บทที่ 118 : พี่มิวท์ (18+)

ภาพในฝันประเดประดังเข้ามาในหัว ภาพของการสังวาชกันในน้ำ ภาพของมิวท์สาวสวยหุ่นงามที่ถูหน้าอกบี้บดกับแผ่นหลังของเธอ สิ่งเหล่านี้ทำเอาเจนิสถึงกับมือไม้สั่น แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นโลโก้ของบริษัท AP ตรงท้ายเครื่องบิน และจากจุดที่ยืนอยู่ก็สูงและมืดเกินกว่าจะพิสูจน์อัตลักษณ์ได้ แต่ด้วยสัญชาตญาณที่ติดตัวมายังไงเธอก็ว่าใช่ นี่ต้องเป็นเฮลิคอปเตอร์ที่ตั้งใจออกมาตามหาแน่นอน

.

"เอาไว้ก่อนเรื่องช่วยเหลือผู้คน เสียใจด้วยนะคะน้า แต่ก็ต้องขอบคุณด้วยเหมือนกันนี่ถ้าไม่ใช่ลูกผัวน้าหนูคงไม่ได้เจอกับเครื่องบิน"

.

"ปั๊ก! , ฟู่..!!!"

จากอุปกรณ์จุดไฟในมือกลายเป็นแท่งไฟส่องสว่าง มันถูกกระทุ้งด้วยหัวเข่าและเปล่งแสงสว่างโพลงออกมาทำให้ทั้งสองฟากของซอกเขากลายเป็นสีแดง

.

"รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง" ถ้าจะต้องมีซาวด์ดนตรีประกอบเพลง "เล่นของสูง" ของวงบิ๊กแอสถือว่าเหมาะมาก เพราะเจนิสรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นเสี่ยงแค่ไหน แท่งความร้อนเรืองแสงที่ถืออยู่จะกลายเป็นตัวล่อชั้นดีให้บรรดาผู้ติดเชื้อพุ่งเป้ามาที่เธอ แต่ก็นะ! จะให้ทำไงได้ล่ะในเมื่อหัวใจเรียกร้อง

.

เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณคิดหาเหตุผลให้กับความรัก เมื่อนั้นก็แปลว่าคุณไม่ได้รักกันแล้ว ความรักมักจะทำให้คนเราทำอะไรโง่ ๆ แล้วกับคนที่ไม่ได้ฉลาดเป็นทุนเดิมอย่างเธอจะไปเหลืออะไร เจนิสไม่มีอะไรต้องแคร์งานในวิลเลจก็ไม่มีอะไรต้องห่วง ครั้นจะทำอะไรตามใจตัวเองบ้างจะหนักหัวใครมิทราบ เธอจึงเริ่มชะโงกหน้าลงไปพร้อมกับยื่นแท่งไฟออกไปด้วย

.

"วู้ววว.. ว.. ว สูงเหมือนกันแฮะ"

.

ลำพังเศษหินก้อนหนึ่งที่กลิ้งตัวตกลงไปยังใช้เวลากว่า 10 วิกว่าจะกระทบโดนตัวเครื่อง พอลองป้องปากตะโกนถามลงไปก็ไม่ได้ยินเสียงขานรับใด ๆ ตอบกลับมา

.

"อืม.. จากแสงไฟในห้องโดยสาร แล้วก็ลักษณะของการจอดคงไม่ใช่อุบัติเหตุหรอก น่าจะเป็นการจงใจเอา ฮ. มาซ่อนซะมากกว่า และเพื่อการนั้นเราคงต้องปีนลงไปดู"

.

กระชับเป้ปรับสายสะพายหลังเจนิสหันซ้ายแลขวามองดูรอบ ๆ จนพบว่ายิ่งเวลาผ่านไปแท่งไฟในมือก็ยิ่งทำให้ตัวเองเด่น เสียงเห่าหอนร้องคำรามเริ่มทอดยาวมากับสายลม นั่นทำให้เธอต้องรีบทำอะไรสักอย่าง

.

