Confess Love 5

หลังจากที่เจ้าเด็กห่มหนังแกะพาผมไปนั่นไปนี่ให้เกิดประเด็นต่างๆ มากมายในมหาวิทยาลัย เริ่มมีสายตามากมายมองมายัง จินฮวนว่าเด็กคนนี้คือใคร ทำไมถึงได้มารู้จัก  คิวบ์บอยของมหาลัยได้ อยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ได้เต็มใจแต่มันบังคับให้มาก็เลยต้องมาด้วยกัน

พอไม่มาก็ยกเรื่องจดทะเบียนสมรสมาว่าจะรีบมาบอกโดยไม่ทำตามขั้นตอนให้ดี ถามหน่อยว่าการแอบเอาใบทะเบียนไปขึ้นที่ต่างประเทศมันเรียกว่าถูกต้องหรืออย่างไร แต่พูดไปก็เท่านั้นเพราะห้ามอะไรไม่ทัน ได้แต่เลยตามเลยไปเท่านั้น

"ลูกแม่! มาแล้วเหรอ ไหนมาหาแม่สิ"       แดฮานบอกพลางอ้าแขนออกแล้วอีกฝ่ายก็ต้อนรับด้วยการอ้าแขนรับนั่นเอง เป็นเพื่อนที่หน้าหวานกว่าเขาแต่ไม่ได้รับผลโหวตที่เท่ากันอาจจะเป็นเพราะภาพลักษณ์ออกสาวจริงแต่นิสัยดุมากเลยทำให้มีความขัดแย้งกันในตนเอง ถึงเขาจะไม่ได้ปากร้ายแบบนั้นแต่ก็พูดตามความสมควรที่ควรจะเป็น ไม่พูดจาไปเรื่อยให้ฟังดูขาดความน่าเชื่อถือ

"แกก็ชอบทำเหมือนมันเป็นลูก จนอีกทีฉันคิดว่าแกคลอดมันออกมาแล้วนะ" ซองอึนเห็นแล้วอดแซวไม่ได้ คือไอ้จินฮวนน่ารักน่าเอ็นดูก็จริงแต่เพื่อนของเขาอีกคนหลงมันเกินเบอร์มาก แทบจะประเคนให้ทุกอย่าง ส่วนอีกคนก็เกรงใจรับไว้ทุกอย่าง ช่างเข้าขากันได้ดีแบบแปลกๆ

"ถ้าไม่เกรงใจพ่อแม่มันก็อยากคลอดออกมาเองให้รู้แล้วรู้รอดกันไป อยากมีลูกชายน่ารักแบบนี้" แดฮานบอกพลางเอาใบหน้าตนเองถูไถกับเสื้อของเพื่อนรักอย่างเมามันส์

"ตามใจพวกแก อีกคนก็ขี้เห่ออีกคนก็ขี้ตามใจ" ซองอึนส่ายหัวพลางเดินเข้าตึกคณะเพื่อรับฟังรายละเอียดในการดูแลน้องปีหนึ่งที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่สัปดาห์นี้

เป็นการเปิดเทอมเริ่มต้นใหม่สำหรับนักศึกษาปี 2 ที่ต้องรับภาระในการดูแลน้องปี 1 ให้ดีและไม่ทำให้เกิดความเสียหายในภายหลัง รวมถึงทำเรื่องผิดกฎข้อบังคับของทางมหาวิทยาลัยก็ไม่ใช่เรื่องที่สมควรนัก และคนที่รับบทหนักในคราวนี้คือซองอึนที่ทำตัวโหดใส่น้องๆ ตลอดเวลาร่วมกับแดฮาน ส่วนเขาคอยดูแลจัดการประสานงานต่างๆ จะไม่ได้เข้ามายุ่งวุ่นวายกับน้อง ด้วยเหตุผลที่ว่าความน่ารักของจินฮวนอาจจะดึงดูดคนแปลกๆ เข้ามานั่นเอง และเมื่อว่าเหล่าปี 2 ทั้งคณะก็คิดแบบนั้นจึงพากันร่วมมือกันท่าเรียบร้อย

