Chapter 01

AMARA REYES P.O.V

Hindi ko inakala na ang unang araw ng pagkasira ng tahimik kong buhay ay magsisimula sa isang pirma. Isang simpleng pirma na ngayon ay parang tanikala sa pulso ko. Nakaupo ako sa loob ng malamig na conference room sa isang mataas na gusali sa Makati, nakaharap sa lalaking matagal ko nang kinamumuhian. Ako si Amara Reyes, at ang lalaking nasa tapat ko ay si Lucas Monteverde. Ang pangalan pa lang niya ay sapat na para sumikip ang dibdib ko.

Tahimik ang paligid pero ramdam ko ang bigat ng tensyon. Ang tunog lang ng aircon at ang pag flip ng mga papel ang pumupuno sa kwarto. Nakatingin ako sa bintana at tanaw ko ang magulong Manila. Mga sasakyan na nagmamadali. Mga taong may kanya kanyang direksyon. Lahat sila may choice kung saan pupunta. Ako wala.

Nasa gilid ng mesa ang mga abogado. Parehong kampante ang itsura nila. Para sa kanila, isa lang itong kasunduan. Para sa akin, ito ang simula ng isang bangungot.

Inangat ko ang tingin ko kay Lucas. Nakaayos ang suot niya, perpekto ang buhok, at seryoso ang mukha. Ganoon pa rin siya tulad ng huling beses naming nagkita. Laging mukhang may kontrol. Laging parang alam niya ang susunod na mangyayari. At iyon ang pinakaayaw ko sa kanya.

“Let us be clear,” sabi niya habang hindi pa rin ako tinitingnan. “This marriage is purely for business.”

Napairap ako. “As if I would marry you for love,” sagot ko. Ramdam ko ang panginginig ng boses ko kahit pilit kong pinatatag ang sarili ko.

Doon lang siya tumingin sa akin. Diretso. Walang emosyon. “Good. Then we understand each other.”

Kung alam lang niya kung gaano ko gustong tumayo at umalis. Pero hindi ko magawa. Dahil sa isang silid sa ospital, may isang lalaking nakahiga na umaasa sa akin. Ang ama ko.

Naalala ko ang itsura ni Papa kagabi. Maputla, mahina, at pilit na ngumiti kahit halatang nasasaktan. Hawak niya ang kamay ko habang sinasabi niyang huwag kong sisihin ang sarili ko. Pero paano ko hindi gagawin iyon kung ako ang huling pag asa ng pamilya namin.

“Amara,” sabi ng isa sa mga abogado. “This contract will secure the partnership between Reyes Group and Monteverde Group. It will stabilize both companies.”

Stabilize. Isang magandang salita para takpan ang salitang desperasyon.

“Two years,” sabi ni Lucas. “After that, we go our separate ways.”

“Two years of pretending,” sagot ko. “Two years of lies.”

“Think of it as a role,” sabi niya. “You are good at acting strong anyway.”

Tumama ang sinabi niya. Ayokong aminin pero sanay na akong magpanggap. Simula nang mamatay si Mama, ako na ang tumayong matatag sa pamilya. Ako ang laging nagsasabing kaya pa. Kahit minsan gusto ko na ring bumigay.

Kinuha ko ang kontrata at binasa muli. Lahat malinaw. Walang pagmamahal. Walang selosan. Walang pakialaman sa personal na buhay basta walang eskandalo. Parang negosyo ang kasal namin. Isang kasunduang walang puso.

“Kung may lumabag,” tanong ko, “ano ang mangyayari?”

“May kapalit,” sagot niya agad. “Malaki.”

Syempre. Para sa kanya, laging may presyo ang lahat.

Huminga ako nang malalim. Ramdam ko ang bigat sa dibdib ko. Ito na ba talaga. Ito na ba ang kapalaran ko.

Pinirmahan ko ang papel.

Sa sandaling iyon, parang may nabasag sa loob ko. Isang bahagi ng sarili ko na alam kong hindi ko na maibabalik.

Paglabas namin ng gusali, agad kaming sinalubong ng mga camera. Mga ilaw. Mga tanong. Isang eksenang hindi ko inasahan sa unang araw ng pagiging engaged ko sa lalaking kinamumuhian ko.

“Ms Reyes, is it true that you are marrying Mr Monteverde?”

“Is this a business arrangement?”

“Are you in love?”

Nararamdaman ko ang kamay ni Lucas na kumapit sa braso ko. Automatic ang reaksyon ko na pigilan ang sarili kong umiwas. “Smile,” bulong niya.

Ngumiti ako. Isang perpektong ngiti. Isang sinungaling na ngiti.

“Yes,” sabi niya sa mga reporter. “We are happy.”

Happy. Kung alam lang nila ang totoo.

Pagdating namin sa kotse, agad kong inalis ang kamay niya. “Do not touch me,” sabi ko.

“Get used to it,” sagot niya. “We will be seen together a lot.”

Tumalikod ako at tumingin sa bintana. Ayokong makita ang mukha niya. Ayokong makita kung may bakas man lang ng konsensya sa mata niya.

Tahimik ang biyahe. Pero sa loob ng isip ko, napakaingay. Paano kung masira ako sa proseso. Paano kung mawala ang sarili ko. At ang mas kinakatakutan ko, paano kung dumating ang araw na masanay ako.

Pagdating ko sa condo ko, bumagsak ako sa sofa. Pakiramdam ko binuhusan ako ng pagod at lungkot. Kinuha ko ang phone ko at binasa ang bagong message.

From Lucas.

Dinner with my family tomorrow. Be on time.

Parang utos. Parang wala akong karapatang tumanggi.

Napapikit ako at napabuntong hininga. Isang kontrata. Isang kasal. Isang kaaway. At isang buhay na ngayon ay hindi ko na kontrolado.

Hindi ko alam kung paano ako makakaligtas sa dalawang taon na ito. Pero isang bagay ang sigurado. Hindi ako basta basta susuko. Kahit kaaway ko pa ang lalaking pinakasalan ko, lalaban ako. Dahil hindi lang ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol sa pamilya ko. At gagawin ko ang lahat para mailigtas sila.

Kahit kapalit pa nito ang sarili kong puso.