Kabanata 3: Last hope of Mia

Nanlaki ang mga mata ni Mia sa matinding pagkabigla sa sinabi ng kanyang ama. Para bang saglit na tumigil ang mundo niya, ngunit alam niyang wala siyang karapatang magreklamo. Wala siyang magagawa.

“Okay po, Papa,” mahina niyang tugon.

Tumayo siya mula sa kanyang kinauupuan, marahang yumuko bilang respeto, saka agad na naglakad palabas ng greenhouse. Wala nang silbi pang manatili siya roon—wala namang makikinig kahit subukan pa niyang ipaglaban ang sarili niya.

Ngunit bago pa siya tuluyang makalabas, muling nagsalita ang kanyang ama.

“Bukas ng umaga ay aalis ka na dito. Nandito ang address ni Mr. Montgomery,” malamig na sabi nito habang inilapag sa mesa ang isang maliit na papel.

Agad namang lumapit si Mia upang kunin ito. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang binabasa ang nakasulat na address. Hindi niya pa lubusang naiintindihan ang bigat ng desisyong ito, pero isa lang ang alam niya—mula bukas, magbabago ang kanyang buhay.

Ngunit sa gitna ng katahimikan, isang mapanuyang tinig ang sumingit sa hangin.

“Do you think makakabasa siya sa lagay na ‘yan, Dad?” sarkastikong wika ni Kristina, nakataas ang kilay at may bahagyang ngisi sa labi. “She hasn’t even attended school. Are you expecting na maiintindihan niya ‘yan?”

Sa kabila ng pangungutya ng kanyang kapatid, hindi na nag-abala si Mia na ipagtanggol ang sarili. Walang saysay ang makipagtalo. Wala siyang boses sa bahay na ito.

Sa halip na lumuwag ang pakiramdam ni Mia matapos lumabas ng greenhouse, mas lalo pang bumigat ang kanyang dibdib. Tahimik siyang naglakad pabalik sa kanyang kwarto, parang wala sa sarili.

Pagdating niya roon, napatingin siya sa iilang gamit na mayroon siya—isang pantulog, dalawang pares ng maid uniform, at ilang piraso ng panloob. Napabuntong-hininga siya. Ito lang ang meron siya. Wala siyang mamahaling damit, walang alahas, wala ni isang bagay na maari niyang tawaging kanya maliban sa iilang pirasong damit na halos hindi na bago.

Napayuko siya sa isang sulok ng kanyang kwarto at hindi na napigilan ang kanyang luha. Tahimik siyang napaiyak, hinayaan ang lungkot at pangungulila na matagal na niyang kinikimkim.

“Mama…” mahina niyang tawag sa kanyang ina habang umiiyak. 

Alam niyang wala sasagot sa kanyang mga tawag. Wala ng makakapagpabago sa kanyang kapalaran.

Alas dose na ng hapon, ngunit nanatili siyang nakakulong sa kanyang kwarto. Ayaw niyang lumabas. Ngunit alam niyang oras na para muling bumangon at magpatuloy—baka pagalitan siya ng kanyang madrasta kung patuloy siyang magtatago. Kaya kahit mabigat ang katawan, pinilit niyang lumabas at naglakad patungo sa bodega.

Binuksan niya ang pinto, at agad siyang sinalubong ng amoy ng alikabok at lumang kahoy. Nagkalat ang mga lumang gamit—mga sandals, damit, at mamahaling bags na itinambak lang sa loob ng mga karton. Alam niyang pag-aari ito ni Kristina, pero hindi na ginagamit at itinuturing na lamang basura.

Lumapit siya at dahan-dahang tiningnan ang mga iyon. Hinaplos niya ang isang damit, marahan, para bang isang bagay na hindi niya dapat hawakan.

Nakaramdam siya ng inggit.

“Mama, bakit?” muling bulong niya sa hangin. “Bakit wala akong ganito? Naging mabait naman ako kay Papa…”

Napabuntong-hininga siya at agad na kinalma ang sarili. Walang silbi ang panghihinayang. Walang magbabago kahit pa umiyak siya nang umiyak. Kaya imbes na magpakalunod sa lungkot, kinuha niya ang walis at sinimulang linisin ang bodega.

Habang inilalabas niya ang mga basura, napansin niyang may isang anino ang papalapit.

Naglakad si Kaisuz patungo sa bodega.

