Kabanata 2: The Announcement

Habang nagwawalis si Mia sa harapan ng kanilang bahay, abala siya sa pag-aalis ng mga dahon at alikabok na nagkalat sa lupa. Mahangin ang umagang iyon, kaya’t paminsan-minsan ay napapatigil siya upang takpan ang kanyang mukha sa dumadaang alikabok.

Sa gitna ng kanyang ginagawa, natanaw niya si Kaisuz na papalapit, may bitbit itong isang paper bag. Hindi niya matukoy kung ano ang laman nito, ngunit halata sa kilos ng lalaki na may nais itong ibigay. Agad na bumilis ang tibok ng kanyang puso, kaya bago pa siya mapansin ni Kaisuz ay agad siyang tumalikod at nagmamadaling pumunta sa kusina, tila iniiwasan ang anumang posibleng pag-uusap sa pagitan nila. Ngunit bago pa siya tuluyang makatalikod, narinig niyang tinawag siya ng binata.

“Mia!”

Napilitan siyang huminto at dahan-dahang lumingon.

“Hi, Mia…” bati ni Kaisuz, halatang may bahagyang hiya sa kanyang tinig. Mahigpit niyang hawak ang paper bag na tila nag-aalinlangan pa kung ibibigay ba o hindi.

Saglit na natigilan si Mia, hindi alam kung tatanggapin ba agad o tatanggi. Nag-aalangan siyang abutin ang paper bag, ngunit nang tingnan niya si Kaisuz, nakita niya ang sinseridad sa mga mata nito—walang halong pag-aalinlangan o pagpilit. Sa huli, dahan-dahan niyang inabot ang ibinigay nito.

“Salamat,” mahina niyang sabi, bahagyang yumuko bilang tanda ng pasasalamat.

Isang saglit na katahimikan ang bumalot sa kanila bago nagsalita muli si Mia.

“Uh, ano pala ang ginagawa mo dito?” tanong niya, sinisikap gawing natural ang usapan.

Bahagyang napakamot ng ulo si Kaisuz bago sumagot, “Uhmm, pinapapunta ako ni Papa dito… kaya pumunta na rin ako.”

Tumango na lang si Mia, hindi na alam kung ano pang sasabihin. Hindi niya sigurado kung dapat pa bang palawakin ang usapan o hayaan na lang matapos doon. Ramdam niya ang bahagyang pagkailang sa pagitan nilang dalawa, ngunit bago pa tuluyang lumalim ang katahimikan, isang pamilyar na boses ang pumukaw sa atensyon ni Kaisuz.

“Kaisuz!”

Napalingon siya sa direksyon ng tumawag. Nakita niya ang kanyang step-sister na si Kristina na nakatayo sa di-kalayuan, nakataas ang isang kamay na tila tinatawag siya para sa isang bagay. Napatingin si Kaisuz sa kanya, halatang nagdadalawang-isip kung lalapit na ba o magpapaiwan pa saglit kay Mia.

“Mauna na ako,” wika ni Kaisuz bago tumalikod kay Mia. Hindi na siya lumingon pa at diretsong naglakad palayo, iniwan si Mia na nakatayo roon, hawak pa rin ang paper bag.

Habang papalapit si Kaisuz kay Kristina, napansin ni Mia ang bahagyang ngisi sa labi nito. Hindi niya mawari kung ano ang ibig ipahiwatig ng kanyang step-sister, ngunit hindi rin niya ito binigyang masyadong pansin at umalis na siya at saka nagtungo sa kitchen.

“Ang bait mo talaga,” biglang sabi ni Kristina, may kung anong tono sa kanyang boses na hindi matukoy ni Kaisuz. “You really took pity on that girl.”

Napakunot ang noo ni Kaisuz, hindi sigurado kung paano sasagutin ang sinabi nito. Ngunit sa halip na magkomento, pinili na lang niyang manahimik at sumunod kay Kristina, na ngayon ay patungo sa isang greenhouse.

Pagdating nila roon, bumungad sa kanya ang mga magulang ni Kristina—ang kanyang ama at ang ina nito. Napapaligiran ang lugar ng matataas na halaman at iba’t ibang uri ng bulaklak, na binigyan ng natural na liwanag ng araw na dumadaloy sa malalaking bintana ng greenhouse.

“Good thing you’re here, hijo. You can sit,” bati ng ama ni Kristina habang itinuro ang isang upuan malapit sa bintana. Tumango naman si Kaisuz at marahang umupo, pilit na isinasaayos ang kanyang sarili upang maging komportable.

Habang nakaupo, pasulyap-sulyap siyang lumilingon sa paligid, umaasang masisilayan muli si Mia. Hindi niya maipaliwanag kung bakit, pero tila may bumabagabag sa kanya mula nang iwan niya ito kanina. Ngunit sa kabila ng kanyang paghahanap, wala siyang nakita—nabigo lamang siya.

