม่ว่ากันใช่ไหมคะ”

เขาพูดพร้อมก้มลงไปกัดเนื้อหน้าอกจนมีเลือด ส่วนมืออีกข้างก็ถอดชั้นในใต้กระโปรงฉันออก ก่อนจะหันไปถอดของตัวเองลงไปครึ่งหนึ่ง ชักแก่นกายตัวเองอยู่ซักพักจนมันแข็งตัวแล้วกระแทกเข้ามาทีเดียวจนสุดโคน

ฉันสะดุ้งเบิกตากว้างพร้อมสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่

            “พะ...พี่เมสัน...หนูเจ็บ...ปล่อยหนูเถอะ...หนูไหว้ล่ะพี่” ฉันยกมือขึ้นมาไหว้พี่เมสันทั้งน้ำตา แต่เขาก็กระแทกใส่ฉันไม่ยั้ง

            “ซี้ด...ของหนูโคตรแน่นเลย...อะ...อา...”

พี่เมสันก้มลงไปมองส่วนนั้นที่มีเลือดไหลออกมาก่อนจะชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งพร้อมเบิกตากว้างแล้วเม้มปากแน่นก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้ามองฉัน

            “ไอ้เหี้ยเมสัน!”

เป็นพี่บอยที่กระชากพี่เมสันออกแล้วเหวี่ยงออกไปอย่างแรงจนไปชนโต๊ะในร้าน ก่อนจะเข้ามาพยุงตัวฉันขึ้นพร้อมมองขาฉันที่เต็มไปด้วยเลือดจากแผลที่โดนกระจกบาด ก่อนจะกอดฉันแน่น ส่วนน้ำตาฉันก็ไหลไม่หยุดและกอดพี่บอยแน่นเหมือนเชือกช่วยชีวิต

            “เรารีบไปโรงพยาบาลดีกว่าโซ เดินไหวไหม”

พี่บอยพูดพร้อมพยุงฉัน ก่อนจะมีพี่เมสันตรงปรี่เข้ามาจับข้อมือฉัน แต่ก็โดนพี่บอยถีบออกล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

            “มึงจะเอาโซไปจากกูไม่ได้นะไอ้บอย”

เขาพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

            “มึงไม่มีสิทธิ์ทำกับน้องแบบนี้! กูโทรบอกไอ้จีแล้ว มึงอย่าหวังว่าจะได้อะไรจากพวกกูอีก ไอ้เหี้ย!”

            “กูโกรธที่น้องไปเอากับไอ้เฟม แล้วมึงรู้ไหมว่าไอ้เฟมมันแตกในใส่น้องมึง!”

พี่บอยก้มหน้าขมวดคิ้วเพื่อถามฉัน

            “ไม่ใช่นะคะ...ฮึก...หนูยังพูดไม่จบ...แต่พี่เมสันก็เป็นอะไรขึ้นมาไม่รู้” ฉันส่ายหน้ารัวพร้อมมองหน้าพี่บอยที่มีฉันอยู่ในอ้อมกอด

            “หนูจะพูดว่าสำหรับเฟมน่าจะเสร็จใน—”

            “เหอะ! มึงเชื่อกูยัง”

            “มึงโง่หรือมึงแกล้งโง่ น้องยังพูดไม่จบมึงพูดแทรกหาเหี้ยอะไร”

ฉันกอดพี่บอยแน่นขึ้น อย่างน้อยพี่บอยก็ฉลาด

            “เฟมน่าจะเสร็จในห้องน้ำค่ะ...ฮึก...” พูดจบพี่เมสันก็มองหน้าฉันพร้อมเบิกตากว้าง

            “พี่บอยคะ...หนูเจ็บแผล...ฮึก...เดี๋ยวหนูค่อยเล่าให้ฟังได้ไหมคะ” ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลมมองหน้าพี่บอยไม่ชัดแล้ว ฉันเสียเลือดมากเกินไปตอนนี้เลือดที่ไหลออกมาจากขาฉันนองเต็มพื้น สุดท้ายฉันก็ฟุบลงในอ้อมแขนของพี่บอย

            ก่อนบอยจะรีบอุ้มน้องในท่าเจ้าสาวขึ้นรถตัวเองทันที ปล่อยให้ไอ้เมสันมันนั่งสมเพชในความโง่ของตัวเองทั้งอย่างนั้น

==Part Jiho==

            หลังจากวางสายจากไอ้บอยเสร็จผมก็รีบบึ่งรถไปชลบุรีทันที โชคดีที่ตอนนี้รถไม่เยอะเท่าไหร่ทำให้ผมมาถึงบ้านที่ชลบุรีในเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงนิด ๆ บ้านยังปิดไฟสนิทผมก็รีบต่อสายหาไอ้บอย

            “อยู่ไหน”

            (โรงพยาบาล X ห้องฉุกเฉิน รีบมา) ผมกดวางสายแล้วออกรถทันที

โรงพยาบาล X

            “เรื่องเหี้ยไรวะ” ผมถามไอ้บอยทันทีที่มาถึง เห็นมันเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินส่วนไอ้เมสันนั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่

            “เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้น้องมึงเสียเลือดมาก มึงเลือดกรุปไรวะ”

            “โอ กูให้โซได้”

            “ดี เดี๋ยวพยาบาลจะออกมาพามึงไป”

