CHAPTER FOUR

DIANA’S POV

It was my second night here at Adrian's mansion, hindi ako agad nakatulog. Hindi dahil sa kama na sobrang lambot nga, parang niyayakap ka habang nakahiga. Pero ang totoo, hindi ko alam kung sa-an ko ilalagay ang sarili ko at dahil narin sa mga pang aalispusta ng tita ni adrian.

Napaisip nalang ako na "Napaka pakialamera pala ng auntie niya" And yes naisip korin how much more kung maka harap kopa ang mother niya. Napa buntong hininga nalang talaga ako ngayon dahil naka ligtas ako sa mother niya this time. As far as i know adrian's mother is on business trip in Singapore and mawawala siya for a months.

Hindi rin ako sanay sa katahimikan ng isang bahay na parang museo. Wala akong marinig kundi ang tunog ng aircon at tik-tak ng wall clock na parang nanunukso sa’kin na, “Oo, Diana, ibang mundo ka na talaga.”

Kinabukasan, maaga akong nagising. Nagluto ako ng almusal kahit may katulong. Ewan ko ba, baka instinct ko na rin o baka gusto ko lang patunayan sa sarili ko na kahit wala akong pera, marunong pa rin akong magbigay ng halaga.

Nabigla si Manang Celia nang makita akong nagpiprito ng itlog.

“Ma’am Diana, baka po mapagalitan kayo ni Sir Adrian!”

“Okay lang po. Hindi naman siguro siya allergic sa itlog, ’no?” biro ko, kahit hindi ko alam kung totoo.

Tamang-tama, bumaba siya. Nakasuot pa ng white sando na pikit kung saan naka hulma ang anim na abs at kitang kita ang mga naglalakihang muscle. Kapansin pansin rin ang pajama niyang suot ay tila niyakap ang bawat hubog ng kanyang pagkalalaki. Basa pa ang buhok, at kahit mukhang bagong gising, grabe pa rin ang tindig. Parang hindi tao. Parang commercial model na nilagyan ng pagkasuplado.

“Good morning,” bati ko, awkward ang ngiti ko habang inaabot sa kanya ang tasa ng kape. Ayaw ko ipahalata yung pagkamangha ko.

Tumingin siya sa lamesa, tapos sa kamay kong medyo nanginginig.

“You cooked?”

“Opo.”

Tahimik siyang naupo. Kumuha ng tinapay, itlog. Kagat. Tikim ng kape. Walang reaction.

Nag-aalangan ako. “Okay lang po ba?”

“I didn’t die,” sagot niya. Diretso. Walang emosyon.

Gusto ko sanang matawa, pero pinigilan ko. “At least honest ka.”

Napatingin siya sa akin. Hindi ko alam kung may halong amusement sa tingin niya o judgment lang talaga. Pero imbes na tumagal ang moment na ’yon, tumunog ang phone niya. May emergency call daw sa kumpanya. Umalis siya agad, walang paalam gaya ng isang taong sanay na hindi nagpapaalam kahit kanino.

So this is married life?

That night, nagkita ulit kami sa dining area. Tahimik kami habang kumakain. Wala kaming napag-uusapan. Pero tuwing sulyapan ko siya, catcha ko siyang nakatingin din sa akin, parang may iniisip. O baka nagtataka lang talaga kung bakit siya pumayag sa kasal na ’to.

Matapos ang dinner, papunta na ako sa kwarto ko nang madapa ako sa hagdan. Buti na lang nakahawak ako sa railing. Akala ko tapos na ang hiya ko sa buhay, pero narinig ko ang boses niya.

"Careful."

Paglingon ko, naroon siya, bitbit ang coat, bagong dating.

“Hindi ka ba marunong mag-ingat kahit sa hagdan?” tanong niya, bahagyang may inis, pero mas may concern.

“Hindi kasi ako sanay sa marmol,” bulong ko. “Sanay ako sa sira-sirang kahoy.”

Tumahimik siya. Lumapit. As in lumapit talaga.

Nagkabanggaan ang balikat namin. Pumikit ako saglit. Hindi ko alam kung bakit parang bigla akong hindi makahinga. At doon, doon siya sumabay.

“Mas okay na yata kung sa guest room ka na lang sa tapat ng kwarto ko. Para kung may emergency…”

Napatingin ako. “Para lang sa emergency?”

“Of course,” sagot niya. Pero ’yung mata niya… parang hindi kasabay ng sinasabi niya.

Umiling ako. “Fine. Wala naman akong balak pasukin ang kwarto mo.”

“Good. Masisira ang routine ko.”

Naglakad siya papunta sa hallway. Ako naman, tumalikod na rin. Pero sa pagkakatalikod ko, bigla akong nadulas sa sahig na basa pa pala, at literal akong napahila sa coat niya.

Natumba kami at ako ay nasa ibabaw niya.

Nakadilat ang mata ko. Nakapatong ako sa dibdib niya. Mainit. Mabango. Malapit. Sobrang lapit. Napaka lapit.

Hindi agad kami kumilos. Hindi ko alam kung ilang segundo, oras, taon ang lumipas habang magkadikit ang mukha namin.

Ang puso ko? Lumilipad. Nagwawala.

Hindi ito parte ng kontrata.

Hindi dapat ako mahulog.

Pero ’yung mata niyang nakatitig sa akin… hindi ko alam kung bakit gusto ko lang manatili doon.

Kaya lang, bumalik siya sa sarili niya agad. Tinulungan niya akong tumayo.

“Next time, mag-ingat ka,” malamig niyang sabi, kahit may pulang-pula na sa gilid ng tenga niya.

“O-oo. Sorry,” bulong ko.

Naglakad siya papalayo, mabilis. Naiwan ako sa hallway, hawak ang dibdib ko na parang gusto nang kumawala.

Hindi pwede ’to. Hindi dapat ako magkagusto sa taong ’to. Dahil kontrata lang ’to. Walang halong damdamin. Walang puso.

Pero ang totoo?

Ramdam na ramdam ko na siya.