Chapter 03

AMARA P.O.V

Tatlong minuto. Iyon ang binilang ko mula nang tumayo si Lucas at lumabas ng dining room. Tatlong minutong pilit kong kinakausap ang sarili ko na huwag sundan siya. Tatlong minutong sinasabi ko sa isip ko na wala akong pakialam. Na hindi ko dapat pakialaman ang nangyayari sa pagitan nila ni Bianca.

Pero hindi ko kayang manatili sa mesa.

“Excuse me,” sabi ko sa lolo niya nang maayos ang tono. “I need some air.”

Tumango lang siya, parang wala na ring lakas para pigilan pa ang kahit sino. Ramdam ko ang mga mata ng lahat habang tumatayo ako. Hindi ko na sila pinansin. Diretso akong naglakad palabas ng dining room, pababa sa mahabang hallway ng bahay na parang isang maze. Tahimik. Malamig. At punong puno ng bigat.

Pagdating ko sa garden sa likod ng bahay, huminto ako. Mahina ang ilaw. Tahimik ang paligid. Naroon ang mga puno at mga halaman na maingat na inayos. Isang perfect place para sa mga lihim.

At doon ko sila nakita.

Nasa may fountain si Bianca. Nakatalikod siya sa akin. Nanginginig ang balikat niya. Umiiyak. Hindi iyong tahimik na luha lang. Iyong iyak na parang kanina pa niya pinipigilan at ngayon lang bumigay.

Si Lucas ay nakatayo sa harap niya.

Hindi niya ito hinahawakan. Hindi niya ito inaakap. Pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan nila. Parang isang hakbang na lang at may mangyayaring hindi na pwedeng bawiin.

Tumigil ako sa likod ng isang malaking haligi. Hindi ko alam kung bakit ako nagtago. Siguro dahil ayokong makita nila ako. Siguro dahil gusto kong makita ang totoo. Ang bagay na hindi niya kayang ipakita sa akin.

“Why did you do this,” tanong ni Bianca sa pagitan ng hikbi. “Why did you choose her.”

Tahimik si Lucas. Kita ko ang kamay niyang nakapamulsa. Mahigpit ang pagkakakuyom ng kamao niya. Para bang pinipigilan niya ang sarili.

“Bianca,” sabi niya sa wakas. “This is not the place.”

“Then where,” sigaw niya. “You did not even tell me. I heard it from other people. Engaged. Married soon. Like I never mattered.”

Naramdaman ko ang kakaibang bigat sa dibdib ko. Hindi dahil sa selos. Hindi rin dahil sa galit. Kundi dahil sa realization. Na may parte ng buhay ni Lucas na hindi ko kailanman magiging bahagi.

“You know why I did it,” sagot niya. Mababa ang boses. Kontrolado. Pero ramdam ang pilit. “This is my responsibility.”

Responsibility. Iyon din ang dahilan ko.

“Do not lie to me,” sabi ni Bianca. “Look at me. You still feel it. I can see it.”

Lumapit siya ng isang hakbang. Masyadong malapit. Masyadong intimate.

Huminga nang malalim si Lucas. Tumingala siya saglit, parang nagdarasal ng lakas. At doon ko nakita ang expression niya. Ang itsurang parang gusto niyang yakapin ang babae. Parang gusto niyang sabihing mahal pa rin niya ito. Parang gusto niyang kalimutan ang lahat ng nasa likod niya.

Pero hindi niya ginawa.

“Stop,” sabi niya. Isang salita lang pero mabigat. “Do not do this.”

“Why,” tanong ni Bianca. “Because of her.”

Hindi agad siya sumagot.

“Yes,” sagot niya sa huli.

Napangiti ako. Isang mapait na ngiti.

Hindi dahil sa akin bilang babae. Hindi dahil sa pagmamahal. Kundi dahil sa papel ko sa buhay niya ngayon.

Tahimik si Bianca sandali. Parang inipon niya ang sarili niya bago muling nagsalita. “First love never dies,” sabi niya. “You know that.”

Parang may kumurot sa dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil totoo iyon. May mga unang bagay na kahit gaano katagal, hindi nawawala.

Tahimik si Lucas. Hindi niya itinanggi.

At doon ko naramdaman ang kakaibang apoy sa loob ko. Hindi galit kay Bianca. Hindi galit kay Lucas. Kundi isang matibay na desisyon.

Kung hindi niya kayang patayin ang nakaraan niya, ako ang gagawa noon.

Hindi para sa kanya. Para sa sarili ko.

“Bianca,” sabi ni Lucas. “You should go home.”

“Will you come with me,” tanong niya. Halos pakiusap.

Isang segundo. Dalawang segundo. Bawat sandali parang isang taon.

“No,” sagot niya. Diretso. Matatag.

At doon tuluyang bumigay si Bianca. Umiyak siya nang malakas. Tinakpan ang mukha. Parang isang batang nawalan ng tahanan.

Hindi gumalaw si Lucas. Nanatili siya sa kinatatayuan niya. Hindi niya hinawakan ang babae. Hindi niya inalo. Pero ramdam ko kung gaano kahirap iyon para sa kanya.

Iyon ang sandaling alam kong may kontrol pa rin siya. Na kahit nasasaktan siya, pipiliin niya ang obligasyon.

Tumalikod si Bianca at tumakbo palayo. Hindi na siya lumingon.

At si Lucas.

Nanatili lang siya roon. Nakatingin sa direksyon kung saan nawala ang babae. Parang may bahagi ng sarili niya ang sumama sa pag alis nito.

Sa sandaling iyon, alam kong kung lalapit ako, makikita niya ako. Kaya umatras ako. Tahimik. Maingat. Bumalik ako sa loob ng bahay na parang walang nangyari.

Pagbalik ko sa dining room, nagulat ang ilan na nauna akong bumalik. Umupo ako sa upuan ko at inayos ang sarili ko. Diretso ang likod. Kalma ang mukha.

Makalipas ang ilang minuto, bumalik si Lucas. Mas seryoso ang itsura niya. Mas malamig. Mas sarado.

Nagkatinginan kami.

At sa unang pagkakataon, may nakita akong kakaiba sa mata niya. Hindi galit. Hindi yabang. Kundi pagod.

“Are you okay,” tanong niya sa mababang boses.

Gusto kong sabihin ang totoo. Na nakita ko sila. Na narinig ko ang bawat salita. Na alam kong hindi pa patay ang unang pagmamahal niya.

Pero ngumiti lang ako. Isang simpleng ngiti.

“I am fine,” sagot ko. “I just needed air.”

Tumango siya. Walang tanong. Walang paliwanag.

Habang nagpapatuloy ang hapunan, alam kong may nagbago na. Hindi sa paligid. Kundi sa loob ko.

First love never dies.

Tama si Bianca.

Pero hindi ibig sabihin noon na wala nang magbabago.

Kung may bagay mang natutunan ako ngayong gabi, iyon ay ito. Ang nakaraan ay may kapangyarihan lang kung hahayaan mo.

At ako.

Hindi ko hahayaang maging multo si Bianca sa kasal na ito.

Kung kailangan kong patayin ang anino ng first love niya para mabuhay ang sarili ko, gagawin ko.

Hindi dahil mahal ko si Lucas.

Kundi dahil hindi ako papayag na maging extra lang sa sariling kwento ko.