บทที่ 66 : หนีแหละแต่เหมือนไม่หนี

“นี่พูดจริงเหรอครับน้องแพรว เมื่อวานเรายังต้านพวก AP ได้อยู่เลย น้องเจรจากับพวกเขาได้นี่ พี่ว่ายังเร็วไปนะที่เราจะหนี!”

ถ้อยคำขลาดเขลาจากชายในแคลนตะเบ็งออกมาต่อหน้าทุกคน ณ ตอนนี้สมาชิกทั้งหมดได้แพ็คกระเป๋าและมายืนกระจายตัวอยู่เต็มสถานีชั้นล่างแล้ว ผนังโล้นโล่งเตียนทั้งสี่ด้าน ปราดสายตาดูทีเดียวก็เห็นกันหมดว่าที่นี่โคตรจะไม่ปลอดภัย และพร้อมจะถล่มลงมาได้ตลอดเวลา

.

แพรวจึงโพล่งคำขึ้น

.

“หึ.. พี่นี่สมกับเป็นนักเต้นระบำโป๊จริง ๆ นะ! แต่ก็แล้วแต่พี่เถอะ! พี่จะไม่ไปก็ได้ใครอยากอยู่ต่อก็เชิญตามสบาย นี่คือแผนของหนู ๆ ให้เสรีภาพแก่ทุกคน เพราะหนูเองก็การันตีไม่ได้เหมือนกันว่าสิ่งที่คิดมันจะถูกต้องทั้งหมด ก็แค่ใช้การบันทึกสถิติกับชั่งน้ำหนักความเป็นไปได้ดู สุดแต่ใครจะไขว่คว้าเห็นควรยังไงงานนี้ไม่บังคับ”

.

สาวเจ้ายังคงย้ำชัดในจุดยืนเธอประทับเป้ขึ้นบนบ่าเรียบร้อย ไม้หน้าสามคู่ใจก็พร้อมกระชับขึ้นมือ เดินออกไปแค่ไม่กี่ก้าวโลกภายนอกอันเต็มไปด้วยเชื้อโรคก็อ้าแขนรอรับเธออยู่ก่อนแล้ว ภารโรงหนุ่มที่เพิ่งปฏิสนธิกับนักเต้นระบำโป๊ไปเมื่อวานก็เลยขอเอ่ยคำขึ้นบ้าง

.

“ถ้างั้นพวกเราขออยู่ที่นี่ต่อล่ะกันน้องแพรว เราต่างติดเชื้อกันทั้งคู่แล้วก็คงอยู่ได้อีกไม่นานเท่าไหร่นักหรอก สู้อยู่ที่นี่แล้วคอยชะลอพวก AP เอาไว้ดูจะเข้าท่ากว่า เราเหนื่อยเกินจะไปเป็นภาระใครแล้ว ๆ ก็อยากจะอยู่ด้วยกันในวาระสุดท้ายของชีวิตด้วย ขอให้เราได้ตอบแทนน้องบ้างเถอะนะ”

.

“แต่พี่คะ! คือหนูไม่ได้รังเกียจอะไรพวกพี่เลยนะอย่าเข้าใจผิด! จะไปด้วยกันก็ได้แคลนเราไม่มีผู้ชายเลย ถ้ามีเหตุจำเป็นอาจจะต้องพึ่งพาพวกพี่ก็ได้”

.

“ไม่หรอกครับ!”

.

จบประโยคนี้นักเต้นระบำโป๊ผู้เคยขี้ขลาดก็ได้เดินเข้าไปโอบเอวนักการภารโรงเอาไว้ พวกเขาผ่านการสังวาชกันมาแล้ว เชื้อผสมเชื้อ กามผสมกาม โควิดอาจจะอ่อนอำนาจลงไปบ้าง แต่ฮอร์โมนในร่างกายนี่สิที่ไม่เหลือความเป็นชายอีกต่อไป การแสดงออกละม้ายคล้ายตุ้งติ้ง ทั้งสองพยักหน้าให้กันพลางทอดสายตาเป็นประกายวิบวับ 

.     

“เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ ความเป็นกระเทยจากสองเราอย่างน้อยก็น่าจะล่อพวก AP ให้เบนความสนใจมาหาได้บ้าง น้องแพรวจงไปซะเถอะเราขออวยพรให้ทุกคนโชคดี ไม่ต้องเป็นห่วงเรานะเพราะยังไงเราสองคนก็ต้องตายเพราะติดเชื้ออยู่แล้ว ช่วยมีชีวิตต่อไปเผื่อพวกพี่ ๆ ด้วยนะเด็ก ๆ”

.

คราวนี้หันมองมาทางเจนิสกับเพื่อน เล่นเอากลุ่มสาวมัธยมถึงกับสะอื้น ไม่ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวหรอกเพราะยังไม่ได้ผูกพันกันขนาดนั้น แต่เจนิสกับเพื่อนก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่โคตรจะจริงใจของพี่ทั้งสองอยู่ดี เธอกับเพื่อนจึงเลือกที่จะเงียบพลันแบกเป้ขึ้นหลังเตรียมเดินทางร่วมหัวจมท้ายไปกับแพรวแทน

.

สงบนิ่งสรุปความเช็คยอดกันอยู่พักใหญ่ท้ายที่สุดก็ได้ความออกมาว่า จะมีแค่พวกเด็ก ๆ กับคนชราแล้วก็แพรวเท่านั้นที่จะได้ไปต่อตามแผน แพรวไม่อาจปฏิเสธเจตจำนงอันใหญ่ยิ่งของพี่นักการกับพี่นักเต้นเอาไว้ได้ แม้พวกเขาจะเป็นชายใจเป็นหญิงแต่สิ่งที่เขาเสียสละนั้นก็หาได้ยากยิ่งในสังคมที่มีแต่คนเห็นแก่ตัว จนแพรวรู้สึกเสียดายเหลือเกินที่หาสิ่งแทนใจที่เลอค่ามากกว่านี้มาให้ไม่ได้ เธอลงทุนฉีกชายเสื้อยืดตัวเก่งของตัวเองออกเสียงดัง

.

“แคว๊กกก!!!”

.

เผยให้เห็นหน้าท้องอันแบนราบกับรอนกล้ามเลขสิบเอ็ด ตามสไตล์ของสาวหุ่นดีที่โชกโชนการต่อสู้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! เพราะสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อก็คือของแทนใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ตั้งใจจะมอบให้แก่กันไว้เป็นที่ระลึก

.

มือเรียวรีบควักปากกาเมจิกด้ามเมื่อคืนออกมาเขียนชื่อตัวเองลงไป ต่อด้วยการกวักมือเรียกสมาชิกคนอื่น ๆ ให้มาช่วยกันลงลายมือชื่อและเขียนคำอวยพรต่าง ๆ ลงในเศษผ้าเพื่อตอกย้ำว่าจะไม่ลืมกัน และจะจดจำร่วมกันว่าครั้งหนึ่งเราเคยฟันฝ่าอุปสรรคร่วมกันมาก่อน

.

“น่าเสียดายนะพี่ที่โทรศัพท์กับเน็ตมันล่มไปหมด ไม่งั้นเราคงได้ทิ้งที่อยู่ไว้ติดต่อกันบ้าง”

แพรวพูดขณะดูน้อง ๆ สลับกันเขียน

.

“ใช่..ไปรษณีย์ก็ไม่มี ตึกสำนักงานโดนย่อยแทบไม่เหลือ แต่ได้แค่นี้พวกพี่ก็ดีใจมากแล้วล่ะ ขอบคุณทุกคนมากนะเราจะเก็บผ้าชิ้นนี้ไว้เป็นอย่างดีเลย จนกว่าเราจะตายกันไปข้าง”

หนุ่มนักการกล่าว ส่วนคู่รักนักเต้นที่ยืนอยู่ติดกันก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

.

ทั้งแคลนร่ำลากันเป็นครั้งสุดท้าย โดยมีซากปรักหักพังของอาคารด้านหลังพังครือลงมาเป็นแบล็คกราวน์ ควันโขมงโพยพุ่ง แพรวตัดสินใจแล้ว ถึงเวลาเสียทีที่จะต้องออกเดินทาง รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลองเมืองชนบทในภาคกลางคือที่หมาย และที่ ๆ จะต้องไปให้ได้ก่อนเป็นลำดับแรกก็คือท่าเรือ  

.