"จินฮวนมากินข้าวกัน พี่ซื้อของมาเยอะเลย" จินฮานพี่ชายฝาแฝดของเขาเดินเข้ามาในคณะ ถึงหน้าตาจะเหมือนกันแต่นิสัยแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง อีกคนน่ารักส่วนอีกคนน่าลักไปฆ่าทิ้ง แถมยังเป็นเฮดว้ากอีกคณะที่ค่อนข้างโหดจนมีแต่คนพูดถึงปากต่อปาก และไม่มีใครเข้าใกล้ผมเวลาที่พี่ชายของผมมาหาที่คณะ

"ครับ พี่ซื้อมาเยอะขนาดนี้ผมกินไม่ไหวหรอก"

"ถ้าไม่ไหวก็แบ่งคนอื่นได้นะ ช่วงนี้ไม่มีใครมาวุ่นวายอะไรใช่ไหม ใครแกล้งให้มาบอกนะ"

"พี่ฮานผมโตแล้วนะ! แถมยังห่างกันแค่ไม่กี่นาทีด้วย ทำแบบนี้ไม่ชอบเลยอะ" ผมเริ่มทำหน้าบึ้งตึงเพราะโดนบ่นเรื่องเดิมตลอดเวลา ตอนนั้นยังเด็กจะโดนแกล้งก็ไม่แปลก แต่ตอนนี้โตแล้วไง! ไม่มีใครมาแกล้งหรอก

"รู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่ได้จะมาถามเรื่องนี้ จินฮวนน้องรักของพี่" จินฮานถามพลางยิ้มชวนสยองที่ทำให้อีกฝ่ายปาดเหงื่อทันที

คงหนีไม่พ้นเรื่องข่าวลือที่ว่าเขามีใครก็ไม่รู้มาคอยรับส่งตลอดตั้งแต่เริ่มมีการทำกิจกรรมของรุ่นพี่ แถมคนๆ นั้นยังไม่เคยลงจากรถมาเลยสักครั้ง ยิ่งชวนทำให้น่าสงสัยเข้าไปใหญ่ ตั้งแต่กลับมาจากการดูแลรีสอร์ทก็มีพฤติกรรมแปลกไปหลายอย่างที่ทำให้ดูออกได้ง่าย ไหนเมื่อถามมาแบบนี้แปลว่าต้องไปสืบมาจนหมดแล้ว ทางที่ดีบอกไปเลยดีกว่า

"พี่รู้มากแค่ไหนครับ"

"พี่รู้ว่าสนิทกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ไปสืบมาแล้วแต่เรื่องมันเงียบมาก หมายความอีกฝ่ายต้องมีฐานะไม่น้อยถึงได้ทำให้มันไร้ร่องรอยได้มากขนาดนี้"

"มันเป็นเรื่องที่ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของผม แต่ว่ากลายเป็นเรื่องที่ตั้งใจของน้องเขา" จินฮวนเริ่มอธิบายไปแต่ไม่รู้ทำไมเหงื่อเริ่มออกเยอะมากขึ้นทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อนอะไรเลย

"ผมจดทะเบียนสมรสกับน้องเขาแล้วมีคนเอาใบไปขึ้นที่ต่างประเทศซึ่งยังไม่รู้ว่าสามารถทำได้ไหม แล้วบอกว่าจะให้ช่วยเรื่องกันคู่หมั้นทางการออกไปเพราะว่าเธอมีคนอื่นในระหว่างที่คบกัน เพราะตอนแรกเกิดจากความตั้งใจของผู้ใหญ่ไม่ใช่ความรักตั้งแต่แรก"

"อ๋อ! ที่แท้ก็ไปจดทะเบียนสมรสแค่นั้นเอง"

