Chapter 02

AMARA P.O.V

Kung may isang bagay akong natutunan sa buhay, iyon ay ang huwag kailanman maliitin ang isang hapunan kasama ang pamilyang Monteverde. Akala ko simpleng dinner lang. Mali ako. Sobra.

Nakatayo ako sa harap ng salamin sa condo ko habang inaayos ang sarili ko. Simple lang ang suot ko. Isang eleganteng dress na sapat para magmukhang maayos pero hindi sobra. Ayokong magmukhang pilit. Ayokong magmukhang desperado. Isa lang ang gusto kong ipakita ngayong gabi. Na hindi ako madaling yurakan.

Pagdating namin sa ancestral house ng mga Monteverde, ramdam ko agad ang bigat ng lugar. Malaki. Tahimik. Parang bawat pader may tinatagong sikreto. Pagbaba ko ng sasakyan, agad akong sinalubong ni Lucas. Maayos ang ayos niya tulad ng inaasahan. Parang walang bakas ng emosyon sa mukha.

“Remember,” sabi niya habang naglalakad kami papasok. “We are a united front.”

Napangiti ako ng bahagya. “Relax,” sagot ko. “I know how to play my role.”

Kung alam lang niya kung gaano ko kagustong panoorin siyang mawalan ng kontrol.

Sa loob ng dining room, nandoon na ang pamilya niya. Ang lolo niya na may malamig na tingin. Ang mga kamag anak na nagmamasid sa akin mula ulo hanggang paa. Ramdam ko ang pagsusuri nila. Para bang isa akong produkto na tinitingnan kung pasado sa standards nila.

“Amara,” sabi ng lolo niya. “Welcome.”

“Thank you,” sagot ko nang maayos. “It is an honor to be here.”

Umupo kami sa magkatabing upuan. Halos hindi ko maramdaman ang sarili kong paghinga. Tahimik ang simula ng hapunan. Mga tanong tungkol sa negosyo. Mga pormal na usapan. Walang emosyon. Parang isang board meeting na may pagkain.

Hanggang sa bumukas ang pinto.

“Lucas.”

Isang boses ang pumuno sa silid. Isang boses na may halong lambing at galit. Sabay sabay kaming napalingon.

At doon ko siya nakita.

Bianca Cruz.

Maganda. Masyadong maganda. Ang tipong alam niyang may epekto siya sa lahat ng nasa paligid niya. Maayos ang ayos, perpekto ang ngiti, pero ang mga mata niya puno ng emosyon.

Biglang tumayo si Lucas. “What are you doing here?”

Oh. Interesting.

Hindi ko napigilang ngumiti. Isang maliit na smirk na agad kong itinago sa likod ng wine glass ko. So this is her. Ang first love. Ang babaeng kayang sirain ang composure ng lalaking akala mo walang pakialam sa mundo.

“Your grandmother invited me,” sagot ni Bianca. “I just wanted to see you.”

At pagkatapos, tumingin siya sa akin.

Diretso. Walang pagtatago ng galit.

“So this is her,” sabi niya. “The woman you are marrying.”

Tahimik ang buong mesa. Ramdam ko ang tensyon. Gusto kong tumawa pero pinigilan ko ang sarili ko. Sa halip, ngumiti ako ng maayos at tumayo.

“Yes,” sagot ko. “I am Amara.”

Nilapitan niya ako. Malapit. Sobra. “You do not look like his type.”

Napangiti ako. Mas lalo. “People change,” sagot ko. “So do preferences.”

Narinig ko ang bahagyang singhap ng ilang tao sa mesa. Si Bianca naman, halatang hindi inaasahan ang sagot ko.

“Bianca,” mariing sabi ni Lucas. “This is not the right time.”

“Then when,” sagot niya pabalik. “After you marry her. After you forget us.”

Us.

Ah. Kaya pala.

Umupo ulit ako. Tahimik. Pero sa loob ko, gustong gusto ko ang eksena. Hindi dahil nasasaktan ako. Kundi dahil nakikita ko ang isang bahagi ni Lucas na hindi ko pa nakita dati. Galit. Gulong gulo. At walang kontrol.

“Do not make a scene,” sabi niya kay Bianca.

Pero huli na.

“Make a scene,” sigaw niya. “You think this marriage is real. You think you can replace me.”

Doon ko naramdaman ang lahat ng mata sa akin. Para bang hinihintay nila ang reaksyon ko. Kung iiyak ba ako. Kung aalis ba ako. Kung magagalit ba ako.

Sa halip, ngumiti lang ako. Tahimik. Kalma.

Hindi ko alam kung napansin ni Lucas iyon. Pero nakita ko ang pag kunot ng noo niya nang makita niya ang reaksyon ko.

“Bianca,” sabi ng lolo niya. “This dinner is for family.”

“Family,” ulit niya. “She is not family. She is a contract.”

Tumama ang salita niya. Hindi ko maikakaila iyon. Pero hindi ako nasaktan. Dahil alam ko ang totoo. At alam ko rin na mas masakit iyon para kay Lucas.

Biglang tumayo si Lucas. “Enough.”

Tahimik ulit ang lahat.

“You have no right to speak to her that way,” sabi niya.

Her.

Ako.

Oh. This just keeps getting better.

“Why are you defending her,” sigaw ni Bianca. “You loved me.”

Past tense.

At doon ko nakita ang galit sa mukha ni Lucas. Hindi galit kay Bianca. Galit sa sitwasyon. Galit sa sarili niya.

“That was before,” sagot niya. “This is my life now.”

Tahimik si Bianca. Nanginginig ang kamay niya. Kita ko ang luha sa mata niya.

“This is not over,” sabi niya bago tuluyang lumabas.

Nang magsara ang pinto, parang sabay sabay kaming huminga. Bumalik si Lucas sa upuan niya. Tahimik. Masikip ang panga. Galit.

Tumingin siya sa akin. Siguro inaasahan niyang magtatanong ako. Magagalit. Magreklamo.

Sa halip, ngumiti lang ako at uminom ng wine.

“Enjoying the show,” malamig niyang tanong.

“Oo,” sagot ko nang diretsahan. “Very much.”

Napailing siya. “This is not funny.”

“I know,” sagot ko. “But I cannot do anything. Remember. This is just a contract.”

Tumayo siya bigla. “Excuse me.”

Iniwan niya ang mesa. Iniwan ako sa gitna ng mga mata na puno ng tanong at paghuhusga.

Umupo ako ng maayos. Diretso ang likod. Mataas ang noo. Hindi ko hahayaan ang kahit sino na makita akong mahina.

Sa loob loob ko, alam kong magsisimula pa lang ito. Kung may first love na babalik, may mas malalim na sugat na hindi pa naghihilom.

At ako. Ako ang babaeng nasa gitna ng gulo.

Ngumiti ako sa sarili ko.

Kung akala nila ay madali akong matitinag, nagkakamali sila. Dahil kung ito ang larong papasukin ko, sisiguraduhin kong hindi ako ang unang matatalo.