LOGINAMARA P.O.V Naalimpungatan ako nang marinig ang pag-lock ng pinto. Bahagya akong nagmulat at bumangon.“Lucas?” bulong ko habang pinagmamasdan siya sa pagtatanggal ng suot na coat at necktie. Tiningnan ko ang cellphone ko at nakitang mag-aalas dose na ng gabi nang mga oras na iyon.“Are you okay? You reek of alcohol.” Napatakip ako sa ilong nang lumapit siya at tumingin sa akin. Namumula ang mukha niya sa labis na kalasingan.“No, I’m not,” sagot niya sabay yakap sa akin.Nanlaki ang mga mata ko sa ginawa niya at pinilit ko siyang itulak palayo.“A-ano bang ginagawa mo? Lumayo ka nga!” pagpupumiglas ko, subalit mas lalo lang niyang hinigpitan ang pagyakap sa akin.“I’m sorry…”Natigilan ako nang marinig ang mga salitang iyon mula sa kanya.“Sorry? For what?” nagtatakang tanong ko.“For everything. For being mean and insensitive,” sagot niya. Halata sa boses niya ang lungkot at guilt.Himala? Mukhang malakas ang tama ng alak sa lalaking ’to, isip-isip ko habang pilit pa ring kumakawal
AMARA P.O.V Trending pa rin. May mga headline na galit na galit. May mga headline na pumupuri. Pero pare pareho ang tono. Fierce. Aggressive. Dangerous wife. Napangiti ako ng bahagya. Kung alam lang nila kung gaano pa ako kayang maging mas masahol. Ilang minuto ang lumipas bago ako tumayo at naglakad papunta sa kusina. Kumuha ako ng tubig. Nanginginig pa rin ang kamay ko. Hindi dahil sa takot. Kundi dahil sa epekto ng lahat ng nangyari. Sa unang pagkakataon sa buhay ko, hindi ako nagtimpi. At hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o matakot sa sarili ko. “Do you feel better now.” Napalingon ako. Nakatayo si Lucas sa may pintuan ng kusina. Naka loosen na ang tie niya. Pagod ang mukha. Hindi galit. Mas mukhang disappointed. “Depends,” sagot ko. “Are you still angry.” “Yes,” sagot niya agad. “But that is not the point.” Tumawa ako ng mahina. “Then what is the point. That I defended myself. Or that I embarrassed your precious first love.” Sumikip ang panga niya. “You enjoyed
AMARA P.O.V Hindi ako fan ng public events. Mas lalo na kung may halong media, camera, at plastik na ngiti. Pero bilang asawa ni Lucas Monteverde sa papel at sa mata ng publiko, wala akong choice kundi sumama. Product launch ng Monteverde Group iyon. Isang malaking event. Maraming investors. Maraming press. At syempre, maraming taong naghihintay ng kahit anong eskandalo. Maayos ang suot ko. Kalma ang mukha ko. Nakangiti nang tama lang. Perfect image. Iyon ang kailangan. Nasa gilid ko si Lucas. Professional. Malamig. Parang walang nangyari sa mga nakaraang araw. Para bang hindi niya first love ang babaeng alam kong nandoon din sa venue. Ramdam ko siya bago ko pa siya makita. Bianca Cruz. Parang may kakaibang bigat sa hangin nang mapansin ko ang presensya niya. Nang tumingin ako sa direksyon niya, nakita ko siyang nakasuot ng eleganteng putting dress. Mukhang inosente. Mukhang walang kasalanan. Pero kilala ko na ang tipo niya. Lumapit siya sa amin habang may hawak na baso ng tubi
AMARA P.O.V Hindi ko alam kung anong oras na natapos ang dinner. Ang alam ko lang, bawat segundo pagkatapos ng nangyari sa garden ay mabigat. Parang may nakasabit na tanong sa hangin na walang gustong sumagot. Tahimik ang lahat. Walang gustong magbanggit ng pangalan ni Bianca. Walang gustong umamin na may lamat na agad ang kasunduang kasal. Paglabas namin ng Monteverde house, ramdam ko agad ang pagbabago sa kilos ni Lucas. Mas tahimik siya kaysa dati. Mas sarado. Hindi na siya nag utos. Hindi na rin siya nag comment. Diretso lang siyang naglakad papunta sa sasakyan. Sumakay kami. Walang salita. Sa loob ng kotse, ang tunog lang ng makina ang naririnig. Hindi ako tumingin sa kanya. Ayoko. Baka makita niya sa mata ko na alam ko. Na nakita ko ang lahat. Na narinig ko ang salitang iyon. First love never dies. Parang sirang plaka sa isip ko. “Tonight was unnecessary,” bigla niyang sabi. Malamig ang boses niya. Hindi ko alam kung galit ba siya sa sitwasyon o sa sarili niya. “Which pa
AMARA P.O.V Tatlong minuto. Iyon ang binilang ko mula nang tumayo si Lucas at lumabas ng dining room. Tatlong minutong pilit kong kinakausap ang sarili ko na huwag sundan siya. Tatlong minutong sinasabi ko sa isip ko na wala akong pakialam. Na hindi ko dapat pakialaman ang nangyayari sa pagitan nila ni Bianca. Pero hindi ko kayang manatili sa mesa. “Excuse me,” sabi ko sa lolo niya nang maayos ang tono. “I need some air.” Tumango lang siya, parang wala na ring lakas para pigilan pa ang kahit sino. Ramdam ko ang mga mata ng lahat habang tumatayo ako. Hindi ko na sila pinansin. Diretso akong naglakad palabas ng dining room, pababa sa mahabang hallway ng bahay na parang isang maze. Tahimik. Malamig. At punong puno ng bigat. Pagdating ko sa garden sa likod ng bahay, huminto ako. Mahina ang ilaw. Tahimik ang paligid. Naroon ang mga puno at mga halaman na maingat na inayos. Isang perfect place para sa mga lihim. At doon ko sila nakita. Nasa may fountain si Bianca. Nakatalikod siya sa
AMARA P.O.V Kung may isang bagay akong natutunan sa buhay, iyon ay ang huwag kailanman maliitin ang isang hapunan kasama ang pamilyang Monteverde. Akala ko simpleng dinner lang. Mali ako. Sobra. Nakatayo ako sa harap ng salamin sa condo ko habang inaayos ang sarili ko. Simple lang ang suot ko. Isang eleganteng dress na sapat para magmukhang maayos pero hindi sobra. Ayokong magmukhang pilit. Ayokong magmukhang desperado. Isa lang ang gusto kong ipakita ngayong gabi. Na hindi ako madaling yurakan. Pagdating namin sa ancestral house ng mga Monteverde, ramdam ko agad ang bigat ng lugar. Malaki. Tahimik. Parang bawat pader may tinatagong sikreto. Pagbaba ko ng sasakyan, agad akong sinalubong ni Lucas. Maayos ang ayos niya tulad ng inaasahan. Parang walang bakas ng emosyon sa mukha. “Remember,” sabi niya habang naglalakad kami papasok. “We are a united front.” Napangiti ako ng bahagya. “Relax,” sagot ko. “I know how to play my role.” Kung alam lang niya kung gaano ko kagustong panoori