ไม่นานพยาบาลก็พาผมเข้าไปในห้อง ได้แต่คิดเป็นห่วงน้องสาว เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเสียเลือดขนาดนั้น สักพักใหญ่ ๆ ผมก็ได้ออกมาจากห้องแล้วถามถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทันที

            “สรุปเรื่องอะไร” ผมนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉินตามด้วยไอ้บอยที่นั่งข้างผม

            “ไอ้เมสันมันคิดว่าน้องได้กับไอ้เฟมแล้วมันเลยสติแตก ตอนกูเข้าร้านไปก็เห็นไอ้เมสันมันกำลังเอาน้องมึงอยู่ น้องเสียเลือดมากเพราะกระจกที่ไอ้

เมสันมันทำแตกไปบาดขาน้องเข้า หมอบอกว่าแผลลึก น้องช็อกไปรอบนึง”

บอยหยุดพูดไปครู่หนึ่ง

“กูบอกได้อย่างเดียวว่าตอนกูเห็นเลือดจากตรงนั้นของน้องกูรู้ได้เลยว่าน้องมึงไม่ได้เอาใคร มึงเชื่อใจน้องมึงได้ ส่วนไอ้เมสันมันโง่ หลงน้องไม่ลืมหูลืมตา”

ผมฟังไอ้บอยพูดจบก็ลุกขึ้นไปกระชากไอ้เมสันมากระทืบทันที

            ตุบ! ผลัวะ! อัก!

ผมทำอย่างนั้นอยู่สักพักจนไอ้เมสันได้แต่นอนขดตัวอยู่บนพื้นพร้อมเสียงร้องไห้ของมัน ไอ้บอยมาดึงผมออกจากไอ้เมสัน ก่อนผมจะมองมันด้วยสายตาที่พร้อมจะฆ่ามันตลอดเวลา

            “ถ้าน้องกูเป็นอะไรขึ้นมามึงได้ตายแน่ไอ้เมสัน” ผมพูดพร้อมกับน้ำใส ๆ ที่ไหลออกหางตา ผมจึงเดินกลับไปนั่งที่เดิม

            “ถ้าน้องฟื้นแล้วมึงจะเอาไงต่อ”

ไอ้บอยถามผมขึ้นมา

            “กูจะพาโซไปจากที่นี่และจะไม่ให้เธอกลับมาเหยียบที่นี่อีก” พูดจบไอ้เมสันก็พาร่างที่สภาพปางตายคลานมาคุกเข่าตรงหน้าผมทันที

            “กูขอโทษ...อึก...มึงอย่าเอาน้องไปจากกูเลยนะ กูจริงจังกับน้องมึงจริง ๆ”

เมสันมันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ราวกับว่ากำลังเรียบเรียงคำพูด

“ไอ้จี...กูขอ...ชีวิตนี้กูไม่เคยขออะไรมึงเลย กูขอแค่เรื่องนี้ได้ไหม อย่าเอาน้องไป...อย่าเอาน้องไปเลยนะ...ฮึก...”

ผมถีบมันออกไปแต่มันก็คลานกลับเข้ามากราบเท้าผม พร้อมเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้น

            “มึงหมดสิทธิ์นั้นไปแล้ว ที่ผ่านมากูรู้เรื่องของมึงกับโซตลอด กูรู้ว่ามึงนอนกับโซ แต่กูก็ปล่อยผ่าน ถ้าน้องกับเพื่อนกูจะรักกันกูไม่ได้จะขัดอะไร” ผมสะบัดเท้าออกไปโดนหน้ามันแต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย

            “ฮึก...กูทำผิด...กูทำผิดจริง ๆ ...ฮึก...แต่กูขอน้องไว้ได้ไหม...กูขอแก้ตัว”

            “ไม่มีโอกาสสำหรับมึง...ถ้าหมอออกมาแล้วบอกกูด้วย” ประโยคสุดท้ายผมพูดกับไอ้บอยแล้วเดินออกจากตรงนั้นทันที เพื่อที่จะส่งข้อความบอกพี่แคทว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องไปร้าน และให้ประกาศในเพจว่าจะปิดร้านสองสามวันเพื่อปรับปรุง

            “ฮึก...ไอ้บอยมึงช่วยคุยกับไอ้จีให้กูที มึงก็รู้ว่ากูรู้สึกยังไงกับน้อง...ฮึก...”

            “มึงชอบน้องอันนี้กูรู้ แต่กูไม่รู้ว่าเรียกว่ารักได้หรือเปล่า มึงมันเหมือนหมาบ้า ไม่เหมาะกับน้องหรอก ปล่อยให้น้องไปเจอคนที่ดีเถอะ”

            “ไม่! กูจะไม่ปล่อยน้องเด็ดขาด ต่อให้กูจะโดนไอ้จีกระทืบกี่ครั้ง กูก็จะไม่ปล่อยน้อง!”

เมสันเงยหน้าขึ้นมามองบอย แววตาเต็มไปด้วยความจริงจัง

            “มึงอาจจะทนตีนไอ้จีได้ แต่น้องโดนมึงทำขนาดนั้น คิดว่าน้องจะอยากเจอหน้ามึงอีกเหรอ หึ!”

แววตาเมสันสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะนั่งกอดเข่าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พึมพำกับตัวเองเบา ๆ

            “โซ...ได้โปรดอยู่กับพี่...ฮึก...พี่จะยอมทุกอย่าง...ขอแค่ไม่ผลักไสกัน...ฮึก...”