Share

CHAPTER FOUR

Author: Ms.Cage
last update Last Updated: 2025-07-07 12:03:49

DIANA’S POV

It was my second night here at Adrian's mansion, hindi ako agad nakatulog. Hindi dahil sa kama na sobrang lambot nga, parang niyayakap ka habang nakahiga. Pero ang totoo, hindi ko alam kung sa-an ko ilalagay ang sarili ko at dahil narin sa mga pang aalispusta ng tita ni adrian.

Napaisip nalang ako na "Napaka pakialamera pala ng auntie niya" And yes naisip korin how much more kung maka harap kopa ang mother niya. Napa buntong hininga nalang talaga ako ngayon dahil naka ligtas ako sa mother niya this time. As far as i know adrian's mother is on business trip in Singapore and mawawala siya for a months.

Hindi rin ako sanay sa katahimikan ng isang bahay na parang museo. Wala akong marinig kundi ang tunog ng aircon at tik-tak ng wall clock na parang nanunukso sa’kin na, “Oo, Diana, ibang mundo ka na talaga.”

Kinabukasan, maaga akong nagising. Nagluto ako ng almusal kahit may katulong. Ewan ko ba, baka instinct ko na rin o baka gusto ko lang patunayan sa sarili ko na kahit wala akong pera, marunong pa rin akong magbigay ng halaga.

Nabigla si Manang Celia nang makita akong nagpiprito ng itlog.

“Ma’am Diana, baka po mapagalitan kayo ni Sir Adrian!”

“Okay lang po. Hindi naman siguro siya allergic sa itlog, ’no?” biro ko, kahit hindi ko alam kung totoo.

Tamang-tama, bumaba siya. Nakasuot pa ng white sando na pikit kung saan naka hulma ang anim na abs at kitang kita ang mga naglalakihang muscle. Kapansin pansin rin ang pajama niyang suot ay tila niyakap ang bawat hubog ng kanyang pagkalalaki. Basa pa ang buhok, at kahit mukhang bagong gising, grabe pa rin ang tindig. Parang hindi tao. Parang commercial model na nilagyan ng pagkasuplado.

“Good morning,” bati ko, awkward ang ngiti ko habang inaabot sa kanya ang tasa ng kape. Ayaw ko ipahalata yung pagkamangha ko.

Tumingin siya sa lamesa, tapos sa kamay kong medyo nanginginig.

“You cooked?”

“Opo.”

Tahimik siyang naupo. Kumuha ng tinapay, itlog. Kagat. Tikim ng kape. Walang reaction.

Nag-aalangan ako. “Okay lang po ba?”

“I didn’t die,” sagot niya. Diretso. Walang emosyon.

Gusto ko sanang matawa, pero pinigilan ko. “At least honest ka.”

Napatingin siya sa akin. Hindi ko alam kung may halong amusement sa tingin niya o judgment lang talaga. Pero imbes na tumagal ang moment na ’yon, tumunog ang phone niya. May emergency call daw sa kumpanya. Umalis siya agad, walang paalam gaya ng isang taong sanay na hindi nagpapaalam kahit kanino.

So this is married life?

That night, nagkita ulit kami sa dining area. Tahimik kami habang kumakain. Wala kaming napag-uusapan. Pero tuwing sulyapan ko siya, catcha ko siyang nakatingin din sa akin, parang may iniisip. O baka nagtataka lang talaga kung bakit siya pumayag sa kasal na ’to.

Matapos ang dinner, papunta na ako sa kwarto ko nang madapa ako sa hagdan. Buti na lang nakahawak ako sa railing. Akala ko tapos na ang hiya ko sa buhay, pero narinig ko ang boses niya.

"Careful."

Paglingon ko, naroon siya, bitbit ang coat, bagong dating.

“Hindi ka ba marunong mag-ingat kahit sa hagdan?” tanong niya, bahagyang may inis, pero mas may concern.

“Hindi kasi ako sanay sa marmol,” bulong ko. “Sanay ako sa sira-sirang kahoy.”

Tumahimik siya. Lumapit. As in lumapit talaga.

Nagkabanggaan ang balikat namin. Pumikit ako saglit. Hindi ko alam kung bakit parang bigla akong hindi makahinga. At doon, doon siya sumabay.

“Mas okay na yata kung sa guest room ka na lang sa tapat ng kwarto ko. Para kung may emergency…”

Napatingin ako. “Para lang sa emergency?”

“Of course,” sagot niya. Pero ’yung mata niya… parang hindi kasabay ng sinasabi niya.