แผนการถูกปรับเปลี่ยนเล็กน้อย ที่ ๆ ดีที่สุดและเหมาะที่สุดไป ๆ มา ๆ กลับห่างจากจุดที่เจนิสยืนอยู่แค่ไม่กี่เมตร กองไฟขนาดใหญ่จึงถูกจุดขึ้นจากเศษไม้แห้งที่หาได้ดาษดื่นในละแวก มันรุกโชนโหมร้อนแรงอยู่บนเนินผาสูง แสงสว่างเจิดจรัสกลบแท่งไฟในมือเจนิสแบบไม่เห็นฝุ่น ด้วยความสัตย์จริงว่าเจ้าสิ่งนี้นี่แหละที่จะทำให้เธอรอดหรือไม่ก็ร่วง มันอาจจะช่วยลากฝูงผู้ติดเชื้อให้มารุมตอมได้ก็จริง แต่ก็มีเปอร์เซ็นต์ที่พวกมันจะเบนเป้ามาหาเจนิสที่อยู่ถัดไปได้เช่นกัน

.

หนึ่ง..สอง..ซั่ม..ไม่อยู่แล้วเพราะไม่มีเวลา ด้วยเป้ที่กระชับแน่นอยู่บนบ่ากับแท่งไฟแท่งเดียวในมือ เด็กสาวตัดสินใจกระโดดพรวดเดียวลงไปในช่องเขา!

.

"ครืดดดดด!!! , ขลุกขลั่ก ๆ ๆ ! , ครืดดดดด!!! "

.

"อ๊าาา~! , กรี๊ดดดดด!!! , ย๊าฮู้!"

.

นาทีนี้แม้แต่การปีนป่ายยังถือว่าช้าเกินไป เจนิสใช้เป้เป็นจุดรองรับน้ำหนักจนกลายเป็นอุปกรณ์หนุนตูดให้เธอสไลด์ลงมาจากหน้าผาได้ราวกับเล่นสไลเดอร์ โปรดอย่าลืมว่าแง่งหินในหุบเขาเทวดานั้นมีลักษณะอย่างไร ร่วนซุย เปราะบาง และแตกกะเทาะได้ ประกอบกับเจนิสเองก็เคยตกหน้าผาฝั่งตรงข้ามมาแล้วถึง 5 ครั้ง ภาพที่ออกมาจึงเป็นอย่างที่เห็นว่าเธอเหมือนกำลังเล่นอยู่ซะมากกว่า

.

"วู้วววว~! , ย๊าฮู้!!!"

.

ฝุ่นตลบอบอวลเศษหินเศษดินตะกุยตีขึ้นซุยไม่ต่างจากผงรังแค ดีที่เป็นตอนกลางคืนไม่งั้นคงฟุ้งมากกว่านี้ และในที่สุดฝ่าเท้าของเจนิสก็ประกบนาบอยู่บนพื้นหลังคาของเฮลิคอปเตอร์ได้สำเร็จ

.

"หมับ!!!"

.

ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งรู้ว่าใหญ่แค่ไหนชีนุกเป็น ฮ. สองใบพัดที่บรรทุกได้แม้กระทั่งรถถัง ลำพังเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อเอาไปเทียบกับขนาดของใบพัด ฮ. จึงไม่ต่างจากไม้ซีกงัดไม้ซุง เธอต้องก้มหลบอยู่นานพอควรกว่าจะหาเหลี่ยมมุมไต่ลงมายังขอบหน้าต่างของห้องโดยสารที่เปิดไฟอยู่ได้ ฝ่ามือเรียวรีบป่ายปัดกระจกหน้าเอาเศษฝุ่นออกไป สลับกับการเคาะกระจก ป๊อก ๆ ป๊อก ๆ แล้วก็ป้องฝ่ามือส่องเข้าไปดู

.

"เฮ้! , มีคนอยู่ข้างในไหมคะ?!"

"ได้ยินแล้วตอบด้วย..!"

