Chapter 04

AMARA P.O.V

Hindi ko alam kung anong oras na natapos ang dinner. Ang alam ko lang, bawat segundo pagkatapos ng nangyari sa garden ay mabigat. Parang may nakasabit na tanong sa hangin na walang gustong sumagot. Tahimik ang lahat. Walang gustong magbanggit ng pangalan ni Bianca. Walang gustong umamin na may lamat na agad ang kasunduang kasal.

Paglabas namin ng Monteverde house, ramdam ko agad ang pagbabago sa kilos ni Lucas. Mas tahimik siya kaysa dati. Mas sarado. Hindi na siya nag utos. Hindi na rin siya nag comment. Diretso lang siyang naglakad papunta sa sasakyan.

Sumakay kami. Walang salita.

Sa loob ng kotse, ang tunog lang ng makina ang naririnig. Hindi ako tumingin sa kanya. Ayoko. Baka makita niya sa mata ko na alam ko. Na nakita ko ang lahat. Na narinig ko ang salitang iyon.

First love never dies.

Parang sirang plaka sa isip ko.

“Tonight was unnecessary,” bigla niyang sabi. Malamig ang boses niya. Hindi ko alam kung galit ba siya sa sitwasyon o sa sarili niya.

“Which part,” tanong ko. Kalma ang tono ko kahit ramdam ko ang kirot sa dibdib ko. “The dinner or your first love showing up.”

Tumigil siya sandali. Kita ko sa gilid ng mata ko ang pag kunot ng noo niya. “Do not start.”

Napangiti ako ng bahagya. “I am not starting anything. I am just stating facts.”

Tahimik ulit siya. Ilang minuto ang lumipas bago siya muling nagsalita. “You saw us.”

Hindi iyon tanong.

“Oo,” sagot ko diretso. “I did.”

Huminga siya nang malalim. Parang pinipigilan ang sarili. “Then you know nothing happened.”

“Wala naman akong sinabi na may nangyari,” sagot ko. “Pero nakita ko rin kung gaano kahirap para sa iyo na hindi siya yakapin.”

Bigla siyang preno. Tumigil ang kotse sa gilid ng kalsada. Napalingon ako sa kanya. Kita ko ang galit sa mata niya. Pero mas nangingibabaw ang pagod.

“That is none of your business,” mariin niyang sabi.

Napangiti ako. Hindi mapanukso. Hindi rin masaya. Isang ngiting puno ng katotohanan. “It is my business. We are married. At least on paper.”

“Do not confuse the contract,” sagot niya. “You agreed there will be no emotional involvement.”

“Oo,” sagot ko. “But you did not say anything about your unresolved past.”

Tumahimik siya. Hindi na siya sumagot. Iyon ang sagot niya.

Ipinagpatuloy niya ang pagmamaneho. Hindi na kami nagsalita hanggang makarating kami sa condo unit na tinitirhan namin pansamantala. Isang malaking unit. Malinis. Elegant. Pero malamig. Walang buhay. Parang kami.

Pagpasok namin, agad siyang dumiretso sa sala. Tinanggal ang coat niya at ibinato sa sofa. Kita ko ang tensyon sa kilos niya. Gusto kong mag comment. Gusto kong tanungin kung mahal pa ba niya si Bianca. Pero pinigilan ko ang sarili ko.

Hindi ko kailangang tanungin. Alam ko na ang sagot.

“Ano ang plano mo,” tanong ko habang hinuhubad ang sapatos ko. “Magpapakita ka pa rin ba sa media na parang walang nangyari.”

“Yes,” sagot niya agad. “This changes nothing.”

Napatawa ako ng mahina. “For you maybe.”

Napalingon siya sa akin. “What do you want, Amara.”

Hindi ko alam kung bakit pero bigla akong napagod. Pagod na magpanggap. Pagod na maglaro. “I want clarity,” sagot ko. “I do not care if you loved her before. But I will not be made a fool.”

Hindi siya agad sumagot. Lumapit siya sa bintana at tumingin sa labas. Parang naghahanap ng sagot sa mga ilaw ng siyudad.

“I am doing this for my family,” sabi niya sa wakas. “Just like you.”

Tumayo ako sa harap niya. “Then do not look at her like that again.”

Nagkatinginan kami. Ang lapit namin sa isa t isa. Ramdam ko ang tensyon. Hindi romantic. Hindi rin galit. Isang uri ng laban ng dalawang taong ayaw matalo.

“You have no right to dictate my feelings,” sabi niya.

“Tama,” sagot ko. “But I have the right to protect myself.”

Tahimik siya. Hindi siya tumutol.

Tumalikod ako at naglakad papunta sa kwarto. Isinara ko ang pinto nang hindi marahas. Hindi ko gustong mag eskandalo. Pero sa loob ko, may bumubuo na desisyon.

Kinabukasan, nagising ako nang maaga. Tahimik ang unit. Wala si Lucas sa kama. Hindi ako nagtaka. Sanay siyang mauna. Bumangon ako at naghanda ng sarili ko para sa trabaho. Business as usual. Hindi pwedeng huminto ang mundo ko dahil lang sa gulo ng emosyon.

Pagdating ko sa opisina, sinalubong ako ng mga papeles at meeting requests. Mabuti na lang. Mas madali ang mag focus sa trabaho kaysa sa personal na problema.

“Amara,” sabi ni Adrian nang pumasok siya sa office ko. “You look tired.”

Ngumiti ako ng bahagya. “Long night.”

Tinitigan niya ako. Alam niyang may mali. Pero hindi siya nagtanong. Ganoon siya. Laging nirerespeto ang hangganan ko.

“By the way,” sabi niya. “I heard about Bianca Cruz. She is back in town.”

Nanlamig ang kamay ko. “News travels fast.”

“Be careful,” paalala niya. “She is not the type to give up easily.”

Alam ko iyon. At mas lalo kong naramdaman ang bigat ng sitwasyon. Hindi lang ito simpleng contract marriage. Isa itong digmaan ng nakaraan at kasalukuyan.

Pag uwian, nadatnan ko si Lucas sa sala. May hawak siyang phone. Halatang galit.

“She went to the press,” sabi niya agad.

“Bianca,” sagot ko. Hindi na tanong.

Tumango siya. “She is playing dirty.”

Napangiti ako. “So this is how it starts.”

Tumingin siya sa akin. “We need to work together.”

Sa unang pagkakataon, nakita ko ang takot sa mata niya. Hindi takot sa media. Kundi takot na mawala ang kontrol.

“At gagawin natin iyon,” sagot ko. “But this time, may kondisyon ako.”

“Ano,” tanong niya.

Lumapit ako sa kanya. Diretso ang tingin ko. “I will not interfere with your feelings. But I will not step aside either. If she wants a fight, I will not back down.”

Tahimik siya sandali. Pagkatapos, tumango. “Fine.”

At doon ko alam. Hindi pa tapos ang gulo. Sa katunayan, nagsisimula pa lang ito.