Umiling ako. “Fine. Wala naman akong balak pasukin ang kwarto mo.”

“Good. Masisira ang routine ko.”

Naglakad siya papunta sa hallway. Ako naman, tumalikod na rin. Pero sa pagkakatalikod ko, bigla akong nadulas sa sahig na basa pa pala, at literal akong napahila sa coat niya.

Natumba kami at ako ay nasa ibabaw niya.

Nakadilat ang mata ko. Nakapatong ako sa dibdib niya. Mainit. Mabango. Malapit. Sobrang lapit. Napaka lapit.

Hindi agad kami kumilos. Hindi ko alam kung ilang segundo, oras, taon ang lumipas habang magkadikit ang mukha namin.

Ang puso ko? Lumilipad. Nagwawala.

Hindi ito parte ng kontrata.

Hindi dapat ako mahulog.

Pero ’yung mata niyang nakatitig sa akin… hindi ko alam kung bakit gusto ko lang manatili doon.

Kaya lang, bumalik siya sa sarili niya agad. Tinulungan niya akong tumayo.

“Next time, mag-ingat ka,” malamig niyang sabi, kahit may pulang-pula na sa gilid ng tenga niya.

“O-oo. Sorry,” bulong ko.

Naglakad siya papalayo, mabilis. Naiwan ako sa hallway, hawak ang dibdib ko na parang gusto nang kumawala.

Hindi pwede ’to. Hindi dapat ako magkagusto sa taong ’to. Dahil kontrata lang ’to. Walang halong damdamin. Walang puso.

Pero ang totoo?

Ramdam na ramdam ko na siya.

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • Contracted To My Boss   CHAPTER TWELVE

    DIANA POVMaaga akong nagising, at sa unang pagkakataon simula nang lumipat ako sa kwarto ni Adrian… hindi ako agad bumangon.Hindi dahil sa antok.Kundi dahil naramdaman ko ’yung braso niyang nakaakbay sa akin.Hindi ko alam kung kailan niya ginawa ’yon. Baka sa kalagitnaan ng gabi? Baka napapanaginipan niyang may niyayakap siyang unan?Pero hindi unan ang nasa tabi niya. Ako ’yon.At ngayong nararamdaman ko ang init ng balat niya sa balikat ko, ang bigat ng bisig niyang nakasandal sa’kin… para akong hindi makahinga.Not in a bad way.But in a “why does this feel too good to be fake” kind of way.Dahan-dahan akong gumalaw para hindi siya magising. Ayokong isipin niya na affected ako.Pero sa loob-loob ko… bakit ba parang ayokong alisin ’yung braso niya?---Pagdating ko sa opisina, may nag-aabang na email mula kay Ms. Ria, ang executive assistant ni Mr. Tan — isa sa mga top partners ng Velasquez Holdings.Subject: New Project Assignment – Mr. Lucas JavierNapakunot noo ako.Si Mr. Ja

  • Contracted To My Boss   CHAPTER ELEVEN

    ADRIAN'S POV6:03 a.m.Gising na ako. Sanay na akong ganito, na laging maaga, laging alerto.Pero ngayong araw… mas matagal akong nanatili sa kama.Tahimik.Maliwanag na ang paligid. May sinag na ng araw sa kurtina. Pero hindi pa rin ako bumangon.Kasi sa unang pagkakataon mula nang tumira ako sa mansion na ito, may nakatabi akong babae. Nasa tabi ko si Diana.Nakaharap siya sa akin, nakapikit, banayad ang paghinga. Maayos ang pagkakatulog niya, parang saglit siyang nakaligtas sa gulo ng mundo.At hindi ko alam kung bakit, pero hindi ako makatingin sa iba.Ang buhok niyang medyo basa pa mula kagabi, ang pilikmatang mahaba, at ang kamay niyang bahagyang nakalapat malapit sa kamay ko — tahimik lang siyang nandiyan. Wala siyang ini-expect, wala siyang sinasabi.Pero bakit parang ako itong naguguluhan?I married her para sa peke naming kontrata. Isang kasunduan. Practical. Walang damdamin.Pero ngayon, habang pinagmamasdan ko siya, hindi ko na sigurado kung asawang papel lang ba siya.O