"หนูเป็นคนจากวิลเลจ , พี่มิวท์อยู่ในนั้นรึเปล่า?"

.

"ป๊อก ๆ! , ป๊อก ๆ !"

เคาะกระจกเรียกอีกสองสามที แต่ก็ยังเงียบไม่มีปฏิกิริยา

.

ความพยายามอยู่ที่นี่ความสำเร็จอยู่ที่ไหน เจนิสไม่ยอมแพ้หรอกอุตส่าห์ลงทุนตามหาจนเจอ ยังไงเธอก็ต้องพยายามส่องเข้าไปดูให้ได้ว่าข้างในมีใครอยู่รึเปล่า?

.

แล้วภาพที่เห็นก็คือ.. ศพ!

.

"เหี้ย! มีคนนอนตายอยู่บนที่นั่งคนขับ!"

สาวเจ้าอุทานลั่น เสียงกรี๊ดของเธอสะท้อนช่องผาดังกึกก้อง จนได้ยินเสียงของผู้ติดเชื้อด้านบนร้องคำรามตอบกลับมา

.

"อุ๊บ!"

รีบปิดปากตัวเองโดยพลัน เพราะชัดเจนแล้วว่าเหนือศีรษะขึ้นไปนั้นคงมีกลุ่มผู้ติดเชื้อวนเวียนอยู่แถวกองไฟเพียบ และหลังจากนั้นเป็นต้นมา เจนิสก็ได้เปลี่ยนมาเป็นการกระซิบกระซาบกับตัวเองแทน

.

"อี๋! ไส้แตกเลยอ่ะ.. เลือดเปรอะเต็มห้องโดยสารเลยด้วย เขาคงจะเป็นนักบินแต่ทำไมเขาถึงไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ?"

"เดี๋ยวนะ! นั่นไอ้จ้อนของเขานี่? ขาดห้อยต่องแต่งเลย! อี๋!!!"

"เขาถูกฆาตกรรมเหรอ.. ทำไมบาดแผลเหมือนถูกสัตว์ทำร้ายเลยอ่ะ"

.

เด็กสาวตะกุยร่างกายป่ายปีนไปมา พลางใช้ฝ่ามือปัดฝุ่นบนหน้าต่างตรงนั้นตรงนี้ไปด้วย ถึงจะเห็นไม่ชัดนักแต่เธอก็พยายามปะติดปะต่อเรื่องราวอยู่ เธอเป็นห่วงพี่มิวท์ของเธอจับใจเพราะถ้านี่เป็นศพของนักบินแล้วล่ะก็ แล้วมิวท์หายไปไหนซะล่ะ ทำไมถึงไม่มีวี่แววของท่านประธานสาวเจ้าของบริษัทเลย

.

"ปั๊ก! , ฟู่..!!!"

.

ลองเสี่ยงอีกทีด้วยการกระทุ้งแท่งไฟให้แสงเข้มข้นขึ้น ด้วยวิธีนี้จะทำให้เจนิสส่องเข้าไปดูข้างในได้ชัดขึ้น แต่ก็ต้องแลกมากับความเสี่ยงของตัวเองที่อาจจะโดนฝูงผู้ติดเชื้อด้านบนสังเกตเห็น

.

"ช่างหัวมันสิ! ฉันก็แค่อยากจะหาพี่มิวท์ให้เจอ เธอยังปลอดภัยดีไหมไม่ใช่ตายไปแล้วหรอกนะ ยิ่งมีศพอยู่ในห้องโดยสารแบบนี้ด้วย"

"พี่มิวท์! , พี่มิวท์คะ! , ได้ยินเสียงหนูไหมช่วยตอบหน่อยสิ!"

เป็นการตะโกนแบบกระซิบกระซาบที่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร เจนิสสอดส่ายแท่งไฟไปมาเธอยังไม่เห็นอะไรสักอย่าง แต่ข้างในนีี่สิที่เหมือนจะเริ่มมีการตอบสนอง

.

.

