Uy, baka kung ano na yan ha..
Gianna"Hey, okay ka lang?"Napapitlag ako sa tanong na 'yon ni Drew. Parang sinundot ang tahimik kong pag-iisip. Nakatingin siya sa akin, hindi lang basta tingin, kundi ‘yung tipong may mabigat na laman. Parang may gustong sabihin, pero nahihirapan siyang ibuka ang bibig niya. Kita ko ang guilt sa
GiannaNang tuluyan akong makatapos ay lumabas na ako ng kwarto para harapin si Drew, na tila kanina pa nag-aabang sa sala. Napatingin siya agad sa akin, at kahit may bahid ng pagod sa kanyang mga mata, hindi nawala ang lambing ng kanyang titig."Okay lang ba sa'yo ang kumain?" tanong niya agad, hal
Gianna“Drew!” gulat kong sambit nang biglang bumungad ang pamilyar na mukha niya matapos kong buksan ang pintuan. Napaatras ako ng bahagya sa pagkabigla. “Akala ko mamaya ka pa darating?”Isang maluwag na ngiti ang binigay niya sa akin na nakasanayan ko na ulit na makita simula ng umalis si Chancy.
Tumingin ako sa kanya, buo ang loob.“Let’s do it.”Ngumiti ang doktor at tumango, saka nagbilin pa ng ilang paalala habang kinukuha ang kanyang clipboard. Malumanay ang tono niya, pero may bahid pa rin ng pagiging propesyonal. “Just remember to listen to your body, Mr. Lardizabal. Don't push too ha
At ngayon, sinasabi ng doktor ko na may pag-asa. Na kung susugal ako, kung haharapin ko ang isa pang operasyon, baka makamit ko na ‘yung bagay na halos mawala na sa panaginip ko, ang makalakad nang tuluyan. Nang walang saklay. Nang walang takot.“What do you mean?” tanong ko habang pinipigilan ang p
One month later pa ulit…Chancy“Mr. Lardizabal, I’m very happy about your recovery. You really did well in all your therapies.”Nakangiti ang doktor habang sinasabi iyon sa akin, at ramdam ko ang genuine na tuwa sa kanyang boses. Para bang isa siyang coach na proud sa player niyang muling nakakatay