"ว่าไงนะ! จดทะเบียนสมรส! " มือขาวรีบปิดปากพี่ชายตนเองทันทีหากจะพูดอะไรต่อ ถึงจะนั่งไกลจากคนอื่นพอสมควรแต่เชื่อว่าต้องได้ยินอะไรบ้างแล้วล่ะ จะมาตกใจอะไรเอาตอนนี้ น่าจะตกใจตั้งแต่พูดครั้งแรกแล้วสิ อารมณ์แบบนี้บางทีคนเป็นแฝดก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ใบหน้าอีกฝ่ายตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ตอนนี้เกิดอาการเงียบทั้งสองฝ่าย ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกหลังจากการเล่าเมื่อกี้ สายตาที่มองกันมานั้นไม่สามารถรู้ได้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ปกติพี่ชายฝาแฝดไม่เคยมีท่าทีนิ่งเงียบแบบนี้มาก่อน ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปทุกที ช่วยมีใครมาทำอะไรสักอย่างทีเถอะ!

ตรู๊ด... ตรู๊ด...

(ไคชาร์)

"ฮัลโหลครับ พี่เลิกกี่โมง"

"น่าจะเย็นนะ มีอะไรหรือเปล่า"

"ผมจะไม่อยู่เกาหลีสักพักนะครับ พอดีพ่อแม่เรียกตัวด่วนให้กลับไต้หวัน ช่วงพี่กลับเองหรือกลับกับเพื่อนไปก่อนนะครับ เอ๊ะ! หรือให้ส่งคนรับไปรับดีนะ"

"หึ! ทีหลังเรียบเรียงคำพูดก่อนแล้วค่อยพูดสิ จะรีบทำไมกัน" เสียงหัวเราะแบบเจ้าเล่ห์ที่ไม่ได้ถูกใช้บ่อยนักอยู่ในสายตาของจินฮาน หมายความว่าน้องชายฝาแฝดของตนเองต้องเอ็นดูเด็กคนนี้ไม่น้อย ไม่งั้นจะมานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ต่อหน้าเขาในสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้ได้ยังไงกัน

"เอาเป็นว่าผมจะส่งคนขับรถให้ไปรับพี่แล้วกัน เดี๋ยวส่งเบอร์คนขับรถไปให้ครับ ผมเข้า    เกทก่อนนะพี่"

"ครับผม เดินทางปลอดภัยนะ"

ติ๊ด!

หลังจากมีผู้มาช่วยกอบกู้ไม่ให้เกิดความเงียบแล้ว เขาคงจะต้องอธิบายอะไรที่มากกว่านี้เสียแล้ว

"น้องที่โทรมาเมื่อกี้คือคนเดียวกับที่ผม   จดทะเบียนสมรสด้วยครับ เป็นผู้ชาย อยู่ไต้หวันแต่มาเรียนที่เกาหลี นอกจากนั้นถ้าพี่อยากรู้อะไรรอให้น้องกลับมาจากไต้หวันก่อนแล้วผมจะเรียกมาคุยด้วย ดีไหมครับ"

ในเมื่อไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าก็ส่งให้มาคุยกันจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป ใครจะฉลาดไปมากกว่าจินฮวนไม่มีอีกแล้วในตอนนี้ การทำตาเล็กตาน้อยและน้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้จินฮานโดนหลอกทุกครั้ง ถึงจะรู้ว่าเป็นหลุมพรางแต่ก็เต็มใจให้หลอก แบบนี้จะไม่ให้รักได้ยังไงกันพี่ชายคนนี้ หลังจากคำพูดนี้ของเขาทำให้         จินฮานพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากตึกคณะไป

"อะไรยังไงก็ติดต่อให้พี่ด้วยแล้วกัน พี่รักน้องมากนะ เข้าใจที่พูดใช่ไหม"

"เข้าใจครับ พี่จินฮาน"