จากมุมมองฝั่งนี้มิวท์ถึงกับสะบัดหน้า! เธอนั่งอยู่บนพื้นของห้องโดยสารและอยู่ถัดเข้ามาลึกมากจนคนภายนอกมองเข้ามาไม่เห็น ประกายแสงสีแดงจากแท่งไฟแยงตาเธอสัด ๆ เธอผู้ผ่านการกลายร่างมาแล้วรำคาญมากและไม่ชอบเลยจริง ๆ วัสดุเรืองแสงมีส่วนกระตุ้นให้เชื้อร้ายในร่างกายโผล่ออกมาแสดงตัว

.

ร่างกายเธอหวิดจะออกไปขย้ำใส่เจนิสด้วยฤทธิ์ความหิวอยู่หลายที เนื่องจากศพของพี่นักบินเองก็ถูกกินจนเละเทะ ครั้นมีเนื้อมนุษย์มาเสิร์ฟถึงที่มีหรือที่เธอจะไม่ตบะแตก แต่มิวท์ก็ยังฝืนได้ไหว! เธอทั้งอดทนอดกลั้นพยายามต่อสู้กับเชื้อร้ายไม่ให้มันออกมาฆ่าเด็ก ด้วยเหตุนี้หล่อนจึงถอยกรูมาหมกอยู่ที่มุมห้องฝั่งตรงข้าม พยายามทำแม้กระทั่งการบีบคอตัวเองเหมือนที่เคยทำ เพื่อให้ความเป็นมนุษย์นั้นข่มเชื้อในร่างกายเอาไว้

.

"ไม่นะนังหนูอย่าเข้ามานะ! หยุดทำแบบนั้นได้แล้ว! เลิกส่องไฟสักทีฉันจะหยุดตัวเองไม่ไหวแล้ว~"

มิวท์ร้องเตือนแบบไม่มีเสียง เธอไม่อยากให้เจนิสรู้ว่ามีคนอยู่ภายใน

.

"หยุดสิ..โถ่เอ๊ยยย!!! หยุดส่องไฟได้แล้ว~!"

.

"โคร่งงงงงง!!! , โคร่งงงงงงง!!! , กรรรรรรร!!!"

แฉลบเสียงคำรามออกมา

.

"ถ้าการบีบคอให้ขาดอากาศหายใจไม่เวิร์ค งั้นฉันคงต้องลองวิธีนี้ดู! ฉันจะหยุดความตะกละตะกลามของแกด้วยความเงี่ยนเองไอ้เชื้อโควิดบ้า"

.

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ามิวท์จะคิดของพรรค์นี้ออกมาได้ เธอเร่งปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกพลันถลกกางเกงรัดรูปลงมากองอยู่ที่หว่างขา เหงื่อแตกซิก ๆ ก้ำกึ่งอยู่ระหว่างกลายร่างหรือไม่กลายร่าง แล้วก็เป็นโชคดีอย่างที่เธอโนบลาโนอันเดอร์แวร์จังหวะจะแยงนิ้วเข้ากลีบผกาตัวเองก็เลยทำได้อย่างรวดเร็ว

.

"พรืดดด!"

.

"จึก!!!"

"จึกกก ๆ , จึกกก ๆ , จึกกก ๆ , จึกกก ๆ "

.

"เร็วสิ! ฉันอยากเงี่ยนช่วยเงี่ยนขึ้นมาเร็ว ๆ หน่อย!"

.

"โอ๊ยยยย! , โอ๊ยยยย! , อ๊อยยยยย!!!"

.

"จึกกก ๆ , จึกกก ๆ , จึกกก ๆ , จึกกก ๆ "

.

กระพือต้นขาเข้าช่วยมิวท์ใช้แม้กระทั่งการขมิบจิ๋มช่วยนิ้วมือตัวเอง เธอเร่งซะยิ่งกว่าอะไร และเราก็ต้องรอดูกันต่อไปว่าแคมแห้ง ๆ จะต้านทานเชื้อโควิดในร่างกายได้สักกี่น้ำ