หัวหน้าแคลนประกบหน้ากากกันแก๊ซอันเก่าเขรอะ ที่ได้มาจากบ้านพีขึ้นมาคลุมทับใบหน้า ทันทีที่หันหลังกลับมาเธอก็พบว่าสมาชิกทุกคนเองก็ทำแบบเดียวกัน มีหน้ากากครอบแก้วตวัดดีดขึ้นมาประกบชิดสนิทหัว พร้อมกว่านี้จึงไม่มีอีกแล้ว

.

“พร้อมนะทุกคน!”

แพรวตะโกนปลุกใจ

.

“Yes!”

แทบจะได้ยินเป็นการประสานเสียง กำลังใจเต็มเปี่ยมถึงส่วนประสมจะโคตรไม่ลงตัวระหว่างกลุ่มเด็กรุ่นใหม่กับคนแก่ในบ้านพักคนชรา แต่การทีมีแพรวเป็นแนวหน้า ทุกอย่างก็ถือว่าง่ายลงมาเยอะ

.

ร้องเท้าผ้าใบก้าวพ้นออกมาจากชายคาสถานีรถไฟฟ้าร้างแบบยิ่งใหญ่ แพรวกางแผนที่เดินอาด ๆ ขนาบไปกับเข็มทิศเพื่อนำทางทุกคนมุ่งลงสู่ทางใต้ และต่อให้ตึกแถวร้านรวงอาคารต่าง ๆ จะล้มระเนระนาดมีแต่กองเศษอิฐเศษปูนแพรวก็ไม่สน ประสบการณ์จะช่วยเธอได้เธอทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้วซึ่งมันก็เวิร์คทุกที

.

.

ตัดภาพมาอีกฟากหนึ่ง  ณ ทิศ 6 นาฬิกามุ่งลงทางใต้ราว 10 กิโลเมตร กล้องโทรทัศน์ขนาดใหญ่จากอาคารทรงกลมครึ่งเสี้ยวของหอดูดาวประจำเมืองได้ส่องมายังพวกของแพรวพอดี อาคารตรงนี้รกร้างไม่ต่างจากสถานที่อื่นในตัวเมือง ส่วนอดีตของมันก็ไม่ธรรมดาเช่นกันเพราะเคยเป็นแหล่งท่องเที่ยวในกำกับดูแลของพวก AP มาก่อน ซึ่งปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่แต่แค่ถูกทอดทิ้งมาสักระยะ  

.

ความจริงก็คือมีใครบางคนนั่งอยู่หลังกล้อง! ระยะทางไกลเป็นบ้าเป็นหลังแต่จอมอนิเตอร์ที่ลิงค์สัญญาณต่อกับกล้องก็ยังส่องสว่างให้ใครคนนั้น ได้เห็นความเคลื่อนไหวของกลุ่มแพรว  

.

“เฮ้! คนนี่!? ใช่คนจริงด้วย! ยังมีผู้รอดชีวิตนอกเหนือจากกลุ่มของเราอยู่!”

“ดีจัง.. เราโชคดีมาก ๆ”

.

เก้าอี้หมุนติ้วโดดเดี่ยวในห้องที่เปล่าเปลี่ยวและมืดสลัว ทุกอย่างยังคงคลุมครือและขาดความชัดเจนอันกระจ่างชัด ดูไม่ออกว่าเขาเป็นคนร้ายหรือคนดี แต่รู้แน่ ๆ ว่าเขาคนนี้น่าจะเหลือตัวคนเดียวเพียงลำพัง ภาพมุมกว้างในห้องสลัวทรงโค้ง เผยให้เห็นสิ่งมีชีวิตมากมายที่นอนกองอยู่บนพื้น พวกเขาเป็นคน ต่างคนต่างร้องโอดโอยแล้วก็มีหลายคนที่ถึงขั้นสลบไสล