บทที่ 119 : ขืนใจ (18+)

ปลายนิ้วแห้งผากราวกับกระดาษทราย กว่าจะสัมผัสได้ถึงหยดน้ำหยาดแรกกลีบผกาก็ช้ำมากจนออกสีแดงแกมระเรื่อ มิวท์เสียวแค่ในใจแต่ร่างกายกลับไม่เป็นดังที่หวัง เธอเอาแผ่นหลังพิงกับกำแพงห้องโดยสารพลางหลุบสายตามองเรียวขาของตัวเองทั้งสองข้างที่ตั้งชันขึ้นและกำลังสั่นระริก เธอเร่งเกินไปเธอฝืนทั้งที่ไม่ได้เงี่ยนจริง

.

ตอกย้ำการโกหกตัวเองด้วยการดีดกางเกงผ้ายืดที่พันอยู่กับข้อเท้าออก เธออยากเห็นความงุ้มเกร็งของปลายตีน เผื่อจะทำให้มีอารมณ์กระสันขึ้นมาต้านทานการกลายร่างได้บ้าง

.

"ซีดดดด...จิ๋มแห้งจัดเลยอ่ะโถ่เอ๊ย!"

.

แท่งน้ิวเปลี่ยนจากสองเป็นสาม ชี้ , กลาง , นาง เรียงตัวเป็นขยุมพลันยัดเข้าไปแบบสุดเหยียดก็แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ผลหล่อนจึงได้รับแต่ความเจ็บปวดกลับมา แรงเสียดสีที่ขาดน้ำหล่อลื่นเป็นอะไรที่ทำร้ายช่องคลอดมาก มิวท์เหมือนกำลังทำทารุณกรรมกับตัวเอง และที่สำคัญที่สุดก็คือ ณ ตอนนี้และเดี๋ยวนี้ มุมมองสายตาของเธอก็เริ่มเห็นเป็นฉากสีแดงและเส้นเลือดยึกยือถักทอขึ้นมาแล้ว!

.

"เรากำลังจะกลายร่าง.. อ่ะ.. อ๊ากกก..ก..ก..ก , อั๊ก..ก..ก!"

"เด็กผู้หญิงคนนั้นกับแท่งไฟส่องสว่างในมือ ทำให้เชื้อโควิดในตัวเรากำลังจะออกมา.."

"เอือกกกก.. อึก..ก..ก..ก "

"อย่านะ.. อย่าทำร้ายเขา! เขายังเด็กอยู่เลย!"

.

ด้วยความสัตย์จริงว่ามิวท์จำเจนิสไม่ได้หรอก แต่ทว่าจิตใต้สำนึกของเธอย่อมรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป ศพพี่พลขับนั่นไงคือประจักษ์พยานในที่เกิดเหตุ ความเละเทะตะกละตะกลามของเศษชิ้นส่วนอวัยวะ จะถูกยกไปประดิษฐานบนเรือนร่างของเจนิสแน่หากโควิดยึดร่างมิวท์เอาไว้ได้ สถานการณ์จึงมีแต่แย่ลงไปทุกที

.

"ฟึบบบ!"

นิ้วหลุดออกจากรูจิ๋ม ส่วนมืออีกข้างที่พยายามแกะกระดุมเสื้อออกก็หลุดผล็อยตามมาเช่นกัน

.

ดูท่าประธานสาวน่าจะช้าเกินไป เธอเริ่มสูญเสียสัมปัชชัญญะไปทีละภาคส่วน แม้แต่การมองเห็นหรือการกรอกลูกตายังทำไม่ได้ ดวงเนตรเริ่มเปลี่ยนสีกลายเป็นสีแดง มิวท์ถูกบังคับให้ก้มหน้าลงมามองก่อนจะเริ่มเห็นนิ้วมือข้างที่หลุดออกจากรูเสียวเมื่อครู่งอกเงยออกมาเป็นกงเล็บ!

.

เมือกยางหยดย้อยซึมออกมาจากใต้ร่อง สีของมันข้นขลักน้ำตาลอมดำไม่ใช่สีใสเหมือนน้ำเงี่ยนตอนมีเพศสัมพันธ์ แล้วหลังจากนั้นเล็บที่ผ่านการทำสปามาอย่างดีก็ค่อย ๆ งอกยาวออกมาราวกับอาวุธของวูล์ฟเฟอรีนในหนังเรื่องดิเอ็กซ์เมน มันทั้งแหลมแล้วก็คมตะปบทีเดียวพื้นโลหะแกร่ง ๆ ยังถึงกับเกิดเป็นประกายไฟลุกพรึบ!

