CHAPTER THREE

DIANA’S POV

"Welcome, Mrs. Velasquez."

’Yan ang bungad niya nang bumungad ako sa pintuan ng mansion. Isang malaking bahay na parang hindi tinatapakan ng alikabok. Tahimik, malamig, at amoy imported na polish. Ang sahig ay sobrang kintab, para bang bawat hakbang ko ay may kasamang paalala: You don’t belong here.

Pero tumango lang ako. "This doesn't feel real," bulong ko.

“Well, better get used to it,” sagot niya.

Hindi ko alam kung seryoso siya o may halong biro. Pero hindi na ako nagtanong. Umakyat na lang ako sa kwarto na tinuro ni Manang Celia, malaki, malinis, may sariling banyo. May kwarto pala na ganito kalaki? Isang ganito, puwede nang gawing bahay.

Kinabukasan, ginising ako ni Manang. "Ma'am Diana, may bisita po kayo sa ibaba. Kailangan daw po ni Sir Adrian na bumaba kayo. Andun kasi ang aunt niya, kapatid ng father ni Sir at gusto niya daw na makilala ka. ”

Napakurap ako. Tiyahin niya?

Agad akong bumangon at nag-ayos. Pinilit kong magmukhang presentable. Nagsuot ako ng simpleng damit—hindi mukhang formal, pero hindi rin mukhang palengke. Pagtingin ko sa salamin, bumuntong-hininga ako.

Ito na ’yon.

Pagbaba ko, ramdam ko agad ang tensyon sa hangin. Nakaupo sa mahabang sofa ang tatlong babaeng matitikas, elegante, at parang may sariling red carpet sa katawan. Sa gitna nila, isang babae na agad kong inakala kung sino.

Siya ang may hawak ng power sa silid. Maayos ang postura. Naka-diamond necklace kahit umaga. At ang tingin niya sa akin… parang dumi sa kuko.

"Ikaw pala si Diana," ani Tita Regina, malamig ang boses.

Tumango ako. "Opo."

"Hmm. Mukha kang… simple."

Simple? Sa tono niya, para bang sinabi niyang walang class. Umupo ako sa gilid, pilit iniwasan ang tingin ng mga kasamang babae.

"Adrian," sabi ni Tita Regina, "So, this is the woman you chose to marry without even consulting us? At sino siya? Sino ang pamilya niya? Bakit parang hindi natin siya kilala?"

"Hindi niyo nga siya kilala, Auntie. Kaya ito ang chance niyong makilala siya," sagot ni Adrian, calm pero may diin.

“Where did she even come from? May background ba ’yan? Degree? Business? Trabaho? O galing lang sa kung anong eskinita?”

Hindi ko na napigilan ang panlalamig ng kamay ko. Hinigpitan ko ang hawak sa palad ko. Ayokong magsalita. Ayokong magalit. Pero masakit.

“Enough, auntie,” sabi ni Adrian, mas mahigpit na ang boses. “You don’t get to interrogate my wife.”

Wife. Biglang may kirot sa dibdib ko. Hindi dahil sweet, kundi dahil paalala ito ng kontrata.

Hindi totoo. Wala akong karapatang tawagin siyang asawa. At lalong wala siyang obligasyong ipagtanggol ako. Pero ginawa niya. Harap-harapan.

“Then at least enlighten us, Adrian,” balik ni Tita Regina, taas-kilay. “Did she trap you? Buntis ba siya? O ginamitan mo na naman ng awa at napapayag kang pakasalan siya?”

“Wala siyang ginawang masama, auntie. Ako ang nag-alok.”

Napatingin sa akin si Tita Regina. Ngumiti siya, pero hindi kabaitan ang laman ng ngiti niyang ’yon. "Ganun ba, iha? So tell me, magkano ang kabayaran para tanggapin ang apelyido namin? Desperada kana talaga… To sell your freedom over money, what a cheap and embarrassing life you have.”

Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng lakas, pero dire-diretso ko siyang tiningnan. "Hindi po ako binili. Hindi rin ako nagbebenta ng sarili. Pero kung ang pagiging asawa ni Adrian ay makakatulong sa kapatid kong nasa ospital kahit tawagin niyo pa akong desperadang babae oo napaka desperada ko talaga at tatanggapin ko lahat ng masasakit na salita niyo. Kasi kahit hindi ako mayaman, hindi ko kailangang ipagsigawan ang respeto."

Tahimik ang silid.

Tiningnan ko si Adrian. Hindi siya ngumiti, pero tumango siya. Parang may approval sa mga mata niya.

Tumayo si Tita Regina. “Fine. Kung yan ang gusto mo, Adrian. But don’t expect me to treat her like one of us dahil kailanman hindi bababa sa lupa ang langit tandaan moyan. And alam ba ito ng mama mo? Or don't just say na inilihim morin sakanya?”

“You never treat anyone like family anyway. And yes hindi kopa sinabi kay mama and it's none of your business.”

“Ohh come on adrian, you were likely disrespecting the authority of your mother para malaman ang mga desisyon mo sa buhay.”

“I know my desisyon.” Malamig na sagot niya at sabay tayo. Iniwan niya ako sa gitna ng sala, kasama ang masamang tingin ng mga babaeng nasa paligid.

Pagkaalis nila, hindi pa rin ako gumalaw. Ramdam ko ang tensyon, ang kahihiyan, ang bigat sa dibdib.

"Sorry," bulong ni Adrian. “She’s always been like that.”

Umiling ako. “Wala ka namang kailangang i-sorry.”

“Next time, you don’t have to answer her back.”

“Hindi ko siya sinagot para makipag-away. Gusto ko lang ipaalala na hindi ako basura.”

Tahimik siya. At sa unang pagkakataon, nakita ko siyang ngumiti. Kaunti lang. Pero sapat na para mapatigil ako.

"You really are different," bulong niya. "At least this won’t be boring."

At hindi ko alam kung insulto ba ’yon o compliment.

Pero ang alam ko lang… simula pa lang ’to.