“What are you looking around for, Kaisuz?” biglang tanong ni Kristina. Nagulat siya nang mapansing nakaupo na pala ito sa tabi niya, hindi niya man lang namalayan ang paglapit nito.

Saglit siyang natigilan bago sumagot. “Diba hindi mo ba gusto ang pwestong ito? Masyadong expose sa araw ang parteng ito,” tanong niya, sinusubukang ibaling ang usapan.

“Hmm…” saglit na nag-isip si Kristina bago sumagot. “I’m just trying to appreciate this space, and now I conclude why you like to be here as always…”

Sa paghinto ng wika ni Kristina, hindi maiwasan ni Kaisuz na makaramdam ng kaba. May kakaibang bigat sa tono nito, pero hindi niya tiyak kung bakit.

Ngunit tila hindi na iyon pinansin ni Kristina at muling ngumiti. “Maganda rin kasi ang view dito. Like, look—you can see the pool and the palm trees,” dagdag pa nito.

Dahil doon, unti-unting nawala ang kaba sa dibdib ni Kaisuz. Tumango siya, saka muling sumulyap sa malawak na tanawin sa labas ng greenhouse. Ngunit kahit anong pilit niyang ituon ang pansin sa paligid, hindi niya maiwasang bumalik sa isip niya si Mia. Ano na kaya ang ginagawa nito ngayon?

Naputol ang kanyang pag-iisip nang marinig niya ang malalim na tinig ng ama ni Kristina.

“Hana, papuntahin mo si Mia dito,” utos nito sa katulong. Tumango naman si Hana bago agad lumabas upang sunduin ang dalaga.

Samantala, nanatiling tahimik si Kaisuz. Hindi na siya nagtanong kung bakit pinapatawag si Mia, pero lihim siyang nagtataka. Si Kristina naman, sa halip na magtanong, ay biglang napangiti, na para bang alam na alam na niya ang mangyayari.

Napansin ng kanilang ama ang hindi maipintang saya sa mukha ni Kristina. “Are you sick, Kristina? Panay ang ngiti mo,” tanong nito, bahagyang nakakunot ang noo.

Tumaas naman ang kilay ng dalaga, kunwari’y nagtataka rin sa sinabi ng ama. “Are you serious, Dad? I’m just happy,” sagot niya, sabay kibit-balikat. “At mas lalo akong masisiyahan kung bibigyan mo ako ng pera para makapag-shopping sa bagong boutique.”

Napailing na lang ang kanyang ama habang ang ina naman nila ay napatawa sa kaprangkahan ng anak.

“Kristina, you shouldn’t talk to your father in that way,” saway ni Kaisuz sa babae, halatang hindi natuwa sa biro nito.

Agad namang napatingin si Kristina sa kanya, hindi makapaniwalang pinagsabihan siya ni Kaisuz. “I’m just saying—”

“Kristina!” mariing tawag ng kanilang ama, dahilan para maputol ang sasabihin niya.

Napakibit-balikat na lang si Kristina at hindi na nagsalita pa, ngunit nanatili ang ngiti sa kanyang labi. Halatang may iniisip siyang ikinasasaya niya, at hindi iyon nakaligtas sa paningin ni Kaisuz. Ramdam niya na may binabalak ito, ngunit hindi pa niya tiyak kung ano.

Maya-maya pa, bumukas ang pinto ng greenhouse at pumasok si Hana, ang kanilang kasambahay. Yumuko ito nang bahagya bago nagsalita.

“Sir, nandito na po si Mia.”

Agad na pumasok si Mia, halatang nag-aalangan at hindi sigurado kung bakit siya naroon. Sinulyapan niya si Kaisuz, ngunit hindi siya nagtagal sa pagtitig dito. Hindi rin niya napigilan ang bahagyang pagkunot ng kanyang noo nang mapansing nakataas ang kilay ni Kristina.

Maya-maya pa, dumating ang sandaling nagpahinto sa lahat.

“Everyone is here,” basag ng ama ni Kristina sa katahimikan. Malamig at pormal ang kanyang tinig, tila wala siyang intensyong pagtagalin pa ang usapan. “So I’ll announce now—”

Saglit siyang tumigil, nilingon ang bawat isa sa silid bago itinuloy ang sasabihin.

“Ikakasal si Kristina sa'yo, Kaisuz.”

Halos mapalunok si Kaisuz. Napatingin siya sa matanda, hindi makapaniwala sa narinig. Si Kristina naman ay hindi maitago ang ngiti, para bang matagal na niyang alam ang balitang ito.

Ngunit ang sumunod na sinabi ng kanyang ama ang lalong nagpagulo sa sitwasyon.

“At ikaw naman, Mia… Ikakasal ka kay Mr. Montgomery.”