Tahimik na tinitigan ni Mia si Kaisuz. Sa loob ng bodega, kung saan tanging mahihinang sinag ng araw ang pumapasok sa maliliit na siwang ng kahoy, naramdaman niyang para silang nakahiwalay sa mundo.

Hindi niya mabasa ang ekspresyon ng lalaki. Malungkot ba ito? Pagod lang ba? O may gusto itong sabihin na hindi nito magawang bitawan?

“Mia,” tawag ni Kaisuz, dahilan upang mapalingon siya rito.

Nasa loob na ito ng bodega, malapit, masyadong malapit kaysa sa inaasahan niya.

“Bakit ka nandito? Baka hanapin ka ni Kristina,” mahinang wika ni Mia.

Napangiti siya ng pilit, kahit may bahagyang kaba sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung bakit tila may kung anong bigat sa presensya ni Kaisuz ngayon.

“Sorry…” mahina ngunit mabigat ang tinig ni Kaisuz. “Hindi kita mailigtas. Hindi kita mailabas sa bahay na ito.”

Para bang may kung anong kirot sa kanyang boses, ngunit mabilis iyong tinapalan ni Mia ng isang maliit na ngiti.

“Ayos lang,” sagot niya, halos bulong. “Makakalabas na rin naman ako sa bahay na ito… At saka hindi mo naman kasalanan.”

Napakunot ang noo ni Mia sa biglang pagbabago ng ekspresyon ni Kaisuz. Para bang may hindi ito nagustuhan sa kanyang sinabi, pero hindi niya mawari kung ano.

“Bukas ka pala aalis?” tanong ni Kaisuz, bahagyang tumaas ang kilay nito, tila naguguluhan.

“Oo, sinabi ni Papa kanina. Pero bakit… hindi mo alam?” sagot ni Mia, pinag-aaralan ang reaksyon ng lalaki.

Alam niyang malapit si Kaisuz sa pamilya ni Kristina—sa pamilya na rin niya, kahit pa kailanman ay hindi niya naramdaman na tunay siyang bahagi nito. Pero bakit parang ngayon lang nalaman ni Kaisuz ang tungkol sa pag-alis niya?

Hindi sumagot si Kaisuz. Imbes na ipaliwanag ang kanyang sarili, tumalikod ito, halatang may iniisip.

“Can you give me the address?” malamig na tanong nito habang nakatalikod.

Napapitlag si Mia. Hindi niya alam kung bakit gustong malaman ni Kaisuz ang address ni Mr. Montgomery. May plano ba ito? O gusto lang nitong tiyakin kung saan siya pupunta?

At higit sa lahat… dapat ba niya itong ibigay?

Nananatiling nakatalikod si Kaisuz, si Mia naman ay hindi sigurado kung paano sasagutin ang tanong niya.

“Hindi ko maaring ibigay sa iyo ang address,” mahina ngunit matigas na sagot ni Mia. “Pero bakit mo gustong malaman? Ikakasal ka sa aking kapatid.”

Alam niyang hindi siya dapat makialam, pero hindi niya mapigilang itanong iyon. Hindi niya rin maintindihan kung bakit may kung anong kurot sa kanyang dibdib sa tuwing naririnig niya ang tungkol sa kasal ni Kaisuz at Kristina.

Tahimik lang si Kaisuz. Walang kahit isang sagot na lumabas mula sa kanyang bibig.

Hindi na nag-abala si Mia na maghintay pa ng tugon. Imbes na magpatuloy sa pag-uusap na tila wala namang patutunguhan, nagbalik siya sa kanyang ginagawa at ipinagpatuloy ang paglilinis ng bodega.

“Medyo maalikabok dito, Kaisuz. Kung gusto mong umalis, pwede ka nang umalis,” wika niya nang hindi man lang tumitingin sa lalaki.

Napatango na lang si Kaisuz. Sa isang saglit, tila may gusto pa siyang sabihin, pero pinili na lang niyang manatiling tahimik. Tumalikod siya at dahan-dahang lumabas ng bodega.

Nang tuluyang mawala ang presensya ni Kaisuz, doon lamang bumuntong-hininga si Mia. Hindi niya alam kung bakit, pero parang may kung anong hindi tama sa gabing ito—parang may paparating na hindi niya pa nauunawaan.

At ang tanong na patuloy na umiikot sa kanyang isipan: Bakit gustong malaman ni Kaisuz ang address ni Mr. Montgomery.