.

"แคล๊งงง!!!"

.

"โคร่งงงงง!!! , กรรรรร!!! , โคร่งงงงง!!!"

.

ในที่สุดมันก็ออกมาจนได้ มิวท์ไม่เหลืออำนาจที่จะควบคุมเรือนร่างอันอุบาทว์ของตัวเองได้อีกต่อไป กางเกงไม่ใส่เสื้อตัวบางก็กระดุมหลุดลุ่ย มิหนำซ้ำแขนอีกข้างก็เริ่มงอกกงเล็บออกมาด้วยเช่นกัน เธอยืนขึ้นโอนเอนราวกับซอมบี้ การเคลื่อนที่แต่ละก้าวแช่มช้าเพราะที่ผ่านมาก็ต้องยอมรับว่าเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น มิวท์ยังไม่ใช่ผู้กลายพันธุ์แบบเต็มขั้นนัก เพราะถ้าไปถึงขั้นนั้นจริงตัวพ่ออย่างเปรมที่ควบคุมทุกอย่างอยู่ที่เมืองหลวงก็คงจะเชื่อมต่อกับเธอได้

.

แต่นี่เธอยังคงก้ำกึ่งอยู่! เปรียบเป็นคนก็คงไม่ต่างจากคนที่เมากึ่ม ๆ รู้ตัวบ้างไม่รู้ตัวบ้างลูกผีลูกคน แต่ก็มีแววจะค่อนไปทางชิบหายซะมากกว่า

.

"โคร่งงงงง!!! , โคร่งงงงง!!! , โคร่งงงงง!!!"

เรียวขาขยับก้าวเดินไปข้างหน้า โดยมีพิกัดเป้าหมายเป็นประตูทางออกเฮลิคอปเตอร์ที่อยู่ตรงส่วนท้ายของลำ ฮ.

.

แม้มันจะถูกล็อคอย่างแน่นหนาด้วยมือของเธอเองในตอนที่เป็นคน แต่ตอนนี้เจตจำนงที่เธอตั้งใจจะขังตัวเองไว้ไม่ให้ออกไปทำร้ายคนอื่น ดูเหมือนจะต้องถูกทำลายลงเสียแล้ว!

.

"ฟับ!!! , ฟับ!!!"

.

"ชิ้งงง!!! , ชิ้งงง!!!"

ผ่าทแยงมุมเป็นรูปกากบาทโคตรแม่มมึงอะไรจะง่ายดายปานนั้น เมื่อเหล็กประตู ฮ. หนา ๆ นี่ถึงกับขาดสะบั้นทะลุออกไปเลย โควิดในร่างมิวท์ถีบฝาประตูกระเด็นออกไปอัดกระแทกกับซอกผา มันแผดเสียงร้องคำรามออกมา แต่ทว่ามิวท์ก็ยังสู้นั่นจึงทำให้เดซิเบลกับคีย์เสียงคำรามหนนี้ผิดเพี้ยนไปเล็กน้อย

.

"กรี๊ดดดดดดดดดด!!!"

เป็นเสียงร้องของเธอที่แผดออกมาเป็นเฮือกสุดท้ายแทน มิวท์หมดแรงแล้วเธอไปต่อไม่ไหวแล้ว ไม่ได้ถูกเอาแต่การร้องเมื่อครู่นั้นช่างเหมือนเสียงครางเวลาเสร็จกิจ

.

เป็นไปได้สูงว่ามิวท์อาจจะกลับออกมาไม่ได้อีก แต่ก็ถือเป็นโชคดีอย่างที่เสียงร้องเมื่อกี้ก็ได้ทำให้เจนิสที่ปีนกระจกอยู่ด้านหน้าได้ยินเข้าเช่นกัน

.

.

"เอ๊ะ! เมื่อกี้เสียงอะไรอ่ะ? เหมือนเสียงผู้หญิงกรี๊ดเลย?"

เจนิสสะบัดหน้าไปมา เธอหันรีหันขวางโดยใช้มือข้างหนึ่งป่ายปีน ส่วนมืออีกข้างก็ยังถือแท่งไฟส่องสว่างอยู่