  • Contracted To My Boss   CHAPTER TEN

    DIANA'S POV Hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ang bigat ng pag-uusap namin ni Lyka. Kahit hindi pa siya handang patawarin ako, naiintindihan ko. Hindi madali ang lahat ng ’to para sa kanya at pati na rin para sa akin. Pero sa gitna ng lahat ng sakit, may isang gabi na hindi ko rin malimutan. ’Yung gabi na tahimik lang kaming magkatabi ni Adrian. Walang salita. Walang pangako. Pero sa unang pagkakataon, hindi ko naramdaman na mag-isa ako. At sa parehong gabi ring iyon, parang may unti-unting nagbabago. --- “Diana,” tawag ni Adrian habang papasok siya sa bahay. Galing siya sa office. Tulad ng dati, ayos ang suot niya at naka-black shirt at tailored slacks. Parang laging handa sa photoshoot. Nagulat ako nang bigla siyang lumapit at tumigil sa harapan ko sa hallway. “Ano ’yon?” tanong ko, hawak pa ang basang buhok ko, bagong ligo. “You’ll be moving to my room,” sabi niya diretso. Walang drama. Para bang sinabi lang niyang magpapalit ng bedsheet. Napakapit ako sa towel sa balika

  • Contracted To My Boss   CHAPTER NINE

    ADRIAN'S POV Pagkapasok ko ng mansion, tahimik. Tahimik ang buong paligid, walang usual na tunog ng kutsara't tinidor, walang TV, walang boses ni Diana. Maaga akong natapos sa work at akala ko'y aabutan ko siyang nanonood ng drama o busy sa kusina. Pero wala. Tahimik. Malamig. Hanggang sa narinig ko ang mahinang yabag mula sa dining area. Lumakad ako papunta ro’n, at nakita ko siya. Nasa gilid siya ng mesa, nakaupo, nakayuko habang tinutulak lang ang pagkain niya gamit ang tinidor. Hindi niya namalayan na andoon na ako. “Hindi ka kumakain?” tanong ko, kalmadong boses. Napatingin siya, parang nagulat pa. “Oh. Andiyan ka na pala. Maaga ka ngayon.” Tumango ako. “Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko.” “Busog pa ako,” sagot niya. Mahina, walang lakas. “Maaga akong nag-snack kanina.” Alam kong kasinungalingan ’yon. Hindi siya sanay magsinungaling, and I’ve dealt with enough liars to know the signs — shaky fingers, avoiding eye contact, and that fake smile she just gave me. Somet

  • Contracted To My Boss   CHAPTER EIGHT

    DIANA'S POVMaaga pa lang, gising na ako. Maaga rin akong lumabas ng kwarto para magtimpla ng kape, pero tulala lang ako habang hawak ang tasa.Hindi ako makalimot sa nangyari kagabi.Yung mga bulong. Yung tingin ng tao. Yung ngiti ni Adrian habang hawak ang baywang ko. Yung pagtatanggol niya sakin kay Tita Regina.Pero mas hindi ko makalimutan ’yung mga mata niya—hindi galit, hindi malamig—pero may gustong iparating.At natatakot akong malaman kung ano ’yon.“Are you okay?” tanong niya habang dumadaan sa may kusina, bagong paligo, naka-suit ulit.Tumango ako. “Okay lang. Kape?”Umiling siya. “I have to go early. Meeting with the Japan team. Gusto mo bang sumama mamaya sa pagbisita ko kay Lyka?”Napatingin ako sa kanya.“Ikaw pa lang ang di pa niya nakikita mula nang ma-confine siya,” dagdag pa niya, habang inaayos ang relo niya.Tumango ako, pero saglit lang.“Wag nalang. Baka mainit ang ulo ni Doc kung madami sa room. Mas importante ’yang meeting mo,” sagot ko, pilit ang ngiti.Sand

  • Contracted To My Boss   CHAPTER SEVEN

    ADRIAN'S POVPagbalik namin mula sa grocery, pinuntahan ko si Diana sa kusina habang inaayos niya ang mga pinamili namin. May kailangan akong sabihin. May Isang event ngayong gabi. Annual CEO Gala — press, investors, and all the high-society devils I have to fake smile at.“You need to get ready,” sabi ko.Napalingon siya, may hawak pang lata ng condensed milk. “Ha? San tayo pupunta?”“There’s a party tonight. A big one. I want you with me.”Napatigil siya. “Ako?”I nodded. “You’re my wife. It’s time they know that.”Kita ko ang kaba sa mukha niya. "Look at me adrian, so simple and for sure may masasabi nanaman ang mga tao mamayang gabi, Imagine a genius, handsome and one of the powerful CEO in this country having a wife like basang sisiw?. ""I never cared about what they say, Diana. I only care about you - I mean... I only care about myself. And no more explanation. "Natahimik siya. Peru maya-maya'y pumayag narin. "What should i wear?. "“I already took care of it. May dadating

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status